Η ηθελημένη ή μη αφέλεια του παραπάνω συνθήματος μέρους των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της χώρας, όπως αυτές εκφράστηκαν μέσα από την προσπάθεια της Ντόρας Μπακογιάννη με την Δημοκρατική Συμμαχία, δείχνει το μέγεθος της δουλειάς που πρέπει να γίνει σε πολιτικό επίπεδο αν η χώρα πρόκειται να αποφύγει το ατύχημα και να προχωρήσει μπροστά.
Η ευκολία των συνθημάτων και του πολιτικού λόγου που επιτρέπει το πολιτικό προσωπικό στον εαυτό του είναι μέρος του προβλήματος, ειδικά όταν αυτά λειτουργούν παρελκυστικά στο δημόσιο διάλογο.
Η απλοποίηση της πολιτικής πρότασης, προκειμένου να γίνει κατανοητή στο λαό, είναι τελείως διαφορετική διαδικασία από την απλοϊκή πολιτική πρόταση με μοναδικό σκοπό το εκλογικό όφελος και "μετά βλέπουμε". Αυτή την ώρα είναι προτεραιότητα να γίνει κοινωνικός διάλογος σε υγιή βάση, και αυτό δεν γίνεται με απλοϊκές "αλήθειες" που αποκρύπτουν μέρος του προβλήματος, αναλόγως των πεποιθήσεων ή προτιμήσεων καθενός μας. Ειδικά αν αυτοπροσδιοριζόμαστε ως κεντρώοι.
 |
| Ο καθρέφτης ιδιωτικού και δημόσιου τομέα |
Στην Ελλάδα, ο ιδιωτικός τομέας πάσχει όσο και ο δημόσιος. Είναι αλήθεια ότι το βάρος της ανεργίας το έχει σηκώσει ο ιδιωτικός τομέας, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την οριζόντια στοχοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων, για τον πολύ απλό λόγο ότι αυτό δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα. Τα καθημερινά ελλείμματα δεν προκύπτουν μόνο από το βάρος της μισθοδοσίας των υπαλλήλων.
Τα ασφαλιστικά ταμεία όλων πάσχουν. Οι εισφορές υπέρ τρίτων είναι άδικη αφαίμαξη όλων. Τα συντεχνιακά και επιβεβλημένα από το νόμο επαγγελματικά σωματεία και επιμελητήρια είναι άθλια και κοστοβόρα, όπως και η γραφειοκρατία και οι αγκυλώσεις που προσθέτουν στο ήδη βεβαρημένο λειτουργικό μας. Οι άθλιες συμβάσεις, τα ασύμφορα μισθώματα, η αναξιοποίητη δημόσια ακίνητη περιουσία, η έλλειψη σύγχρονων δομών σε κάθε επίπεδο - όλα συμβάλλουν στην διατήρηση του σημερινού αδιεξόδου.
Όποιος στηρίζει την ανάκαμψη της χώρας αποκλειστικά στην απόλυση δημόσιων υπαλλήλων, ή παραληρεί, ή κοροϊδεύει, ακριβώς όπως κάνει όποιος λέει να μην απολυθεί κανείς για να μην στερηθεί η αγορά τη ρευστότητα που προσφέρουν.
Αν η λειτουργία του κράτους συνεχίζει να ζητάει την παραγωγή γραφειοκρατίας, η απομάκρυνση υπαλλήλων δεν θα έχει όφελος αλλά ζημία, αφού ο πολίτης θα συνεχίσει να χρειάζεται ανούσια παλιόχαρτα, αλλά δεν θα έχει υπάλληλο για να του τα ετοιμάσει.
Αν το κράτος συνεχίσει να εμπλέκεται σε παραγωγικές διαδικασίες μονοπωλιακά, ή δια νόμου (κλειστές αγορές), ή μέσα από θεσμικό πλεονέκτημα, τότε η οικονομική αιμορραγία θα συνεχίσει ως έχει.
Αν οι διαδικασίες προμηθειών δεν αλλάξουν, το κράτος θα συνεχίσει να πληρώνει πολλαπλάσιο κόστος για αυτό που η ιδιωτική οικονομία προμηθεύεται για κλάσμα του κόστους.
Αν δεν υπάρξει πραγματική αποκέντρωση δομών και εξουσιών, τότε είναι αδύνατον να υπάρξει πραγματικός επιμερισμός ευθυνών (επιτυχίας ή αποτυχίας), έλεγχος, διαφάνεια και αποτελεσματικότητα, ενώ οι ημέτεροι του ιδιωτικού τομέα θα συνεχίσουν να θησαυρίζουν διατηρώντας με τη σειρά τους ανταγωνιστικό πλεονέκτημα απέναντι στο υγιές κομμάτι του κλάδου τους.
Αν δεν αλλάξει άρδην το νομοθετικό πλαίσιο, και με αυτό δεν εννοώ απλά τις κείμενες διατάξεις αλλά τον τρόπο που νομοθετούμε, δεν πρόκειται να καταπολεμηθεί η αυτο-αναπαραγωγή της γραφειοκρατίας που σήμερα ξεπερνάει κατά πολύ το όποιο μισθολογικό κόστος του δημοσίου.
Αυτά και άλλα πολλά, αν γίνουν, θα ξεβολέψουν κυρίως ανθρώπους του "ιδιωτικού" τομέα που σήμερα λυμαίνονται του δημοσίου, με την αρωγή του πολιτικού προσωπικού και των διεφθαρμένων υπαλλήλων που εκείνοι ισχυροποίησαν τις τελευταίες δεκαετίες προσφέροντας τους ασυλία· τόσο νομοθετικά, όσο και μέσα στην καθημερινή λειτουργία της διακυβέρνησης απαλλάσσοντας τους από ΕΔΕ, προάγοντάς τους σε θέσεις ευθύνης με κριτήρια άλλα από αυτά της εκπλήρωσης σκοπού εντός της υπηρεσίας, και τόσα άλλα που γνωρίζουμε όλοι.
Οι ανόητοι, και καθόλου αθώοι, αυτοματισμοί περί δημοσίου δεν διαφέρουν σε τίποτα από την ακροδεξιά ρητορική που εντοπίζει το πρόβλημα της χώρας στη μετανάστευση. Ομοίως δεν αποτελεί λύση για τη χώρα. Αν αύριο το πρωί καταργούσαμε όλο το δημόσιο δεν θα είχαμε καμία λύση για τη χώρα. Κάθε άλλο. Χωρίς κανόνες και αλλαγές, θα είχαμε ένα νέο "δημόσιο" μόνο που θα το αποτελούσαν οι ημέτεροι του πολιτικού συστήματος πάλι, αυτοί που σήμερα περνάνε τις δουλειές τους μέσα από τις υφιστάμενες δομές.
Τέλος, οι αυτοματισμοί και οι ευκολίες που προσωρινά προσφέρουν, δεν είναι ελέγξιμοι - είναι ηλίθιο να υποθέσει κάποιος ότι μπορεί να τους φρενάρει εκεί που τον συμφέρουν. Ας αναλογιστεί λοιπόν το πολιτικό προσωπικό πόσο απέχει από το:
"Φταίει το πολιτικό προσωπικό - όχι εσύ. Άλλαξε το."
Ας αναλογιστεί αν την ώρα που στέλνει Παπουτσήδες για να μας εκπροσωπήσουν στην όποια Διεθνή Τράπεζα (με τις αντίστοιχες αμοιβές) θωρακίζει την επικράτηση της Χρυσής Αυγής στις επόμενες εκλογές. Έτσι λειτουργούν οι απλοποιήσεις... οδηγούν σε "απλές" λύσεις. Και βίαιες, ειδικά όταν ριζοσπαστικοποιείται η κοινωνία.
Να το επαναλάβουμε: πολιτική είναι η κρίση, όχι οικονομική. Κι αν το πολιτικό σύστημα, εντός και εκτός βουλής, συνεχίσει να σφυρίζει αδιάφορα (ή χειρότερα, να εξαπατά μέσα από καρότα τύπου ΕΡΤ και αντιμεταρρυθμίσεις όπως αυτή της δημοτικής αστυνομίας) και δεν αναλάβει τις ευθύνες του για τη διακυβέρνηση και την ανάπτυξη μίας προοπτικής για τη χώρα, τότε ας ετοιμαστεί για τα χειρότερα.
Είμαστε στο παραπέντε, και αυτό δεν θα αλλάξει με quick-wins και ψηφοθηρικά κόλπα. Θέλει δουλειά και αυτοθυσία. Μερικοί, ας πέσουν και στο σπαθί τους - δεν θα είναι οι πρώτοι. Αν δεν θέλουν να γραφτούν στην ιστορία, την πραγματική όχι αυτή των ΜΜΕ, ως οι άνθρωποι που οδήγησαν τη χώρα σε νέες περιπέτειες από ολιγωρία και κοντόφθαλμο συμφέρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου