Διαβάζω σήμερα ένα άρθρο στην Ελευθεροτυπία για τα σχολικά κτήρια. Για τα “άχαρα κουτιά” που (δεν θα κερδίσουν σε χάρη) αλλά θα γίνουν ‘βιοκλιματικά’.
Ο Γκρόπιους έλεγε ότι αν το μυαλό μπορεί να δώσει μορφή στο χώρο, τότε και ο χώρος μπορεί να διαμορφώσει τον νου.
Αν ο μαθητής γνωρίζει ότι είναι σε ένα ‘βιοκλιματικό’ κτίριο ενδεχομένως να τον επηρεάσει, ή μάλλον να τον ενημερώσει για την οικολογική ατζέντα, με τον όρο ότι το βιοκλιματικό δεν περιορίζεται σε 3 περσίδες που χάλασαν μετά την πρώτη σχολική χρονιά.
Αυτό όμως δεν είναι Παιδεία, είναι ατζέντα. Και είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντιμετώπισης. “Πρέπει να κάνουμε κάτι”, οπότε δημιουργείται μία ευκαιριακή δράση σύμφωνα με τις επιταγές της εποχής, γίνεται το έργο και τέλος. Φέτος τα βιοκλιματικά και η πραγματική Παιδεία στο περίμενε.
Ποια Παιδεία; Αυτή που θα βάλει τους μαθητές σε εργαστήρια που θα συνεργάζονται. Αυτή που θα επιτρέπει να κοιτάνε έξω από παράθυρα και να αφαιρούνται. Αυτήν που θα τους δείξει την αρετή του να σέβεσαι τον διπλανό σου. Αυτήν που η βιβλιοθήκη είναι ιερατείο γνώσης και πληροφορίας και όχι αποθήκη με ράφια. Αυτή που προκύπτει από τις αξίες μας και όχι από τις τεχνικές προδιαγραφές των επαγγελματιών της Παιδείας ή τις όποιες εφήμερες τάσεις, όταν τα σχολικά κτήρια είναι στην κάτοψη τους (χρήση δλδ) τα ίδια εδώ και 100 χρόνια. Όσο φτιασίδι και να βάλεις τα ίδια είναι. Κακοδιατηρημένα και ακαλαίσθητα, να θυμίζουν υποκατάστημα της ΔΕΗ, με μόνη διαφορά το προαύλιο και τα σαχλά 'παιδικά' χρώματα στους σοβάδες που μουχλιάζουν.
Αυτά όμως δεν γίνονται από Γενικές Γραμματείες, ούτε από Γραμματείς, ούτε από Υπουργούς. Το μόνο που έχουν να κάνουν, είναι να δημιουργήσουν το πλαίσιο που θα τους βγάλει από την μέση και θα αφήσουν τις τοπικές κοινωνίες και τους ανθρώπους τους να διαμορφώσουν σε βάθος χρόνου τα σχολεία, εν προκειμένω, που επιθυμούν.
Εν προκειμένω, γιατί το ίδιο γίνεται σε όλα όσα παρεμβαίνει σήμερα το κράτος με μηχανισμούς απάνθρωπους, καταρχήν για τους χειριστές του εφόσον τους ζητάει το ακατόρθωτο. Το έχει δείξει η πράξη το πόσο ακατόρθωτο είναι.
Ας κρατήσει το Κράτος τις προδιαγραφές σε όσα μπορεί και πρέπει να ελέγχει όπως είναι η πυρασφάλεια, η αντισεισμική θωράκιση και λοιπά. Σε αυτές ας εντάξει ενεργειακά και άλλα συναφή κριτήρια. Εκεί ανήκουν.
Ας ξεχάσει όμως την ‘κεντρική παραγωγή Σχολικών Κτηρίων’. Δεν μπορεί να γίνει. Δεν το κατάφερε κανείς πριν από εσάς κκ. Υπουργοί, και δεν θα το καταφέρει κανείς μετά από εσάς.
Δώστε τα χρήματα αν τα έχετε, στις τοπικές κοινωνίες (αυτές που θα ενισχύσετε με τον Καλλικράτη) και αφήστε τες να κάνουν τα σχολεία που χρόνια τώρα σας ζητούν. Αφήστε την άμιλλα μεταξύ τους, να γίνει το κίνητρο που δεν έχει κανένας γραμματέας του Ελληνικού Σοβιέτ και των σχολείων που παράγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου