Για να μην πλατειάσω, παίρνω τον ορισμό από το λεξικό του Τριανταφυλλίδη: «δημοκρατία είναι το πολιτικό σύστημα που στηρίζεται στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και λειτουργεί με βάση τη βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών».
Οι εκπρόσωποι αυτής της λαϊκής κυριαρχίας είναι ακόμα και σήμερα πεπεισμένοι πως δικαιωματικά ζουν έξω από τους κανόνες της πολιτείας που καλούνται να κυβερνήσουν. Δεν δεσμεύονται από νόμους και κανόνες, ενώ απαιτούν η ηγεμονία τους σε όποια δομή προΐστανται να είναι καθολική.
Οι υπερβάσεις δεν είναι προσωπικές αλλά χρονικές και διοικητικές, αφού «πριν και μετά από αυτούς, το χάος»· δεν αναγνωρίζουν το πριν, και σίγουρα δεν σχεδιάζουν το μετά. Η ερώτηση του «τί είναι μία δομή (και κατ’ επέκταση ένα κράτος) αν δεν έχει παρελθόν και μέλλον» δεν τους απασχολεί – είναι επικεντρωμένοι στο δικό τους εκλογικό/κομματικό «μετά». Το πλαίσιο, η διακυβέρνηση που δημιουργεί προοπτική, οι κανόνες είναι εμπόδια που προσπερνιούνται από τους έμπειρους και τους αρεστούς της πολιτικής.
Ενδέχεται να υπάρχει πλέον μία κρίσιμη μάζα της κοινωνίας που αναγνωρίζει τη σημασία του «εμείς» και αρνείται τόσο το να ιδιωτεύσει, όσο και το να ταυτίσει την πορεία της με το «μετά» του κάθε εκπροσώπου μέσα από σχέσεις ανταλλαγής/διαπλοκής. Το πρόβλημα είναι το πώς.
Τα λαϊκά κινήματα έχουν απαξιωθεί όσο και οι εκπρόσωποι τους ενώ, παράλληλα, παρακολουθούμε καθημερινά την νεκρανάσταση του παλιού. Τη νεκρανάσταση όσων ελπίσαμε πως θα τελειώσουν μέσα από αυτή την κρίση, αποδεχόμενοι την θυσία και κάποιων «χλωρών» - οι περιβόητες «θυσίες και αδικίες» της προσαρμογής. Η αίσθηση είναι πως εξαιρέθηκαν τα ξερά, ότι σε αυτή την προσπάθεια εξυγίανσης κάηκαν μόνο τα χλωρά. Οι πολλοί και οι μικροί.
Ούτε ηγέτες από το μέλλον, ούτε φαντάσματα του παρελθόντος θα δώσουν τη λύση· ούτε όσοι τα αποδέχονται ως αναγκαίο κακό. Το ζητούμενο είναι η εμφάνιση και η στήριξη δυνάμεων από τα κάτω, αφού τα από πάνω έχουν κατακλυσθεί από ό,τι πιο σαθρό είχε αυτή η κοινωνία να επιδείξει· χωρίς υστερίες, χωρίς «επαναστατικό» ολοκληρωτισμό, χωρίς μίσος, χωρίς μισαλλοδοξία, χωρίς διάθεση για εκδίκηση. Ίσως με «ριζοσπαστικό μέτρο».
Στο κλείσιμο του 2013, της τέταρτης χρονιάς σε αυτό το αργό σπιράλ θανάτου, η ευχή για το 2014 πρέπει να είναι μία ευχή για περισσότερη δημοκρατία – για μία άλλη δημοκρατία. Αυτή που ξεκινάει με μία άλλη εκπροσώπηση, που θα δουλέψει με αυτοθυσία για τη συλλογική προοπτική, αντί της άμετρης προσωπικής φιλοδοξίας και των αδιέξοδων όσο και καταστροφικών συμβιβασμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου