"Τον έχουμε στο χέρι"

"Τον Παπανδρέου τον έχουμε στο χέρι" διαμηνύουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, όπως διαβάζουμε στο TVXS. Το διαβάσαμε και στο πρωτοσέλιδο της Εφημερίδας των Συντακτών (sic), που τυχαία θυμήθηκε τις "ανοιχτές υποθέσεις του κ. Παπανδρέου με το κόμμα του", όπως είχε δηλώσει ο κ. Βενιζέλος όταν ο πρώτος καταψήφισε την χαριστική πράξη για τις τράπεζες.

Υπάρχει ζήτημα υπεξαίρεσης και το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου το κρατάει στα συρτάρια του για να έχει "τον Παπανδρέου στο χέρι"; Όπως είχε, ας πούμε, την λίστα Λαγκάρντ στο συρτάρι του για 16 μήνες ως υπουργός των Οικονομικών ο κ. Βενιζέλος χωρίς να κάνει τίποτα για αυτήν; Γιατί εδώ το πρώτο συμπέρασμα είναι αυτό της πρακτικής, και όχι του αν υπάρχει πραγματικά ζήτημα υπεξαίρεσης ή όχι - αυτό θα το κρίνει η δικαιοσύνη αν και εφόσον...

Το δεύτερο ζήτημα είναι αυτό της ΕΦΣΥΝ, που αποφάσισε να παίξει με την συγκυβέρνηση το παιχνίδι ενός πολιτικού εκβιασμού εντυπώσεων(;) - μίας εφημερίδας που προέκυψε ως υγιής αντίδραση στο κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας και όπως αυτή είχε καταντήσει στα χέρια της κληρονόμου του Τεγόπουλου. Μάλλον δεν το κατάφερε πολύ καλά να πάρει αποστάσεις από πρακτικές που καταδίκασε ιδρυτικά...

Αντίστοιχοι εκβιασμοί γίνονται και από την πλευρά Μαξίμου προς το εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, με τους Καραμανλικούς να απαντάνε πως "θα απαντήσουν με ονόματα και διευθύνσεις", σύμφωνα με το TheTOC. Σε πλήρη αντιστοιχία με το ΠΑΣΟΚ και την επιχειρούμενη αυτοκατάργηση του, στη ΝΔ υπάρχει μία συζήτηση (από το 2012) για την δημιουργία ενός νέου κόμματος από τον κ. Σαμαρά, γιατί όπως διαβάζαμε στο ΒΗΜΑ, ο κ. Σαμαράς "αναγνωρίζει στον εαυτό του τον πολιτικό ηγέτη που θα έχει τον κεντρικό και καθοριστικό ρόλο για να αλλάξει τα δεδομένα στον νέο πολικό χάρτη"· κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και είδε έναν ηγέτη... κι αυτός. Είτε τον βλέπουν και άλλοι, όπως το κόμμα του, είτε όχι.

Τα προβλήματα μοιάζουν κοινά στα δύο κυρίαρχα αστικά κόμματα της μεταπολίτευσης, και αφορούν τις ηγεσίες τους και την νοοτροπία όσο και πολιτική πρακτική τους. Αυτή που χαίρει της εμπιστοσύνης μόνο του φίλιου τύπου και τηλεόρασης, και κανενός άλλου. Στο ΠΑΣΟΚ τα προβλήματα είναι εντονότερα, γιατί βρίσκεται στα πρόθυρα αφανισμού από τότε που εγκατέλειψε την κεντροαριστερά και ταυτίστηκε με τον κ. Σαμαρά, αφότου ο κ. Βενιζέλος πάτησε την μπανανόφλουδα που του πέταξε ο κ. Σαμαράς με την ΕΡΤ και εγκατέλειψε το κεντροαριστερό μπλοκ που είχε διαμορφωθεί με την ΔΗΜΑΡ, νομίζοντας ότι έτσι θα εξαφανιζόταν μόνο εκείνη από τον πολιτικό χάρτη, και όχι και ο ίδιος με το ΠΑΣΟΚ. Άλλη μία "πετυχημένη" πολιτική εκτίμηση του ανδρός...

Το σήμα που εκπέμπει αυτός ο κυβερνητικός ζόφος είναι ένα σήμα ανομίας, με χαρακτηριστικά χειραγώγησης εκλογικών διαδικασιών, εκτόξευσης εκβιασμών μέσα από δοτά πρωτοσέλιδα, και χαριστικών πράξεων στους λίγους και ισχυρούς - πρακτικές και νοοτροπίες μιας Ελλάδας που ελπίζαμε να αφήσουμε πίσω μας. Αυτό ήταν το μόνο κέρδος που μπορούσε να προκύψει από αυτή την κρίση· η φτωχοποίηση και οι δυσκολίες ήταν αναπόφευκτες. Η επανεκκίνηση της χώρας, η εμβάθυνσης της δημοκρατίας, η αποσύνδεση της δικαιοσύνης από τα κέντρα εξουσίας, η ανεξάρτητη λειτουργία των ΜΜΕ ήταν το ζητούμενο.

Αντί αυτών πάμε σε εκλογές με μαγειρέματα και εκβιασμούς, με πρωτοσέλιδες ανακοινώσεις για το ποιός έχει ποιόν "στο χέρι"... Θυμίστε μου σε ποιές "δημοκρατίες" γίνονται αυτά. Ποιά χώρα "ανακάμπτει" με τέτοιους όρους. Σε τί καθεστώτα επιλέγονται τέτοιες λειτουργίες.

Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ και του κ. Βενιζέλου τα πράγματα είναι σχετικά απλούστερα -αφού "η σφραγίδα" έχει ισοπεδωθεί με τις επιλογές του προέδρου του. Το ΠΑΣΟΚ υπάρχει, και εμμφανίζεται ισχυρότατο όπου παίρνει αποστάσεις από τον κ. Βενιζέλο - σε σωματειακές και άλλες εκλογές. Το ίδιο θα συμβεί και στις αυτοδιοικητικές, το αποτέλεσμα των οποίων θα αναδείξει τη διαφορά ΠΑΣΟΚ και ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου (Ελιά). Ό,τι κι αν κάνει τότε ο φίλιος τύπος για να πιστώσει την επιτυχία στον πρόεδρο, οι επιτυχόντες θα λειτουργήσουν καταλυτικά για εξελίξεις. 

Με τη Νέα Δημοκρατία τα πράγματα θα είναι λίγο πιο δύσκολα λόγω κυβερνητισμού, αλλά με τα δείγματα που έχει δώσει ο κ. Σαμαράς μπορεί κάποιος να ελπίζει σε μία νέα ΕΡΤ, σε μία νέα αυταρχική κίνηση του ανθρώπου που κοιτάζει στον καθρέφτη του και βλέπει έναν ηγέτη, που θα ξεχειλίσει το ποτήρι εσωκομματικά. Το επόμενο διάστημα, μέχρι την ψήφιση του επόμενου προϋπολογισμού και μεσοπρόθεσμου, θα είναι αποφασιστικό για την χώρα. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Και λογικά δεν θα υπάρξουν και άλλα μαξιλαράκια, εσωτερικού ή εξωτερικού, για να ακουμπήσει αυτή η συγκυβέρνηση.