Το πολιτικό τέλμα χειρόφρενο για τη χώρα και την Ευρώπη

Ένα ζητούμενο είχε αυτή η κρίση για να μετατραπεί σε ευκαιρία: την αλλαγή νοοτροπίας.

Στην αρχή του 2010, που ήταν και η μόνη περίοδος την τελευταία πενταετία που επιχειρήθηκαν αλλαγές στη χώρα, επικράτησε η άρνηση στην αλλαγή σελίδας. Πολύ λίγοι αποδέχτηκαν, στο εσωτερικό, το γεγονός ότι ζούσαμε σε μία φούσκα η οποία είχε πλέον σπάσει, ενώ παράλληλα αποδείχθηκε παντελώς ανέτοιμη και η Ευρωπαϊκή Ένωση παρά τις πρόσφατες αποκαλύψεις ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε πλήρη επίγνωση της κατάστασης.

Αλμούνια: το 2009 η κυβέρνηση Καραμανλή είχε προειδοποιηθεί από την Κομισιόν
  ότι η χώρα ήταν σε πλήρη δημοσιονομικό εκτροχιασμό.

Υπό αυτές τις συνθήκες, σχεδιάστηκε ένας προσωρινός μηχανισμός διάσωσης, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρωζώνης, αν όχι της Ευρωπαϊκής Ένωσης εφόσον σήμερα επαληθεύονται όσοι έλεγαν από τότε ότι το πρόβλημα ήταν ευρωπαϊκό και όχι αποκλειστικά ελληνικό (βλ. πρόσφατη υποβάθμιση Γαλλίας από την Fitch).

Ο μηχανισμός αυτός βασίστηκε σε ένα συντηρητικό, όσο και ηλίθιο, αφήγημα που έλεγε ότι η Ελλάδα είναι χώρα απατεώνων, ότι οι Έλληνες είναι (από τη φύση τους;) απατεώνες, και όχι ότι υπάρχει ένα προβληματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ακόμα και οι διεθνείς επιχειρηματικοί κολοσσοί μετατρέπονται σε πόλους διαφθοράς και λειτουργούν εκτός κάθε κανόνα, ακόμα και ενδοεταιρικού (βλ. C4i). 

Οι δυναμικές μίας "λύσης" που παράχθηκε με αυτό το σκεπτικό (δασκάλου - κακού μαθητή) ήταν αυτονόητες, όπως άλλωστε και οι αντιδράσεις, ενώ παράλληλα το ευρύτερο πρόβλημα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους και ελλιπούς ολοκλήρωσης του Ευρώ συνέχισε να κρύβεται κάτω από το χαλί, τότε ενόψει των Γαλλικών εκλογών και σήμερα των Γερμανικών. 

Άλλο που δεν ήθελαν οι εγχώριοι πολιτικοί. Το κρυφτούλι τους βόλεψε όσο τίποτα, και κάπου εκεί ξεκίνησε το εγχώριο παιχνίδι Μνημόνιο/Αντιμνημόνιο· αυτό που έκανε τον κ. Σαμαρά Πρωθυπουργό, τον κ. Βενιζέλο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τον κ. Τσίπρα Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, με τρίτη πολιτική δύναμη τη Χρυσή Αυγή των νεοναζιστών. 

Το κρυφτούλι που επιχειρήθηκε να σταματήσει με την πρόταση για δημοψήφισμα, μία πρόταση που έγινε με ένα σκεπτικό που επαληθεύεται μέχρι σήμερα: ότι στην παρούσα, ο λαός ήταν μπροστά από την πολιτική ηγεσία του - την ηγεσία που θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να μείνουν όλα ως έχουν για να μην διαταραχθεί το πελατειακό σύστημα, τόσο στον ιδιωτικό τομέα (ημέτεροι) όσο και στο δημόσιο.

Σε όλο αυτό το διάστημα, οι μάζες πλήρωσαν με αίμα την δημοσιονομική προσαρμογή, τόσο εδώ όσο και στις άλλες "Ελλάδες" της Ευρωζώνης. Πραγματικές αλλαγές όμως δεν υπήρξαν, ούτε εδώ, ούτε στην Ευρώπη. Οι αντιστάσεις του πολιτικού προσωπικού ήταν σθεναρές, και καμπτόταν αποσπασματικά (συνήθως μετά τις 2 τα ξημερώματα σε κάποιο eurogroup, και κατόπιν σε κάποια ψήφιση νέου Μνημονίου) μόνο κάτω από την πίεση των αγορών ή των Η.Π.Α. όταν αυτές απειλούνταν από την Ευρωπαϊκή αδράνεια.

Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι θα αλλάξει κάτι μέχρι τις Ευρωεκλογές του Μαΐου, και αυτό είναι άκρως ανησυχητικό για το μέλλον της Ευρώπης και της Ελλάδας. Είναι δεδομένες οι ενδείξεις για την άνοδο των ευρωσκεπτικιστών παντού, και πολύ φοβάμαι ότι ειδικά σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, τα αποτελέσματα της κάλπης θα είναι τραγικά. Σημειωτέον, ο έλληνας ψηφοφόρος ψηφίζει με μία χαλαρή βεβαιότητα πρόωρων εκλογών, κάτι που φυσικά δεν ισχύει στις ευρωεκλογές - οι επιλογές μας θα μας δεσμεύσουν για μία πενταετία (2014-2019), ενώ το νέο Ευρωκοινοβούλιο θα είναι αυτό που θα αποφασίσει εν πολλοίς το ποια θα είναι η Ευρώπη του 2020.

Αν η Ελλάδα χτυπήθηκε πρώτη από την Ευρωπαϊκή κρίση, επειδή οι εσωτερικές παθογένειές της την έκαναν τον αδύναμο κρίκο της Ένωσης για τις αγορές, τότε είναι μάλλον θεμιτή η προσδοκία να γίνει η ίδια το προπύργιο των αλλαγών. Και αυτό θα χρειαστεί καταρχάς μία αλλαγή αφηγήματος - μία στροφή που θα μιλάει για την Ευρώπη των δημιουργικών πολιτών και της δημοκρατίας, και όχι για την Ευρώπη της αυταρχικής επιβολής μίας απολύτως χρειαζούμενης δημοσιονομικής προσαρμογής. Απαραίτητο μέτρο ήταν ο περιορισμός των ελλειμμάτων - όχι λύση.

Υπάρχουν μακρινές προτάσεις, σαν αυτές των φεντεραλιστών από όλο το πολιτικό φάσμα, και άλλες από διάσπαρτα κομμάτια του πολιτικού συστήματος, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα υπάρχει Έλληνας εκπρόσωπος τους στο επόμενο Ευρωκοινοβούλιο. Όσο οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις αναλώνονται στην ανοησία του νέου φορολογικού και τις εσωστρεφείς, όσο και αέναες, συζητήσεις τους για "το νέο", θα χαθεί το τρένο της εκπροσώπησης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Όπως χάνεται κάθε μέρα η αξιοπιστία σε μία πρόταση που δεν λέει να διαμορφωθεί και να μπει στο τραπέζι. 

Όσο κι αν μερικοί μπορεί να ήλπιζαν σε από μηχανής Θεό, τον εξωτερικό παράγοντα, που θα ερχόταν να σώσει την παρτίδα, η πραγματικότητα λέει ότι το μέλλον της πατρίδας μας είναι στα χέρια μας. Αν δεν κινηθούμε εμείς προς τη λύση αυτή δεν θα υπάρξει ποτέ. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έχουν αντίστοιχα, και ενδεχομένως δυσκολότερα, ζητήματα να λύσουν στο εσωτερικό των δικών τους χωρών, και δεν προβλέπεται η ενέργεια ή το σθένος της όποιας θετικής παρέμβασης. Πόσω μάλλον όταν δεν υπάρχουν εγχώριοι συνομιλητές.

Λύσεις πάντα υπάρχουν στην ιστορία, και κάπως οδηγούμαστε σε αυτές (ακόμα και με πολέμους). Η απελπισία μου, ή η αγωνία μου για να το θέσω σωστότερα, είναι να είμαι ακόμα ζωντανός και σε παραγωγική ηλικία όταν αυτές διαφανούν. Η σημερινή συντηρητική όσο και αδιέξοδη μιζέρια δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Είναι η επιτομή της ματαίωσης, όσο κι αν λογικά κάποιος μπορεί να κατασκευάζει πυργάκια στην άμμο βασιζόμενος σε ένα ευρωπαϊκό κεκτημένο που φθίνει καθημερινά.

Έχει καταντήσει αναμενόμενο, αλλά θα κλείσω και το σημερινό με το αυτονόητο: η κρίση είναι πολιτική, όχι οικονομική. Και ολοένα περισσότερο ισχυροποιείται η πεποίθηση μου ότι το πρόβλημα δεν είναι στους από κάτω (τους λαούς), αλλά στην αδράνεια και τη μη ανταπόκριση  των από πάνω, αυτών που παραδοσιακά πρότειναν τις δύσκολες λύσεις και έπρεπε να πείσουν τους λαούς τους. Ας έρθει η λύση από τα κάτω στην τελική, κι ας είναι αφελής στο ξεκίνημα της. Χειρότερα δεν γίνεται, ούτως ή άλλως. Αυτό το πολιτικό προσωπικό πάντως πρέπει κάπως να αλλάξει - να παυθεί - και καλό θα ήταν να γίνει ομαλά, χωρίς περιπέτειες.

____________

ΥΓ: μακάρι η τελική πράξη στο εγχώριο κρυφτούλι να ήταν η αποψινή παρωδία στη Βουλή - η προαποφασισμένη παραπομπή Παπακωνσταντίνου σε ειδικό δικαστήριο - αλλά είμαι βέβαιος ότι θα ακολουθήσουν και άλλες.