Η κοινή λογική δεν είναι πολύ κοινή

“Η κοινή λογική δεν είναι πολύ κοινή”
(Βολταίρος, “Dictionnaire philosophique” 1765)

Εκεί βασίστηκε ο γιος του ταχυδρόμου και ήταν εύκολο. Οι Βάρβαροι ήταν αδιάβαστοι κι ο γιος φάνταζε στα μάτια τους μάγος (της επικοινωνίας και όχι μόνο). Κι όλα έβαιναν καλώς, μέχρι που έφτασε στην ΔΕΘ. Παρασύρθηκε μεθυσμένος από την παντοδυναμία της τέχνης του κι έχασε το σφυγμό τoυ κοινού - οι αποκαλύψεις για την Μονή ήταν πολλές και έσφαζαν καθημερινά τους Χ.Ο. που τους έδωσαν τις καρέκλες του “Αρχιερέα της Διαπλοκής”.

Ο μάγος πάλεψε, πλάνησε, μήνυσε αλλά ήταν ανώφελο πια. Κάποιος είχε δει το “κόλπο” και το σφύριξε στο κοινό. Ο γιος εξέπεσε. Την σκυτάλη πήραν οι μαθητές του. Οι θεατές δικαιώθηκαν, ξαναέκατσαν στις καρέκλες τους και συνέχισαν να παρακολουθούν την παράσταση. Οι λαγοί που μεταμορφώνονταν σε καλλίγραμμες βοηθούς, τα χιλιόμετρα κορδέλας που έβγαιναν από το καπέλο είχαν καθηλώσει και πάλι το φιλοθεάμον κοινό.

Ένα κοινό που το μόνο που ζητούσε ήταν να κάτσει στην ζεστή του καρέκλα και να συνεχίσει να παρακολουθεί την παράσταση. Ουδείς κατάλαβε πότε έβαλε νερά η τέντα. Από σκηνής ο νέος μάγος τους διαβεβαίωσε ότι πρόκειται για προβοκάτσια του Αρχιερέα και της παρέας του, εκείνοι ξήλωσαν τις ραφές και έβαλαν τους αέρηδες να φυσούν. Και πέρασε λίγος καιρός ακόμη. Αλλά πλέον μόνο το 55% καθόταν άνετα. Οι υπόλοιποι, είτε επειδή έτρωγαν την βροχή στο κεφάλι, είτε επειδή κοίταξαν το ρολόι τους άρχισαν να είναι και πάλι ανήσυχοι.

Από σκηνής, ο μαθητής θυμήθηκε το “Μεγάλο Κόλπο”. Το είχαν φυλαγμένο καλά για όταν θα έφτανε αυτή η ώρα, γιατί την περίμεναν. “Φέρτε τα παπαγαλάκια” ψιθύρισε στους παρατρεχάμενους. Αλλά ήταν αργά. Το μανιακό πέταγμα ενόχλησε και τους τελευταίους…

Κι όλο αυτό τον καιρό ουδείς αναρωτήθηκε.

Οι μάγοι έχουν γυρίσει στα καμαρίνια – παλεύουν να ετοιμάσουν την επόμενη παράσταση. Κάποιοι άλλοι είναι έτοιμοι. Το κοινό περιμένει αλλά κανείς μας δεν είναι διατεθειμένος να ορίσει ποιος θα ανέβει στην σκηνή ή τι θα παίξει.

Tην εποχή του Βολταίρου οι πρωταγωνιστές είχαν την έγνοια της ντομάτας που θα έσκαγε στην σκηνή για μια κακή παράσταση. Από τότε έχουν περάσει 250 χρόνια. Οι Έλληνες είμαστε διατεθειμένοι να δούμε μπάλα αντί να ακούσουμε πολιτικές προτάσεις. Την ώρα της κρίσης εμείς “θα πάμε για μπάνιο”. Και θα γυρίσουμε να ξανακάτσουμε απέναντι από το ρημαγμένο πάλκο, μουρμουρίζοντας “πάλι τα ίδια” & “όλοι ίδιοι είναι”… Λες και επιδιώξαμε κάτι άλλο.

Πριν από 350 χρόνια ο Μολιέρος ανέβασε το “Ταρτούφος ή Απατεώνας” στους Κουτόφραγκους, ενώ εμείς ήμασταν Ραγιάδες που επιζητούσαν την εύνοια του Σουλτάνου. Και δεν βλέπω να έχουν αλλάξει πολλά...

(Δημοσιευτηκε στο reporter.gr 26.05.09)
http://www.reporter.gr/default.asp?pid=16&la=1&art_aid=212888