Οι καταλήψεις δεν είναι αποτέλεσμα τεμπελιάς, οκνηρίας, βαρεμάρας, ή μίας μάχης ιδεών, αν και το ιδεολογικό ζήτημα είναι έντονο και θα αναλυθεί παρακάτω. Οι καταλήψεις ήρθαν να καλύψουν κενά του κράτους, που γιγαντώθηκαν μέσα στην κρίση - τόσο σε ό,τι αφορά την κοινωνική πρόνοια, όσο και στο προσφυγικό.
Οι δημοσιογράφοι που επιλέγουν να είναι φερέφωνα όσων επιδιώκουν να ανοίξουν ιδεολογικά εμφυλιοπολεμικά μέτωπα μέσα στις πόλεις, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και μηδενικό ρεπορτάζ για τις ιστορίες που παρουσιάζουν, είναι μέρος του προβλήματος.
Μπορεί να είναι «δουλειά», αλλά δεν ήταν ποτέ δημοσιογραφία η στήριξη δελτίων τύπου κομμάτων, προσώπων ή κυβερνήσεων - κάθε άλλο. Η δουλειά του δημοσιογράφου ήταν πάντα να δει τι κρύβεται γύρω από τις επίσημες ανακοινώσεις, να κάνει έρευνα και να παρουσιάζει τα ευρήματά του στην κοινή γνώμη.
Μία κοινή γνώμη, που σύρεται καθημερινά προς τα κάτω, στον εμφυλιοπολεμικό βούρκο που ή τον σχεδίασαν επικοινωνιολόγοι για λογαριασμό πολιτικών, ή τον ακολουθούν ενστικτωδώς κάποιοι από ανευθυνότητα ή λόξα. Λίγο μας νοιάζει για τις διαφορές - το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο διχασμός.
Όλα αυτά τα αναφέρουμε για να φτάσουμε στο δια ταύτα του τίτλου, γιατί δεν λύνουν τίποτα τα ΜΑΤ, όσο κι αν ο σερίφης Χρυσοχοΐδης παίζει τον σκληρό και μόνο cowboy στις γειτονιές της πόλης, μακρυά από το δικό του σπίτι.
Όσα σπίτια κι αν αδειάσει, όσα τελεσίγραφα κι αν μοιράσει, όσες φορές κι αν αναφέρουν απαξιωτικά τη λέξη αλληλέγγυος οι «δημοσιογράφοι» της χριστιανικής δεξιάς του Κυρίου, αυτοί που δεν παραλείπουν ποτέ να διαβάσουν τα υποσέλιδα της Ελεύθερης Ώρας για ανύπαρκτους Αγίους και προφήτες από τις πρωινές εκπομπές τους, δεν θα λυθεί το πρόβλημα που ήρθε να καλύψει η εκάστοτε κατάληψη.
Παιδιά που έχουν φύγει από τα σπίτια τους, πρόσφυγες, αποκλεισμένοι, άστεγοι, εξαρτημένοι, άτομα με θέματα ψυχικής υγείας και άλλα. Πού είναι τα «μπάχαλα», τα Καλάσνικοφ, τα μαχαίρια και οι μολότοφ στις καταλήψεις που άδειασε ο σερίφης μέχρι σήμερα; Γιατί δεν μας τα δείχνει, αν τα βρήκε;
Το ιδεολογικό ζήτημα εδώ, είναι απλό και αφορά το τι ορίζει ο καθένας ως πρόβλημα, πώς το ιεραρχεί και τι είναι διατεθειμένος να κάνει για αυτό, όσο και το αν είναι διατεθειμένος να αναλάβει κάποιο πολιτικό κόστος, ακόμα και δια της έμμεσης παραδοχής πως τάιζε σανό όσο πούλαγε νόμο και τάξη προεκλογικά.
Αν θες να λύσεις μία κατάληψη σαν αυτή του 5ου Γενικού Λυκείου της Αθήνας, με τις οικογένειες και τα παιδιά που ήδη βρισκόντουσαν σε διαδικασία ένταξης, πήγαιναν σχολείο και έπαιζαν στην παιδική χαρά με τα παιδιά της γειτονιάς, φροντίζεις να βρεις άλλες κατοικίες και βάζεις τους κοινωνικούς λειτουργούς σου να δείξουν την εναλλακτική στους συγκεκριμένους και να τους οδηγήσουν ομαλά στα νέα τους καταλύματα.
Θα μπορούσες επίσης να μπεις στο 5ο, να κάνεις καταγραφή/ταυτοποίηση, να συμπληρώσεις εκεί τις αιτήσεις ασύλου και ό,τι άλλο χρειαστεί, να αναλάβεις ενδεχομένως την καθαριότητα αν αυτό ήταν θέμα (δεν ήταν), να διώξεις τον νταβατζή που εισέπραττε νοίκια για δημόσιο χώρο και να το λειτουργήσεις εσύ.
Αντίστοιχα σε καταλήψεις χρηστών, θα μπορούσες να βρεις τη δομή που θα τους πας, λύνοντας το γόρδιο δεσμό του άστεγου χρήστη: για να πας σε πρόγραμμα απεξάρτησης πρέπει να έχεις μόνιμη κατοικία και για να έχεις μόνιμη κατοικία από την πολιτεία, δεν πρέπει να είσαι εξαρτημένος. Σαν να λέμε πως για να μπεις σε νοσοκομείο πρέπει να είσαι υγιής…
Από πότε είναι λύση και δη μίας αστικής παράταξης με ευρωπαϊκό προσανατολισμό η εκδίωξη φτωχών στις λάσπες ή στο δρόμο, αντί της ένταξης, της εκπαίδευσης, της ανθρωπιάς; Δεν υπάρχει καν η δικαιολογία των πόρων - τα πληρώνει όλα η ΕΕ.
Όταν αντί αυτών και άλλων αντίστοιχων επιλογών, στέλνεις τα ΜΑΤ, είναι σαφές το πολιτικό στίγμα και η αφετηρία της δράσης σου. Είναι σαφές ποιοι είναι το πρόβλημα για εσένα. Είναι σαφές πως δεν βλέπεις μπροστά σου ένα ανθρωπιστικό ζήτημα που ζητάει λύσεις, αλλά κατσαρίδες, όπως είχε πει και η προκάτοχος του σερίφη. Δεν θεωρείς χρέος σου την αρωγή αλλά την αποτροπή, με όποιο μέσο έχεις στη διάθεση σου, νόμιμο ή μουλωχτό, αρκεί να επιτύχεις το σκοπό σου που δεν είναι η επίλυση του προβλήματος, αλλά η προσωπική σου δημοφιλία δια της εντάσεως και του διχασμού.
Δεν θα είμαι άδικος, όσο η κοινή γνώμη επιμένει να μην θέτει η ίδια την ατζέντα, όσο συμφωνούμε πως το ζήτημα δεν είναι το πώς κάποιοι κατέληξαν και πώς θα τους τραβήξουμε από το περιθώριο της κοινωνίας μας, αλλά το πώς θα τους αποτελειώσουμε, τότε ο κάθε Χρυσοχοΐδης θα καβαλάει τ’ άρματα και θα εφορμεί στις γειτονιές της πόλης. Κι οι δημοσκοπήσεις θα τον βγάζουν πρώτο και μπαρουτοκαπνισμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου