21.7.13

Κατασκευάσματα και δημιουργήματα

Τα δίπολα ήταν στο μυαλό μας από τότε που αποκτήσαμε νου και σκέψη. Από τότε που πήραμε την πρώτη απόφαση επιλέγοντας μπροστά σε ένα δίλημμα. Αν γινόταν να βάλουμε δύο κατηγορίες κάτω από τις οποίες θα έπεφταν όλα τα διλήμματα κι οι αποφάσεις, αυτές σχηματίστηκαν στο μύθο για το δρόμο της Αρετής και της Κακίας. Αλλά δεν γίνεται. 

Τη διαφορά μεταξύ των δύο δεν την ορίζει κανείς συλλογικά ή πανανθρώπινα. Είναι ζήτημα συμφωνίας ομάδων - γραπτής ή άτυπης. Μόνο οι φανατικοί της πίστης θεωρούν ότι κατέχουν την μία αλήθεια. 

Της πίστης που οπλίζει - νομίζουν - για αξιολογικές κρίσεις πάνω σε ανθρώπους και έργα.

Ο μόνος τρόπος να ελέγξει κάποιος τον εαυτό του, και τους άλλους, είναι να συμφωνήσει με τρίτους για το στόχο ή το σκοπό στη βάση μίας κοινής ανάγνωσης, και να ελέγξει το βαθμό επίτευξης. Είναι η μόνη ελπίδα φυγής από προκαταλήψεις και εμμονές, εφόσον αυτή η αρχική ανάγνωση βασιστεί σε αντικειμενικά στοιχεία και κοινές επιδιώξεις.

Στην Ελλάδα αυτό δεν έχει γίνει, ούτε μακροπρόθεσμα για το τι θέλουμε σαν χώρα, ούτε μεσοπρόθεσμα (διάρκεια θητείας κυβέρνησης). Έτσι, οι συσπειρώσεις ομάδων και κομμάτων εξελίχθηκαν σε ευκαιριακές ή καιροσκοπικές, στη βάση του ατομικού συμφέροντος (ημέτεροι), ή της εμμονής (Καμμένοι). Το αποτέλεσμα είναι καθημερινές συρράξεις ομάδων σε μηδενική βάση, σαν να μην υπήρξε εχθές και σίγουρα με καμία προοπτική για το αύριο. Υπάρχει μόνο το σήμερα του καθενός, και “βλέπουμε”.

Η απενοχοποίηση του ατομικού συμφέροντος γέννησε ένα νέο κυνισμό, μέσα από στρεβλές θεωρήσεις στη βάση της οικονομικής ελευθερίας, και το μεταπολιτευτικό βάφτισμα του ατομικού σε συλλογικό μέσα από εξίσου στρεβλό συνδικαλισμό. Αυτός ο κυνισμός μεταφέρεται και στην πολιτική όπου, για παράδειγμα, είναι νόρμα το να εκλέγεται κάποιος λέγοντας ότι θα απελευθερώσει το δημόσιο χώρο και να καταλήγει να τον αφήνει σε χειρότερη κατάσταση από αυτή που τον παρέλαβε. 

Είναι αναμενόμενο από όλους, εφόσον είναι γνωστό ότι το παιχνίδι παίζεται στην επικοινωνία και όχι στην πραγματικότητα. Η (επαν)εκλογή βασίζεται στην μαγική εικόνα μέσα από τα ΜΜΕ και άρα από την σχέση διαπλοκής που δύναται να χτίσει κάποιος με αυτά.

Όπως είναι νόρμα η μετατροπή του Εθνικού Θεάτρου σε Δελφινάριο, όσο κι αν αυτό αντίκειται στο σκοπό ύπαρξης και χρηματοδότησής του από το κράτος - από εμάς. Σε αυτή την νόρμα αντέδρασε ο Σταύρος Ξαρχάκος και παραιτήθηκε. Φυσικά δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα η παραίτηση στο σημερινό κυνισμό.

Οι δε ευθύνες του υπουργού πολιτισμού κ. Παναγιωτόπουλου, που δεν απέλυσε τον καλλιτεχνικό διευθυντή κ. Χατζάκη, καλύφθηκαν από παραπολιτικά δημοσιεύματα που βάφτιζαν τον υπουργό “παλαιό φίλο του κ. Ξαρχάκου”· "τον παρακάλεσε να μείνει", να στραπατσάρει την πορεία και τις αξίες του δηλαδή. Ποιός αντέχει να τον πιάσει στο στόμα του ο “γύφτος” του Λαζόπουλου άλλωστε. 

Δεκαπέντε ώρες κράτησε το πανηγυράκι και πήγαμε παρακάτω. Θα κοπούν εισιτήρια, είμαι βέβαιος, ενώ οι δημοτικές αρχές θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να συμπεριληφθεί η συγκεκριμένη παράσταση στα τοπικά φεστιβαλάκια, αυτά που κάνουν κάθε χρόνο για να “προσφέρουν πολιτισμό στο λαό” με το εισιτήριο επιδοτούμενο από τον δημοτικό κορβανά. Ούτε για αυτά τα κλειστά επαγγέλματα θα γίνει κάτι...

Όπως δεν θα γίνει κάτι για τη γραφειοκρατία που μαστίζει και ακυρώνει κάθε δημιουργική προσπάθεια, για να διατηρήσει τα κατασκευάσματα της - δομικά και ανθρωπόμορφα. Χωρίς την τρέλα της γραφειοκρατείας (ως χάος πολυνομίας, αντικρουόμενων ερμηνειών και εγγενούς διαπλοκής) πώς θα ήταν χρήσιμος ο αντίστοιχος πολιτευτής - αυτός που προτίθεται να κάνει “διευθετήσεις” στο ζήτημα του πολίτη; Η αρχή της διαπλοκής: διατήρησε το χάος - τα λαμόγια θα έρθουν μόνα τους. Θα τα ψηφίσει ο κόσμος, από συμφέρον ή από ανάγκη.

Διαφωνείτε; Παραιτηθείτε κύριε. Είμαστε πολλοί, είμαστε παρτάκηδες, και έχουμε τον έλεγχο της χώρας. Μέχρι τελικής πτώσεως.

18.7.13

Η ζωή στην απέξω είναι πολύ δύσκολη.


Ήθελα να γράψω ένα ψύχραιμο κείμενο με αφορμή την παραίτηση Ξαρχάκου από το Διοικητικό Συμβούλιο του Εθνικού Θεάτρου, με θέμα το ρόλο του κράτους στον πολιτισμό, αλλά μου είναι αδύνατον. 

“Γαμώ το κεφάλι μου”, ο πολιτισμός έχει ξεχειλίσει στα πεζοδρόμια σήμερα με ΜΑΤ,  στρατό, μοτοσυκλέτες, παπάκια και ΔΕΛΤΑδες. Από τη μία ο Πρωθυπουργός απέκλεισε την ελεύθερη κυκλοφορία στην πόλη (και τις συναθροίσεις) γιατί είχε καλεσμένο, ενώ από την άλλη ο “κυρίαρχος λαός” ξεκίνησε αντίσταση καταλύοντας τα πεζοδρόμια με τα δίτροχα του βρίζοντας.

Βαρέθηκα - δεν αντιστέκομαι άλλο - ενδίδω. Γαμώ το κεφάλι μου μαλάκες, είστε περισσότεροι - φαίνεται και στη Βουλή σας

Αποφάσισα να έρθω μαζί σας. 
Η ζωή στην απέξω είναι πολύ δύσκολη.


15.7.13

Το πολιτικό τέλμα χειρόφρενο για τη χώρα και την Ευρώπη

Ένα ζητούμενο είχε αυτή η κρίση για να μετατραπεί σε ευκαιρία: την αλλαγή νοοτροπίας.

Στην αρχή του 2010, που ήταν και η μόνη περίοδος την τελευταία πενταετία που επιχειρήθηκαν αλλαγές στη χώρα, επικράτησε η άρνηση στην αλλαγή σελίδας. Πολύ λίγοι αποδέχτηκαν, στο εσωτερικό, το γεγονός ότι ζούσαμε σε μία φούσκα η οποία είχε πλέον σπάσει, ενώ παράλληλα αποδείχθηκε παντελώς ανέτοιμη και η Ευρωπαϊκή Ένωση παρά τις πρόσφατες αποκαλύψεις ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε πλήρη επίγνωση της κατάστασης.

Αλμούνια: το 2009 η κυβέρνηση Καραμανλή είχε προειδοποιηθεί από την Κομισιόν
  ότι η χώρα ήταν σε πλήρη δημοσιονομικό εκτροχιασμό.
Υπό αυτές τις συνθήκες, σχεδιάστηκε ένας προσωρινός μηχανισμός διάσωσης, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρωζώνης, αν όχι της Ευρωπαϊκής Ένωσης εφόσον σήμερα επαληθεύονται όσοι έλεγαν από τότε ότι το πρόβλημα ήταν ευρωπαϊκό και όχι αποκλειστικά ελληνικό (βλ. πρόσφατη υποβάθμιση Γαλλίας από την Fitch).

Ο μηχανισμός αυτός βασίστηκε σε ένα συντηρητικό, όσο και ηλίθιο, αφήγημα που έλεγε ότι η Ελλάδα είναι χώρα απατεώνων, ότι οι Έλληνες είναι (από τη φύση τους;) απατεώνες, και όχι ότι υπάρχει ένα προβληματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ακόμα και οι διεθνείς επιχειρηματικοί κολοσσοί μετατρέπονται σε πόλους διαφθοράς και λειτουργούν εκτός κάθε κανόνα, ακόμα και ενδοεταιρικού (βλ. C4i). 

Οι δυναμικές μίας "λύσης" που παράχθηκε με αυτό το σκεπτικό (δασκάλου - κακού μαθητή) ήταν αυτονόητες, όπως άλλωστε και οι αντιδράσεις, ενώ παράλληλα το ευρύτερο πρόβλημα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους και ελλιπούς ολοκλήρωσης του Ευρώ συνέχισε να κρύβεται κάτω από το χαλί, τότε ενόψει των Γαλλικών εκλογών και σήμερα των Γερμανικών. 

Άλλο που δεν ήθελαν οι εγχώριοι πολιτικοί. Το κρυφτούλι τους βόλεψε όσο τίποτα, και κάπου εκεί ξεκίνησε το εγχώριο παιχνίδι Μνημόνιο/Αντιμνημόνιο· αυτό που έκανε τον κ. Σαμαρά Πρωθυπουργό, τον κ. Βενιζέλο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τον κ. Τσίπρα Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, με τρίτη πολιτική δύναμη τη Χρυσή Αυγή των νεοναζιστών. 

Το κρυφτούλι που επιχειρήθηκε να σταματήσει με την πρόταση για δημοψήφισμα, μία πρόταση που έγινε με ένα σκεπτικό που επαληθεύεται μέχρι σήμερα: ότι στην παρούσα, ο λαός ήταν μπροστά από την πολιτική ηγεσία του - την ηγεσία που θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να μείνουν όλα ως έχουν για να μην διαταραχθεί το πελατειακό σύστημα, τόσο στον ιδιωτικό τομέα (ημέτεροι) όσο και στο δημόσιο.

Σε όλο αυτό το διάστημα, οι μάζες πλήρωσαν με αίμα την δημοσιονομική προσαρμογή, τόσο εδώ όσο και στις άλλες "Ελλάδες" της Ευρωζώνης. Πραγματικές αλλαγές όμως δεν υπήρξαν, ούτε εδώ, ούτε στην Ευρώπη. Οι αντιστάσεις του πολιτικού προσωπικού ήταν σθεναρές, και καμπτόταν αποσπασματικά (συνήθως μετά τις 2 τα ξημερώματα σε κάποιο eurogroup, και κατόπιν σε κάποια ψήφιση νέου Μνημονίου) μόνο κάτω από την πίεση των αγορών ή των Η.Π.Α. όταν αυτές απειλούνταν από την Ευρωπαϊκή αδράνεια.

Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι θα αλλάξει κάτι μέχρι τις Ευρωεκλογές του Μαΐου, και αυτό είναι άκρως ανησυχητικό για το μέλλον της Ευρώπης και της Ελλάδας. Είναι δεδομένες οι ενδείξεις για την άνοδο των ευρωσκεπτικιστών παντού, και πολύ φοβάμαι ότι ειδικά σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, τα αποτελέσματα της κάλπης θα είναι τραγικά. Σημειωτέον, ο έλληνας ψηφοφόρος ψηφίζει με μία χαλαρή βεβαιότητα πρόωρων εκλογών, κάτι που φυσικά δεν ισχύει στις ευρωεκλογές - οι επιλογές μας θα μας δεσμεύσουν για μία πενταετία (2014-2019), ενώ το νέο Ευρωκοινοβούλιο θα είναι αυτό που θα αποφασίσει εν πολλοίς το ποια θα είναι η Ευρώπη του 2020.

Αν η Ελλάδα χτυπήθηκε πρώτη από την Ευρωπαϊκή κρίση, επειδή οι εσωτερικές παθογένειές της την έκαναν τον αδύναμο κρίκο της Ένωσης για τις αγορές, τότε είναι μάλλον θεμιτή η προσδοκία να γίνει η ίδια το προπύργιο των αλλαγών. Και αυτό θα χρειαστεί καταρχάς μία αλλαγή αφηγήματος - μία στροφή που θα μιλάει για την Ευρώπη των δημιουργικών πολιτών και της δημοκρατίας, και όχι για την Ευρώπη της αυταρχικής επιβολής μίας απολύτως χρειαζούμενης δημοσιονομικής προσαρμογής. Απαραίτητο μέτρο ήταν ο περιορισμός των ελλειμμάτων - όχι λύση.

Υπάρχουν μακρινές προτάσεις, σαν αυτές των φεντεραλιστών από όλο το πολιτικό φάσμα, και άλλες από διάσπαρτα κομμάτια του πολιτικού συστήματος, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα υπάρχει Έλληνας εκπρόσωπος τους στο επόμενο Ευρωκοινοβούλιο. Όσο οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις αναλώνονται στην ανοησία του νέου φορολογικού και τις εσωστρεφείς, όσο και αέναες, συζητήσεις τους για "το νέο", θα χαθεί το τρένο της εκπροσώπησης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Όπως χάνεται κάθε μέρα η αξιοπιστία σε μία πρόταση που δεν λέει να διαμορφωθεί και να μπει στο τραπέζι. 

Όσο κι αν μερικοί μπορεί να ήλπιζαν σε από μηχανής Θεό, τον εξωτερικό παράγοντα, που θα ερχόταν να σώσει την παρτίδα, η πραγματικότητα λέει ότι το μέλλον της πατρίδας μας είναι στα χέρια μας. Αν δεν κινηθούμε εμείς προς τη λύση αυτή δεν θα υπάρξει ποτέ. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έχουν αντίστοιχα, και ενδεχομένως δυσκολότερα, ζητήματα να λύσουν στο εσωτερικό των δικών τους χωρών, και δεν προβλέπεται η ενέργεια ή το σθένος της όποιας θετικής παρέμβασης. Πόσω μάλλον όταν δεν υπάρχουν εγχώριοι συνομιλητές.

Λύσεις πάντα υπάρχουν στην ιστορία, και κάπως οδηγούμαστε σε αυτές (ακόμα και με πολέμους). Η απελπισία μου, ή η αγωνία μου για να το θέσω σωστότερα, είναι να είμαι ακόμα ζωντανός και σε παραγωγική ηλικία όταν αυτές διαφανούν. Η σημερινή συντηρητική όσο και αδιέξοδη μιζέρια δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Είναι η επιτομή της ματαίωσης, όσο κι αν λογικά κάποιος μπορεί να κατασκευάζει πυργάκια στην άμμο βασιζόμενος σε ένα ευρωπαϊκό κεκτημένο που φθίνει καθημερινά.

Έχει καταντήσει αναμενόμενο, αλλά θα κλείσω και το σημερινό με το αυτονόητο: η κρίση είναι πολιτική, όχι οικονομική. Και ολοένα περισσότερο ισχυροποιείται η πεποίθηση μου ότι το πρόβλημα δεν είναι στους από κάτω (τους λαούς), αλλά στην αδράνεια και τη μη ανταπόκριση  των από πάνω, αυτών που παραδοσιακά πρότειναν τις δύσκολες λύσεις και έπρεπε να πείσουν τους λαούς τους. Ας έρθει η λύση από τα κάτω στην τελική, κι ας είναι αφελής στο ξεκίνημα της. Χειρότερα δεν γίνεται, ούτως ή άλλως. Αυτό το πολιτικό προσωπικό πάντως πρέπει κάπως να αλλάξει - να παυθεί - και καλό θα ήταν να γίνει ομαλά, χωρίς περιπέτειες.



____________

ΥΓ: μακάρι η τελική πράξη στο εγχώριο κρυφτούλι να ήταν η αποψινή παρωδία στη Βουλή - η προαποφασισμένη παραπομπή Παπακωνσταντίνου σε ειδικό δικαστήριο - αλλά είμαι βέβαιος ότι θα ακολουθήσουν και άλλες.

13.7.13

"Φταίει το κράτος, όχι εσύ. Αλλαξε το."



Η ηθελημένη ή μη αφέλεια του παραπάνω συνθήματος μέρους των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της χώρας, όπως αυτές εκφράστηκαν μέσα από την προσπάθεια της Ντόρας Μπακογιάννη με την Δημοκρατική Συμμαχία, δείχνει το μέγεθος της δουλειάς που πρέπει να γίνει σε πολιτικό επίπεδο αν η χώρα πρόκειται να αποφύγει το ατύχημα και να προχωρήσει μπροστά.

Η ευκολία των συνθημάτων και του πολιτικού λόγου που επιτρέπει το πολιτικό προσωπικό στον εαυτό του είναι μέρος του προβλήματος, ειδικά όταν αυτά λειτουργούν παρελκυστικά στο δημόσιο διάλογο.

Η απλοποίηση της πολιτικής πρότασης, προκειμένου να γίνει κατανοητή στο λαό, είναι τελείως διαφορετική διαδικασία από την απλοϊκή πολιτική πρόταση με μοναδικό σκοπό το εκλογικό όφελος και "μετά βλέπουμε". Αυτή την ώρα είναι προτεραιότητα να γίνει κοινωνικός διάλογος σε υγιή βάση, και αυτό δεν γίνεται με απλοϊκές "αλήθειες" που αποκρύπτουν μέρος του προβλήματος, αναλόγως των πεποιθήσεων ή προτιμήσεων καθενός μας. Ειδικά αν αυτοπροσδιοριζόμαστε ως κεντρώοι.

Ο καθρέφτης ιδιωτικού και δημόσιου τομέα


Στην Ελλάδα, ο ιδιωτικός τομέας πάσχει όσο και ο δημόσιος. Είναι αλήθεια ότι το βάρος της ανεργίας το έχει σηκώσει ο ιδιωτικός τομέας, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την οριζόντια στοχοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων, για τον πολύ απλό λόγο ότι αυτό δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα. Τα καθημερινά ελλείμματα δεν προκύπτουν μόνο από το βάρος της μισθοδοσίας των υπαλλήλων. 

Τα ασφαλιστικά ταμεία όλων πάσχουν. Οι εισφορές υπέρ τρίτων είναι άδικη αφαίμαξη όλων. Τα συντεχνιακά και επιβεβλημένα από το νόμο επαγγελματικά σωματεία και επιμελητήρια είναι άθλια και κοστοβόρα, όπως και η γραφειοκρατία και οι αγκυλώσεις που προσθέτουν στο ήδη βεβαρημένο λειτουργικό μας. Οι άθλιες συμβάσεις, τα ασύμφορα μισθώματα, η αναξιοποίητη δημόσια ακίνητη περιουσία, η έλλειψη σύγχρονων δομών σε κάθε επίπεδο - όλα συμβάλλουν στην διατήρηση του σημερινού αδιεξόδου.

Όποιος στηρίζει την ανάκαμψη της χώρας αποκλειστικά στην απόλυση δημόσιων υπαλλήλων, ή παραληρεί, ή κοροϊδεύει, ακριβώς όπως κάνει όποιος λέει να μην απολυθεί κανείς για να μην στερηθεί η αγορά τη ρευστότητα που προσφέρουν. 

Αν η λειτουργία του κράτους συνεχίζει να ζητάει την παραγωγή γραφειοκρατίας, η απομάκρυνση υπαλλήλων δεν θα έχει όφελος αλλά ζημία, αφού ο πολίτης θα συνεχίσει να χρειάζεται ανούσια παλιόχαρτα, αλλά δεν θα έχει υπάλληλο για να του τα ετοιμάσει. 
Αν το κράτος συνεχίσει να εμπλέκεται σε παραγωγικές διαδικασίες μονοπωλιακά, ή δια νόμου (κλειστές αγορές), ή μέσα από θεσμικό πλεονέκτημα, τότε η οικονομική αιμορραγία θα συνεχίσει ως έχει. 
Αν οι διαδικασίες προμηθειών δεν αλλάξουν, το κράτος θα συνεχίσει να πληρώνει πολλαπλάσιο κόστος για αυτό που η ιδιωτική οικονομία προμηθεύεται για κλάσμα του κόστους. 
Αν δεν υπάρξει πραγματική αποκέντρωση δομών και εξουσιών, τότε είναι αδύνατον να υπάρξει πραγματικός επιμερισμός ευθυνών (επιτυχίας ή αποτυχίας), έλεγχος, διαφάνεια και αποτελεσματικότητα, ενώ οι ημέτεροι του ιδιωτικού τομέα θα συνεχίσουν να θησαυρίζουν διατηρώντας με τη σειρά τους ανταγωνιστικό πλεονέκτημα απέναντι στο υγιές κομμάτι του κλάδου τους.
Αν δεν αλλάξει άρδην το νομοθετικό πλαίσιο, και με αυτό δεν εννοώ απλά τις κείμενες διατάξεις αλλά τον τρόπο που νομοθετούμε, δεν πρόκειται να καταπολεμηθεί η αυτο-αναπαραγωγή της γραφειοκρατίας που σήμερα ξεπερνάει κατά πολύ το όποιο μισθολογικό κόστος του δημοσίου.

Αυτά και άλλα πολλά, αν γίνουν, θα ξεβολέψουν κυρίως ανθρώπους του "ιδιωτικού" τομέα που σήμερα λυμαίνονται του δημοσίου, με την αρωγή του πολιτικού προσωπικού και των διεφθαρμένων υπαλλήλων που εκείνοι ισχυροποίησαν τις τελευταίες δεκαετίες προσφέροντας τους ασυλία· τόσο νομοθετικά, όσο και μέσα στην καθημερινή λειτουργία της διακυβέρνησης απαλλάσσοντας τους από ΕΔΕ, προάγοντάς τους σε θέσεις ευθύνης με κριτήρια άλλα από αυτά της εκπλήρωσης σκοπού εντός της υπηρεσίας, και τόσα άλλα που γνωρίζουμε όλοι.

Οι ανόητοι, και καθόλου αθώοι, αυτοματισμοί  περί δημοσίου δεν διαφέρουν σε τίποτα από την ακροδεξιά ρητορική που εντοπίζει το πρόβλημα της χώρας στη μετανάστευση. Ομοίως δεν αποτελεί λύση για τη χώρα. Αν αύριο το πρωί καταργούσαμε όλο το δημόσιο δεν θα είχαμε καμία λύση για τη χώρα. Κάθε άλλο. Χωρίς κανόνες και αλλαγές, θα είχαμε ένα νέο "δημόσιο" μόνο που θα το αποτελούσαν οι ημέτεροι του πολιτικού συστήματος πάλι, αυτοί που σήμερα περνάνε τις δουλειές τους μέσα από τις υφιστάμενες δομές.

Τέλος, οι αυτοματισμοί και οι ευκολίες που προσωρινά προσφέρουν, δεν είναι ελέγξιμοι - είναι ηλίθιο να υποθέσει κάποιος ότι μπορεί να τους φρενάρει εκεί που τον συμφέρουν. Ας αναλογιστεί λοιπόν το πολιτικό προσωπικό πόσο απέχει από το:
"Φταίει το πολιτικό προσωπικό - όχι εσύ. Άλλαξε το."
Ας αναλογιστεί αν την ώρα που στέλνει Παπουτσήδες για να μας εκπροσωπήσουν στην όποια Διεθνή Τράπεζα (με τις αντίστοιχες αμοιβές) θωρακίζει την επικράτηση της Χρυσής Αυγής στις επόμενες εκλογές. Έτσι λειτουργούν οι απλοποιήσεις... οδηγούν σε "απλές" λύσεις. Και βίαιες, ειδικά όταν ριζοσπαστικοποιείται η κοινωνία.

Να το επαναλάβουμε: πολιτική είναι η κρίση, όχι οικονομική. Κι αν το πολιτικό σύστημα, εντός και εκτός βουλής, συνεχίσει να σφυρίζει αδιάφορα (ή χειρότερα, να εξαπατά μέσα από καρότα τύπου ΕΡΤ και αντιμεταρρυθμίσεις όπως αυτή της δημοτικής αστυνομίας) και δεν  αναλάβει τις ευθύνες του για τη διακυβέρνηση και την ανάπτυξη μίας προοπτικής για τη χώρα, τότε ας ετοιμαστεί για τα χειρότερα. 

Είμαστε στο παραπέντε, και αυτό δεν θα αλλάξει με quick-wins και ψηφοθηρικά κόλπα. Θέλει δουλειά και αυτοθυσία. Μερικοί, ας πέσουν και στο σπαθί τους - δεν θα είναι οι πρώτοι. Αν δεν θέλουν να γραφτούν στην ιστορία, την πραγματική όχι αυτή των ΜΜΕ, ως οι άνθρωποι που οδήγησαν τη χώρα σε νέες περιπέτειες από ολιγωρία και κοντόφθαλμο συμφέρον.

12.7.13

Κυβερνήσεις σωτηρίας

Μετράμε 12 μήνες κυβέρνησης σωτηρίας, ή ήταν και αυτές των κ.κ. Πικραμένου και Παπαδήμου κυβερνήσεις σωτηρίας; Του Γιώργου Παπανδρέου πιο πριν; Μετράει;

Τι συνιστά μία κυβέρνηση σωτηρίας; Η ρητορική ενός κτηνώδους πολιτικού που δεν κωλώνει να σε κοροϊδέψει στα μούτρα την ώρα που σε πνίγει με την απραξία του αρκεί, ή χρειάζεται και κάτι παραπάνω σε αυτό τον τόπο, όπως για παράδειγμα, τα ανάλογα ρεπορτάζ και δημοσιεύματα στα απολύτως εξαρτώμενα από τον κρατικό κορβανά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Το κλείσαμε;

Στον πλασματικό κόσμο της ελληνικής μπανανίας, δεν έχει οριστεί τι θα πει σωτηρία, αλλά ίσως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα από τα στρεβλά εργαλεία της - τον (κοινωνικό) αυτοματισμό - βάζοντας το σε καλή χρήση. Αν η σωτηρία εξαρτάται από την υποχώρηση όσων έχουν κάποιο ειδικό ενδιαφέρον που έρχεται σε αντίθεση με το κοινό καλό, ίσως μπορούμε να κρίνουμε το βαθμό σωτηρίας μας από τις αντιδράσεις τους. 

Αξίωμα σε αυτή την αξιολόγηση: είμαστε μπανανία, επομένως αποκλείεται αυτομάτως κάθε σκέψη για υγιή δημοσιογραφία, προοδευτικό συνδικαλισμό, ή επιχειρηματικότητα που επιζητεί την επιβίωση με όρους πραγματικής ανταγωνιστικότητας (αντί ειδικών σχέσεων με το πολιτικό προσωπικό κάθε βαθμίδας).

Δικλείδα στην αξιολόγηση σωτηρίας: δύσκολο, αλλά προτείνω το συνδυασμό αντίδρασης με τη χρήση της (συγνώμη για τον όρο) κοινής λογικής. Για παράδειγμα, όσο κι αν φωνάζει ο Μπαλασόπουλος για την διακίνηση/μετακίνηση/κινητικότητα/διαθεσιμότητα/whatever των δημοτικών αστυνομικών, δεν σημαίνει αυτόματα ότι έχει δίκιο όποιος τους παίρνει από την τοπική αυτοδιοίκηση. Θα πρέπει να αναλογιστούμε αν πιστεύουμε ακόμα στη διοικητική αποκέντρωση και δούμε παράλληλα αν υπάρχει πραγματικό δημοσιονομικό όφελος.

