Η μοίρα του τόπου ταυτίζεται με το μέλλον των λυμάτων του πολιτικού συστήματος;

Από το online λεξικό του Τριανταφυλλίδη

Έχουμε πλέον με τον πιο επίσημο τρόπο την απειλή αναβίωσης της τρομοκρατίας στη χώρα. Όποιος επιχειρήσει να το αποσυνδέσει από το κλίμα που επικρατεί στην πολιτική σκηνή, και καλλιεργείται συστηματικά την τελευταία τριετία, είτε είναι πολιτικά απαίδευτος, είτε λειτουργεί με δόλο.

Το τελευταίο διάστημα, και παρά τις παραινέσεις των πιο ψύχραιμων, ζούμε μία κλιμάκωση αυτής της έντασης με καθαρή πρόθεση από μέρους των πολιτικών αρχηγών όλων των παρατάξεων εντός (και εκτός) του κοινοβουλίου. 

Ακόμα κι αν είχα την πρόθεση να κάνω την καλοπροαίρετη υπόθεση ότι το έκαναν κατά λάθος, προσπαθώντας να αποφύγουν την διαφαινόμενη δημοσκοπική τους κατάρρευση, οι δηλώσεις και οι διαρροές προς τον Τύπο δεν με αφήνουν.

Το σημερινό πολιτικό προσωπικό είναι διατεθειμένο να διακινδυνεύσει το μέλλον της χώρας στο βωμό της κομματικής και προσωπικής του επιβίωσης. Σε ζητήματα όπως αυτά της μη συνεργασίας τους από τον Ιούνιο του 2011, και των διπλών εκλογών που ακολούθησαν τον Μάιο του 2012, μπορούσε κανείς να θέσει ζήτημα πολιτικής ερμηνείας. 

Στο θέμα της τρομοκρατίας όμως οι προθέσεις είναι πλέον ξεκάθαρες: δεν νοείται να μην βλέπουν που οδηγεί η όξυνση και η πόλωση, κι όμως επιμένουν σε αυτή, ακόμα και μετά το χτύπημα στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας τα ξημερώματα. Όλα, μα όλα, τα κόμματα προχώρησαν σε δηλώσεις αλληλοσπαραγμού με μοναδικό αποδέκτη το κομματικό ακροατήριο, και γνώμονα το κομματικό συμφέρον. 

Αν κάποιος είχε την παραμικρή αμφιβολία για το που οδηγείται η χώρα με αυτούς τους ανθρώπους, ελπίζω να του λύθηκε σήμερα. Οι άνθρωποι αυτοί ταυτίζουν το μέλλον της πατρίδας, το μέλλον μας, με το προσωπικό τους συμφέρον. Το θεωρούν τόσο αυτονόητο, που κάποιοι εξ αυτών το διαλαλούν εσχάτως μέσα από τις δημόσιες τοποθετήσεις τους.

Ποια θα ήταν η ενδεδειγμένη αντίδραση στη χθεσινή τρομοκρατική επίθεση; Μία κοινή δήλωση, ή ακόμα καλύτερα συνέντευξη τύπου, των πολιτικών αρχηγών όλων των κομμάτων. Σαν αυτή που έπρεπε να κάνουν από το Μάιο του 2010, για την οικονομική σωτηρία τότε της χώρας. Τι έκαναν; Επιθέσεις μεταξύ τους,  κλιμακώνοντας περαιτέρω την πόλωση και άρα την αποσταθεροποίηση. 

Με λύπη διαπιστώνω ότι αυτή η συμπεριφορά έχει μπολιάσει και τον υπό σύσταση χώρο των κεντρώων μεταρρυθμιστών, και πραγματικά ελπίζω ότι είναι πρόκειται για ατυχή στιγμή μέσα σε αυτό το κλίμα και όχι για εμπεδωμένη κατάσταση. Γιατί αν ακόμα και αυτοί, προτίθενται να κινηθούν με αυτούς τους πολιτικούς όρους, τότε πραγματικά δεν έχουν τίποτα το νέο να κομίσουν στην πολιτική ζωή της χώρας.

Τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Επιμένω, κόντρα "στους αισιόδοξους της δόσης". Το πρόβλημα μας είναι πολιτικό, όχι οικονομικό.