Η δεδηλωμένη του 0,67%

Στο δρόμο για τη δημοκρατία γίνονται πολλές υποχωρήσεις, οι περισσότερες με κάποιο αντίβαρο στα χέρια των πολιτών όπως είναι η κατανομή εδρών της Βουλής με βάση όσους ψήφισαν, και όχι όσους είχαν τη δυνατότητα να ψηφίσουν. Είναι στα χέρια του πολίτη αν θέλει να αφήσει άλλους να αποφασίσουν για αυτόν, ενώ είναι σίγουρα μία γκρίζα ζώνη η μη προσμέτρηση των λευκών.

Μία άλλη υποχώρηση που γίνεται στη χώρα μας είναι το μπόνους των 50 εδρών στο νικητή των εκλογών, ένα κατάλοιπο του παρελθόντος μας όταν η κυβερνητική αστάθεια κρίθηκε επικίνδυνη για τη χώρα. Είναι μία υποχώρηση που ισοφαρίζεται θεσμικά με την τήρηση του κανονισμού της Βουλής και του Συντάγματος· όχι μόνο στο γράμμα αλλά και το πνεύμα τους που ελέγχει κατά κάποιο τρόπο η τέταρτη εξουσία του πολιτεύματος, η δημοσιογραφία (το γράμμα ελέγχεται από τα δικαστήρια).

Τι συμβαίνει όταν η μεν κυβέρνηση παραβιάζει το πνεύμα (αν όχι το γράμμα) του νόμου και του κανονισμού της Βουλής, ενώ η δημοσιογραφία λειτουργεί με κομματικά και όχι θεσμικά κριτήρια; 

Τι συμβαίνει όταν ο πολίτης αισθάνεται ότι η δικαιοσύνη είναι εξίσου απρόθυμη με τη δημοσιογραφία να ελέγξει με τη σειρά της το γράμμα το νόμου, κινούμενη κι εκείνη με εξωθεσμικά κριτήρια όπως είναι αυτά της ιδεολογίας (βλ. απόφαση ΣτΕ για την ιθαγένεια).

Τι συμβαίνει όταν η κυβέρνηση, υπό την κάλυψη της δημοσιογραφίας και της δικαιοσύνης αποφασίζει να τεντώσει τα όρια της δημοκρατικής νομιμοποίησης πέρα από τα εσκαμμένα χωρίς να ελέγχεται από κανέναν για αυτό;

Η σημερινή κυβέρνηση, μετά τις εύλογες και συνταγματικά προβλεπόμενες ‘υποχωρήσεις’ (όπως είναι το μπόνους των 50 εδρών) είχε εντός Βουλής μία δεδηλωμένη της τάξης του 4%. Σήμερα αυτό το ποσοστό έχει πέσει στο 0,67%.

Από το 4% στο 0,67%

Οποιοσδήποτε σέβεται το πολίτευμα και τις λεπτές γραμμές του, θα οδηγείτο αυτομάτως σε αναζήτηση συναινέσεων και συνεργασιών προκειμένου να υπάρξει δημοκρατική νομιμοποίηση των αποφάσεων της. Ο κ. Σαμαράς με τον κ. Βενιζέλο επέλεξαν έναν άλλο δρόμο.

Αντιμέτωποι με την ισχνή πλειοψηφία τους, αποφάσισαν να πάνε σε θερινά τμήματα, να αγνοήσουν το άρθρο 72 που απαγορεύει την συζήτηση σοβαρών νομοθετικών πρωτοβουλιών σε αυτά, και με την δεδηλωμένη του 0,67% να περάσουν νομοσχέδια που θα αλλάξουν τη μορφή της χώρας για πάντα. Νομοσχέδια σαν αυτά για την ΔΕΗ που θα μεταβάλλουν την αγορά ενέργειας, και των αιγιαλών.

Το Σύνταγμα μας έχει προβλέψεις για το ενδεχόμενο που κάποιος θελήσει να στραμπουλήξει κατά αυτό τον τρόπο το πολίτευμα, και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό είναι οι προβλέψεις για το δημοψήφισμα που θα άνοιγαν τη Βουλή κανονικά προκειμένου να πάει ο νόμος για τη ΔΕΗ σε Ολομέλεια – αυτό θα έκανε η πρόταση για δημοψήφισμα.

Κόντρα και στην κοινή γνώμη  που
είναι εναντίον με συντριπτική διαφορά.

Εδώ ήρθαμε σε μία διπλή αποτυχία: αφενός η αντιπολίτευση των 132 εδρών (148 με τη Χρυσή Αυγή) δεν κατάφερε να φέρει κοινή πρόταση, βάζοντας το μικροκομματικό συμφέρον πάνω από τη λειτουργία των θεσμών. Αφετέρου η κυβέρνηση χρησιμοποίησε αυτή την αφορμή για να μην αναγνωρίσει θεσμικά τις 120 ψήφους που υπήρχαν μέσα στη Βουλή (το αναγνώρισε στην ομιλία του σήμερα ο Υπουργός Επικρατείας κ. Σταμάτη).

Η δημοκρατία έχει αντοχές, αλλά αυτό το παρατεταμένο stress test των τελευταίων χρόνων με τα νομοσχέδια που έρχονται σε ένα άρθρο, τις ΠΝΠ, τις εντολές Σαμαρά, και τώρα το κλείσιμο της Βουλής και της επί της ουσίας αναστολής λειτουργίας του κοινοβουλίου σύμφωνα με το πνεύμα και το γράμμα του νόμου υπό την πλήρη κάλυψη δικαστών και δημοσιογράφων, ίσως αποδείξει τα όρια της.

Σήμερα η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ καταψήφισε μόνης της την πρόταση για δημοψήφισμα, με σύσσωμη την αντιπολίτευση να απέχει μη αναγνωρίζοντας τη διαδικασία ως συνταγματική. Και όλα αυτά με μία δεδηλωμένη του 0,67% (είναι περίπου 0,57% ο κάθε βουλευτής). Μέχρι χθες τα ΜΜΕ προσπαθούσαν να μας πείσουν για τα «μαξιλαράκια Σαμαρά», τους βουλευτές που είναι έτοιμοι να προσχωρήσουν στην κυβέρνηση για να τη στηρίξουν. Αυτός ο μύθος κατέρρευσε σήμερα με την αποχώρηση σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Όπως και ο μύθος πως η κυβέρνηση βάζει τη νομιμότητα πάνω από τη μοίρα της.

Η ανοχή όσων δέχονται αυτές τις μεθοδεύσεις δεν διαφέρει καθόλου από την ανοχή στην δικτατορία Παπαδόπουλου. Οι δικαιολογίες είναι κοινές άλλωστε: «η σωτηρία της χώρας είναι στα χέρια μας, και προκειμένου να τη σώσουμε ας κάνει κι η δημοκρατία λίγη υπομονή». Μόνο που αυτό δεν είναι δημοκρατία πια. Δεν είναι η ΔΕΗ και οι παραλίες πια το θέμα μας, αλλά η προστασία του πολιτεύματος.