Ο κανιβαλισμός της αγέλης

Ο πυρήνας του δόγματος Τζόνσον περί «ανοσίας της αγέλης» δεν ήταν ούτε κοινωνικός, ούτε ιατρικός, αλλά οικονομικός. 

Το άλλοτε αξιοζήλευτο NHS έχει γονατίσει μετά από δεκαετίες Τόριδων, φτάνοντας να έχει μόλις μισή κλίνη ΜΕΘ πάνω από την Ελλάδα, στις 6.6 ανά 100.000 πολίτες, την ώρα που ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 12. Είναι προφανές πως δεν μπορούσε να αντέξει ως είχε καμία απότομη αύξηση των ασθενών, οπότε γιατί την επέλεξε ο ακραιφνής εκπρόσωπος της αγοράς και του απομονωτισμού, Μπόρις Τζόνσον, σχεδόν παροτρύνοντας τον κόσμο να αρρωστήσει; 

Η απάντηση είναι «για να ξεμπερδεύει». Με δεδομένη την αντίθεση του σε κάθε εκτεταμένη κοινωνική πολιτική, που θα απαιτούσε μία τερατώδη επένδυση στο NHS για να καλύψει το χαμένο χρόνο και όσους ασθενήσουν, επί μακρόν, επέλεξε να κόψει δρόμο. Επέλεξε να μειώσει χρονικά τον κύκλο του ιού, εκθέτοντας τους πάντες σε αυτόν κι όποιος επιβιώσει. 

Δεν υπολόγισε δύο πράγματα, όμως, που τελικά τον ανάγκασαν να κάνει τη δική του κωλοτούμπα.

Πρώτον, πως ο απομονωτισμός που πέτυχε με το Brexit δεν μετέτρεψε το ΗΒ σε Ανατολική Γερμανία. Πως τα νέα κυκλοφορούν ελεύθερα και οι πολίτες της χώρας θα μάθαιναν τελικά τι γίνεται στις άλλες χώρες, πώς το διαχειρίζονται οι άλλοι ηγέτες - βλ. το επίδομα επιβίωσης των χιλίων ευρώ που μόλις εξήγγειλε ο Ντόναλντ Τραμπ.

Δεύτερον, πως ο ιός δεν είναι σαν τις μαγουλάδες, δεν τελειώνεις αν αρρωστήσεις και επιβιώσεις μία φορά αλλά ξαναρρωσταίνεις. Άρα δεν θα σκοτώσει μία φορά, αλλά ξανά και ξανά και ξανά, για όσους κύκλους τον αφήσεις να τρέξει, μέχρι να μην μείνει κανείς.

Ο κανιβαλισμός της αγέλης που επιλέχθηκε από τον ηγεμόνα Τζόνσον χάριν της οικονομίας, δεν ήταν λύση, γιατί ο βρετανός Τραμπ ξέχασε κάτι ακόμα: πως κάποιος πρέπει να μείνει ζωντανός από τη μεσαία και κυρίως την εργατική τάξη και να δουλέψει για να υπάρξει η γαμημένη η οικονομία. Πως η οικονομία δεν είναι μόνο το city, τα trades και τα derivatives της κρίσης του 2008.

Και κάπως έτσι, για μία ακόμη φορά, βλέπουμε εκείνους που πλασάρονται με την ταυτότητα του ρεαλιστή, του πραγματιστή, του doer και των δύσκολων αποφάσεων, να αποδεικνύονται μάλλον μισάνθρωποι με πολύ κακά αποτελέσματα και για την κοινωνία και την οικονομία.