Η κρίση ήρθε από το στρεβλό πλαίσιο που διέπει κάθε παραγωγική και μη διαδικασία στη χώρα· από τη δικαιοσύνη και τη δημοσιογραφία, μέχρι την υγεία, τον πολιτισμό και την παιδεία.
Η ευκαιρία της κρίσης ήταν στο κίνητρο που θα έδινε η δημοσιονομική πίεση – το βίαιο ξεβόλεμα από τις κακές πρακτικές που όλοι είχαμε συνηθίσει. Αυτές οι αλλαγές θα ήταν οι μεταρρυθμίσεις που το πολιτικό προσωπικό, και οι ημέτεροι, εμποδίζουν με κάθε τρόπο· οι μεν γιατί αν γίνουν θα πάψουν να λειτουργούν σαν μεσολαβητές στο χάος και δεν είναι ικανοί για κάτι παραπάνω, ενώ οι δε γιατί αντίστοιχα δεν είναι ικανοί να κατέχουν τη σημερινή προνομιακή τους θέση στον τομέα τους σε συνθήκες ανοιχτού ανταγωνισμού και ελεύθερης (εθνικής και ευρωπαϊκής) αγοράς.
Πολλές από τις μεταρρυθμίσεις είχαν περιληφθεί στο πρώτο μνημόνιο, με πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης, για να κάνουν την υλοποίηση τους αναγκαστική. Η Τρόικα έσφαλε γιατί ποτέ δεν έβαλε όρο για κάποια δόση την οποιαδήποτε αλλαγή, και αυτό ήταν που βόλεψε την σημερινή κυβέρνηση και όσους την στηρίζουν. Αφαίμαξαν τον πληθυσμό φορολογικά, ικανοποίησαν και με το παραπάνω τα δημοσιονομικά κριτήρια του Μνημονίου (3δισ. πρωτογενές πλεόνασμα), και μπόρεσαν για μία ακόμα φορά να μην αλλάξουν τίποτα. Αυτή είναι η χθεσινή «νίκη», αλλά δεν έχει τίποτα να κάνει με το συμφέρον των πολλών.
Η πραγματική προσβολή έρχεται με την «κοινωνική πολιτική» που προβάλλεται στην διανομή του αποτελέσματος της ως άνω διαδικασίας. Συγχωρέστε με αν δεν πανηγυρίσω μαζί σας. Και όχι, δεν υπάρχει καμία έξοδος από την κρίση όσο το πλαίσιο παραμένει στρεβλό. Οι μόνοι που νίκησαν, για μία ακόμα φορά, είναι όσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα – όσοι εξαρτούν την επιβίωση τους με προνομιακούς όρους από την συνέχιση του παλιού.
_________
ΥΓ: συνεχίζω να χρησιμοποιώ το #βάσταΤρόικα, ελπίζοντας σε comeback τον Οκτώβριο, μετά τις εκλογές – όσες κι αν είναι αυτές...
1 σχόλιο:
Φταίει η τρόικα για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα. Φταίει, γιατί έπρεπε μετά τα πρώτα μέτρα, το καλοκαίρι του 2010, να μείνει ανυποχώρητη στην αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα. Από τότε έπρεπε να έχουν μπει πιεστικά οι όροι για τις αλλαγές και τις αναδιαρθρώσεις στο κράτος. Κουβέντα δεν έπρεπε ν’ ακούσει στις επόμενες επισκέψεις της, αν δεν έβλεπε πρώτα απτά δείγματα αλλαγών στις δημόσιες υπηρεσίες. Άφησε τις κυβερνήσεις να κυνηγάνε τη δημοσιονομική προσαρμογή επιτιθέμενες επί της ουσίας στην κοινωνία και διαλύοντας με οριζόντιες περικοπές και φόρους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, προγραμματισμούς ζωής, προσδοκίες κι ελπίδες για το μέλλον.
"Φταίει η τρόικα"
Δημοσίευση σχολίου