Η περίπτωση των ταξί απ' την άλλη, ή αυτή των φαρμακοποιών που επέμεναν στο δικαίωμα τους να χρεώνουν 35% καπέλο στο βρεφικό γάλα, ή των γιατρών που "δεν ήξεραν" πως να ανοίξουν έναν υπολογιστή (για να μπορούν να υπερσυνταγογραφούν και να τα παίρνουν από τις φαρμακευτικές), ή των δημοσίων υπαλλήλων που δεν ήθελαν να απογραφούν, ή των εργολάβων που δεν ήθελαν να αλλάξει ο τρόπος κρατικών προμηθειών, ή των εφοριακών που δεν ήθελαν να έχουν διευθυντές που προκύπτουν με κριτήρια αντί υπουργικής απόφασης, ή των δικηγόρων και των μηχανικών που...  Να συνεχίσω; Αυτές οι περιπτώσεις, και τόσες άλλες, μάλλον ήταν ξεκάθαρες. 

Δεν είχαν την πολυπλοκότητα της δημόσιας διοίκησης, ούτε χρειάζονταν ειδικές γνώσεις για να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να πληρώνουμε με αίμα τις "ειδικές" ρυθμίσεις που εξασφάλισαν τις τελευταίες δεκαετίες.

Τους τελευταίους 12 μήνες, είχαμε δύο γύρους "αγωνιστικής γυμναστικής", που και οι δύο αφορούσαν τη δημόσια διοίκηση. Κατά τα άλλα, ηρεμία. Κατά τη γνώμη μου, και οι δύο (μετακίνηση ΙΔΑΧ και δημοτική αστυνομία) ήταν αντιμεταρρυθμιστικές κινήσεις, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι δεν έχει γίνει τίποτα άλλο. 

Τέλος αξιολόγησης. Τέλος και της παραμύθας κάπου εδώ. Όποιος θέλει να βρει τις διαφορές μεταξύ ΣαμαροΝΔ/ΒανοζελοΠΑΣΟΚ/ΚουβελοΔΗΜΑΡ/ΤσιπροΣΥΡΙΖΑ και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων, περαστικά του. "Η σωτηρία" που έχουν να προσφέρουν είναι ακριβώς η ίδια, είναι μαϊμού, και κρύβεται πίσω από συνθήματα και τσιτάτα. Τις διαφορές μπορούν να τις εντοπίσουν μόνο τα πληρωμένα φερέφωνα και οι απελπισμένοι - αυτοί που πιάνονται από τα μαλλιά τους ενώ πνίγονται μεσοπέλαγα. 

Συμπαθάτε με - δεν θα πάρω. Το μόνο που με νοιάζει είναι πόσο θα πάρει μέχρι να πάνε όλοι αυτοί οι σωτήρες (και οι επόμενοι) στον αγύριστο, και αν μπορεί αυτό να γίνει χωρίς να μας πάρουν μαζί τους. Θα ήταν μία σταγόνα ελπίδας η συνεννόηση ειλικρινών σωτήρων/μεταρρυθμιστών και η διαμόρφωση νέου μεταβατικού κόμματος, αλλά μάλλον ζητάω πολλά. Δεν γίνονται αυτά στις μπαναμίες χωρίς εξωτερική παρέμβαση, ή αίμα, ή βίαιη χρεοκοπία, ή όλα τα προηγούμενα μαζί. Εις αύριο τα μεγάλα λοιπόν. 

Καλά μπάνια...


5.7.13

Μεταρρυθμιστική ανοησία

Διαβάζω στην Καθημερινή ότι είναι θετική η Τρόικα στην ένταξη των 4.000 δημοτικών αστυνομικών (σε όλη την επικράτεια) στην κινητικότητα, και ως εκ τούτου τη μεταφορά τους στην ΕΛΑΣ. 
"Με την υπαγωγή και των δημοτικών αστυνομικών στην κινητικότητα, μετά τους καθηγητές του υπουργείου Παιδείας, εκτιμάται ότι είναι εφικτός ο στόχος που θέτει ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης για ολοκλήρωση των μετακινήσεων 12.500 υπαλλήλων μέχρι τον Σεπτέμβριο."
Αυτό που δεν διαβάζω, είναι αν ήταν πάγιο αίτημα η ενσωμάτωση της δημοτικής αστυνομίας στην ΕΛΑΣ. Αν είχε εκτιμηθεί, δηλαδή, πως μία τέτοια κίνηση θα βελτίωνε την επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα και τις τελικές υπηρεσίες προς τον πολίτη/δημότη. Οικονομικά δεν υπάρχει καμία μεταβολή. Επιχειρησιακά όμως, η κίνηση είναι ενάντια στη διοικητική αποκέντρωση που ήταν διαχρονικό ζητούμενο στην ελληνική δημόσια διοίκηση.



Η κινητικότητα στο δημόσιο είχε έρθει ως αυτονόητη μεταρρύθμιση σε ένα δημόσιο που η μετακίνηση εργαζομένου από ένα χώρο εργασίας σε άλλο, ακόμα και μέσα στην ίδια υπηρεσιακή δομή, μπορούσε να προκαλέσει συνδικαλιστικό επεισόδιο αν ο βολεμένος υπάλληλος "δεν γούσταρε" να δουλέψει σε άλλη θέση, ενώ αντίστροφα, υπήρχαν παραδείγματα ανθρώπων με χρήσιμες γνώσεις που δεν μπορούσαν να αξιοποιηθούν γιατί μέχρι να τους ανακαλύψει κάποιος και να ολοκληρωθούν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες που είχαν επιβάλλει (συνδικαλιστές και πολιτικό προσωπικό μαζί) οι άνθρωποι αυτοί είχαν μάλλον βγει στη σύνταξη...

Έτσι έγινε "Μνημονιακή δέσμευση" η εφαρμογή της κινητικότητας. Το πολιτικό προσωπικό αντί να την τρέξει - να την εφαρμόσει - με στόχο την καλύτερη παροχή υπηρεσιών, την αγνόησε για να μην ταράξει τα συνδικαλιστικά ήθη κι έθιμα του τόπου. Ο ανορθολογισμός του να έχεις συντηρητή έργων τέχνης να πιστοποιεί κρέατα σε περιφέρεια (αληθινό παράδειγμα) παρέμεινε αναλλοίωτος, όπως και οι αραχτοί σε υπηρεσίες-ψυγεία. 

Περάσανε οι μήνες και τα χρόνια από τη δέσμευση, και ήρθε σήμερα ο καημένος ο νέος υπουργός να εφαρμόσει πλέον μία αυθαίρετη αριθμητική δέσμευση (μία εκτίμηση που έλεγε ότι στους 750.000 δημόσιους υπαλλήλους μάλλον θα βρεθούν 10 με 15 χιλιάδες που θα μπορούν να προσφέρουν καλύτερα από κάπου αλλού), χωρίς πραγματικό σχέδιο ή πρόβλεψη ποιοτικής αναβάθμισης μόνο και μονο για να πάρουμε τη δόση (δεν υπάρχει μεταβολή μισθολογικού κόστους - δεν απολύεται κάποιος). Για μία ακόμη φορά.

Η μεταρρύθμιση σίγουρα ποσοτικοποιείται, και άρα έχει αριθμητικά δεδομένα, αλλά μόνο όταν ακολουθείται ένα σχέδιο ποιοτικής αναβάθμισης υπηρεσιών και εξορθολογισμού. Όταν τα αποτελέσματα είναι μόνο αριθμητικά, το πιθανότερο είναι ότι θα καταλήξουμε στην υποβάθμιση υπηρεσιών για το ίδιο κόστος με πριν. Εξορθολογισμός είναι και η κατάργηση κρατικών δομών για να ενισχυθούν υφιστάμενες που πάσχουν με τα περιορισμένα οικονομικά της χώρας, αλλά τέτοιες σκέψεις δεν μπορούν να γίνουν από ένα πολιτικό προσωπικό που πάσχει, στα όρια της παθολογίας, από το σύνδρομο της επανεκλογής του με όρους περασμένων δεκαετιών.

Αυτό δεν είναι μεταρρύθμιση. Κατανοώ απολύτως τις κινήσεις του κ. Μητσοτάκη εδώ που είμαστε, μετά από καθυστερήσεις ετών, αλλά εύχομαι ότι θα τον ενοχλήσει εξίσου η ανοησία της αριθμητικής (αντι)μεταρρύθμισης, και θα σπεύσει να σχεδιάσει τις κινήσεις που πρέπει να δρομολογηθούν άμεσα - εντός του 2013. Και μακάρι σε αυτές να βρει τη στήριξη του Πρωθυπουργού και να μην τον σταματήσει ο παλαιοκομματισμός του Υπουργείου Εσωτερικών πρωτίστως, όσο και των υπολοίπων υπουργείων και κρατικών δομών που διοικούνται αυτή την ώρα από πραγματικά ανάλγητο παλαιοκομματικό προσωπικό, από πολιτικάντηδες που δεν λένε να καταλάβουν ότι αν δεν κάνουν τη δουλειά τους (ανεξαρτήτως μεγέθους δομής), θα πάμε όλοι άκλαφτοι. Λήξις χρόνου - κάποιος ας τους ξυπνήσει.

Translate