Οι επιτυχίες της Μεταπολίτευσης είναι αυτές της χρονικής διάρκειας της μεγαλύτερης περιόδου συνεχούς δημοκρατίας και ευημερίας (με την οικονομική και θεσμική υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης), και τα επιτεύγματα όπως το ΕΣΥ.
Οι αποτυχίες δυστυχώς είναι εξίσου σοβαρές. Ο λαϊκισμός που γιγαντώθηκε τα χρόνια της δικτατορίας (και όχι ξαφνικά το '81) παραμένει ένας από τους βασικούς πολιτικούς μηχανισμούς. Η διαχείριση των κοινών από το πολιτικό προσωπικό, πλην εξαιρέσεων που όλοι μίσησαν κι από τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος, μπορεί να συγκριθεί μόνο με συμπεριφορά πεντάχρονου σε μαγαζί με καραμέλες.
Ασυδοσία διαχείρισης, ακολουθούμενη από επικοινωνιακή διαχείριση των καταστροφικών αποτελεσμάτων της διακυβέρνησης ήταν και παραμένει ο κανόνας, μέσα από ΜΜΕ χωρίς κανόνες και δεοντολογία.
Λαϊκιστική αριστερή φυλλάδα θα δημοσιεύσει σήμερα δημοσκόπηση σύμφωνα με την οποία το 30% δηλώνει ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα στην 7ετία.
Τα κόμματα, που παραμένουν τα ανώριμα τέκνα του συστήματος, θα παίξουν το θέμα αναλόγως εκλογικών επιδιώξεων. Οι ψηφοφόροι θα πουν το κοντό τους και το μακρύ τους στα φυσικά και στα ηλεκτρονικά καφενεία (καλή ώρα), και η κατηφόρα θα συνεχίσει στον αυτόματο πιλότο αφού κανείς δεν θα ασχοληθεί με την ουσία. Με τη θεσμική ενίσχυση του πολιτεύματος και των λειτουργιών του δηλαδή.
Η ασυδοσία, αυτή που επιτρέπει στον κομματικά διορισμένο διευθυντή ειδήσεων του κρατικού καναλιού να διαφημίζει μέσα από το δελτίο ειδήσεων την κρατικοδίαιτη φυλλάδα του, δεν θα υποχωρήσει. Ουδείς βλέπει το λόγο να θέσει περιορισμούς στην "ελευθερία" του να ασελγεί πάνω στην Πολιτεία με τη δύναμη που του δίνει η ψήφος των συμπολιτών του. Κάθε άλλο· αυτό εκλαμβάνεται να είναι η εντολή του λαού, είτε μέσα από αιτήματα για τα "δικά μας παιδιά", είτε μέσα από αιτήματα ικανοποίησης συντεχνιακών απαιτήσεων.
Είναι καλύτερα σήμερα από την επταετία; Φυσικά και είναι. Απλά αν κρίνεις τι έπρεπε να περιμένεις βάσει ρητορικής τότε και τώρα, στο τότε το "έτσι γουστάρω" ήταν καθεστωτική θέση. Δεν είχες τον εξευτελισμό της υποκρισίας. Αυτή είναι η διαφορά. Σε καιρό κρίσης, με την τσέπη τρύπια, η ειλικρίνεια είναι κάτι που εκτιμάται διαφορετικά. Χωρίς να παραγνωρίζει κανείς φυσικά την ανοησία του αντιδραστικού ψηφοφόρου - του εθισμένου στη συνθηματολογία τύπου: "η Χούντα δεν τελείωσε το '73".
Η μεγάλη ευκαιρία για αλλαγή ήταν στα χρόνια της δανεικής ευημερίας και χάθηκε. Η ερώτηση για το αν μπορεί να γίνει κάτι τώρα με την 100πλάσια προσπάθεια χωρίς να υπάρξει πολιτικό και/ή κοινωνικό μπραφ παραμένει αναπάντητη. Τόσο από το πολιτικό προσωπικό, όσο και από τους ψηφοφόρους. Η άνοδος όμως της ακροδεξιάς, όπως και των αντιδραστικών τύπου ΣΥΡΙΖΑ, είναι ενδεικτική όσο και αποκαρδιωτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου