Κοινωνία τρελών

Πολιτικοί - μαγαζάτορες, συζητούν για το μέλλον αλλά οι πράξεις τους περιορίζονται από το συμφέρον του κόμματος και της προσωπικής τους φιλοδοξίας. Υπάρχει χειρότερο; Ναι. Οι ιδεοληπτικοί πολιτικοί - όποιας κατεύθυνσης. 

Προσπερνώ τα αυτονόητα περί πολιτικής και όχι οικονομικής κρίσης, και της ανάγκης πολιτικής λύσης για την Ελλάδα. Με το υπάρχον προσωπικό, αυτή δεν θα έρθει - το αποδεικνύουν καθημερινά. 

Κάπου εδώ να παραμερίσουμε ό,τι σαχλαμάρες και παρελκυστικές αφέλειες ακούγονται για αμεσοδημοκρατία, αυτο-οργάνωση και λοιπές αρλούμπες που θα σήμαιναν κατάλυση του μόνου εργαλείου που μας έχει απομείνει, της δημοκρατίας.

Η χυδαιότερη εκδοχή του προβλήματος, και η επιθετικότερη, αφορά τους νέους. Για δεκαετίες οι πολιτικοί μας έκαναν καμπάνιες πάνω στις πλάτες τους, και μετά τους άφηναν ή μόνους, ή στα χέρια κομματικών καθοδηγητών στο δρόμο της ιδρυματοποίησης τους στην Ελληνική πραγματικότητα της Τρίτης Δημοκρατίας. 

Σε αυτή την πραγματικότητα οι νέοι δεν έχουν ούτε φωνή, ούτε καθοδήγηση. Η ένταξη τους στην κοινωνία είναι ή τυχαία, ή χειραγωγημένη ή βίαιη. Δεν υπάρχει οργανωμένη δομή από την σχετική προστασία και αθωότητα του δημοτικού σχολείου μέχρι κάποιος να πληρώσει τις πρώτες του εισφορές ως εργαζόμενος. Και με τη σημερινή ανεργία να ξεπερνάει το 50%, αυτό το διάστημα μεγαλώνει, και μαζί του η αγωνία.

Ο εγωισμός του κόσμου "των μεγάλων" είναι έκδηλος στο πως έχει στηθεί η εκπαίδευση με προτεραιότητα στον συνομήλικο εκπαιδευτικό/ψηφοφόρο, στον εργολάβο/χρηματοδότη του κόμματος και του πολιτευτή, και τέλος στους ψηφοφόρους της τοπικής οικονομίας όταν πρόκειται για ΑΕΙ/ΤΕΙ. Για να μην μπω στο θέμα των εργαλείων: βιβλία, ταμπλέτες, πρόγραμμα, κλπ.

Αυτό το σύστημα παράγει τριών ειδών πολίτες: τους απαθείς/εγωπαθείς, αυτούς που ταυτίζουν την ύπαρξη τους με το κομματικό κατεστημένο που τους κοινωνικοποίησε, και αυτούς που περιθωριοποιούνται - που βγαίνουν εκτός κοινωνίας. Όσο κι αν προσπαθήσει το πολιτικό προσωπικό να εκμεταλλευτεί τα τέρατα που δημιουργεί μεθερμηνεύοντας τα ταξικά ή αλλιώς, η ουσία δεν παύει να είναι ότι πρόκειται για φυσικό επόμενο των επιλογών του. 

Ένα τέτοιο τέρας, δολοφόνησε τον Δεκέμβριο του 2008 έναν έφηβο στα Εξάρχεια. Η αρχική εκδοχή του επίσημου κράτους ήταν η αυτοάμυνα. Μέχρι που εμφανίστηκε το βίντεο μίας νεαρής κατοίκου της περιοχής, που αποδείκνυε την ωμότητα της δολοφονίας.

Ακολούθησε το κάψιμο της πόλης, οι τραυματισμοί και η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας. Αυτό που δεν ακολούθησε ήταν η διόρθωση. Κάθε άλλο. Με πρωτοβουλία των πολιτικών δυνάμεων, ακολούθησε πόλεμος δηλώσεων και σκύλευσης του νεκρού και όποιου είχε σχέση με αυτόν - ακόμα κι αν αυτή ήταν του αυτόπτη μάρτυρα στη δολοφονία. Σε άλλες χώρες τα παιδιά αυτά θα είχαν μπει σε συμβουλευτικές. Εδώ, τα τραβολογήσαμε σε κομματικές εκδηλώσεις, τα κατηγορήσαμε με δημοσιεύματα και στο τέλος τα περάσαμε από αλλεπάλληλες νομικές διαδικασίες - ανακριτικές και δικαστικές.

