30.5.16

Ο ανυποχώρητος κ. Παπανδρέου

Η πιο πρόσφατη προσπάθεια ξηλώματος μεταρρύθμισης από την περίοδο 2009-2011 αφορούσε το νόμο που απαγόρευε σε πολιτικούς να έχουν offshore εταιρείες, οι ίδιοι ή μέσω συγγενικών ή παρένθετων προσώπων. 

Πάτρα, Μάιος 2016 | πηγή εικόνας: papandreou.gr

Ο νόμος Καστανίδη (2010) ξηλώθηκε με την ψήφο της κυβέρνησης σιωπηλά. Η αντιπολίτευση δεν το είδε στο νομοσχέδιο. Μίλησε για άλλα, τσακώθηκε εντός και εκτός κοινοβουλίου, με σκυλοκαβγάδες που δεν ενδιαφέρουν κανέναν πια - ούτε τα ίδια τα κομματικά επιτελεία πολλές φορές.

Βάσει του νόμου που κατάργησαν το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο Πάνος Καμμένος είναι πιθανότατα εκτεθειμένος για τις εταιρείες του πατέρα του, την ύπαρξη των οποίων παραδέχτηκε. Όπως βρέθηκε εκτεθειμένος ο κ. Καρατζαφέρης, που «έπεσε στα μαλακά».

Δεν μπορεί κάποιος παρά να αναρωτηθεί εάν τα υπόλοιπα κόμματα της Βουλής, συμπεριλαμβανομένου του τιμημένου ΚΚΕ, δεν έχουν τη δυνατότητα ή το ενδιαφέρον να διαβάζουν τα σχέδια νόμου που κατατίθενται, ή αν συμβαίνει κάτι πολύ χειρότερο εν προκειμένω, αν το πολιτικό σύστημα είχε λόγους να στηρίξει σιωπηλά την επαναφορά στην προτεραία κατάσταση.

Ο Γιώργος Παγουλάτος είπε στην βιβλιοπαρουσίαση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου πως 
«ο συγγραφέας του έγινε στόχος της πιο βάρβαρης (και κατά το πλείστον άδικης) πολιτικής ανθρωποφαγίας σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο πολιτικό από το ξεκίνημα της κρίσης»
Την περίοδο 2009-2011, υπήρξαν συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου παραλίγο να βρεθεί φυλακή για τις αλλαγές που έφερε, με πρώτη αυτή του Οικονομικού Εισαγγελέα - όχι το Μνημόνιο. Αλλαγές που είχαν δρομολογηθεί πολύ πριν το Μνημόνιο ή ακόμα και την εκλογική νίκη που ήρθε με σύνθημα: «ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε». Εγώ σαν ψηφοφόρος αυτό θυμάμαι - γι’αυτό ψήφισα ΠΑΣΟΚ τότε. Προοδευτικές αλλαγές που ξεκινούσαν από στρυφνά τεχνικά ζητήματα λειτουργίας του κράτους και έφταναν στα ανθρώπινα δικαιώματα - στο νόμο για την Ιθαγένεια. 

Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου έφεραν 220 νομοσχέδια μέσα σε 2 χρόνια. Μετά την δόλια απομάκρυνση του Γ. Παπανδρέου από το ίδιο του το κόμμα - άλλοι με τη σιωπή τους και άλλοι με δηλώσεις χωρίς κανένα άλλο πολιτικό βάρος πλην του ομού εκβιασμού από το περιστύλιο της Βουλής - ο πολιτικός κόσμος ασχολήθηκε με τα πάντα εκτός από το να αλλάξουμε τη χώρα.

«Ασχολήθηκε με το μοίρασμα κρατικών θέσεων με 4-2-1, ασχολήθηκε με το να κλείσει η ΕΡΤ κακήν κακώς για να ξανανοίξει ως ΝΕΡΙΤ και μετά ως ΕΡΤ, ασχολήθηκε με το ΔΝΤ που θέλουμε να μείνει φεύγοντας ή να φύγει μένοντας, ασχολήθηκε με το να παγιδευτεί ο Τσίπρας σε αριστερή παρένθεση, με το σακάκι του κάθε Βαρουφάκη, με το πόσες ώρες διήρκεσε η διαπραγμάτευση μια μέρα, με το δημοψήφισμα που έβγαλε «ΟΧΙ» που μετά έγινε «ΝΑΙ», με το τι λέει ο Σόιμπλε, τι λέει ο Τόμσεν.

Όλος ο πολιτικός κόσμος ασχολείται με τα πάντα, εκτός από το πώς θα κάνουμε καμία μεταρρύθμιση για να αλλάξει η Ελλάδα, να παράξει πλούτο και να σταθεί στα πόδια της. Γιατί;

Είναι μάλλον απλό. Ούτε η δεξιά ούτε η αριστερή συντήρηση είχαν πραγματικό πρόγραμμα για την χώρα. Είχαν όμως το εύκολο. Την αντιμνημονιακή δημαγωγία. Και μόλις έκατσαν στις καρέκλες της εξουσίας χάθηκε δια μαγείας αυτή τους η αντιμνημονιακή στάση».

Το παραπάνω είναι απόσπασμα όσων είπε ο πρώην Πρωθυπουργός από την Πάτρα. Είπε κι άλλα, για τον χρόνο που δεν έχουν για χάσιμο οι πολίτες, το χρόνο που σπαταλάει η «Κεντροαριστερά» για τη δική της βόλεψη, αυτοκαταστροφικά. Τα δημοσιεύματα, δεν άκουσαν τίποτα, όπως δεν είδαν οι βουλευτές τη ρύθμιση για τις offshore των συναδέλφων πολιτικών. Τα Μέσα επικεντρώθηκαν στο αν έχει ξυρίσει ο Παπανδρέου το μουστάκι. Όλα τα δημοσιεύματα, εν χορώ, σε ένα χορό στρέβλωσης, ως αναπόσπαστο μέρος της νεοελληνικής τραγωδίας.

Λίγα εικοσιτετράωρα μετά, ο προαιώνιος αντίπαλος του, Ευάγγελος Βενιζέλος, αυτός που τον έριξε εκμεταλλευόμενος τον ξεσηκωμό μερικών ολίγιστων ΠΑΣΟΚων που ήθελαν να διαφυλάξουν τη βόλεψη δεκαετιών μέσα στο πελατειακό κράτος, ο άνθρωπος που μόλις ανέλαβε ΥΠΟΙΚ έδιωξε την Τρόικα α λα Βαρουφάκης, αυτός που απάλλαξε τους υπαλλήλους του υπουργείου του από τις νέες διατάξεις Ραγκούση περί αξιολόγησης (κρίσεις) ενώ τους διατήρησε εκτός Ενιαίου Μισθολογίου, αυτός που κατάργησε το opengov συμμετέχοντας στο 4-2-1, χωρίς κανένα προβληματισμό για τον κ. Μπαλτάκο, αυτός που έσπευσε να συνυπογράψει την παραπομπή Παπακωνσταντίνου σε μία σκευωρία, προτάσσει καταχειροκροτούμενος στη δική του βιβλιοπαρουσίαση: «εμείς οι Έλληνες από μοίρα, όχι από επιλογή». Μία ακροδεξιά μπηχτή που όφειλε να προκαλέσει οργή, όχι χειροκροτήματα, ως παραλλαγή του «Έλληνας γεννιέσαι δε γίνεσαι».

Αυτή την συστημική, δεξιά, αντιδραστική και οπισθοδρομική «Κεντροαριστερά», πρέπει να την αφήσουμε πίσω μας. Ο λαός άλλωστε την έχει φτύσει προ πολλού. Αξίες και Αρχές χρειάζεται ο τόπος - όχι άλλους συντηρητικούς «ρεαλιστές» που διέλυσαν και διαλύουν έναν ιστορικό χώρο με τεράστια προσφορά.

Γιατί όποτε κυνηγάμε τη μη κατάργηση κάποιας μεταρρύθμισης που βελτίωσε το θεσμικό πλαίσιο και άρα τις δυνατότητες μας να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σαν χώρα στο σύγχρονο κόσμο, 9 φορές στις 10, την είχε φέρει «το ΠΑΣΟΚ που κατέστρεψε τον τόπο». Ειδικά αυτό του ανυποχώρητου κ. Παπανδρέου, που σε δύο χρόνια έφερε μαζεμένες όσες αλλαγές δεν είχε δει όλη η Μεταπολίτευση μαζί. Πέντε χρόνια ξηλώνουν κι έχουν ακόμα δρόμο. Διακόσια-είκοσι νομοθετήματα - όλα ανυποχώρητα.

----

Τα παραπάνω είναι προσωπικές απόψεις, αλλά για προφανείς λόγους διαφάνειας, δηλώνω για όσους δεν με γνωρίζουν πως είμαι στέλεχος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών.

20.5.16

Οι μοιραίοι της κρίσης

Η κατάσταση στη χώρα παρουσιάζεται σαν πυροτέχνημα ημέρας, χωρίς συνέχεια, με τους πολίτες να θυμίζουν λεμούριους: γουρλωτά μάτια, με διαρκή απόσπαση προσοχής στο κάθε σκίρτημα της επικαιρότητας. Υπάρχουν, όμως, πρόσωπα κλειδιά σε αυτή την πορεία, πολιτικοί που θα γραφτούν στα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας, όσα χρήματα και μελάνι κι αν ξοδευτούν σε «αναθεωρήσεις».


Ο πρώτος είναι ο Κώστας Καραμανλής. Διέπραξε απάτη, παραποιώντας τα στατιστικά στοιχεία της χώρας προκειμένου να αποκρύψει το δεύτερο έγκλημα του, αυτό του δημοσιονομικού εκτροχιασμού για να καλύψει το τρίτο έγκλημα, την παράδοση του στο πελατειακό κράτος. Η στατιστική απάτη είναι το πρωτεύον ζήτημα, αφού η έλλειψη αξιοπιστίας ήταν κρίσιμη για όσα ακολούθησαν και τις αντιδράσεις τόσο των αγορών όσο και των εταίρων.

Ο δεύτερος είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Εκμεταλλεύτηκε την πελατειακή δυσφορία μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ το 2011 για να γίνει αρχηγός του κόμματος του, ανατρέποντας την πορεία της χώρας. Μίας πορείας που μπορούσε ήδη να μας έχει οδηγήσει έξω από το αβαθές της κρίσης, από τα τέλη του 2013, έχοντας αποφύγει όσα ζούμε σήμερα.


Ο τρίτος είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Μην έχοντας διδαχτεί τίποτα από τις καταστροφικές εμμονές του στο Μακεδονικό, συνεργάστηκε με τον Ευάγγελο Βενιζέλο για την επαναφορά και την προστασία του πελατειακού κράτους, ακόμα και σε ό,τι αφορούσε τα ίδια τους τα κόμματα, με πρακτικές διορισμών που είχαν ανατραπεί το προηγούμενο διάστημα (4-2-1). Η κυβέρνηση του δεν έκανε πραγματικές ρήξεις, ενώ όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού, όταν έπρεπε να προχωρήσει σε απελευθέρωση της χώρας από τα πελατειακά δεσμά, παρέδωσε τη χώρα με επίσπευση της εκλογής του ΠτΔ, ελπίζοντας σε μία «αριστερή παρένθεση» που θα τον επανέφερε στο Μαξίμου.

Έτσι οδηγηθήκαμε στον τέταρτο και πέμπτο, τον Αλέξη Τσίπρα και τον Γιάνη Βαρουφάκη. Η ανερμάτιστη διαπραγμάτευσή τους, έφερε ένα τρίτο μνημόνιο ύψους €86δισ. και capital controls μετά την φυγή καταθέσεων ύψους €45δισ. Στις επόμενες ώρες θα δούμε περαιτέρω το κόστος, όταν ανακοινωθούν τα περιουσιακά στοιχεία του υπερΤΑΙΠΕΔ που ιδρύεται και μάλλον περιλαμβάνει ακόμα και 
ολοκληρωμένα έργα που πλήρωσε ο ελληνικός λαός, όχι κάποιο χώρο που περιμένει για δεκαετίες μία μαρίνα ή κάποια ΔΕΚΟ που έχει ανάγκη νέων επενδύσεων από πόρους που δεν διαθέτουμε, καθιστώντας την ιδιωτικοποίηση μονόδρομο.

Πρέπει να καταλάβουμε πως όλα διορθώνονται, αρκεί να υπάρχει εμπιστοσύνη σε διεθνές επίπεδο και συνεργασία με αξιοπιστία στο εσωτερικό. Όταν άλλα λες και άλλα κάνεις, όταν κοροϊδεύεις, όταν ψηφίζεις νόμους που δεν εφαρμόζεις και υπόσχεσαι σχεδιασμούς που δεν υλοποιείς, καταλήγεις να μην έχεις πόδι να σταθείς, ενώ διαλύεις κάθε κρίσιμη συμμαχία.

Αν δούμε το παράδειγμα της Βενεζουέλας, ή το πρόσφατο παρελθόν χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ, ή ακόμα και περιοχές εντός των ΗΠΑ (Μέμφις με το νερό, τα θύματα του Κατρίνα κλπ), η Γη δεν σταματάει να γυρίζει γιατί κάποιοι δυστύχησαν. Η ψευδαίσθηση πως κάποιος τρίτος δεν θα αφήσει τα πράγματα να γίνουν χειρότερα στην Ελλάδα πρέπει να διαλυθεί, μαζί με τα ψέμματα που ακούστηκαν για την καρέκλα.

Η κοινή αφήγηση για το τι συνέβη, η αλήθεια στον καθρέφτη μας (πολίτες, κόμματα και πολιτικοί), είναι το πρώτο βήμα, προτού πούμε την αλήθεια στο εξωτερικό για να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια μας, την εμπιστοσύνη των αγορών και την αλληλεγγύη των εταίρων μας.

5.5.16

Η πολιτική οργή δεν είναι αποκλειστικά ελληνική

Η ανισότητα μεταξύ πολιτών διευρύνεται παγκοσμίως. Μεσαία και εργατική τάξη παραμένουν στάσιμες για δεκαετίες, την ώρα που οι μεγάλες εταιρείες και όσοι τις διαχειρίζονται αποκρύπτουν εισοδήματα σε φορολογικούς παραδείσους, εξασφαλίζοντας μόνο το δικό τους μέλλον, περιορίζοντας τη συμμετοχή τους στο κόστος που όφειλαν να επωμίζονται στο πλαίσιο μίας οργανωμένης κοινωνίας. Αυτό δεν είναι βιώσιμο μακροπρόθεσμα - δεν έχει μέλλον.

Ο λόγος που καθιστά αυτό το μοντέλο μη-βιώσιμο είναι απλός και ξεκινάει από το γεγονός που προκλητικά παραβλέπουν για δεκαετίες. Καμία εταιρεία και κανένα πρόσωπο δεν μπορεί να υπάρξει εκτός οργανωμένων κοινωνικών δομών, πόσω μάλλον, να εξασφαλίσει για τον εαυτό του μερίδιο πλούτου.

Η οργάνωση των κοινωνιών έχει κόστος. Η ιδέα πως αποτελεί επιλογή η οργάνωση μικροκοινωνιών μέσα στις ευρύτερες, μεταξύ των υγειών, των νέων, των μορφωμένων και όσων έχουν εργασία, είναι μία ουτοπία που έχει απορρίψει κάθε ιστορικό παράδειγμα κοινωνιών αποκλεισμένων. Δεν επιβίωσε ούτε μία - πουθενά.

Οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές ελίτ που συναπαρτίζουν και διαμορφώνουν το εκάστοτε σύστημα, οφείλουν να σταματήσουν να βάζουν το κεφάλι τους στην άμμο κάθε φορά που οι ευθύνες τους έρχονται να τους χαστουκίσουν. Η δε πρακτική του blamegame, σε κάθε ευκαιρία, όπου ο ένας δείχνει τον άλλον, προκειμένου να χαθεί η συλλογική ευθύνη δεν καθησυχάζει, αλλά εξοργίζει περαιτέρω τους αποκλεισμένους, καθιστώντας την οποιαδήποτε αντι-συστημική επιλογή μονόδρομο.


Αντισυστημικός είναι ο υποψήφιος για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, Bernie Sanders που υπόσχεται θεσμική αλλαγή για μία κοινωνία με μικρότερους αποκλεισμούς - inclusive society. Αντισυστημικός, όμως, είναι και ο Donald Trump. Αντισυστημικός είναι και ο κάθε τσαρλατάνος εθνικιστής, ακροδεξιός, ή κομμουνιστής, που υπόσχεται πως έχει εντοπίσει τον «εχθρό» σε φυλές, λαούς ή ιδέες.

Στην Ελλάδα οδηγηθήκαμε στην παρολίγον χρεοκοπία και δεν αλλάξαμε. Συνεχίζουμε σε μία άνιση μάχη εναντίον όσων ωφελούνται και εξαρτώνται από το πελατειακό κράτος και τη διατήρηση του, στέλνοντας το λογαριασμό στους υπόλοιπους, απαιτώντας και εκβιάζοντας τη διατήρηση όσων μας βυθίζουν. Γιατί αυτό νομίζουν πως είναι το συμφέρον τους, ακόμα κι αν οδηγήσει τελικά σε κατάρρευση. Όσοι έχουν τα χρήματα τους εκτός Ελλάδας, μπορεί να έχουν και δίκιο. Οι υπόλοιποι;

