Από τη μία μεριά βιώνουμε ατομικά ο καθένας μας το «μονόδρομο» της φορολογικής αφαίμαξης (χωρίς καμία προσδοκία περικοπής δημοσίων δαπανών ή αύξησης ατομικού εισοδήματος), και το ενδεχόμενο πλειστηριασμού, βαρύτατων προστίμων, ακόμα και προσωποκράτησης αν δεν ανταποκριθούμε σε αυτά· είτε μπορούμε, είτε όχι.
Από την άλλη υπάρχει η Ευρώπη, το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο, η ιδέα(;) της σύγκλησης και τα αναποφάσιστα ευρωπαϊκά όργανα που κοιτάζουν μακροοικονομικά το πού θα προσγειωθεί η χώρα. Το Μάιο θα κληθούμε να δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης σε αυτή την Ευρώπη, με την ψήφο μας, επιλέγοντας μεταξύ εθνικοφρόνων και ευρωπαϊστών. Πώς;
Ο παραλογισμός του Γερμανικού μονεταρισμού, αυτού που αποσυνδέει τη χώρα από το άθροισμα των πολιτών της, θα φέρει καταστροφικά αποτελέσματα στην κάλπη. Όχι από μόνος του φυσικά – δεν «φταίει η Μέρκελ» για όλα. Τη μεγαλύτερη ευθύνη τη φέρει η ελληνική μεταρρυθμιστική αβελτηρία. Εσωτερικό ζήτημα είναι η προσπάθεια παλινόρθωσης ό,τι σάπιου υπήρχε στη χώρα, αντί της ειλικρινούς επιδίωξης εξυγίανσης του τόπου.
Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι στο Γερμανικό θαύμα των πλεονασμάτων, των πλεονασμάτων ως αποτέλεσμα και της συσσώρευσης των ελλειμμάτων του Νότου, η φτώχεια σημείωσε νέο ρεκόρ το 2012 ξεπερνώντας το 15%.
Σύμφωνα με την ομοσπονδιακή έκθεση του 2013, ένας στους εφτά είναι φτωχός ή απειλείται από φτώχεια με εισόδημα που βρίσκεται στο 40% του μέσου εισοδήματος, ενώ η φτώχεια ανεβαίνει παράλληλα με τη μείωση της ανεργίας! Το απόλυτο παράλογο, σύμφωνα με ό,τι έχουμε συνηθίσει να λέμε και να προσδοκούμε στην Ευρώπη. Καθόλου παράλογο, φυσικά, για τον αναπτυσσόμενο κόσμο των sweat shops.
Ποιός υποψήφιος ευρωπαϊστής θα δώσει ειλικρινείς διαβεβαιώσεις στους δυνάμει ψηφοφόρους του ότι η Ευρώπη δεν διολισθαίνει ηθελημένα σε πρακτικές και συνθήκες διαβίωσης Κίνας, ή έστω ενός αμερικανικού μοντέλου που καταψηφίστηκε με την εκλογή Ομπάμα. Την ώρα που οι Ηνωμένες Πολιτείες πασχίζουν να προσεγγίσουν το Κοινωνικό Κράτος, ένα ευρωπαϊκό κεκτημένο, εδώ μοιάζει να το εγκαταλείπουμε.
Στο «για ποιά Ευρώπη μου μιλάς», ο πολιτευτής του Μαΐου δεν θα έχει πειστική απάντηση. Όποιος νομίζει ότι διλήμματα του τύπου «Ευρώ ή Δραχμή» θα εκβιάσουν τη συναίνεση σε αυτή τη στροφή παίρνει μεγάλο ρίσκο. Ο αντιευρωπαϊκός λόγος έχει εξελιχθεί από τους άστοχους αλαλαγμούς του όποιου Farage, και ζητά απαντήσεις που ουδείς μπορεί να δώσει αφού η καθημερινότητα των πολιτών τη διαψεύδει.
Στην Ελλάδα του brain drain (όταν για δεκαετίες επενδύσαμε ατομικά και συλλογικά στην παιδεία), της διαρκώς μειούμενης προσδοκίας και της ανεργίας, το πολιτικό προσωπικό αναλώνεται σε διαξιφισμούς για τους όρους φτωχοποίησης αντί να επικεντρώνεται σε όσα θα μπορούσαν να βελτιώσουν άμεσα και μεσοπρόθεσμα την οικονομία και την καθημερινότητα.
Τα ψευτοδιλήμματα που θέτουν καθημερινά, κραυγάζοντας από τα τηλεοπτικά στούντιο, προσθέτουν θόρυβο και αγωνία. Είναι μία ακόμα επιβάρυνση στο αδιέξοδο, αντί να προσπαθήσουν να προσεγγίσουν τα πραγματικά προβλήματα, τα πρακτικά στο εσωτερικό, και τα ευρύτερα πολιτικά στην Ευρώπη.
Περιοριστήκαμε στην ικεσία της δόσης, αυτής που λέει «δεν μπορώ να πάρω άλλα μέτρα», και στο παρασκήνιο ξαναστήνουμε όποιο παράσιτο έχει απομυζήσει το κράτος εξαγοράζοντας θεσμούς και δαίμονες.
Σύμφωνα με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο «το 77% των Ελλήνων δεν εμπιστεύεται την Ε.Ε., ενώ το 79% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι έχει και η Ευρώπη ευθύνη για την κρίση». Η κατάληξη των ευρωεκλογών του Μαΐου και το τί ευρωκοινοβούλιο θα παράξουν είναι προφανής, αν δεν είσαι με το κεφάλι χωμένο στην άμμο του πολιτικού συστήματος. Μόνο, μία χάρη: μην κατηγορηθεί η ψήφος του κόσμου. Ουδείς του πρόσφερε άλλη επιλογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου