Η νίκη του Μπόρις Τζόνσον δεν αφορά μόνο το Ηνωμένο Βασίλειο - δεν είναι «πρόβλημα τους», αφού με την απομάκρυνση τους από την ΕΕ βάλλεται ο πυρήνας της Δύσης. Στο πρόσωπο της ΕΕ, βάλλονται οι υπερεθνικές δομές ειρήνης και συνεργασίας που χτίσαμε τις τελευταίες 8 δεκαετίες.
Η Ρωσία και εκείνο το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο που δεν επιθυμεί υπερεθνικό έλεγχο, έχουν κηρύξει έναν άτυπο πόλεμο στη Δύση, με όπλο την ανάμιξη τους στις εθνικές εκλογές δυτικών κρατών για την προώθηση δυνάμεων που αποσαθρώνουν κάθε κοινωνική δομή. Τη θέση της ευημερίας των πολλών, της κοινωνικής κινητικότητας και της ασφάλειας, της υπόσχεσης για αυτοπραγμάτωση και μια καλύτερη ζωή, παίρνουν η οργή και το αίσθημα της περιθωριοποίησης, με την οικονομική ανισότητα να καλπάζει υπέρ των λίγων.
Όπου επικράτησαν τέτοιες δυνάμεις, η Δημοκρατία υποχώρησε, ενώ οι κατακτήσεις του δυτικού κόσμου μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως και οι αρχές που είχαμε συναποφασίσει ως θεμέλια του σύγχρονου κόσμου, τίθενται εν αμφιβόλω.
Όπως έγινε και στις ΗΠΑ το 2016, οι Εργατικοί δεν μπόρεσαν να απαντήσουν στο διακύβευμα των εκλογών. Για να ακριβολογούμε, οι Εργατικοί ήταν εκτός θέματος. Οι κομματικές γραφειοκρατίες ζουν σε ένα αφασικό παρελθόν, όπου αρκούσαν τα δεσποτικά «θα»: ψήφισε με και ΘΑ δεις. Νομίζουν πως έχουν το περιθώριο να μην απαντούν στα ζητήματα. Κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους, αλλά τους προδίδει η κοιλιά - η ευημερία που τους απομονώνει από όσους πρέπει να τους εμπιστευτούν και να τους ψηφίσουν.
Απέναντι στις ξεκάθαρες θέσεις (ψεύδη) και το σύνθημα/προσευχή «Get Brexit Done» του Μπόρις Τζόνσον, ο Τζέρεμι Κόρμπιν, μετά από 4 χρόνια ανίερης μπρεξιτολογίας, απάντησε με ένα τρανταχτό… «ίσως». Ίσως να μη θέλει το Μπρέξιτ, ίσως να βρει λεφτά για κοινωνική πολιτική, ίσως να προστατεύσει το NHS, ίσως δεν είναι αντισημίτης, ίσως, ίσως. Μιλάμε για τον ίδιο Κόρμπιν που κάποτε κέρδισε την ηγεσία των Εργατικών νικώντας τους κεντρώους του Τόνι Μπλερ με αίτημα τη ριζοσπαστικοποίηση.
Σε αυτή τη συγκυρία, η αδράνεια, ο ταπεινός τακτικισμός, η αυτοαναφορικότητα και η εσωστρέφεια των προοδευτικών δυνάμεων δεν κρίνονται ως απλή ανικανότητα, αλλά τους καταλογίζεται απόλυτη συνευθύνη για το αποτέλεσμα και την πορεία των λαών τους. Στη σημερινή πόλωση, τα ερωτήματα είναι πλέον σαφή, μαυρόασπρα και απαιτούν ξεκάθαρες πολιτικές. Η μη απάντηση και η αδιαφορία που επιλέγουν οι κομματικές γραφειοκρατίες, είναι καταδικαστικές. Και χάνουν εκλογές.
Μένει ένας χρόνος, για να δούμε τι έμαθαν οι Δημοκρατικοί των ΗΠΑ από την ήττα τους το 2016 και όσες ακολούθησαν στο δυτικό κόσμο. Αν μπορούν να μιλήσουν ξανά για έναν κόσμο αξιών και αρχών, να εκλεγούν, να περισώσουν ό,τι απέμεινε από τον ΟΗΕ και να ξεκινήσουν μία πορεία προς την αναμόρφωση και τον έλεγχο του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης, όσο υπάρχει ακόμα καιρός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου