Από τη φεουδαρχία στη δημοκρατία και τώρα στην μετοχοκρατία

Ή αλλιώς, τι έχουν τα έρμα (τα προοδευτικά) και ψοφάνε.

Η ατελής αστική, δυτική, φιλελεύθερη δημοκρατία κινδυνεύει να καταλήξει το “μικρό μουσικό διάλειμμα” μεταξύ μίας, κατά κύριο λόγο, αποικιοκρατικής φεουδαρχίας και μίας παγκοσμιοποιημένης μετοχοκρατίας. Η δημοκρατία στο ιστορικό πλαίσιο, εμφανίζεται ως μία σφήνα από το δίκαιο του μεγάλου γαιοκτήμονα, στο δίκαιο του μεγάλου μετόχου πολυεθνικής εταιρείας, δίχως έλεγχο, φορολόγηση, ή σεβασμό στις εθνικές νομοθεσίες, ελέω παγκοσμιοποίησης. 

Η δημοκρατία όπως την καταλαβαίνουμε σήμερα δεν υπερβαίνει τα 150-200 χρόνια, την ώρα που για 50 από αυτά, ξηλώνεται καθημερινά από τάχα οικονομικές θεωρήσεις εκτός κάθε δημοκρατικού ελέγχου και νομιμοποίησης. Είναι μία μετάβαση που δεν έχουν απλώς ασπαστεί ακόμα και η αριστερά με τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά συνέπραξαν με ένταση στη λεγόμενη απορρύθμιση, ειδικά μετά τα τέλη της δεκαετίας του 1980. 

Οι σοσιαλιστές των swaps, όσοι δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τη μετακίνηση του κάθε Επίτροπου Μπαρόζο σε εταιρείες τύπου Goldman Sachs - ο συγκεκριμένος έχοντας προηγουμένως εξευτελίσει και φτωχοποιήσει εκατομμύρια πολιτών προκειμένου να την διασώσει από τα αδιέξοδα της απληστίας της - δεν χρειάζεται να δουν τίποτα παραπάνω για να εξηγήσουν την απονομιμοποίηση τους στο εκλογικό σώμα και τις αιτίες της καταρρευσης τους. Τα φαινόμενα και τα γεγονότα μπορεί να διαφέρουν από χώρα σε χώρα, αλλά η ρίζα είναι κοινή. Δεν αποδίδω προθέσεις, αλλά μόνο αποτυπώνω το αποτέλεσμα, με τη γνώση που έχουμε σήμερα για την εξέλιξη των πραγμάτων.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιχειρεί συστηματικά και με όλες της τις δυνάμεις να ολοκληρώσει σήμερα στην Ελλάδα αυτό που ξεκίνησε στις ΗΠΑ επί Ρήγκαν, και κλιμακώθηκε επί Μπιλ Κλίντον. Αξίζει μία παρένθεση εδώ: Οι κατά την Χίλαρι Κλίντον “deplorables”, αυτό είχαν ζήσει στο πετσί τους και την καταψήφισαν, όπως το είχαν ζήσει και οι οπαδοί του Μπέρνι Σάντερς, η υποψηφιότητα του οποίου υποσκάφτηκε, μάλλον αθέμιτα, από την πλειοψηφική όσο και προδεδεμένη στην αγορά μερίδα των Δημοκρατικών. 

Σε αυτήν την πραγματικότητα, καμία αριστερά και κανένα προοδευτικό μέτωπο δεν πρόκειται να στηθεί και να σταθεί, αν δεν ξεκινήσει από τα βασικά. Από την κριτική του σημερινού καπιταλισμού, τη σύνδεση του με τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών, και τις αντίστοιχες προτάσεις σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Μέχρι να το κάνει, θα αρκείται σε πυροτεχνήματα-προτάσεις και σε πρόσωπα-μεσσίες, που θα επιτείνουν την απελπισία των πολιτών και τις τάσεις εκδικητικότητας ψηφίζοντας ακροδεξιά μορφώματα που βασίζονται στο μίσος (καταρχάς για το σύστημα και μετά για ό,τι αυτό προτάσσει ως εχθρό, ακόμα κι αν αυτό είναι η αλληλεγγύη και η συμπεριληπτική κοινωνία).

Δυστυχώς, για την ώρα, δεν φαίνεται καμία τέτοια προοπτική, διεθνώς, ευρωπαϊκά, ή εθνικά. Μόνο πρόσωπα και καμαρίλα, παρά τους οικονομολόγους που έχουν καταρρίψει τις οικονομικές ψευτοθεωρίες περί ανάπτυξης, τους ιστορικούς που προειδοποιούν για την κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής, ή έστω τους πράσινους που μιλούν για την κλιματική διάσταση του προβλήματος και το τσουνάμι που θα κλιμακώσει πέρα από κάθε αντοχή τα ήδη υφιστάμενα αδιέξοδα.

Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες των ευρωεκλογών

Το βασικό συμπέρασμα των εκλογών αφορά τα δύο μέχρι χθες κυρίαρχα πρόσωπα της πολιτικής σκηνής, του πρωθυπουργού και του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το αποτέλεσμα κατέδειξε πως οι ψηφοφόροι δεν αναγνώρισαν σε κανέναν από τους δύο, εκείνον που μπορεί να ηγηθεί της χώρας με μία ικανή κυβέρνηση που θα απαντήσει στα προβλήματά τους, αφού ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχασαν 1,3 εκατομμύρια ψηφοφόρους.

Η προεκλογική μάχη αφορούσε τους δυο τους, τα περιουσιακά τους, και ενδεχομένως το ναρκισσισμό τους. Δεν είχε τίποτα να προσφέρει για την Ευρώπη στο σημερινό σταυροδρόμι, ή τα καθ’ημάς - την ακρίβεια, την ανασφάλεια, τη μετατροπή των δημοσίων αγαθών σε εμπορικά αγαθά με στόχο την κερδοφορία, την ανεπάρκεια των δημοσίων υποδομών σε καιρούς κλιματικής ανατροπής. Και το έκαναν παρότι η ειδησεογραφία και η καθημερινότητα βρίθουν αρνητικών παραδειγμάτων. Πολίτες που πεθαίνουν σε καρότσες ημιφορτηγών αναζητώντας ένα νοσοκομείο, πολίτες που χάνουν ζωή και περιουσία με κορυφαία παραδείγματα τα Τέμπη, τη Θεσσαλία και την Εύβοια, πολίτες που παλεύουν με την ενεργειακή φτώχεια και την ακρίβεια ακόμα και στην καθημερινή διατροφή ελέω ολιγοπωλιακών πρακτικών που αντιβαίνουν ξεκάθαρα στις ευρωπαϊκές οδηγίες και νομοθεσία.

Με τους πολίτες να απορρίπτουν συντριπτικά τους κυρίους Μητσοτάκη και Κασσελάκη, οι προοδευτικές δυνάμεις δεν μπορούν να αναλωθούν σε ομφαλοσκοπήσεις για τα του οίκου τους, ο καθένας ξεχωριστά. Οι εσωτερικές αυτές αναζητήσεις σήμερα είναι μονόδρομος, λόγω των διαφορετικών τραυμάτων που κουβαλάει ο καθένας μετά το έγκλημα του μνημονίου, που επεβλήθη στη χώρα από άφρονες και τελικά αντιευρωπαϊστές πολιτικούς, με αποτέλεσμα την αποσάρθρωση του πολιτικού συστήματος της χώρας, όταν απερρίφθη το ευρωομόλογο και η ενδοκοινοτική επίλυση του δημοσιονομικού εκτροχιασμού πέντε κρατών-μελών.

Ο μόνος τρόπος να ξεφύγουν τα μικρά και μικρομεσαία κόμματα της προοδευτικής, κοινωνικής αντιπολίτευσης την τεθλιμμένη εσωστρέφεια και αυτοαναφόρικότητά τους, είναι να σπάσουν τα κιούπια των σχημάτων τους στα οποία είναι εγκλωβισμένοι εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον, να απορρίψουν την ηχώ της φωνής τους, και να αφοσιωθούν από κοινού σε αυτό που μπορούν να προσφέρουν, αντί να διαγκωνίζονται για το ποιος είχε δίκιο χθες, ή προχθές. Στη δημιουργία μίας ικανής πρότασης διακυβέρνησης.

Οι προοδευτικοί πολιτικοί πρέπει να σβήσουν τον πίνακα και τα κιτάπια τους, και να ξεκινήσουν σήμερα να δουλεύουν κοιτώντας το αύριο, αν θέλουν να απαντήσουν σε όσα αφορούν τους πολίτες και όχι ένα αυτοαναφορικό πολιτικό σύστημα, που πλέον δεν δημιουργεί κανένα πολιτικό γεγονός, αλλά έχει παραδοθεί αμαχητί σε ένα μονοπολικό πολιτικό σύστημα γύρω από τον κ. Μητσοτάκη και τις ασκήσεις επικοινωνιακής συγκάλυψης σε όσα πράττει εναντίον της χώρας, των Ελλήνων, αλλά και της εθνικής οικονομίας. 

Κανένας δεν έχει το χρόνο για επανάληψη των ασκήσεων επί χάρτου, που άλλοι παρακολούθησαν και άλλοι συμμετείχαμε, για την ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης επί Φώφης Γεννηματά - ένα θνησιγενές εγχείρημα που διαλύθηκε με αφορμή τις Πρέσπες. Ομοίως με τον ΣΥΡΙΖΑ και την Προοδευτική Συμμαχία. Γιατί όσο οι προοδευτικές δυνάμεις θα διαγκωνίζονται για το ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία στην αντιπολίτευση και την κεντροαριστερά (αδόκιμος όρος, αλλά για να συνεννοηθούμε), η χώρα θα διολισθαίνει καθημερινά σε καθεστώς αναπτυσσόμενης δημοκρατίας, με τους πολίτες να καταλήγουν τουριστική ατραξιόν για τους επισκέπτες, δίχως δικαιώματα, δίχως δημόσιες υποδομές, δίχως κράτος δικαίου, αλλά φτωχοποιημένοι, άκληροι και τελικά εργάτες στη γη που κάποτε τους ανήκε, ή νοικάρηδες στα σπίτια που κάποτε ήταν δικά τους. 

Αυτά είναι τα γεννητούρια των ευρωεκλογών και περιμένουν πειστική αντιπρόταση διακυβέρνησης με επαναφορά του ρόλου του κράτους αντί της προσχηματικής αυτορρύθμισης της αγοράς σε κοινωνικά αγαθά, με αναδιάταξη της δικαιοσύνης, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της οικονομίας. Όπου κι αν κακαρίζουν οι κότες.