Μπορεί όχι όλοι, και μπορεί όχι τελείως, αλλά πλησιάζουμε στην ολοκληρωτική τρέλα. Πόσο μακρυά απέχει αυτό από τη μη κυβερνήσιμη πολιτεία και την πολιτειακή αποτυχία ας το πουν οι ειδικοί – έτσι κι αλλιώς έχει μικρή σημασία από τη στιγμή που αρχίσαμε να παίζουμε με τα όρια. Χωρίς διακύβευμα.
 |
| Strait-Jacket (1964) |
Το διακύβευμα που, ακόμα και σήμερα, δεν έχει οριστεί, περιγραφεί και εξηγηθεί στους πολλούς. Μας έχει διαφύγει αυτή η «λεπτομέρεια» εν μέσω κοινωνικού αυτοματισμού και πόλωσης πάνω στα δευτερεύοντα της οικονομίας.
Ακόμα και η ευκαιρία για μία εξαναγκαστικά συλλογική συζήτηση πάνω στα σημαντικά, αυτή της πρότασης για δημοψήφισμα, ξεφτιλίστηκε από τους εταίρους μας στις Κάννες (γιατί χάλασε το επικοινωνιακό πανηγύρι του Νικολά Σαρκοζύ για τη Γαλλία που ανακάμπτει), ενώ την αποτελείωσε η εγχώρια διαπλοκή για τους δικούς της λόγους: τη συνέχιση της κυριαρχίας της μέσα από την διατήρηση του παλιού.
Ήταν βασικό σε αυτή τη μάχη καθήλωσης στο παρελθόν να μην γίνει καμία ουσιαστική και ειλικρινής δημόσια συζήτηση για το πού είμαστε και το πού πρέπει να πάμε. Έτσι, ο δημόσιος διάλογος διαμελίστηκε επικοινωνιακά από τα ΜΜΕ και τις αναμενόμενες κομματικές δυνάμεις που μόνο είχαν να χάσουν από τη μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό.
Οι λογαριασμοί που δεν σταμάτησαν να τρέχουν από κάπου έπρεπε να πληρωθούν. Η λύση όσων κούρσεψαν το κράτος μέχρι που το στέγνωσαν ήταν η ιδιωτική περιουσία για τα τρέχοντα, και η δημόσια για το χρέος. Οι μεταρρυθμίσεις που θα άλλαζαν τη σχέση χρέους με το ΑΕΠ, αυτές που θα επέτρεπαν την εισροή επενδυτικών κεφαλαίων στη χώρα δεν έγιναν. Αντ’ αυτών επιλέχθηκαν μέτρα που έτρεψαν και τα υπάρχοντα κεφάλαια σε φυγή στο εξωτερικό, ενώ οι εγχώρια διαπλοκή προσπαθεί να μοιράσει τη δημόσια περιουσία με τους δικούς της όρους, στους δικούς της «επενδυτές».
Έτσι, εμφανίζεται σήμερα ένα παράλογο κράτος που επιβάλλει φόρους που ξέρει πως δεν γίνεται να πληρωθούν, οδηγώντας βιαίως τους πολίτες στην πτώχευση. Δεν είναι το κράτος όμως που τα κάνει όλα αυτά. Είναι το πολιτικό προσωπικό, οι άνθρωποι που ακόμα και σήμερα δεν δέχονται καμία συνέπεια των αποφάσεων τους. Ακόμα κι αν καταψηφιστούν από το λαό παραμένουν κρατικοδίαιτοι «παίκτες», διορίζονται σε θέσεις κλειδιά στο δημόσιο και συνεχίζουν την καριέρα τους.
Πλησιάζουμε το σημείο χωρίς επιστροφή, το σημείο στο οποίο ούτε η αλήθεια θα είναι αρκετή για να συγκρατήσει την οργή που χτίζεται όλο αυτό τον καιρό. Μαζί με την ανεργία, την ανασφάλεια και την ανέχεια το κοκτέηλ είναι εκρηκτικό.
Η μόνη λύση είναι στην αναδιοργάνωση του κράτους και τη λειτουργία και της δικαιοσύνης, και μέσω αυτών της επανεκκίνησης της κοινωνίας μας, αλλά δεν το βλέπω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου