Η αντιπολίτευση δουλεύει για την κυβέρνηση

Ας δούμε την πρόσφατη συνάντηση Τσίπρα - Τραμπ στο Λευκό Οίκο και όσα χολερικά γράφτηκαν. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, έχει δηλώσει στους οπαδούς και ψηφοφόρους του πως ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 δεν υπάρχει πια. Σε ερώτηση δημοσιογράφου (νομίζω) έχει απαντήσει πως «κρίνετε κάτι που δεν υπάρχει πια».

Η στροφή Τσίπρα προς την κανονικότητα, ενισχύεται με την κριτική που του ασκείται, αφού το μόνο που καταφέρνει είναι να πιστοποιήσει την μετάλλαξη, κάτι που αποτελεί εξαρχής επιδίωξη του κ. Τσίπρα - δεν την αρνείται, κάθε άλλο, προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να πείσει πως αυτή είναι μόνιμη. Συγχαρητήρια λοιπόν στην αντιπολίτευση για τη «συμπαράσταση» στον αγώνα του. 

Γιατί θέλει να πείσει ο κ. Τσίπρας πως άλλαξε; Οι λόγοι είναι δύο: ο δεύτερος είναι γιατί το χρειάζεται προς τις αγορές όσο και τους θεσμικούς παίκτες διεθνώς. Ο πρώτος λόγος, όμως, είναι πως χωρίς μία πειστική μεταστροφή, δεν θα καταφέρει ποτέ να καταλάβει μόνιμα τον πολιτικό χώρο που μέχρι το 2012 κατείχε το ΠΑΣΟΚ - η προοδευτική παράταξη, αυτή που σήμερα πολλοί αποκαλούν «κεντροαριστερά» βυθίζοντας την περαιτέρω, αφού έτσι της αφαιρούν κάθε ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα, όταν αντικαθιστούν το σοσιαλισμό με ένα γεωγραφικό στίγμα, που δεν σημαίνει τίποτα απολύτως.

Αν κάποιος προσθέσει και την ανυποληψία της διαδικασιολογίας αντί μίας γόνιμης πολιτικής αντιπαράθεσης στο δρόμο για την εκλογή νέου επικεφαλής της «κεντροαριστεράς», ενός φορέα-φαντομά αντί έστω της υφιστάμενης ΔΗΣΥ, χάριν συμμετοχής του κ. Θεοδωράκη, το πεδίο καθίσταται δώρο σε όποιον έχει κέφι να το κάνει δικό του - από τα δεξιά ή τα αριστερά.

Ποια θα ήταν η αποτελεσματική αντιπολίτευση; 

Αυτή που θα χτύπαγε στο κέντρο της πολιτικής Τσίπρα - Καμμένου, αντιπροτείνοντας έναν άλλο δρόμο, συγκρούσεων με παθογένειες και συμφέροντα. Ελλείψει κάθε διάθεσης για τέτοιες συγκρούσεις, δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματικός αντιπολιτευτικός λόγος και η αντιπολίτευση μένει στην παραπολιτική και τη «γκρίνια» - αυτή που παίζει στο αφήγημα της κυβέρνησης, μακριά από ό,τι θα μπορούσε να βοηθήσει και άρα να ενδιαφέρει τους πολίτες. Στη μάχη εντυπώσεων, ο κ. Τσίπρας παραμένει κυρίαρχος.

Κι αν η προοδευτική παράταξη έχει κάποια δικαιολογία, όσο προσπαθεί να συνέλθει από το πατατράκ της κρίσης και τη λαίλαπα της «κεντροαριστεράς» και του «προοδευτικού κέντρου», η αξιωματική αντιπολίτευση του κ. Μητσοτάκη δεν έχει καμία. Με τα αντιμνημονιακά ψέματα του κ. Σαμαρά, αυτά που έστρωσαν το δρόμο για την άνοδο των Τσίπρα-Καμμένου, της ΧΑ και του κάθε Σώρρα, η συντηρητική παράταξη έμεινε όρθια παρότι ήταν αυτή που χρεοκόπησε τη χώρα το 2009. Η αποφυγή αποτελεσματικού αντιπολιτευτικού λόγου είναι η αποφυγή σύγκρουσης με τα προβλήματα, η αποφυγή κατάθεσης αντιπρότασης για τη χώρα. Με τι αφήγημα θα κατέλθει στις εκλογές; Του καλύτερου διαχειριστή του μνημονίου; Θα σας τα παίρνουμε, αλλά πιο γλυκά; Πιο δεξιά;

Τα ψέματα Σαμαρά για το πώς φτάσαμε στην κρίση, όπως παραμένουν και επί Μητσοτάκη, καλύπτουν αποτελεσματικά τον κ. Τσίπρα και τον κρατούν ζωντανό και επίκαιρο, αφού κάθε λάθος του απαντάται με συνωμοσιολογίες και μισές αλήθειες. Ο κ. Τσίπρας, μην έχοντας χρεωθεί ο ίδιος τίποτα για το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015, παραμένει «το νέο παιδί που προσπάθησε κόντρα στο παλιό και την κρίση που αυτοί έφεραν». Δεν έφταιξαν οι προσλήψεις Καραμανλή, οι χαριστικές επιδοτήσεις, οι μισθοί στα golden boys/girls, η αδιαφάνεια, ο διπλασιασμός της φαρμακευτικής δαπάνης και τόσα άλλα. Για την κρίση φταίει το «παλιό», έτσι, γενικά και απροσδιόριστα.

Σε αυτό το πλαίσιο κατηγορείται ο κ. Τσίπρας για «κωλοτούμπες», με εκείνον να απαντάει «και πού είστε ακόμα. Σας ευχαριστώ για την επιβεβαίωση και την συγκάλυψη». Αν δεν αλλάξει κάτι, το μόνο που απομένει, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς Τσίπρα, είναι η πενιχρή απόδοση της ΝΔ στις επόμενες εθνικές εκλογές, όποτε τις αποφασίσει ο κ. Τσίπρας, η διάσπαση της «κεντροαριστεράς» για να υπάρξει κυβέρνηση και η ολοκληρωτική απορρόφησή της από τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Διαγκωνίζονται στο ποιος θα μας πάει πιο πίσω

Η διαμάχη για την «αριστεία» (και το «ηθικό πλεονέκτημα») δεν ξεκίνησε σήμερα με το Προεδρικό Διάταγμα που ορίζει κληρωτούς σημαιοφόρους στις παρελάσεις των δημοτικών σχολείων, αντί των αριστούχων. Η προσπάθεια να καλυφθεί το κενό πολιτικής με θεολογική ηθικολογία δεν είναι κάτι καινούριο.

Αμφότεροι, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ανήμποροι και ανίκανοι να αγγίξουν τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών, περιορίζονται σε μάχες εντυπώσεων. Έρμαιοι του πελατειασμού που δεν προτίθενται να αποτάξουν για να τον συντρίψουν, δεν έχουν τίποτα να προτείνουν, πέρα από κούφια «θα», Ζάππεια και Θεσσαλονίκες. Θυμάστε μία πρόταση; Μία!

Είναι τόσο κυνικοί για την σιωπή τους σε όσα πρέπει να γίνουν, που δεν ντρέπονται να μεταφέρουν τον στείρο σκυλοκαβγά τους ακόμα και στα σχολεία – στα παιδιά του δημοτικού. Για το ποιος θα σηκώσει ένα πανί, σε ένα αναχρονιστικό πανηγύρι.

Φτάσαμε στο 2017 και συνεχίζουν να σφυρίζουν κλέφτικα μπροστά στον πελατειασμό που έχει φτάσει να αποσαθρώσει ακόμα και το θεσμικό πλαίσιο – αυτό που καθορίζει τη συνύπαρξη μας και τις προσπάθειες μας για αυτοπραγμάτωση και δημιουργία. Ένα θεσμικό πλαίσιο που στα χέρια του «Καταλληλότερου» διευκόλυνε διορισμούς, δαπάνες και χαριστικές πράξεις σε κρατικοδίαιτους, μέχρι παρολίγον χρεοκοπίας της χώρας. Του «Καταλληλότερου» που ο κ. Τσίπρας έχει συμπεριλάβει στις τάξεις της κυβέρνησης του με συγκεκριμένες υπουργοποιήσεις, όπως και την πρόταση για ΠτΔ, ενώ ο κ. Μητσοτάκης δηλώνει πως «ήταν ένας καλός Πρωθυπουργός που είπε την αλήθεια». Ο επικεφαλής της στατιστικής απάτης που μας έκανε σούργελο στην υφήλιο, άριστος! Αμ αυτό δεν είναι αριστεία – η αυλή της Φρειδερίκης είναι, με κριτήρια ό,τι τους εξυπηρετεί.

Κάθε πρόοδος της κοινωνίας, θα κριθεί στο βαθμό ελευθερίας που θα δοθεί στους πολίτες της για να κυνηγήσουν τα όνειρα τους. Δεν θα πετύχουν όλοι, αλλά όσοι το κάνουν θα τραβήξουν το σύνολο μπροστά. Όσοι δεν τα καταφέρουν, δεν θα εγκαταλειφθούν, αν η αποτυχία ήταν καταστροφική, ενώ όσοι αρκέστηκαν σε λιγότερα, σε μία ήσυχη ζωή, δεν θα είναι πολίτες δεύτερης διαλογής, ως μη άριστοι. Ή να είναι; Ας μας πει ο κ. Μητσοτάκης.

Αυτή η προσπάθεια των πολιτών έπρεπε να είναι στο κέντρο της πολιτικής, ειδικά σε καιρούς κρίσης, για λόγους Δημοκρατίας, ισότητας, όσο και οικονομικής ευημερίας. Πού εντάσσεται σε αυτό η κούφια αριστεία; Και πώς μετριέται; Από ποιον; Η όποια αριστεία είναι πρωτίστως ατομική υπόθεση. Ο καθένας τη βιώνει διαφορετικά, στο πλαίσιο της δικής του πραγματικότητας, ενώ δεν ελέγχεται και δεν κατευθύνεται από κανενός είδους κομμουνιστικό ή φασιστικό συγκεντρωτισμό.

Ποιος σεβασμός σε ποιανού τα όνειρα - ετούτοι διαγκωνίζονται στο ποιος θα μας πάει πιο πίσω. Η ΝΔ που σήμερα εμφανίζονταν οργίλη για τις αλλαγές στο νόμο του 2011, τον ξεχαρβάλωσε πρώτη, ένα χρόνο μετά την ψήφιση του! Αυτή ήταν η πρώτη τους νομοθετική πράξη, με γνώμονα την ίδια εκλογική πελατεία – την ίδια μερίδα των πανεπιστημιακών που δεν θέλουν  Έλληνες της διασποράς να τους χαλάνε την επετηρίδα και το σύστημα της κατουρημένης ποδιάς. Η επαναφορά του ασύλου είναι απλώς το ντεκόρ – η πινελιά που κάνει τη διαφορά, για τα μάτια του κομματικού οπαδού.

Η δε ‘νέα’ εκδοχή της Νέας Δημοκρατίας, αντί να σκίσει τον υπουργό για φαλλοκρατισμό, όταν συνέδεσε την ισότητα των πολιτών με την ισότητα εκπλήρωσης της στρατιωτικής τους θητείας γυρίζοντας μας στο «άλλο τα παιδιά και άλλο τα κορίτσια», κηρύσσει πόλεμο στους «ανεπρόκοπους» Έλληνες, ακολουθώντας τα στερεότυπα που μας βασάνισαν από την αρχή της κρίσης περί μη-άριστων, τεμπέληδων, λαού ήσσονος προσπάθειας και άλλα πολλά Bild-ικά. Αν αυτή είναι η προεκλογική τους αφήγηση, κάποιος πρέπει να τους πει πως δεν κάνει ούτε για στάτους στο facebook.

Η αποχή των πολιτών θα μεγαλώνει, ενώ οι εκλογές θα κερδίζονται από κομματικούς στρατούς και πελάτες. Αυτή είναι μία πορεία καταβύθισης της Δημοκρατίας και της οικονομίας, όπως τη ζούμε για τουλάχιστον δέκα χρόνια ύφεσης και επτά χρόνια μνημονίου. Αν δεν αλλάξει, θα μετατραπεί σε αργό σπιράλ θανάτου. Το μόνο που θα μείνει τότε, θα είναι το πανί, κενό περιεχομένου. Κι αυτοί να τσακώνονται για το αν η ραφή στο στρίφωμα θα πρέπει να είναι από τα αριστερά προς τα δεξιά για λόγους «αριστείας», ή το ανάποδο λόγω «ηθικού πλεονεκτήματος».

Κάποια στιγμή, ας ντραπούν όσους τους παρακολουθούν κοιτώντας το εκκαθαριστικό της αποτυχίας τους, αγωνιώντας για το πως θα πληρώσουν τα φροντιστήρια που θα ξεκινήσουν σε λίγες εβδομάδες, τα φροντιστήρια της προκάτ παπαγαλίας που θα κατασκευάσει σειρές... αρίστων.

Προοδευτικές γραφειοκρατίες σε δυσαρμονία με τη βάση

Στη δεκαετία του 90, τα προοδευτικά-σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης έκαναν μία πολύ απότομη στροφή, αφήνοντας πίσω την παραδοσιακή δυσπιστία τους απέναντι στις αγορές και τον καπιταλισμό. Δεν ήταν λάθος η στροφή - τα οικονομικά αποτελέσματα της δεκαετίας ήταν εξαιρετικά - αλλά ο άτσαλος τρόπος με τον οποίο έγινε αυτή η στροφή, χωρίς δικλείδες.

Τα λάθη που έγιναν ήταν πολλά - από το θεσμό του ενοικιαζόμενου εργαζόμενου του Σρέντερ, μέχρι την αδικαιολόγητη και ανεξέλεγκτη άνοδο των τιμών στην Ελλάδα μετά την υιοθέτηση του ευρώ. Η αγορά δεν μπορεί να ρυθμίσει τα πάντα. Το κράτος είχε ρυθμιστικό ρόλο, που πριν κάποια χρόνια απεμπόλησαν και οι προοδευτικοί. Σήμερα, επιχειρείται να βρεθεί ο δρόμος της επιστροφής. Οι Σοσιαλδημοκράτες παλεύουν για να κερδίσουν ξανά την εμπιστοσύνη των πολιτών και ειδικά των παραδοσιακών ψηφοφόρων τους στη βάση των αρχών και των αξιών τους.

Η πρώτη προσπάθεια του Κόρμπιν στη Βρετανία, ήταν να προτείνει την επιστροφή στα ‘70ς και γι’αυτό απέτυχε. Για καλή του τύχη, όμως, παρενέβησαν γρήγορα οι εσωκομματικά ισχυροί αντίπαλοι του, όσοι αγωνιούσαν να υπερασπιστούν τις επιλογές τους από την δεκαετία του ’90, αμφισβητώντας την ηγεσία του στη βάση του μη-εκλέξιμου «κακού αριστερού». 

Το αποτέλεσμα αυτής της αμφισβήτησης, ήταν πως η πρόταση του Κόρμπιν, αν και ελλιπής, έμοιασε ειλικρινής και άρα θεμιτή, αποκτώντας κινηματικά χαρακτηριστικά. Έτσι κατάφερε να επανεκλεγεί στην ηγεσία του κόμματος του, από τη βάση. Το χάσμα της κομματικής γραφειοκρατίας και βάσης, ήταν πλέον γεγονός. 

Το ίδιο συνέβη, με αντίστοιχα χαρακτηριστικά, με τον «σοσιαλιστή Μπέρνυ» στις ΗΠΑ, όταν το κόμμα των Δημοκρατικών φάνηκε να υποστηρίζει την υποψηφιότητα της Κλίντον - της συζύγου του Προέδρου που απορύθμισε την αμερικανική αγορά όσο κανείς πριν από αυτόν. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ αν η Κλίντον αδικήθηκε ως υποψηφιότητα απέναντι στον Τραμπ από αυτή την παρέμβαση του κόμματός της, μία παρέμβαση που την έκανε να φαίνεται απολύτως συστημική, όταν το ζητούμενο ήταν το disruption της τρέχουσας πραγματικότητας. 

Το ίδιο είδαμε και με τον Σάντσες στην Ισπανία, που επανεξελέγει στην ηγεσία του κόμματος του πριν μερικές εβδομάδες. Δεν είδαμε να γίνεται το ίδιο στην ηγεσία των Σοσιαλιστών της Γερμανίας, όπου ο Σουλτς έγινε υποψήφιος για την Καγκελαρία χωρίς διαδικασία βάσης. Όσο καλά κι αν ξεκίνησε, μοιάζει να μην καταφέρνει να αποκτά τα κινηματικά χαρακτηριστικά που απαιτούν οι καιροί, για να ανατρέψει μία ομολογουμένως πετυχημένη Καγκελάριο - ανεξαρτήτως αν εμείς διαφωνούμε ή συμφωνούμε με τις εκάστοτε πολιτικές της.

Όταν γράφουμε «το απαιτούν οι καιροί», η αναφορά είναι στην ανισότητα που διευρύνθηκε από την παγκοσμιοποίηση, την φοροαποφυγή μέσω φορολογικών παραδείσων και χαριστικών διατάξεων στους ισχυρούς, όσο και την αίσθηση πως οι πολιτικές ηγεσίες σκέφτονται πρώτα τους χρηματοδότες των επόμενων εκλογών και πολύ μετά τη μεσαία ή την εργατική τάξη. Αρκεί να θυμηθούμε το σύνθημα του Μπέρνυ, που επαναλάμβανε σε κάθε ομιλία του «ο μέσος όρος δωρεάς στην καμπάνια μου είναι τα $27», ως απόδειξη μίας καθαρής από ειδικά συμφέροντα καμπάνιας. Μίας καμπάνιας από τους πολλούς, για τους πολλούς.

Πίσω στη Βρετανία και τον Κόρμπιν. Μετά την επανεκλογή του στην ηγεσία των Εργατικών, απελευθερωμένος από την ανάγκη μίας δραστικής (και ανεδαφικής) προσπάθειας διαφοροποίησης του από ό,τι εκπροσωπούσε το κόμμα του μετά τον Μπλερ, δόμησε μία ατζέντα που κινητοποίησε, με σύνθημα «Για τους πολλούς». 

Ο Κόρμπιν ‘ξέπλυνε’ τους Εργατικούς από τα λάθη του παρελθόντος και νίκησε κατά κράτος κάθε πρόβλεψη για συντριβή του στις χθεσινές εκλογές. Αν μπορούσε και ο ίδιος να ‘ξεπλυθεί’ από το στίγμα του επικίνδυνου (τον κατηγορούν ακόμα και για φιλοτρομοκράτη), ένα στίγμα που του κόλλησαν και οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι, πιθανότατα να πήγαινε ακόμα καλύτερα. Θα δούμε τι θα γίνει αν/όταν υπάρξει επαναληπτική ψηφοφορία, ή μία νέα κάλπη σε μερικούς μήνες, μετά από μία συντηρητική κυβέρνηση μειοψηφίας (δεν ζουν πολύ στο ΗΒ).

Μέχρι χθες, οι κομματικές γραφειοκρατίες μπορούσαν να μιλούν για «μη εκλέξιμους» - πως οι διαδικασίες βάσης προκρίνουν υποψήφιους που δεν ψηφίζει κανείς άλλος πλην του κομματικού πυρήνα. Όχι πια. Η νίκη Κόρμπιν, αν και δεύτερος, είναι δεδομένη, όταν η Τ. Μαίη θεωρούνταν σίγουρη για ενίσχυση της αυτοδυναμίας της μέχρι χθες, για να καταλήξει να χάνει και αυτή που είχε.

Υπάρχει και ομαλότερη λύση για τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που πασχίζουν να πείσουν εκ νέου, αν το θελήσουν όσοι παρήλθαν, όσοι αποτελούν το παρόν και όσοι το μέλλον τους. Απαιτεί τη συνεργασία όλων στη βάση των αξιών και αρχών τους, όχι των προσώπων ή της υπεράσπισης των λαθών του παρελθόντος, αλλά μέσα από ειλικρινή αποτίμηση του τι τελικά υπηρέτησε τις προοδευτικές ιδέες και τι θα έκαναν αλλιώς, με όσα γνωρίζουν σήμερα. Η αλήθεια σώζει, ακόμα και τη σοσιαλδημοκρατία.

Είναι ο μόνος τρόπος, αν θέλουν να ακουστούν και να πείσουν οι προτάσεις τους σήμερα, σεβόμενες τον πυρήνα των ιδεών τους, με συνέπεια στο διαχρονικό αίτημα για περισσότερη Δημοκρατία, εσωκομματικά, όσο και στο κράτος, με εμπιστοσύνη στην κρίση των πολλών. Αν δεν τα καταφέρουν να δουλέψουν μαζί, υπάρχει και ο δρόμος του Κόρμπιν, αλλά ίσως πάρει λίγο παραπάνω, χαρίζοντας δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες στην κάθε Μαίη, στον κάθε Τσίπρα.

σχετικά:

- Κανείς δεν ψηφίζει αυτό που δεν τον υπηρετεί

- CETA, Ευρώπη και Δημοκρατία

- Η ανισότητα τρέφει το μίσος

- Η σοσιαλδημοκρατία να κηρύξει τον πόλεμο στα «Trickle Down Economics»

Με “ξύλινα σπαθιά” | #kinimaSyn17

Με την ανοχή της γυναίκας μου και την απορία των παιδιών μου, τα τελευταία δυόμισι χρόνια, συμμετέχω στο Κίνημα. Με αντίστοιχους όρους, κάποιοι δυσκολότερους και κάποιοι ευκολότερους, συμμετέχουν και άλλοι, που γίναμε φίλοι και σύντροφοι μέσα από μία διαδικασία πολιτικής δουλειάς που σήμερα θα παρουσιαστεί στην Συνδιάσκεψη του μικρού μας κόμματος.

Στην απορία φίλων “γιατί ασχολείσαι τόσο”, η απάντηση για όλους μας είναι αυτονόητη, “γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς”. Τις κακές μέρες, μπορεί να μας πέρασε και η σκέψη “γιατί δεν ασχολείσαι όσο πρέπει εσύ”. Η πολιτική δεν θα φέρει καρπούς από μόνη της, όπως ένα χωράφι δεν θα καλλιεργηθεί από μόνο του. Τα κοινά, είναι το συλλογικό μας χωράφι - όλων μας. Η κακή σοδειά που παρατηρείται όποτε στήνεται κάλπη, είναι ευθύνη πολλών, αλλά κυρίως όσων δεν έσπειραν - πολιτικών και πολιτών.

Αυτά τα δυόμιση χρόνια, το Κίνημα, δουλεύει. Χωρίς χρήματα, χωρίς μεγάλους ή μικρούς χορηγούς, χωρίς όλους όσους χρειάζεται η παραγωγή πολιτικής υπό κανονικές συνθήκες. Χωρίς όλους όσους διαμορφώνουν με ψυχραιμία τα κοινωνικά αιτήματα απαιτώντας από την πολιτική να απαντήσει. 

Αυτά τα δυόμιση χρόνια, το Κίνημα έπρεπε να διαμορφώνει και το αίτημα και την απάντηση. Παλαίμαχοι της πολιτικής, νεοεισερχόμενοι - ψημένοι και μη, αλλά όλοι μπαρουτοκαπνισμένοι από το χτικιό του “μπορούσαν όλα να έχουν τελειώσει - να έχει αλλάξει η χώρα και δεν το κάναμε - δεν μας άφησαν”. Λοιδορηθήκαμε και απειληθήκαμε για “τις ιδέες του Γιωργάκη” - αυτές που σήμερα είναι αυτονόητες αλλά ουδείς τολμάει να υλοποιήσει. Λοιδορηθήκαμε και απειληθήκαμε γιατί ακόμα δηλώνουμε σοσιαλιστές, ακόμα και από αυτούς που τις υπόλοιπες μέρες διαβάζουν τα άρθρα του Economist για το Σκανδιναβικό μοντέλο και απορούν γιατί δεν μπορούμε και εμείς.

Αυτά τα δυόμιση χρόνια, όμως, έγινε και κάτι άλλο. Το Κίνημα απέδειξε τη θεωρία του αεικίνητου: δεν σταμάτησε να κινείται μπροστά, παρά τις ελλείψεις όσων μέχρι χθες θεωρούνταν απαραίτητα για ένα κόμμα - από διοικητικούς υπαλλήλους, μέχρι “δικούς του” στα ΜΜΕ και κράτος. Ό,τι έγινε, το κάναμε εμείς. Ό,τι χρειαζόταν, το κάναμε εμείς. Όπως και όσο μπορούσαμε. Από τη μάχη για την ΕΛΣΤΑΤ (για το τι πραγματικά συνέβη στη χώρα), μέχρι το προσφυγικό.

Ο λόγος είναι ένας - η πίστη σε ένα πυρήνα ιδεών και αξιών που μπορούν να δώσουν λύσεις. 

Είμαστε φεμινιστές γιατί το λένε οι γραφές του προοδευτισμού, ή γιατί δεν περισσεύει κανείς, την ώρα που προβληματιζόμαστε συλλογικά για το braindrain. 

Ο φαλλοκράτης, ο οπαδός της πατριαρχίας που δεν αναγνωρίζει την ισότητα των φύλων, δεν είναι απλά ένας πατροπαράδοτος τύπος, αλλά κάποιος που λέει πως το 52% του πληθυσμού είναι για πέταμα, συγκαλυμμένα, με αφηγήσεις για τη συγχωρεμένη τη μάνα του και τα παλιά καλά τα χρόνια. Τότε που οι γυναίκες ήταν κτήμα των ανδρών - πατεράδων, αδερφών και συζύγων. 

Μας λέει επίσης πως ένα 8% ή 10% του πληθυσμού είναι επίσης για πέταμα, μέχρι στέρησης βασικών δικαιωμάτων, γιατί δεν έχει τα ίδια γούστα με την πλειοψηφία στην καρδιά και το κρεβάτι του - γιατί είναι gay, trans, ή ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή του. 

Μας λέει πως οι ναρκομανείς είναι σκουπίδια και εξ' ορισμού ποινικοί, αλλά δεν μας λέει πως η δική του μέθοδος των διώξεων δεν έχουν βοηθήσει ούτε τους εξαρτημένους, ούτε όσους τους συναντούν μπροστά από την πόρτα τους την ώρα που βγαίνουν για να πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο. 

Μας λέει πως οι μετανάστες είναι επίσης για πέταμα, στη βάση του αίματος και της καταγωγής. Είναι αυτοί που θέλουν κοινωνικούς αποκλεισμούς ακόμα και στη βάση κομματικών φρονημάτων. Πολλοί τα γράφουν με υπολογιστές ή τηλέφωνα της apple, του Συριακής καταγωγής Steve Jobs. Είναι αυτοί, που τη λίθινη εποχή εναντιώθηκαν στη χάλκινη - μία από τα ίδια, αλλά με facebook.

Μας λέει πως η κλιματική αλλαγή είναι hoax, πως τα Ηνωμένα Έθνη είναι περιττά, πως μπορεί μία χώρα σαν την Ελλάδα να ζήσει μόνη, έξω απο ευρύτερες δομές διακυβέρνησης όπως η ΕΕ.

Μας λέει πολλά, αλλά δεν έχει καμία λύση, αφού θέλουν όλα να μείνουν τα ίδια, μην και απειληθεί ο αυταρχισμός και η κυριαρχία του.

Ο προοδευτικός πυρήνας ιδεών και αξιών, δεν είναι προσωπικό κέφι ή γούστο, αλλά είναι αυτός που μπορεί να δώσει λύσεις. Είναι αυτός που μπορεί να φέρει την ανάπτυξη μέσα από ανθρώπινες αλλαγές που θα βελτιώσουν τη ζωή όλων μας, χωρίς να συζητάει για 6 μήνες πόσο θα είναι ο ΦΠΑ στο σουβλάκι - το ζήσαμε και αυτό, με τη χώρα να πνίγεται. Αυτός ο πυρήνας ήταν το καύσιμο στα δικά μας τρακτέρ εδώ και δυόμιση χρόνια, με αυτόν δουλέψαμε και θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε, κάθε μέρα, σε κάθε παρέμβαση, σε κάθε email, σε κάθε δελτίο τύπου, σε κάθε σκέψη και κάθε πρόταση. 

Αυτός ο προοδευτικός πυρήνας οδηγεί τη φετινή Συνδιάσκεψη του Κινήματος, με τρία κείμενα (καταστατικό, πολιτικό, προγραμματικό) και τέσσερα εργαστήρια επεξεργασίας θέσεων, ξεκινώντας μία ανοιχτή διαβούλευση με την κοινωνία μέχρι την επόμενη συνάντηση μας - είτε είναι Συνέδριο, είτε μία ακόμα κάλπη. Το κάλεσμα είναι ανοιχτό. Τα κείμενα και οι απόψεις μας δεν είναι θέσφατα - κάθε άλλο. Θα γίνουν καλύτερα, όσο ευρύτερη είναι η συμμετοχή των πολιτών και των κοινωνικών φορέων και οργανώσεων. Ας μου επιτραπεί, όμως, μία στιγμή μόνο περηφάνιας, για όσους σκίστηκαν για να φτάσουμε μέχρι εδώ.

Συνεχίζω να πιστεύω πως η ζωή δεν είναι αλλού, είναι αλλιώς.

Αθωώθηκαν τα «στυλό»

Ωσαννά και αλληλούια - είναι όλοι αθώοι. Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου δεν υπήρξε ποτέ. Το σύστημα της παρολίγον χρεοκοπίας επευφημεί από εχθές «τους αθώους» του Βατοπεδίου.

Στη δικαστική αίθουσα, κάποιοι ανέκραξαν «Χριστός Ανέστη», προσδίδοντας θρησκευτικά χαρακτηριστικά στην αθώωσή τους, συνδέοντας την εξέλιξη της προσωπικής τους δικαστικής υπόθεσης με την πασχαλινή νηστεία και τη θρησκευτική κατάνυξη των πιστών. 

Όπως ακριβώς, επί πρωθυπουργίας Καραμανλή, κούμπωσαν την Πίστη με τα δικά τους πάρε-δώσε με την πολιτική εξουσία, για να επιτύχουν την ανταλλαγή των ολοκαίνουριων τότε Ολυμπιακών Ακινήτων - αυτών που όταν δεν ήταν αντικείμενο λοβιτούρας, τα άφησαν να σαπίσουν.

Όταν πιάστηκαν «με τη γίδα στην πλάτη», με θράσος και αλαζονεία εξουσιαστών που κυβερνούν για την πάρτη τους και όχι στο όνομα των πολιτών, απέκρυψαν τις υπουργικές αποφάσεις που δρομολογούσαν την «ανταλλαγή» (δεν είχαμε ΔΙΑΥΓΕΙΑ τότε), μας είπαν πως το νόμιμο είναι και ηθικό, μας είπαν πως ορθώς έβαλαν φίλους και συγγενείς στο κόλπο εξασφαλίζοντας έτσι τη μυστικότητα των δικαιοπρακτικών τους ανομιών, μας είπαν πως θέλουμε να βλάψουμε την Πίστη και τα μοναστήρια, μας είπαν πως είμαστε ανθέλληνες. 

Έφτασαν στο σημείο να συνδέσουν το φευγιό της κυβέρνησης Καραμανλή, που με τέτοιες μεθοδεύσεις και χαριστικές πράξεις μας χρεοκόπησε, με την προσφυγή σε υποχρεωτικό δανεισμό - πως ήταν σχέδιο. Πως έπεσε ο Καραμανλής για να υποδουλωθεί η χώρα με αφορμή το χρέος της. Το ποιος έκανε μονόδρομο τον υποχρεωτικό δανεισμό, διπλασιάζοντας το χρέος σε 5 χρόνια την περίοδο 2004-2009 είναι λεπτομέρεια για αυτούς, ενώ αναμένεται μία ακόμα δικαστική απόφαση για τον Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ.

Προτού εγκαταλείψουν το γκουβέρνο τρέχοντας, για να μην υποστούν τις συνέπειες των πράξεων τους, φρόντισαν να παραγράψουν τις πολιτικές ευθύνες. Όπως εξαφάνισαν από το ΥΠΟΙΚ κάθε έγγραφο που πιστοποιούσε τον εκτροχιασμό της οικονομίας - τον υπερδανεισμό των 36 δισ. ευρώ το χρόνο για να πληρωθεί το πλιάτσικο.

Είναι σημαντικό και πρέπει να το συγκρατήσουμε: δια χειρός Αλογοσκούφη, αντέστρεψαν την ανταλλαγή της λίμνης με τα ακίνητα, για να μην υπάρχει πια η εγκληματική πράξη. Δεν υπήρχε πλέον ζημία για το δημόσιο, αφού δεν υπήρχε η ανταλλαγή. Δεν υπήρχε τίποτα. Όσο για τους υπουργούς, δεν δικάστηκαν ποτέ, καλυμμένοι από την παραγραφή που τους χάρισε ο νυν ΠτΔ.

Εχθές, αθωώθηκαν οι δημόσιοι υπάλληλοι - «τα στυλό» που έγραφαν τις πράξεις του σκανδάλου καθ’ υπόδειξη των «αθώων» λόγω παραγραφής πολιτικών προϊσταμένων τους. Από κοντά ο Αρσένιος και ο Εφραίμ που δήλωσε: «Ευχαριστούμε το Θεό και την Παναγία για την αισία έκβαση της υποθέσεως και όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν, την Εκκλησία και τους νομικούς μας συμβούλους. Τους ευχαριστούμε και δοξολογούμε το Θεό», εξοργίζοντας, ελπίζω, μέχρι και τον τελευταίο πιστό.

Ακολουθώντας τις θρησκευτικές παραπομπές των λοιπών Βατοπεδινών, ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής δήλωσε πως «το φως κερδίζει πάντα το σκοτάδι», ενώ η τότε ΥΠΕΞ του, κ. Ντόρα Μπακογιάννη, αφιέρωσε τη «νίκη» στον Γιάννη Αγγέλου που «δεν άντεξε τη λάσπη αυτής της υπόθεσης». 

Στο βωμό της κομματοκρατίας των πάντων, ΜΜΕ που τάσσονται ανοιχτά και καθημερινά υπέρ μίας επόμενης κυβέρνησης υπό τον αδερφό της κας. Μπακογιάννη και νυν πρόεδρο της ΝΔ, έσπευσαν να επευφημήσουν και αυτά την απόφαση «για τα στυλό», πως τάχα αποδεικνύει την αθωότητα των πολιτικών που δεν δικάστηκαν ποτέ. Ήταν μία δίωξη που ασκήθηκε στο πλαίσιο της ποινικοποίησης της πολιτικής, είπαν. Πονάει το μυαλό από τις αντιστροφές.

Αν υπήρχε, όμως, βραβείο για την αντιστροφή της πραγματικότητας, θα έπρεπε να δοθεί στον αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης του κ. Τσίπρα, στον κ. Παπαγγελόπουλο. Για ιστορικούς λόγους, την παραθέτω** αυτούσια στο τέλος του παρόντος σημειώματος, κρατώντας το ακόλουθο: «Έχω πει πολλές φορές ότι τους λαοπρόβλητους ηγέτες τα ντόπια και ξένα συμφέροντα οι νταβατζήδες της διαπλοκής, οι λακέδες και τα γιουσουφάκια της ενημέρωσης προσπαθούν να τους εξουδετερώσουν με κάθε τρόπο. Αυτό συνέβη με τον Κώστα Καραμανλή αυτό συμβαίνει και σήμερα με τον Αλέξη Τσίπρα.»

Η υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου είναι ίσως η καλύτερη φωτογραφία για τον οχετό που συνθέτει την κατάντια της σημερινής Ελλάδας, όσων μας χρεοκόπησαν και όσων δεν μας αφήνουν να ορθοποδήσουμε. Από την χρήση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και την παραγραφή ευθυνών, μέχρι τη διακομματική αλληλεγγύη ενός συστήματος που θεωρεί το κράτος και την περιουσία του βιλαέτι τους. Με χρυσόβουλα έγινε άλλωστε και η «ανταλλαγή» του τίποτα με τα Ολυμπιακά Ακίνητα.

Για να τελειώνουμε, επειδή ουδείς έβγαλε άκρη τσαλαβουτώντας στα λύματα ενός βόθρου, ενώ το μυαλό μας κοντεύει να κοπεί στα δύο από το «στύψιμο» που προκαλούν τα λεγόμενα των παρατρεχάμενων και υπουργών των δύο «λαοπρόβλητων ηγετών», ιδού η ευκαιρία: υλοποιείστε σήμερα την ανταλλαγή. Καλέστε την κ. Πελέκη που έχει όλα τα χαρτιά έτοιμα από τότε, βάλτε φαρδιά πλατιά τις δικές σας υπογραφές και χαρίστε τα Ολυμπιακά Ακίνητα στη Μονή. Χωρίς την εύνοια της παραγραφής. Έχετε άλλωστε μία δικαστική απόφαση που σας «αθωώνει», σωστά; Πάρτε τη παραμάσχαλα και προχωρήστε. Τι περιμένετε; Σήμερα!

ΥΓ: σ. Γιάννη, σε αυτό το λυματοδάσος, οι πολιτικοί, δεν μπορούν μένουν στα φύλλα - στα «στυλό».

--------------------------

**Η δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης, κ. Παπαγγελόπουλου, επικεφαλής της ΕΥΠ επί Καραμανλή:

«Μέχρι τώρα δεν έχω σχολιάσει ποτέ δικαστική απόφαση ή ενέργεια ακόμα και αν διαφωνώ. Επίσης έχω αποφύγει ομολογώ με μεγάλη προσπάθεια να αναφερθώ στον Κώστα Καραμανλή. Σήμερα όμως θα κάνω μια εξαίρεση και θα μιλήσω όχι ως υπουργός ή πολιτικός αλλά ως απλός πολίτης. Έχω πει πολλές φορές ότι τους λαοπρόβλητους ηγέτες τους τα ντόπια και ξένα συμφέροντα οι νταβατζήδες της διαπλοκής, οι λακέδες και τα γιουσουφάκια της ενημέρωσης προσπαθούν να τους εξουδετερώσουν με κάθε τρόπο. Αυτό συνέβη με τον Κώστα Καραμανλή αυτό συμβαίνει και σήμερα με τον Αλέξη Τσίπρα. Δυστυχώς όλοι αυτοί δέσμιοι της υλιστικής προσέγγισης των πραγμάτων και της τεχνοκρατικής αντίληψης υστερούν σε πνευματικότητα και αγνοούν την Ιστορία και τα διδάγματά της. Τα δημόσια πρόσωπα όσο περισσότερο τα αδικείς τόσο περισσότερο ισχυροποιούνται. ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κώστας Καραμανλής επειδή δεν είναι παιδιά του εργαστηριακού σωλήνα της διαπλοκής είναι απρόσβλητοι στους ιούς της.

Θέλω να προσθέσω ότι οι εκπρόσωποι της διαπλοκής, με σύμμαχό τους το βαθύ κράτος που υπάρχει σε όλες τις δομές της κρατικής εξουσίας, χρησιμοποίησε και προσπαθεί και τώρα να χρησιμοποιήσει τη Δικαιοσύνη για τους άνομους σκοπούς της. Χαλκεύτηκαν κατηγορίες, σχηματίστηκαν δικογραφίες, ασκήθηκαν ποινικές διώξεις, εκτελώντας συμβόλαια πολιτικά και επιχειρηματικά. Αυτά έχουν τελειώσει πια. Κάποιοι που μέχρι πρότινος αλώνιζαν στον χώρο της Δικαιοσύνης πρέπει να καταλάβουν ότι η Δικαιοσύνη δεν τους ανήκει. Η Δικαιοσύνη αντλεί την εξουσία της από τον λαό και την ασκεί στο όνομά του. Έχω πάρα πολλούς λόγους που θα ήθελα σήμερα να είναι στη ζωή ο αείμνηστος Γιάννης Αγγέλου. Ένας από αυτούς είναι ότι μου λείπει πολύ. Σήμερα προστέθηκε άλλος ένας. Θα ήθελα να βλέπω, καγχάζοντας, να συνωστίζονται στο γραφείο του όλα αυτά τα ανθρωπάκια και να εκλιπαρούν για την εύνοιά του, όπως παλιά. Όλους αυτούς που τον εγκατέλειψαν, τον πρόδωσαν και πρωταγωνίστησαν στη «δολοφονική» επίθεση εναντίον του, με απώτερο σκοπό να πλήξουν τον Κώστα Καραμανλή. Μερικοί από αυτούς τους δήθεν νεοδημοκράτες σχεδίασαν και την επίθεση εις βάρος μου, με παρακρατικές μεθόδους. Είμαι βέβαιος ότι θα το επαναλάβουν. Θα χάσουν και τον δεύτερο γύρο».

Η υποχώρηση αξιών ως «παράβαση καθήκοντος»

Οι θέσεις των συντηρητικών εν γένει, αρνούμενες την πολυπλοκότητα του σημερινού κόσμου, είναι μονολιθικές και ακλόνητες, κάτι που στη δημόσια σφαίρα τις κάνει να μοιάζουν πιο στιβαρές όσων δείχνουν έναν αναστοχασμό στις τοποθετήσεις τους. Όσων είναι διαλεκτικοί με μία δύσκολη πραγματικότητα, προκειμένου να υπηρετήσουν τις αξίες τους με διαλλακτικότητα.

Οι μετριοπαθείς δύσκολα θα γίνουν «επιθετικοί» στο δημόσιο λόγο, ενώ πολλές φορές θα υποχωρήσουν για να ελέγξουν εκ νέου τη σκέψη τους μπροστά σε αυτό που εμφανίζεται ως ισχυρή πεποίθηση αλλά στην ουσία του δεν είναι κάτι άλλο από φτηνό λαϊκισμό. Στην πολιτική, οι προοδευτικοί, οφείλουν να αντιληφθούν πως μία τέτοια στάση αποτελεί «παράβαση καθήκοντος». Δεν υπάρχει ούτε αρετή, ούτε αξία στην υποχώρηση από τις προοδευτικές αξίες, ειδικά όταν κάτι τέτοιο αφήνει ελεύθερο το πεδίο στην ανάπτυξη των λαϊκιστών και των συνεπειών των πράξεων τους όταν βρεθούν σε θέσεις εξουσίας. Πόσω μάλλον όταν η Ευρώπη απειλείται πλέον από την διείσδυση υπερσυντηρητικών εθνικιστών, που εκμεταλλεύονται το κενό μίας κρίσης αξιών, που μετουσιώνεται ή τροφοδοτεί μία παρατεταμένη οικονομική κρίση.

Η εύκολη, όσο και λανθασμένη οδός, είναι η αντιγραφή των μεθόδων των λαϊκιστών από τους προοδευτικούς, κάτι που οδηγεί σε εξομοίωση. Το άμεσο ερώτημα που προκύπτει, είναι γιατί κάποιος να ψηφίσει την αντιγραφή αντί του πρωτότυπου. Το είδαμε συχνά και στη χώρα μας, όσο βυθιζόταν ο χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού, πολιτικούς που εξύβρισαν μέρος των πολιτών με ανάρμοστες αξιολογικές κρίσεις, την ίδια ώρα που σε συνθήκες συγκυβέρνησης υποχωρούσαν αδικαιολόγητα σε ό,τι αφορούσε το πλέγμα αξιών του πολιτικού χώρου που εκπροσωπούσαν.

Στο παράδειγμα της Ολλανδίας, πάλι σε συνθήκες συγκυβέρνησης, οι σοσιαλδημοκράτες βιάστηκαν να ασπαστούν την ορμή ενός ψευδεπίγραφου όσο και σαρωτικού «ρεαλισμού» των συντηρητικών. Το αποτέλεσμα ήταν αφενός πως λίγοι βρήκαν πλέον λόγο να τους ξαναψηφίσουν, ειδικά υπό την απειλή επικράτησης του Βίλντερς, ενώ αφετέρου το αξιακό κεφάλαιο αποψιλώθηκε από φίλιες πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς και της οικολογίας που έτσι κατάφεραν να δουν μεγάλη άνοδο στις δυνάμεις τους.

Θετικό παράδειγμα, με πραγματικό ενδιαφέρον για το αποτέλεσμα της κάλπης, η στροφή που έκαναν οι σοσιαλιστές της Γερμανίας με την υποψηφιότητα Σουλτς, μετά την συντηρητική περίοδο επί Γκάμπριελ. Προσηνής λόγος, ειλικρινής ακόμα και σε ό,τι αφορά τον ίδιο τον υποψήφιο προσωπικά, με αξιακή πυξίδα και όραμα σε ό,τι πρεσβεύει ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος, θετικά αντί απολογητικά. Περιγράφει τι θα κάνει και σε ποια βάση, αντί του γιατί δεν έκανε και γιατί δεν θα κάνει, χωρίς αξιολογικές κρίσεις στη βάση κοινωνικών αυτοματισμών - χωρίς να καθυβρίζει το λαό που επιθυμεί να εκπροσωπήσει και να υπηρετήσει.

Στην Ελλάδα, στην πορεία εξόδου από την καταβύθιση των περασμένων ετών, η ελληνική σοσιαλδημοκρατία οφείλει να επιλύσει άμεσα αυτά τα διλήμματα και να εμπιστευθεί πρώτη πως οι αξίες της θα έχουν και εκλογικό αντίκρυσμα. Προϋπόθεση, να εμπιστευθεί εκ νέου το λαό και την κρίση του, ένα λαό που οφείλουν να πείσουν πως αυτές οι αξίες μπορούν να μετουσιωθούν σε χρήσιμες πολιτικές απέναντι στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Όταν το επιτύχει, θα καταφέρει να εγκαταλείψει και τον πολιτικά ουδέτερο όρο της «κεντροαριστεράς», που σήμερα χωράει μέχρι και θαυμαστές του Άδωνη Γεωργιάδη, αν όχι τον ίδιο.