Οι ασυνάρτητοι

από το λεξικό του Τριανταφυλλίδη

Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, ίσως και σε αυτή που προηγήθηκε της δικτατορίας, μπερδεύουμε την συνάρτηση με την κακώς εννοούμενη εξάρτηση· τη λογική αλληλουχία με την καταπίεση, ακόμα και την τυραννία (της πραγματικότητας ενδεχομένως).

Ο σύγχρονος κόσμος είναι γεμάτος σχέσεις, συναρτήσεις, αλληλουχίες, αλληλεξαρτήσεις οι οποίες ορίζουν τη δική τους σειρά στα πράγματα. Είναι ένας υπέροχος κόσμος - εξελιγμένος και περίπλοκος - αποτέλεσμα της προόδου του ανθρώπινου είδους και του πολιτισμού που δημιούργησε. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τη μικρή κλίμακα, μία από τις πλακέτες του υπολογιστή που χρησιμοποιεί καθημερινά. Πόσες πατέντες, σχέδια, εμπορικές και διακρατικές συμφωνίες χρειάστηκαν για να γίνει προτού φτάσει να μπει στο μηχάνημα και να φτάσει στο κατάστημα και μετά στο σπίτι μας. 

Μέχρις εδώ τα πράγματα είναι απλά, αν δεν είσαι αναγνώστης της “Ελεύθερης Ώρας” και δεν φοβάσαι το τσιπ του 666. Στην πολιτική δυστυχώς τα πράγματα μπερδεύονται - οι αποφάσεις δεν είναι τόσο απλές όσο στην κατανάλωση αγαθών, ούτε οι επιπτώσεις απτές όπως αυτές ενός χαλασμένου laptop. Το πεδίο είναι ανοιχτό στη ρητορική του όποιου Ασυνάρτητου Έλληνα, των συνομιλητών του, και των οπαδών του, για να παρουσιάσουν τις μεγαλύτερες ασυναρτησίες ως την αλήθεια - τη μία και μοναδική - αυτή “που κρύβουν από τον κοσμάκη οι ισχυροί”.

Η απήχηση στον τσαρλατανισμό των ασυνάρτητων εξαρτάται από το μορφωτικό επίπεδο του λαού (όχι απαραίτητα αυτό της επίσημης εκπαίδευσης - αρκεί να θυμηθεί κανείς τους λοξούς καθηγητές ΑΕΙ που απαρτίζουν τα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ), την καθημερινή εμπειρία τους με το κράτος (θέμα δημόσιας διοίκησης και νομοθεσίας) και την απάντηση των εχόντων την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας. 

Όταν ο κυβερνητικός λόγος απαντάει στους τσαρλατάνους επί ίσοις όροις, όταν η πόλωση επιλέγεται ως εργαλείο επιβίωσης, όταν η εμπειρία της καθημερινότητας μοιάζει με κακό ανέκδοτο σε ένα λαό που δεν έχει προσλαμβάνουσες έξω από τον χειρότερο εαυτό του, τότε ξεκινάει η εποχή των τεράτων. Είναι η παρακμή που θα οδηγήσει σε μία κατάρρευση και μία επανεκκίνηση, αλλά ουδείς μπορεί να προβλέψει το τί θα ακολουθήσει, ή το πόσο καιρό θα πάρει. 

Με τέτοιες συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει κανένας σχεδιασμός και καμία έξοδος από την οικονομική κρίση, γιατί προέχει η επίλυση της πολιτικής κρίσης. Το πρωτεύον ζήτημα είναι αυτό σήμερα. 

Όσο η κυβέρνηση (και η Ευρωπαϊκή Ένωση) επιλέγει να βλέπει μόνο την δημοσιονομική διάσταση του προβλήματος τα πράγματα θα χειροτερεύουν και οι ελπίδες για ανάκαμψη θα σβήνουν. Όσο συνεχίζεται ο παραλογισμός της οπισθοχώρησης από την κάθε αλλαγή που πρέπει να συζητηθεί με όρους επιβίωσης ενός λαού και όχι ενός συνδικαλιστή/επιχειρηματία/άλλου, όσο υποχωρεί η διάθεση για την μεταρρύθμιση που θα έφερνε το νέο βίωμα στην καθημερινότητα μας, όσο ο κόσμος δεν πληροφορείται για το σημαντικό και τις σχέσεις που το καθορίζουν αλλά άγεται από τους τσαρλατάνους, τόσο θα βυθιζόμαστε. 

Για την ώρα οι ασυνάρτητοι, οι με δόλο (ή ανοησία) αποκομμένοι από την πραγματικότητα, μοιάζει να κερδίζουν καθημερινά έδαφος. Κάποια στιγμή θα προσκρούσουν στο αδιέξοδο αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα μας έχουν πάρει μαζί τους.

[δημοσιεύτηκε στο thepaper.gr]