Πολλοί φίλοι των γονιών μου και κάποιοι συγγενείς που ήταν μέλη ή στελέχη του ανήκαν στον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών. Οι “ρεαλιστές” τους αντιμετώπιζαν με συμπάθεια και κατανόηση:
“Ωραία τα όσα λέτε, αλλά αν δεν ήμασταν κι εμείς να ψηφίζουμε ΝΔ/ΠΑΣΟΚ εσείς θα πεινούσατε”, ήταν μία από τις τακτικές κριτικές. Σαν τον γονιό που, με συγκαταβατικό χαμόγελο, προσπαθεί να συνετίσει το παιδί που ονειρεύεται.
Αυτό ήταν το λάθος των τότε συντηρητικών ή (φρεσκο)βολεμένων νεο-αστών της δεκαετίας του 80. Επαναπαυμένοι δεν προσπάθησαν καθόλου την θεσμική βελτίωση. Ήταν απορροφημένοι από την γλυκιά ευμάρεια των δανεικών και του αυτοματισμού. Χαλάει το δημόσιο σχολείο; Θα τα στείλουμε σε ιδιωτικό. Δεν είναι πια τα ΑΕΙ αυτό που ζήσαμε εμείς; Δεν πειράζει - θα βρούμε τρόπο να τα στείλουμε “έξω”.
30 χρόνια μετά (πότε έγινε αυτό;) και είμαι εγώ ο γονιός. Δις. Και κάπως, η φιλοτομάρις που ίσως επεδείκνυα μέχρι και πριν 3 χρόνια δεν παίζει. Το βλέπεις αλλιώς κατόπιν τεκνοποίησης - θες, δεν θες. Επειδή όσο είσαι μόνος σου οι ανάγκες σου είναι πάντα ελαστικές; Ίσως. Μπορεί να είναι και το προφανές: ότι δεν ζεις μόνο για σένα πλέον. Θες, δεν θες.
Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και θυμάμαι τον Θάνο και την Αλεξάνδρα, στην ταράτσα του πατρικού μου πριν 30 χρόνια, να περιγράφουν χαμογελαστοί στους γονείς μου το αδιέξοδο που εκείνοι δεν έβλεπαν, εφόσον υπήρχαν λύσεις σε ότι κοντόφθαλμα τους απασχολούσε.
Τα ανοιγοκλείνω ξανά και κοιτάω την σημερινή συννεφιασμένη Αριστερά. Το καυστικό χιούμορ έχει γίνει χυδαιότητα. Η οξυδέρκεια, βροντή-προειδοποίηση. Η (ενδεχομένως) ονειροπόλα αισιοδοξία και οι προτάσεις έχουν γίνει εκφοβισμός και μαυρίλα. Όπως ήταν κάποτε η δεξιά του Αβέρωφ και λοιπών “ρεαλιστών”.
Και αναρωτιέμαι, που είναι η πρόταση; Που το καινούριο; Που είναι η προοδευτική οπτική; Στα κλειστά σύνορα (δραχμή) ή στην δικαίωση του Στάλιν 60 χρόνια μετά; Ποια είναι τα αιτήματα της εποχής και ποιο το πρόταγμα;
Όσο και αν καταλαβαίνω ιστορικά την Αριστερά του Εμφυλίου (όσο και την αντίστοιχη Δεξιά) δεν μπορώ να την δεχτώ στις σημερινές συνθήκες. Αναζητώ τους σημερινούς “κουλτουριάρηδες” και τις ιδέες που θέλουν να μας πάνε μπροστά. Εγώ αυτό αναγνωρίζω ως Αριστερά. Και μου λείπει.
3 σχόλια:
Καλέ μου συμπολίτη καλή σου μέρα και καλώς σε βρίσκω.Να΄ξερες πόσα και πόσο σημαντική ζητήματα βάζεις.Πόσο σημαντικούς προβληματισμούς ξεσκεπάζεις.Το παλιό πεθαίνει έτσι και αλλιώς πάντως και το καινούργιο γεννιέται. Εδώ είναι που χρειαζόταν η μαμή που θα το ξεγεννήσει.Το σύστημα το οικονομικό,έχοντας δώσει ότι είχε ξεψυχάει.Βρίσκεται στην φάση του επιθανάτιου ρόγχου.Εδώ σ΄αυτήν την ιστορική στιγμή θα έπρεπε να υπάρχει ένα δυνατό μαζικό λαϊκό κίνημα να πάρει στα χέρια το καινούργιο.Μα το καινούργιο γεννιέται μέσα από τους καθημερινούς αγώνες.Είμαστε διατεθειμένοι; Αν όχι σε λίγο θα είμαστε υποχρεωμένοι αλλά σε πολύ ποιο δύσκολη θέση.
Την καλημέρα μου και μακάρι να γινόταν να συναντιώμασταν την Τριτη 29/6 για να απαιτήσουμε το καινούργιο να συμβάλλουμε στη γέννα.
Αφήστε τα κλάματα και πιάστε τα οδοφράγματα.
Την καλησπέρα μου :)
Η «Αριστερά» όπως υπήρχε κάποτε, έκλεισε τον κύκλο της. Πέθανε. Όσοι αναφέρονται σήμερα σε μια κίνηση/ιδεολογία του τέλους 19ου/αρχών 20ού αι. πάσχουν από νεκροφιλία.
Ναι μεν έδωσε πολλά. Ό,τι είχε να δώσει όμως, δόθηκε. Τώρα μαράθηκε και την κρατάμε αποξηραμένη στο βάζο του σαλονιού, επειδή θυμίζει τόσα πολλά.
Και τη στιγμή που έχουμε ανάγκη από καρπούς, αντί να βγούμε στην αυλή, να σκάψουμε, να σπείρουμε και να ποτίσουμε για να γεννηθεί ένα νέο φυτό, με νέα ζωή και καρπούς, περιμένουμε από το αποξηραμένο να μας δείξει το δρόμο...
Τελεσίδικο Potmos?
Θέσφατο; ;-)
Δημοσίευση σχολίου