Όλοι έχουν ευθύνες, αλλά το βάρος δεν είναι το ίδιο για όλους. Ο ψηφοφόρος που επιλέγει Τραμπ, μπορεί να έχει ευθύνη, αλλά δεν είναι η ίδια με όσους διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο στο οποίο ο Τραμπ μπορεί να γίνει ποτέ υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών για τη θέση του Προέδρου της Αμερικής, μέσα από τη δημιουργία στρατιών αποκλεισμένων. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για τους ψηφοφόρους του ΟΧΙ στην Ελλάδα, πέρσι, με την ιδιαιτερότητα πως πολλοί από αυτούς ήταν εργαζόμενοι του δημοσίου τομέα**.

Ουδείς είναι ηλίθιος για να επιδιώκει τη δυστυχία αντί την ευημερία, του ίδιου και της οικογένειας του. Ευημερία, που μπορεί να έρθει μόνο από λειτουργούσες κοινωνίες και οικονομίες. Όταν αυτή η επιλογή παύει να υπάρχει, η προοπτική για ευημερία είναι το επόμενο αποκούμπι. Όταν διαψευσθεί και αυτή, τότε οι κοινωνίες αυτοκαταστρέφονται, συνήθως μέσα από την επιλογή ενός τσαρλατάνου.

Οι Δημοκρατικοί στην Αμερική, μετά την επικράτηση Τραμπ, βρίσκονται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι που είναι σημαντικό για όλο τον Ελεύθερο Κόσμο, έχοντας να επιλέξουν μεταξύ της συστημικής Χίλαρυ Κλίντον και του αντισυστημικού Μπέρνυ Σάντερς. Η πρώτη απαντά «θα το δούμε» σε όσους αισθάνονται ή είναι αποκλεισμένοι. Ο δεύτερος εντοπίζει το πρόβλημα στην ανισότητα, μιλάει για αυτό και υπόσχεται αλλαγές.

Όσοι Δημοκρατικοί αποτελούν το σύστημα και έχουν την δύναμη να το επηρεάσουν σε αυτή τη φάση μέσω των superdelegates, έχουν την επιλογή ή να αναγνωρίσουν την ανάγκη για αλλαγές και να ακολουθήσουν τον υποψήφιο που μπορεί να τις υποσχεθεί πειστικά, ή να επιλέξουν την Κλίντον και τελικά να εκλεγεί ο Ντόναλντ Τραμπ, παραβλέποντας πως η επιβίωση του συστήματος ενίοτε δεν περνάει από την συντήρηση, αλλά από την αλλαγή του.

Τα χαριτωμένα virals ηγετών που κάνουν yoga πάνω στα γραφεία τους, ή χορεύουν και τραγουδούν σαν «καθημερινοί άνθρωποι», δεν είναι λύση - δεν φέρνουν ψωμί σε κανένα σπίτι. Είναι διαχείριση. Επικίνδυνη διαχείριση, με χαρακτηριστικά γυαλιού, που όταν σπάει, σπάει απότομα και γίνεται μαχαίρι. Κάτι που οφείλουν να αναλογιστούν και οι προβαλλόμενοι ως αντισυστημικοί λαοπρόβλητοι και δημοφιλείς ηγέτες που δεν παράγουν λύσεις αλλά περαιτέρω δυστυχία. 



________________
**Εδώ να κάνουμε μία απαραίτητη υποσημείωση, μία καίρια διευκρίνηση ως παράδειγμα του κοινωνικού αυτοματισμού που εργαλειοποιούν πολλοί στο blamegame απόκρυψης των ευθυνών τους.

Η απάντηση στο αν οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν μέρος του προβλήματος ή όχι, είναι απλή και βρίσκεται στο εξής: ο μέσος δημόσιος υπάλληλος δεν έχει την δυνατότητα να ελέγξει ούτε το προϊόν εργασίας του, αυτό που προσφέρει με την εργασία του δηλαδή, ούτε το πού το προσφέρει, ούτε το πώς, ούτε το με τι όρους θα συνεχίσει να το προσφέρει. Η ευθύνη του δημόσιου τομέα και των υπηρεσιών του ανήκει σχεδόν αποκλειστικά σε όποιον καθορίζει το πλαίσιο λειτουργίας του δημοσίου τομέα, στις πολιτικές δυνάμεις, τις κυβερνήσεις, την Βουλή.



Translate