Με “ξύλινα σπαθιά” | #kinimaSyn17

Με την ανοχή της γυναίκας μου και την απορία των παιδιών μου, τα τελευταία δυόμισι χρόνια, συμμετέχω στο Κίνημα. Με αντίστοιχους όρους, κάποιοι δυσκολότερους και κάποιοι ευκολότερους, συμμετέχουν και άλλοι, που γίναμε φίλοι και σύντροφοι μέσα από μία διαδικασία πολιτικής δουλειάς που σήμερα θα παρουσιαστεί στην Συνδιάσκεψη του μικρού μας κόμματος.

Στην απορία φίλων “γιατί ασχολείσαι τόσο”, η απάντηση για όλους μας είναι αυτονόητη, “γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς”. Τις κακές μέρες, μπορεί να μας πέρασε και η σκέψη “γιατί δεν ασχολείσαι όσο πρέπει εσύ”. Η πολιτική δεν θα φέρει καρπούς από μόνη της, όπως ένα χωράφι δεν θα καλλιεργηθεί από μόνο του. Τα κοινά, είναι το συλλογικό μας χωράφι - όλων μας. Η κακή σοδειά που παρατηρείται όποτε στήνεται κάλπη, είναι ευθύνη πολλών, αλλά κυρίως όσων δεν έσπειραν - πολιτικών και πολιτών.

Αυτά τα δυόμιση χρόνια, το Κίνημα, δουλεύει. Χωρίς χρήματα, χωρίς μεγάλους ή μικρούς χορηγούς, χωρίς όλους όσους χρειάζεται η παραγωγή πολιτικής υπό κανονικές συνθήκες. Χωρίς όλους όσους διαμορφώνουν με ψυχραιμία τα κοινωνικά αιτήματα απαιτώντας από την πολιτική να απαντήσει. 

Αυτά τα δυόμιση χρόνια, το Κίνημα έπρεπε να διαμορφώνει και το αίτημα και την απάντηση. Παλαίμαχοι της πολιτικής, νεοεισερχόμενοι - ψημένοι και μη, αλλά όλοι μπαρουτοκαπνισμένοι από το χτικιό του “μπορούσαν όλα να έχουν τελειώσει - να έχει αλλάξει η χώρα και δεν το κάναμε - δεν μας άφησαν”. Λοιδορηθήκαμε και απειληθήκαμε για “τις ιδέες του Γιωργάκη” - αυτές που σήμερα είναι αυτονόητες αλλά ουδείς τολμάει να υλοποιήσει. Λοιδορηθήκαμε και απειληθήκαμε γιατί ακόμα δηλώνουμε σοσιαλιστές, ακόμα και από αυτούς που τις υπόλοιπες μέρες διαβάζουν τα άρθρα του Economist για το Σκανδιναβικό μοντέλο και απορούν γιατί δεν μπορούμε και εμείς.

Αυτά τα δυόμιση χρόνια, όμως, έγινε και κάτι άλλο. Το Κίνημα απέδειξε τη θεωρία του αεικίνητου: δεν σταμάτησε να κινείται μπροστά, παρά τις ελλείψεις όσων μέχρι χθες θεωρούνταν απαραίτητα για ένα κόμμα - από διοικητικούς υπαλλήλους, μέχρι “δικούς του” στα ΜΜΕ και κράτος. Ό,τι έγινε, το κάναμε εμείς. Ό,τι χρειαζόταν, το κάναμε εμείς. Όπως και όσο μπορούσαμε. Από τη μάχη για την ΕΛΣΤΑΤ (για το τι πραγματικά συνέβη στη χώρα), μέχρι το προσφυγικό.

Ο λόγος είναι ένας - η πίστη σε ένα πυρήνα ιδεών και αξιών που μπορούν να δώσουν λύσεις. 

Είμαστε φεμινιστές γιατί το λένε οι γραφές του προοδευτισμού, ή γιατί δεν περισσεύει κανείς, την ώρα που προβληματιζόμαστε συλλογικά για το braindrain. 

Ο φαλλοκράτης, ο οπαδός της πατριαρχίας που δεν αναγνωρίζει την ισότητα των φύλων, δεν είναι απλά ένας πατροπαράδοτος τύπος, αλλά κάποιος που λέει πως το 52% του πληθυσμού είναι για πέταμα, συγκαλυμμένα, με αφηγήσεις για τη συγχωρεμένη τη μάνα του και τα παλιά καλά τα χρόνια. Τότε που οι γυναίκες ήταν κτήμα των ανδρών - πατεράδων, αδερφών και συζύγων. 

Μας λέει επίσης πως ένα 8% ή 10% του πληθυσμού είναι επίσης για πέταμα, μέχρι στέρησης βασικών δικαιωμάτων, γιατί δεν έχει τα ίδια γούστα με την πλειοψηφία στην καρδιά και το κρεβάτι του - γιατί είναι gay, trans, ή ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή του. 

Μας λέει πως οι ναρκομανείς είναι σκουπίδια και εξ' ορισμού ποινικοί, αλλά δεν μας λέει πως η δική του μέθοδος των διώξεων δεν έχουν βοηθήσει ούτε τους εξαρτημένους, ούτε όσους τους συναντούν μπροστά από την πόρτα τους την ώρα που βγαίνουν για να πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο. 

Μας λέει πως οι μετανάστες είναι επίσης για πέταμα, στη βάση του αίματος και της καταγωγής. Είναι αυτοί που θέλουν κοινωνικούς αποκλεισμούς ακόμα και στη βάση κομματικών φρονημάτων. Πολλοί τα γράφουν με υπολογιστές ή τηλέφωνα της apple, του Συριακής καταγωγής Steve Jobs. Είναι αυτοί, που τη λίθινη εποχή εναντιώθηκαν στη χάλκινη - μία από τα ίδια, αλλά με facebook.

Μας λέει πως η κλιματική αλλαγή είναι hoax, πως τα Ηνωμένα Έθνη είναι περιττά, πως μπορεί μία χώρα σαν την Ελλάδα να ζήσει μόνη, έξω απο ευρύτερες δομές διακυβέρνησης όπως η ΕΕ.

Μας λέει πολλά, αλλά δεν έχει καμία λύση, αφού θέλουν όλα να μείνουν τα ίδια, μην και απειληθεί ο αυταρχισμός και η κυριαρχία του.

Ο προοδευτικός πυρήνας ιδεών και αξιών, δεν είναι προσωπικό κέφι ή γούστο, αλλά είναι αυτός που μπορεί να δώσει λύσεις. Είναι αυτός που μπορεί να φέρει την ανάπτυξη μέσα από ανθρώπινες αλλαγές που θα βελτιώσουν τη ζωή όλων μας, χωρίς να συζητάει για 6 μήνες πόσο θα είναι ο ΦΠΑ στο σουβλάκι - το ζήσαμε και αυτό, με τη χώρα να πνίγεται. Αυτός ο πυρήνας ήταν το καύσιμο στα δικά μας τρακτέρ εδώ και δυόμιση χρόνια, με αυτόν δουλέψαμε και θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε, κάθε μέρα, σε κάθε παρέμβαση, σε κάθε email, σε κάθε δελτίο τύπου, σε κάθε σκέψη και κάθε πρόταση. 

Αυτός ο προοδευτικός πυρήνας οδηγεί τη φετινή Συνδιάσκεψη του Κινήματος, με τρία κείμενα (καταστατικό, πολιτικό, προγραμματικό) και τέσσερα εργαστήρια επεξεργασίας θέσεων, ξεκινώντας μία ανοιχτή διαβούλευση με την κοινωνία μέχρι την επόμενη συνάντηση μας - είτε είναι Συνέδριο, είτε μία ακόμα κάλπη. Το κάλεσμα είναι ανοιχτό. Τα κείμενα και οι απόψεις μας δεν είναι θέσφατα - κάθε άλλο. Θα γίνουν καλύτερα, όσο ευρύτερη είναι η συμμετοχή των πολιτών και των κοινωνικών φορέων και οργανώσεων. Ας μου επιτραπεί, όμως, μία στιγμή μόνο περηφάνιας, για όσους σκίστηκαν για να φτάσουμε μέχρι εδώ.

Συνεχίζω να πιστεύω πως η ζωή δεν είναι αλλού, είναι αλλιώς.