Προκοπάκης: δεν είναι οι πολλαπλασιαστές το λάθος, αλλά η μη πάταξη της φοροδιαφυγής.

(από σχόλια του στην Μεταρρυθμιστική Αριστερά)

Η γνώμη μου είναι πως η ιστορία με τους πολλαπλασιαστές δεν είναι σοβαρή. Δεν μπορούμε να συζητάμε για πολλαπλασιαστές για την ελληνική οικονομία.

1. Το 2010 οι κατασκευές έπεσαν από το 15% του ΑΕΠ στο 4%. Αυτά είναι πάνω από 23 δισ. Το ΑΕΠ μειώθηκε μόνο 5.5 δισ σε τρέχουσες τιμές. Δηλαδή, το χρήμα κάπου αλλού διαχύθηκε στην οικονομία. Τα μαύρα της οικοδομής όμως δεν υπήρχαν. Τα μαύρα στους Αλβανούς, Πολωνούς, χωρίς να φορολογούνται πήγαιναν σε κατανάλωση (ότι δεν επέστρεφε στις πατρίδες). Τα μαύρα των εργολάβων πήγαιναν σε άλλη κατανάλωση (είδη πολυτελείας). Τα μαύρα των πωλητών ομοίως. Όταν κόβεις 1 δισ (δηλωμένο) από την οικοδομή κόβεις άλλο τόσο (λιγότερο ή περισσότερο) από την κατανάλωση που καταγράφεται ως τέτοια (κατανάλωση) αλλά δεν φορολογείται.

2. Η ασφυξία ρευστότητας τσάκισε τους πάντες. Πέραν των λουκέτων (μπορεί να κλείνουν επιχειρήσεις για μερικά χιλιάρικα) πέθαναν και τα εικονικά τιμολόγια. Αυτά γράφονταν ως ΑΕΠ, μέρος μόνον ήταν πραγματικό. Αν η πραγματική καταβολή ήταν στο 20% (για ονομαστική αξία τιμολογίου 100 πληρώνονταν 20 ευρώ) έπαιρνε το κράτος φορολογία (χαμηλή κλίμακα ή καθόλου αν ήταν ειδική κατηγορία - αγρότες, μηχανικοί με συντελεστή) με φουσκωμένο ΑΕΠ. Αν κόψεις 200 εκατ πραγματική καταβολή, στα εικονικά χτυπάει 1 δισ στο ΑΕΠ.

Τι και ποιός μπορεί να έχει αξιόπιστη πρόβλεψη για πολλαπλασιαστές. Τα νούμερα είναι τεράστια. Σκέψου μόνον τα 23 δισ της οικοδομής. Σκέψου μόνον 60 χιλ μηχανικούς με δελτίο. Σκέψου 18 χιλ ταξιτζήδες στην Αθήνα οι οποίοι είτε έβγαζαν 50 χιλιάρικα είτε 10 χιλιάρικα, φόρο πλήρωναν επί των 16 χιλιάδων. Σκέψου 250 χιλιάδες ενεργούς αγρότες χωρίς φορολόγηση. Κανείς δεν ήξερε και κανείς δεν ξέρει τι γινόταν, από ποιά κατάσταση ξεκινούσες και σε ποιά πήγαινες.

Αν αυτά που λέω είναι κατά προσέγγισιν σωστά, οποιαδήποτε παρέμβαση χωρίς δρακόντειο έλεγχο της φοροδιαφυγής θα οδηγούσε σε πολλαπλασιαστικά φαινόμενα. Όπως και έγινε.

Ποιός φταίει; Θυμίζω πως το Γενάρη 2010 ο Παπακώ πήγε τον τέταρτο προϋπολογισμό στις Βρυξέλλες με προσαρμογή 4 δισ - 1.5 δισ από δαπάνες και 2.5 δισ από φοροδιαφυγή. Από φοροδιαφυγή άρχισαν να μαζεύουν ό,τι μαζεύουν από την άνοιξη 2012. Τίνος είναι το πρόγραμμα; Αν πρέπει να σου μαζέψουν και τα φορολογικά ο Τόμσεν και η παρέα του, φταίνε. Αν όχι, ποιός φταίει;

Η έννοια πολλαπλασιαστές θα παίζει όταν θα έχει καεί το λίπος και η φοροδιαφυγή θα είναι ελεγχόμενη. Μέχρι τότε οι πολλαπλασιαστές θα σου δίνουν ό,τι τους καπνίσει.

Από την άλλη, ας υποθέσουμε πως υπήρχε σωστή εκτίμηση των πολλαπλασιαστών. Τι έπρεπε να γίνει; Δημοσιονομική προσαρμογή σε 5 χρόνια αντί για τρία. Δηλαδή, το Μνημόνιο 1 έπρεπε να είναι 250 δισ αντί για 110 δισ. Ή έπρεπε να είναι "ανοικτό πιστωτικό όριο" και όσο πάρει. Μάλλον αδύνατον είτε το ένα ή το άλλο.Η γνώμη μου είναι πως για τη δεδομένη δανειακή σύμβαση (110 δισ) ήταν αδύνατον να προκύψει πολλαπλασιαστής κοντά στο 1 (ή στο 0.5) χωρίς έλεγχο της αγοράς και της φοροδιαφυγής.

Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει. Ποιός έπρεπε να το κάνει και δεν το έκανε.

______

Στη δίνη μπήκαμε επειδή δεν μπορούσαμε να δανειστούμε με εύλογα επιτόκια. Δεν είναι δυνατόν να γίνεται αναγωγή της μικροσυμπεριφοράς ενός trader (κοιτάω δείκτες και αποδόσεις και χώνω το 0.5% των χρημάτων που διαχειρίζομαι σε ελληνικό χρέος) στη μάκροσυμπεριφορά της αγοράς (αναχρηματοδότηση 300 δισ σε πέντε χρόνια). Πολύ περισσότερο όταν συζητάμε για εποχή με πεθαμένη την διατραπεζική αγορά με έλλειψη εμπιστοσύνης των πάντων για τους πάντες.

Η ουσία είναι πως η δανειακή σύμβαση που θα προέβλεπε "σωστά" τους πολλαπλασιαστές θα έπρεπε ή να είναι 250 δισ ή χωρίς ταβάνι - βλέποντας και κάνοντας. Κι από πάνω, να μείνει άθικτη η φοροδιαφυγή, η παραοικονομία, ο καταναλωτισμός.Ας σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε.