Τίποτα δεν θα λύσουν τα ΜΑΤ

Οι καταλήψεις δεν είναι αποτέλεσμα τεμπελιάς, οκνηρίας, βαρεμάρας, ή μίας μάχης ιδεών, αν και το ιδεολογικό ζήτημα είναι έντονο και θα αναλυθεί παρακάτω. Οι καταλήψεις ήρθαν να καλύψουν κενά του κράτους, που γιγαντώθηκαν μέσα στην κρίση - τόσο σε ό,τι αφορά την κοινωνική πρόνοια, όσο και στο προσφυγικό.

Οι δημοσιογράφοι που επιλέγουν να είναι φερέφωνα όσων επιδιώκουν να ανοίξουν ιδεολογικά εμφυλιοπολεμικά μέτωπα μέσα στις πόλεις, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και μηδενικό ρεπορτάζ για τις ιστορίες που παρουσιάζουν, είναι μέρος του προβλήματος. 

Μπορεί να είναι «δουλειά», αλλά δεν ήταν ποτέ δημοσιογραφία η στήριξη δελτίων τύπου κομμάτων, προσώπων ή κυβερνήσεων - κάθε άλλο. Η δουλειά του δημοσιογράφου ήταν πάντα να δει τι κρύβεται γύρω από τις επίσημες ανακοινώσεις, να κάνει έρευνα και να παρουσιάζει τα ευρήματά του στην κοινή γνώμη.

Μία κοινή γνώμη, που σύρεται καθημερινά προς τα κάτω, στον εμφυλιοπολεμικό βούρκο που ή τον σχεδίασαν επικοινωνιολόγοι για λογαριασμό πολιτικών, ή τον ακολουθούν ενστικτωδώς κάποιοι από ανευθυνότητα ή λόξα. Λίγο μας νοιάζει για τις διαφορές - το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο διχασμός.

Όλα αυτά τα αναφέρουμε για να φτάσουμε στο δια ταύτα του τίτλου, γιατί δεν λύνουν τίποτα τα ΜΑΤ, όσο κι αν ο σερίφης Χρυσοχοΐδης παίζει τον σκληρό και μόνο cowboy στις γειτονιές της πόλης, μακρυά από το δικό του σπίτι. 

Όσα σπίτια κι αν αδειάσει, όσα τελεσίγραφα κι αν μοιράσει, όσες φορές κι αν αναφέρουν απαξιωτικά τη λέξη αλληλέγγυος οι «δημοσιογράφοι» της χριστιανικής δεξιάς του Κυρίου, αυτοί που δεν παραλείπουν ποτέ να διαβάσουν τα υποσέλιδα της Ελεύθερης Ώρας για ανύπαρκτους Αγίους και προφήτες από τις πρωινές εκπομπές τους, δεν θα λυθεί το πρόβλημα που ήρθε να καλύψει η εκάστοτε κατάληψη.

Παιδιά που έχουν φύγει από τα σπίτια τους, πρόσφυγες, αποκλεισμένοι, άστεγοι, εξαρτημένοι, άτομα με θέματα ψυχικής υγείας και άλλα. Πού είναι τα «μπάχαλα», τα Καλάσνικοφ, τα μαχαίρια και οι μολότοφ στις καταλήψεις που άδειασε ο σερίφης μέχρι σήμερα; Γιατί δεν μας τα δείχνει, αν τα βρήκε;

Το ιδεολογικό ζήτημα εδώ, είναι απλό και αφορά το τι ορίζει ο καθένας ως πρόβλημα, πώς το ιεραρχεί και τι είναι διατεθειμένος να κάνει για αυτό, όσο και το αν είναι διατεθειμένος να αναλάβει κάποιο πολιτικό κόστος, ακόμα και δια της έμμεσης παραδοχής πως τάιζε σανό όσο πούλαγε νόμο και τάξη προεκλογικά.

Αν θες να λύσεις μία κατάληψη σαν αυτή του 5^ου Γενικού Λυκείου της Αθήνας, με τις οικογένειες και τα παιδιά που ήδη βρισκόντουσαν σε διαδικασία ένταξης, πήγαιναν σχολείο και έπαιζαν στην παιδική χαρά με τα παιδιά της γειτονιάς, φροντίζεις να βρεις άλλες κατοικίες και βάζεις τους κοινωνικούς λειτουργούς σου να δείξουν την εναλλακτική στους συγκεκριμένους και να τους οδηγήσουν ομαλά στα νέα τους καταλύματα. 

Θα μπορούσες επίσης να μπεις στο 5^ο, να κάνεις καταγραφή/ταυτοποίηση, να συμπληρώσεις εκεί τις αιτήσεις ασύλου και ό,τι άλλο χρειαστεί, να αναλάβεις ενδεχομένως την καθαριότητα αν αυτό ήταν θέμα (δεν ήταν), να διώξεις τον νταβατζή που εισέπραττε νοίκια για δημόσιο χώρο και να το λειτουργήσεις εσύ. 

Αντίστοιχα σε καταλήψεις χρηστών, θα μπορούσες να βρεις τη δομή που θα τους πας, λύνοντας το γόρδιο δεσμό του άστεγου χρήστη: για να πας σε πρόγραμμα απεξάρτησης πρέπει να έχεις μόνιμη κατοικία και για να έχεις μόνιμη κατοικία από την πολιτεία, δεν πρέπει να είσαι εξαρτημένος. Σαν να λέμε πως για να μπεις σε νοσοκομείο πρέπει να είσαι υγιής…

Από πότε είναι λύση και δη μίας αστικής παράταξης με ευρωπαϊκό προσανατολισμό η εκδίωξη φτωχών στις λάσπες ή στο δρόμο, αντί της ένταξης, της εκπαίδευσης, της ανθρωπιάς; Δεν υπάρχει καν η δικαιολογία των πόρων - τα πληρώνει όλα η ΕΕ. 

Όταν αντί αυτών και άλλων αντίστοιχων επιλογών, στέλνεις τα ΜΑΤ, είναι σαφές το πολιτικό στίγμα και η αφετηρία της δράσης σου. Είναι σαφές ποιοι είναι το πρόβλημα για εσένα. Είναι σαφές πως δεν βλέπεις μπροστά σου ένα ανθρωπιστικό ζήτημα που ζητάει λύσεις, αλλά κατσαρίδες, όπως είχε πει και η προκάτοχος του σερίφη. Δεν θεωρείς χρέος σου την αρωγή αλλά την αποτροπή, με όποιο μέσο έχεις στη διάθεση σου, νόμιμο ή μουλωχτό, αρκεί να επιτύχεις το σκοπό σου που δεν είναι η επίλυση του προβλήματος, αλλά η προσωπική σου δημοφιλία δια της εντάσεως και του διχασμού. 

Δεν θα είμαι άδικος, όσο η κοινή γνώμη επιμένει να μην θέτει η ίδια την ατζέντα, όσο συμφωνούμε πως το ζήτημα δεν είναι το πώς κάποιοι κατέληξαν και πώς θα τους τραβήξουμε από το περιθώριο της κοινωνίας μας, αλλά το πώς θα τους αποτελειώσουμε, τότε ο κάθε Χρυσοχοΐδης θα καβαλάει τ’ άρματα και θα εφορμεί στις γειτονιές της πόλης. Κι οι δημοσκοπήσεις θα τον βγάζουν πρώτο και μπαρουτοκαπνισμένο.

Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε

Οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις δεν χρειάζονται εχθρούς - κάνουν πρωταθλητισμό στην αυτοεξόντωση εδώ και χρόνια. Δεν είναι αυστηρά ελληνικό το σπορ. Αντιθέτως, έχουμε πολύ γερούς αθλητές σε όλη τη δυτική Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ. Εχθροπάθεια, ανθρωποφαγία, μοναδική αλήθεια, απαγόρευση ελεύθερης έκφρασης, περιστολή στις λειτουργίες των οργάνων και παρεοκρατία. 

Με τέτοια χαρακτηριστικά, ο μαρασμός τους είναι μονόδρομος. Ποιος θα ασχοληθεί με κάτι που μοιάζει με ένα κακό αλληλοσπαρασσόμενο «σόι», την ώρα που το ζητούμενο ήταν η ενασχόληση με τον άνθρωπο, τα κοινά, τη χώρα; 

Την ίδια ώρα, οι συντηρητικές δυνάμεις κάνουν το ακριβώς αντίθετο και κερδίζουν εκλογές, με βαριές συνέπειες για τους πολίτες. 

Το GOP αγκάλιασε τον Τραμπ, οι Tories τραβάνε προσοχές στον Μπόρις, αμφότεροι κλείνουν τα μάτια σε ρωσικές και άλλες παρεμβολές στις εκλογές τους, ενώ εσχάτως παρατηρείται μέχρι και εναγκαλισμός της βαριάς δεξιάς (για να μην το πούμε αλλιώς) με το φιλελευθερισμό, σε κοινό μέτωπο εναντίον ακόμα και της ελευθερίας - των δικαιωμάτων, που στα χείλη τους έχουν γίνει βρισιά: «δικαιωματικούληδες» σου λέει ο κάποτε φιλελεύθερος και φτύνει κατάχαμα.

Όσο χειρότερα πάνε οι «προοδευτικές» δυνάμεις σε δημοσκοπήσεις και εκλογές, τόσο πιο κλειστές και εσωστρεφείς γίνονται κι αυτό συνεχίζεται, σαν σκύλος που κυνηγάει την ουρά του, μέχρι να διώξουν και τον τελευταίο και να μείνει ένας, όποιος πέσει πιο χαμηλά στον αγώνα προς τα κάτω, με τη μοναδική του αλήθεια (τι ιδέα κι αυτή!), χωρίς αντίλογο. 

Γιατί αυτό είναι η πολιτική - η θεοκρατία του ενός και όχι η ώσμωση και η επεξεργασία προτάσεων για το κοινό καλό.

Μέχρι τότε, αξιολογικές κρίσεις, μουσαντένια συνέδρια και μπόλικη εχθροπάθεια είναι τα φτυάρια που κραδαίνουν τα στελέχη, το σόι, μέχρι να σκάψουν έναν λάκκο τόσο βαθύ που κανείς τους δεν θα μπορεί να ξαναβγεί. Και κάπου εκεί, θα φαγωθούν και μεταξύ τους. 

Η εναλλακτική ενός χώρου που χωράει όλη την Παράταξη αντί για χαρακτηρισμούς και κυνήγι μαγισσών, αντί μίας απολιτίκ άθροισης προσώπων, που θα δουλεύει προτάσεις και ιδέες, μακριά από ειδικές σχέσεις και παρελθόν, δεν έχει ωριμάσει ακόμα. Είναι νωρίς. Έχουμε καιρό. Νομίζουν.

Το Brexit δεν είναι «πρόβλημα τους»

Η νίκη του Μπόρις Τζόνσον δεν αφορά μόνο το Ηνωμένο Βασίλειο - δεν είναι «πρόβλημα τους», αφού με την απομάκρυνση τους από την ΕΕ βάλλεται ο πυρήνας της Δύσης. Στο πρόσωπο της ΕΕ, βάλλονται οι υπερεθνικές δομές ειρήνης και συνεργασίας που χτίσαμε τις τελευταίες 8 δεκαετίες. 

Η Ρωσία και εκείνο το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο που δεν επιθυμεί υπερεθνικό έλεγχο, έχουν κηρύξει έναν άτυπο πόλεμο στη Δύση, με όπλο την ανάμιξη τους στις εθνικές εκλογές δυτικών κρατών για την προώθηση δυνάμεων που αποσαθρώνουν κάθε κοινωνική δομή. Τη θέση της ευημερίας των πολλών, της κοινωνικής κινητικότητας και της ασφάλειας, της υπόσχεσης για αυτοπραγμάτωση και μια καλύτερη ζωή, παίρνουν η οργή και το αίσθημα της περιθωριοποίησης, με την οικονομική ανισότητα να καλπάζει υπέρ των λίγων. 

Όπου επικράτησαν τέτοιες δυνάμεις, η Δημοκρατία υποχώρησε, ενώ οι κατακτήσεις του δυτικού κόσμου μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως και οι αρχές που είχαμε συναποφασίσει ως θεμέλια του σύγχρονου κόσμου, τίθενται εν αμφιβόλω. 

Όπως έγινε και στις ΗΠΑ το 2016, οι Εργατικοί δεν μπόρεσαν να απαντήσουν στο διακύβευμα των εκλογών. Για να ακριβολογούμε, οι Εργατικοί ήταν εκτός θέματος. Οι κομματικές γραφειοκρατίες ζουν σε ένα αφασικό παρελθόν, όπου αρκούσαν τα δεσποτικά «θα»: ψήφισε με και ΘΑ δεις. Νομίζουν πως έχουν το περιθώριο να μην απαντούν στα ζητήματα. Κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους, αλλά τους προδίδει η κοιλιά - η ευημερία που τους απομονώνει από όσους πρέπει να τους εμπιστευτούν και να τους ψηφίσουν.

Απέναντι στις ξεκάθαρες θέσεις (ψεύδη) και το σύνθημα/προσευχή «Get Brexit Done» του Μπόρις Τζόνσον, ο Τζέρεμι Κόρμπιν, μετά από 4 χρόνια ανίερης μπρεξιτολογίας, απάντησε με ένα τρανταχτό… «ίσως». Ίσως να μη θέλει το Μπρέξιτ, ίσως να βρει λεφτά για κοινωνική πολιτική, ίσως να προστατεύσει το NHS, ίσως δεν είναι αντισημίτης, ίσως, ίσως. Μιλάμε για τον ίδιο Κόρμπιν που κάποτε κέρδισε την ηγεσία των Εργατικών νικώντας τους κεντρώους του Τόνι Μπλερ με αίτημα τη ριζοσπαστικοποίηση.

Σε αυτή τη συγκυρία, η αδράνεια, ο ταπεινός τακτικισμός, η αυτοαναφορικότητα και η εσωστρέφεια των προοδευτικών δυνάμεων δεν κρίνονται ως απλή ανικανότητα, αλλά τους καταλογίζεται απόλυτη συνευθύνη για το αποτέλεσμα και την πορεία των λαών τους. Στη σημερινή πόλωση, τα ερωτήματα είναι πλέον σαφή, μαυρόασπρα και απαιτούν ξεκάθαρες πολιτικές. Η μη απάντηση και η αδιαφορία που επιλέγουν οι κομματικές γραφειοκρατίες, είναι καταδικαστικές. Και χάνουν εκλογές.

Μένει ένας χρόνος, για να δούμε τι έμαθαν οι Δημοκρατικοί των ΗΠΑ από την ήττα τους το 2016 και όσες ακολούθησαν στο δυτικό κόσμο. Αν μπορούν να μιλήσουν ξανά για έναν κόσμο αξιών και αρχών, να εκλεγούν, να περισώσουν ό,τι απέμεινε από τον ΟΗΕ και να ξεκινήσουν μία πορεία προς την αναμόρφωση και τον έλεγχο του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης, όσο υπάρχει ακόμα καιρός.

Άγονες αντιπαραθέσεις αποτυχημένων (και) νεοφιλελεύθερων

 

Ο κ. Πολάκης, για μία ακόμη φορά, προσφέρει το θέαμα που αποζητούν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση για να αποφύγουν κάθε ουσιαστική συζήτηση, την ώρα που η Moody’s χαιρετίζει την αντικατάσταση του γνωστού ως «Νόμου Κατσέλη», από μία τροπολογία διάρκειας μερικών μηνών, μία εισαγωγή πριν την πλήρη απορρύθμιση για τον τρόπο που θα χρεοκοπήσουν τα νοικοκυριά. 

Η συμφωνία Μαξίμου-τραπεζών έγινε εν κρυπτώ. Ουδείς γνωρίζει πλέον με τι πλαίσιο λειτουργούν οι τράπεζες, με τι διαδικασία θα πωλούνται τα κόκκινα δάνεια, σε ποιους, ποια θα είναι η θεσμοθετημένη και διαφανής σχέση μεταξύ τραπεζών, funds και διαχειριστών χρέους, ή ποια διαδικασία έπεται, με ξεκάθαρα βήματα και δικαιώματα του δανειολήπτη, την ώρα που δεν τηρείται ούτε το ελλιπές υφιστάμενο πλαίσιο. 

Το μόνο που ξέρουμε είναι πως οι πλειστηριασμοί βρίσκονται πλέον απόλυτα στην διακριτική ευχέρεια των τραπεζών, ενώ θα μπορούν να γίνονται ακόμα και εντός ενός μόνο μηνός. Δεν έχει δοθεί κανένα κίνητρο στις τράπεζες για να ρυθμίσουν το επαγγελματικό ή ιδιωτικό χρέος αποδεχόμενοι την πραγματικότητα που δημιούργησε η κρίση. Θα συνεχίσουν σαν να μην υπήρξε ποτέ κρίση και απλώς κάποιοι αποφάσισαν να μην πληρώνουν. 

Η διαπραγμάτευση Τσίπρα επέτρεψε στο χρηματοπιστωτικό τομέα να περάσει το βάρος της κρίσης, όπως προκύπτει και από την μείωση των τιμών των ακινήτων, αποκλειστικά στα φυσικά πρόσωπα και τους επαγγελματίες. Οι τράπεζες που ανακεφαλαιοποιήθηκαν εις τριπλούν με χρήματα των φορολογουμένων, οι τράπεζες που δεν άλλαξαν, δεν θα αναγνωρίσουν κανένα λάθος στον τρόπο που δάνειζαν ιδιώτες και κράτος. 

Εφεξής θα μπορούν να κινηθούν με ακόμα μεγαλύτερη αδιαφάνεια και μέσα από σχήματα και κοινοπραξίες που ουδεμία υποχρέωση έχουν να δηλώσουν με διαφάνεια, αφήνοντας έτσι τη σκιά ύπαρξης κρυφών κινήτρων, που αν υπάρξουν θα επιδεινώσουν και δεν θα εξυγιάνουν τον τραπεζικό τομέα που θα συνεχίσει να μην μπορεί να επιτελέσει το ρόλο του, την ώρα που θα κρατάει οικονομικά και παραγωγικά ακινητοποιημένους τους χρεοκοπημένους δανειολήπτες. Ο κ. Τσίπρας δεν τόλμησε καν να νομοθετήσει το απλό, την παράδοση του ακινήτου στην τράπεζα, με αντάλλαγμα την παραίτηση από κάθε άλλη απαίτηση.

Αυτό είναι μόνο ένα από όσα συμβαίνουν τώρα στην κοινωνία, πέρα από θέματα ανεργίας, παιδείας, υγείας, ενώ θα ακολουθήσουν και οι πλειστηριασμοί από το κράτος, για όσους δεν θα μπορέσουν να μπουν στις 120 δόσεις. 

Ο κ. Τσίπρας προφανώς και πιάστηκε από τη νέα Πολακιάδα και την κλιμάκωσε σε ψήφο εμπιστοσύνης για να κρύψει πίσω από την άγονη αντιπαράθεση με τον κ. Μητσοτάκη την αποτυχία του. Ο κ. Μητσοτάκης με τη σειρά του, θα ανταποκριθεί θετικά στο κάλεσμα του Πρωθυπουργού για τριήμερη παράσταση εντός Βουλής, προκειμένου να αποφύγει μία συζήτηση που δεν τον βολεύει καθόλου προεκλογικά, αφού δεν έχει καμία διάθεση να προστατεύσει το μέσο νοικοκυριό ή να προτείνει πραγματικές λύσεις για τη χώρα. Αρκείται στα μαγικά και αυτός, θα κόψει τους φόρους και θα βρέξει ο Θεός λεφτά... 

Πέντε μήνες πριν τις εκλογές και επτά μήνες προτού μείνουν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες τελείως ακάλυπτοι απέναντι σε ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα που έχει αλλάξει προς το χειρότερο, το μόνο μας θέμα είναι το οικογενειακό δέντρο των πολιτικών, το πού κάνουν διακοπές και ο Παύλος Πολάκης. Αυτό κατάλαβε το πολιτικό σύστημα μετά από 12 χρόνια ύφεσης και δέκα χρόνια μνημονίου. Τόσα μπορεί.

Ένα απέραντο «Μπρονξ»

Το αστυνομικό δελτίο γίνεται όλο και χειρότερο. Οι μισοί θα προσπαθήσουν να μας πείσουν πως φταίει η έλλειψη πολιτικής θέλησης, ενώ οι άλλοι μισοί βρουν κάποια άλλη ανεδαφική θεωρία για να αντεπιτεθούν στους πρώτους. Στη μέση θα μείνουμε όσοι ζούμε χωρίς αστυνομική φύλαξη, στις γειτονιές της Αθήνας και αλλού, με το φόβο να γίνεται παρακολούθημα μίας εγκληματικότητας που δεν πολλαπλασιάζεται μόνο, αλλά μεταλλάσσεται επί τα χείρω. Κανείς δεν μπορεί να πει το προφανές, πως «είναι η φτώχεια ηλίθιε» και ο κοινωνικός αποκλεισμός. Γιατί θα πρέπει να το λύσουν.

Οι λέξεις ήταν πολλές τις τελευταίες δεκαετίες, από την «επανίδρυση του κράτους» που σήμαινε χρεοκοπία, μέχρι την ορολογία της κρίσης, συνήθως ηθικοπλαστικά φορτισμένη και τελικά κενή. Η λέξη, όμως, στην οποία πρέπει να σταθούμε, γιατί είναι κεντρική και περιγράφει με σαφήνεια το αποτέλεσμα του ελληνικού εκτροχιασμού, όσο και της ευρωπαϊκής τιμωρητικής λιτότητας (τιμωρητική ως υπερβάλλουσα), είναι η φτωχοποίηση. 

Ο κ. Σόιμπλε, με τη βοήθεια γερμανοεξαρτημένων κρατών, επικεντρώθηκε και κατάφερε να επιβάλλει την τιμωρία αντί για λύση: λιτότητα για τη δόση, αντί πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Αντιπυρετικά αντί για εντοπισμό της αιτίας και παρέμβαση στο πρόβλημα. Το αυτό, φυσικά, έπραξαν και οι κυβερνήσεις της κρίσης, με κορμό τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, επιλέγοντας ξανά και ξανά τη φορολογία αντί της αλλαγής. 

Αμφότεροι εκλέχθηκαν με κάποιας μορφής ψεύδη (ισοδύναμα, Ζάππειο Χ, πρόγραμμα Θεσσαλονίκης κλπ), για να εφαρμόσουν τελικά μία βερύτερη φορολογική πολιτική για να χρηματοδοτήσουν το πρόβλημα. Έπαιρναν τα χρήματα των πολιτών και των επιχειρήσεων, πολλές φορές στοχοποιώντας τους στην πορεία ως «το πρόβλημα», για να συνεχίσουν τη χρηματοδότηση ενός αναποτελεσματικού κράτους και των ημετέρων του, με μόνο όρο το να μην αλλάξει τίποτα.

Δεν υπήρξε καμία ειλικρινής προσπάθεια από τους εταίρους για πραγματικές μεταρρυθμίσεις (η νεοφιλελεύθερη απορρύθμιση δεν είναι μεταρρύθμιση, αλλά γιουρούσι), ενώ το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο, εξαρτημένο από το μαύρο πολιτικό χρήμα, δεν τόλμησε να αγγίξει το πρόβλημα. Το αποτέλεσμα ήταν η περαιτέρω μείωση του ΑΕΠ, πέραν όσου ήταν αναπόφευκτο λόγω της μείωσης της φούσκας των ακινήτων, των υπερβολικών μισθών, των τριπλών συντάξεων, της ιατροφαρμακευτικής απάτης και λοιπά. 

Φτάσαμε λοιπόν σε μία χώρα βαθιά πληγωμένη, με τα κίνητρα για την παραβατικότητα να έχουν μεγεθυνθεί λόγω φτώχειας και χρόνιας ανεργίας, την ώρα που τα κατασταλτικά μέσα για την καταπολέμηση της όχι απλά έχουν μειωθεί, αλλά ίσως έχουν αλλοιωθεί· πώς αλλιώς να διαβάσει κανείς τις ειδήσεις για όσα γίνονται στις φυλακές, τις δολοφονίες δικηγόρων, τις ανατινάξεις ΑΤΜ και γενικότερα ένα αστυνομικό δελτίο που κάθε μέρα γίνεται και πιο άγριο;

Μήπως ήρθε η ώρα να δούμε τι έκαναν όσοι κατάφεραν να χτυπήσουν την εγκληματικότητα σε περιοχές με υψηλή φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό; Τα προγράμματα επανένταξης, τα χαρακτηριστικά τους και το κόστος τους; Τα βασικά βήματα είναι κοινά, παρεμβατικά: εξασφάλιση υγείας, βασικό εισόδημα, εκπαίδευση και βοήθεια για πρόσβαση σε εργασία, για να σπάσει ο φαύλος κύκλος. Όλα κοστίζουν, ενώ στην περίπτωση μας θα πρέπει να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας - δεν υπάρχουν σήμερα. Αν δεν καλυφθεί αυτό το κόστος, ποια θα είναι η μοίρα της χώρας και ποιος είναι έτοιμος να το αναλάβει, στην Ελλάδα ή τη Δύση; Η χώρα δεν μπορεί από μόνη της να γεννήσει ξαφνικά χρήμα.

Όποιος νομίζει πως η πολιτική είναι απλά η άσκηση οικονομετρίας, δεν χρειάζεται να ξαναψηφίσει - στο δικό του κόσμο, ένας αλγόριθμος αρκεί. Για όλους τους άλλους, ίσως ήρθε η ώρα η ΕΕ να παραδεχτεί το δικό της «Ελληνικό λάθος» και να προχωρήσει σε διόρθωση, με ένα νέο πακέτο τύπου Μάρσαλ. Ας το ονομάσουν όπως θέλουν αυτή τη φορά, δεν έχει πολλή σημασία. Αν δεν το κάνει για ηθικούς λόγους, ας το κάνει για γεωπολιτικούς - δεν χωράει άλλο ένα πρόβλημα στην περιοχή. 

Από κάπου πρέπει να επιστρέψει μέρος του ΑΕΠ της Ελλάδας, το μέρος εκείνο που χάθηκε από Σοϊμπλική Εμμονή, προτού δώσει κι άλλα επιχειρήματα εναντίον της Ένωσης και του Ευρώ. Αν ήταν αλήθεια πως στην αρχή της κρίσης, η αποτυχία της Ελλάδας θα αφορούσε αποκλειστικά τους Έλληνες, σήμερα, μετά από δέκα χρόνια μίας στενά καθοδηγούμενης από την ΕΕ λιτότητας, είναι επίσης αλήθεια πως μία αποτυχία της Ελλάδας θα είναι πλέον και Ευρωπαϊκή.