Με τη λύση Καμμένου-Τσίπρα, τη φόρτωση σε πλοίο μερικών από όσους παράτησαν στα χιόνια, θυμήθηκα τον Φαήλο Κρανιδιώτη να μιλάει για τα καράβια στα οποία έπρεπε να φορτώσουμε τους μετανάστες, πολύ πριν ξεσπάσει η προσφυγική κρίση. Είχα τη χαρά να τον αντιμετωπίσω σε μία ραδιοφωνική μου συνέντευξη, στον Νίκο Ανδρίτσο το 2012. Όσα έλεγε ήταν αδιανόητες ανοησίες, κατά παράβαση της Συνθήκης της Γενεύης - θα τους φορτώναμε και θα τους «στέλναμε», κάπου.
Μερικά χρόνια μετά, αυτός που εξελέγη κόντρα στους Φαήλους - τον «στενό συνεργάτη» του Αντώνη Σαμαρά (με αυτή την ιδιότητα ήταν στα μισά τουλάχιστον τηλεοπτικά πάνελ) - ο Αλέξης Τσίπρας, είναι εκείνος που φορτώνει πρόσφυγες πια, σε καράβια.
Μπορεί εκ πρώτης η σύγκριση των δύο πολιτικών ανδρών, όσο και πολιτικών χώρων, αυτών της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ, να μοιάζει άδικη. Δεν πρόκειται, άλλωστε, να τους «στείλει» ο κ. Τσίπρας πουθενά, για την ώρα, παρά τις απειλές που ακούστηκαν πριν μερικούς μήνες από τον συγκυβερνήτη του, Πάνο Καμμένο.
Οι προθέσεις, όμως, που οδήγησαν στο να φορτώνονται αυτοί οι άνθρωποι σε πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού, είναι κοινές, με εφαλτήριο την άρνηση της ανθρωπιστικής και αποτελεσματικής αντιμετώπισης των επιπτώσεων της Συριακής κρίσης σήμερα (το μεταναστευτικό κύμα στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας των Κρανιδιώτη-Σαμαρά).
Από πολλές απόψεις, η στάση Τσίπρα είναι σαφώς χειρότερη. Όχι μόνο για την υποκρισία ενός λόγου που απέχει μακράν της πράξης, αλλά γιατί το 2017 δεν έχουμε να κάνουμε με οικονομικούς μετανάστες, αλλά με πρόσφυγες, με ό,τι αυτό σημαίνει σε επίπεδο διεθνούς δικαίου, όσο και ανθρωπισμού.
Αυτή η ειδοποιός διαφορά, εξασφάλισε για την κυβέρνηση Τσίπρα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από την ΕΕ, που ο Έλληνας Πρωθυπουργός δεν αντλεί μέχρι σήμερα, αρνούμενος τη δημιουργία της αρμόδιας Διαχειριστικής Αρχής αυτών των κονδυλίων, διατηρώντας έτσι την αποσπασματική και εκτός των ενδεδειγμένων διαδικασιών σπατάλη πόρων για τους οποίους μετά ζητεί, στο όνομα μας, έκτακτη χρηματοδότηση.
Μπροστά στην απροθυμία της ελληνικής κυβέρνησης στη δημιουργία αυτής της διαχειριστικής, με τα αρχικά 450 εκατομμύρια να λιμνάζουν στις Βρυξέλλες και να προκαλούν πρόστιμα μη-απορρόφησης, η ΕΕ έβγαλε ένα νέο κονδύλι τον Ιούλιο, αποκλειστικά για την αντιμετώπιση του χειμώνα, ύψους 74 εκατομμυρίων ευρώ. Τι απέγινε και με αυτά τα χρήματα, το είδαμε στη Μόρια.
Τον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για ανικανότητα. Δεν θα έστεκε πολύ, αλλά θα μπορούσε. Μετά την ολοκλήρωση του δεύτερου χρόνου διακυβέρνησης, με όσους ικανούς και αξιόπιστους ξέρουμε από τον χώρο των δικαιωμάτων να έχουν παραιτηθεί με βολές εναντίον των αποφάσεων που λήφθηκαν στα επιμέρους ζητήματα, μπορούμε πλέον να μιλήσουμε με ασφάλεια για προθέσεις που κατηύθυναν την τελική πράξη.
Το που κινείται η κυβέρνηση, αποκρυσταλλώνεται με τη λύση του πλοίου για το χιονιά, σε μία εβδομάδα, για τους μισούς, με όλα τα λεφτά του κόσμου διαθέσιμα, με μία φιλική κοινή γνώμη να δείχνει σε μεγάλο βαθμό την αλληλεγγύη της με κάθε ευκαιρία, έχοντας δε εκλεγεί με αριστερή και προοδευτική ατζέντα σε ό,τι αφορά το μεταναστευτικό (που έγινε προσφυγικό μετά τη Συρία). Όπως προέβλεπε το προεκλογικό σποτ Καμμένου, ο Αλέξης έμαθε να γράφει τόσο καλά με το δεξί, που μπορεί πλέον ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, ως αρμόδιος τομεάρχης της ΝΔ, να εγκαλεί τον κ. Μουζάλα για έλλειψη ευαισθησίας και ανθρωπιάς και να έχει δίκιο.
Ήταν σαν τα κομμάτια ενός παζλ που δεν έκλεινε, μέχρι να μου υπενθυμίσει ένας φίλος εχθές την στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, από μία ρητορική ένταξης και ασύλου, σε αυτή του «δικαιώματος» μεταναστών και προσφύγων «να φύγουν» - να πάνε αλλού. Δεν τους θέλει πια εδώ, δεν αποδέχεται καν την πραγματικότητα, πως κάποιοι θα μείνουν εδώ. Το πόσο απέχει αυτό από τις προθέσεις του σιωπηλού πια και πιθανολογώ ικανοποιημένου κ. Κρανιδιώτη, ας το απαντήσει ο Πρωθυπουργός, καταρχήν στον καθρέφτη του.
Εμείς θα περιμένουμε τις πράξεις, που μέχρι σήμερα, είναι τουλάχιστον καταδικαστικές για την μέχρι εδώ πορεία του, ειδικά μετά τους θανάτους δύο προσφύγων από πυρκαγιά, ενός μικρού παιδιού και μίας γιαγιάς, σαν αυτές της Λέσβου που εργαλειοποίησε τόσο μα τόσο κυνικά όσο επιχειρούσε να πάρει δημοσιονομικά ανταλλάγματα για τη διαχείριση του προσφυγικού στην Ελλάδα.
