Πολιτειακή απαξίωση και αποτυχία

Δεν κόβουμε δαπάνες, δανειζόμαστε από τους Ευρωπαίους που καθυβρίζουμε σε κάθε ευκαιρία, υπερφορολογούμε τους πολίτες και τις δουλειές τους μέχρι να στεγνώσουν, και τώρα που ούτε οι πρώτοι δεν δέχονται άλλο τράτο («πολιτική διαπραγμάτευση») στις αλλαγές του κράτους που υπογράψαμε, και οι δεύτεροι δεν έχουν μία για να πληρώσουν άλλους φόρους, ο κ. Σαμαράς έδωσε «εντολή» να μας πάρουν τα σπίτια, τα χωράφια, τις αποθήκες και τα οικόπεδα.

Αυτή είναι η κατάσταση της Ελλάδας μετά από 5 χρόνια οικονομικής κρίσης.

Καλωσήρθατε στην πολιτική κρίση – ουχί κομματική, ή κυβερνητική, αλλά πολιτική μέχρι τα όρια της πολιτειακής.

Μην παρασυρθεί κανείς και πιστέψει, έστω και για ένα λεπτό, πως ο κ. Σαμαράς ανθίσταται στις αλλαγές και το Μνημόνιο για ιδεολογικούς λόγους, όπως διακήρυσσε όταν έλεγε «το λάθος εγώ δεν το υπογράφω». Ο σημερινός πρωθυπουργός, μαζί με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ «λύσσαξαν» κυριολεκτικά για να αναλάβουν την τύχη της χώρας με μοναδικό σκοπό να αποτρέψουν την κάθε αλλαγή. Αυτό είναι το σημείο συνάντησης με το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού της χώρας σήμερα.

Γιατί άρνηση στις αλλαγές που θα περικόψουν δαπάνες και θα ελαφρύνουν τον κόσμο από τα βάρη της υπερφορολόγησης και της οικονομικής ύφεσης;

Τελείωσαν οι δικαιολογίες – να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Το σημερινό πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα, δράκες, που έχουν διαμορφώσει δεν επιθυμούν καμία αλλαγή γιατί η ύπαρξη τους εξαρτάται του σημερινού στρεβλού μοντέλου. 

Αν, δια μαγείας, άλλαζε η χώρα ουδείς εξ αυτών θα είχε τα εργαλεία ή τις γνώσεις για να ασκήσει εξουσία – να καθίσει τα πισινά τους στις καρέκλες που σήμερα καταλαμβάνει· από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο γραμματέα υπουργού. 

Αν αλλάζαμε, θα χρειαζόντουσαν άνθρωποι με ακαδημαϊκή γνώση και εργασιακή εμπειρία, άνθρωποι σαν αυτούς που το ελληνικό κράτος και πολιτεία καταδικάζουν καθημερινά, είτε μέσω σικέ εκλογών στα ΑΕΙ, είτε μέσω της αποφυγής κάθε αποκέντρωσης ούτως ώστε οι καρέκλες να καταλαμβάνονται από δοτά πολιτικά πρόσωπα, είτε ακόμα και με την ρητορική μίσους εναντίον του όποιου επιχειρηματία που βάφτισαν «κερδοσκόπο» – αυτού που σήμερα εκλιπαρούν να επενδύσει για να τον ξεσκίσουν αργότερα, στην περίπτωση που κάνει αυτό το λάθος.

Αντί να ανοίξουν τα επαγγέλματα, να σπάσουν τα μονοπωλιακά καρτέλ στον  κάθε τομέα της οικονομίας και της ζωής, και να αποκτήσουμε επιτέλους ένα κράτος που δεν θα το νέμονται 10 οικογένειες με δοτούς βουλευτές, ανίκανους/φοβισμένους/πουλημένους δημοσιογράφους και 50 συνδικάλες της συμφοράς, προτιμούν να διατηρήσουν το σήμερα. Προτιμούν να ξεφτιλίζονται σαν σχολειαρόπαιδα της συμφοράς, βρυχόμενοι στο εσωτερικό περί πρωτογενούς πλεονάσματος και success story, και να εκλιπαρούν στα πίσω δωμάτια της κάθε Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες για παράταση στη λύση. Το επαναλαμβάνω, οι άνθρωποι δεν είναι τρελοί – για την επιβίωση τους σε θέσεις εξουσίας μάχονται, με ό,τι μυαλό κουβαλάει όποιος έχει τέτοιες επιδιώξεις ενάντια σε ένα ολόκληρο λαό.

Εδώ είναι το δια ταύτα, στο ενάντια σε ένα ολόκληρο λαό, αυτό θα οδηγήσει στην «πολιτειακή αποτυχία» - failed state, ως το κράτος που δεν είναι πια κυβερνήσιμο. 

Δεν έχει μείνει μία κοινωνική ομάδα που να μην έχει στοχοποιηθεί όσο οι σημερινοί πολιτικοί παλεύουν για την πάρτη τους· από τον πρόεδρο της ΒΙΟΧΑΛΚΟ μέχρι τον τελευταίο δάσκαλο και συνταξιούχο. Η δε χώρα κυβερνιέται από την «εντολή Σαμαρά» και το συγκαταβατικό «νεύμα Βενιζέλου», ακόμα κι όταν πρόκειται για την κατάργηση της Διαύγειας, το νόμο της ιθαγένειας, τον Καλλικράτη και την επαναφορά των stage στο δημόσιο – αλλαγές που έφερε το ΠΑΣΟΚ το προηγούμενο  διάστημα με τεράστιο κόστος, ελέω του «αντιμνημονιακού Σαμαρά» και της παλαβής αριστεράς του κ. Τσίπρα, τότε που εκστόμιζε τα «είστε Πινοσέτ» εντός του κοινοβουλίου.

Δεν συγκαλείται πλέον Υπουργικό Συμβούλιο που, αντίθετα με την εικόνα που έχουν οι πολλοί για αυτό, δεν είναι τελετουργικό όργανο αλλά κάτι αντίστοιχο ενός διοικητικού συμβουλίου μιας χώρας. Το έχει αντικαταστήσει ο δεξιότατος κ. Μπαλτάκος και οι εντολές του «Μεγάλου». 

Δεν υπάρχει η ώρα του Πρωθυπουργού – ο κ. Σαμαράς δεν βρίσκει το λόγο γιατί να απαντήσει εντός κοινοβουλίου σε επίκαιρες ερωτήσεις. «Ποιά δημοκρατία, εδώ σώζουμε...» το τομάρι μας. 

Όποιοι τοποθετήθηκαν με βιογραφικά σε θέσεις γενικών γραμματέων κλπ βάσει βιογραφικών και ανοιχτών διαδικασιών απομακρύνθηκαν (με ευθύνη και της ΔΗΜΑΡ τότε, που σήμερα «κόπτεται» για την αυταρχική διακυβέρνηση), και αντικαταστάθηκαν από κολλητούς. Εκεί ήταν άλλωστε ο κ. Κουβέλης όταν βόλευε το συμβούλιο αρχηγών αντί του υπουργικού.

Ακόμα και για τις εγκληματικές πράξεις των Χρυσαυγητών, «εντολή Σαμαρά» περίμενε η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη». Κι αν δεν είχε απειληθεί με στέρηση της Ευρωπαϊκής Προεδρίας, ακόμα θα μαχαίρωναν και θα έδερναν οι αλήτες.

Πρόσφατα η Δανία αναδείχθηκε πρώτη παγκοσμίως, ως το κράτος με τους πιο ευτυχισμένους πολίτες. Στα βασικά κριτήρια «ευτυχίας», ήταν η πίστη στη λειτουργία των θεσμών. Εδώ, με την απαξίωση των διαδικασιών και των οργάνων διακυβέρνησης από τους αμόρφωτους (πολιτειακά και πολιτικά) εξουσιομανείς, αυτούς που βάζουν την καρέκλα τους πάνω απ όλα, οι θεσμοί περνούν τη μεγαλύτερη κρίση τους. Μαζί με την υπερφορολόγηση που απαιτεί το δαπανηρό τους παρόν, καθιστούν τη χώρα ολοένα και περισσότερο  μη-κυβερνήσιμη. Αυτό είναι το τελευταίο σκαλί πριν πάρουμε το δρόμο χωρίς επιστροφή. 

Αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα, δύο μήνες πριν την ανάληψη της Ευρωπαϊκής Προεδρίας από την Ελλάδα, που μέχρι σήμερα δεν έχει ανακοινώσει ούτε μία προτεραιότητα για το εξάμηνο της ευρωπαϊκής πρωτοκαθεδρίας της. Μιλήστε λίγο ακόμα για την Κεντροαριστερά, τους ξανθούς αγγέλους, και την κατάργηση των παρελάσεων... καιρός (δεν) υπάρχει.