Όταν τέσσερα χρόνια μετά, εμφανίζεται ένας από τους συνομήλικους μάρτυρες της δολοφονίας ως ύποπτος ληστείας και συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση, η πολιτεία μας τον εμφανίζει κακοποιημένο. Πέρα από το ότι δεν ένοιωσε υποχρεωμένη να δώσει εξηγήσεις για την κατάσταση στην οποία τον παρουσίασε (αντίσταση κατά της αρχής, ζαρντινιέρα, κάτι...) δεν περίμενε καν 48 ώρες να υποχωρήσουν οι μώλωπες. Αυτός και οι υπόλοιποι, είναι ξεμαλλιασμένοι, μελανιασμένοι, με ματωμένα χείλια και φωτοσοπαρισμένες πληγές(;).

Τιμωροί ξεπηδούν από παντού, άλλοι για να δικαιολογήσουν "τις δέκα σφαλιάρες στους ληστές με τα Καλάζνικοφ", και οι απέναντι που θέλουν "να ρίξουν την αστική δημοκρατία των φόρων και των αυτοκτονιών του Μνημονίου". 

Όλοι εναντίον όλων, και στην μέση οι νοικοκυραίοι (στις δυτικές κοινωνίες τους λένε και μεσαία τάξη ή αστική, χωρίς κανένα αρνητικό πρόσημο - τα καλά της Μεταπολίτευσης) που ούτως ή άλλως φταίνε για όλα. Οι αντικαθεστωτικοί τους απεχθάνονται γιατί είναι "προσκυνημένοι", και οι άλλοι τους κυνηγάνε για να πληρώσουν το διαρκώς αυξανόμενο κόστος της διάσωσης, χάρις την αδράνεια τους για διαρθρωτικές αλλαγές.

Ξημερώνει Κυριακή και είμαι βέβαιος για το τι θα ακολουθήσει σε τηλεοράσεις, κοινωνικά δίκτυα, και εφημερίδες: Όλοι εναντίον όλων, και κανείς για τον άλλον. Ο Άδωνις θα βγει στην προγραμματισμένη του από μέρες εμφάνιση στις 8μιση το πρωί, να προλάβει τα παππούδια προτού πάνε στα εγγόνια τους και θα τους διαβεβαιώσει ότι ο κύριος Δένδιας κάνει εξαιρετική δουλειά· θα τους προειδοποιήσει γλυκά να μεγαλώσουν καλά παιδιά που δεν θα μπλέξουν. 

Θα ακολουθήσει η ώρα του φορολογούμενου, όπου θα τον τρομάξουν για τα χρόνια φυλάκισης που του επιφυλάσσει η αδυναμία (ή απροθυμία στην περίπτωση του φοροφυγά) να πληρώσει τα φετινά κερατιάτικα (περίπου 5δις επιπλέον - τόσο μας πήγε η καθυστέρηση των εκλογών που απαίτησε η ματαιοδοξία των πολιτικών μας, και η μη υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών), ενώ κάποιος κουλός θα παίρνει τηλέφωνα για να καπαρώσει θέσεις από τις 50,000 προσλήψεις που θα γίνουν στους δήμους που απέλυσαν συμβασιούχους και stagiers, και κάποιος άλλος θα γράφει στο fb του "καταργήστε το κράτος".

Μία κοινωνία τρελών, που πολώνεται τεχνητά κάθε μέρα και περισσότερο, λες και τα προβλήματα της δεν είναι αρκετά για να την στείλουν στα άκρα. Και το πολιτικό προσωπικό συνεχίζει ατάραχο. Μέχρι πότε; Πόσο ξεκομμένοι είναι άραγε από την κοινωνία για να νοιώθουν τόση άνεση για να συνεχίζουν ως είχαν; Τι εναλλακτικές αισθάνονται ότι έχουν εκείνοι, και μπορούν να παίζουν; Μέχρι πότε θα συνεχίσουν οι κοινοβουλευτικές performance για να κρυφτεί η απραξία; 

Στις πόσες συλλήψεις ηθοποιών θα σωθούμε; Πόσους νέους πρέπει να δείρουμε στους δρόμους; Πόσες προανακριτικές; Πόσες ερωτήσεις/τοποθετήσεις έχει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, και πόσα δάχτυλα θα σπάσει ακόμα ο Καπερνάρος; Πόσους πιτσιρικάδες ακόμα θα στείλετε στους στρατολόγους του κάθε Πυρήνα κ. Δένδια; Πόσους κανόνες θα παραβιάσουμε επειδή έχουμε την καρέκλα αυτό το τέρμινο; Πόσες καρέκλες θα αλλάξουν χέρια για ημέτερους, και πόσες θα δημιουργήσουμε, αντί να τις αλλάξουμε; 

Βάλτε έναν αριθμό στην τρέλα - δεν πάει άλλο. Ως εδώ!