Για δεκαετίες υπάρχει ένας άτυπος και ανομολόγητος ανταγωνισμός μεταξύ κεφαλαίου και πολιτικής, ακόμα κι αν αυτός καταλήγει συχνά σε συνεργασία ή διαπλοκή. Ένας πόλεμος μεταξύ εκλεγμένων αντιπροσώπων της λαϊκής βούλησης (που τόσο έχει απαξιωθεί από τα ΜΜΕ που την καθορίζουν), με όσους έχουν την άτυπη ισχύ του χρήματος. Άτυπη, αφού δεν προβλέπεται από κανένα κανόνα ή θεσμό η ισχύς που απολαμβάνουν στο πλαίσιο της δημοκρατίας.
Οι αγνές, ακριβοδίκαιες, ουδέτερες αγορές, οι καθοδηγούμενες αποκλειστικά και μόνο από ακαδημαϊκή και επιστημονική γνώση είναι το εργαλείο στο μυαλό πολλών για να κριθούν πολιτικά ζητήματα. Είναι έτσι όμως; Είναι τέτοιες οι αγορές, κενές πολιτικής και προθέσεων; Φυσικά και όχι. Κι όταν αυτό τεθεί σε υπέρμαχο τους, η απάντηση γίνεται ξαφνικά “μπορεί και να μην είναι, αλλά αν μη τι άλλο οι δικές τους προθέσεις είναι καλύτερες των πολιτικών”. Ποιών πολιτικών; Αυτών που κατηγορούμε ότι ξεπουλήθηκαν σε όποιον είχε ισχύ για να χτίσουν την καριέρα τους, κι αν ναι, υπάρχει υπέρτερη ισχύ σήμερα από αυτή του χρήματος;
Αγαπώ το χρήμα όσο κι ο διπλανός μου. Η μόνη διαφορά μας είναι πως πριν το χρήμα αγαπώ τη δημοκρατία και τους κανόνες που επιδιώκουν να μας κρατήσουν μακρυά από τη ζούγκλα του ισχυρού, και κοντά στον κόσμο του δικαίου και της οργανωμένης κοινωνίας.
Σε μία εποχή αλλεπάλληλων κρίσεων που προήλθαν από το χρηματοπιστωτικό τομέα, η τοποθέτηση ενός προερχόμενου από αυτόν υπουργού οικονομικών χωρίς ισχυρό πολιτικό πρόσημο και ατζέντα αλλαγής, αλλά αντιθέτως, με στόχο την προσαρμογή της κοινωνίας στο αγνό παρθένο μαλλί των αγορών είναι ακραία προβληματική και θα επιτείνει την κοινωνική αναταραχή στις κοινωνίες που αφορά. Με πρώτη την Γερμανία, η Ευρώπη έχει κάνει αυτή τη λάθος στροφή, και καταφέρνει να την επιβάλλει και σε άλλες χώρες - εσχάτως στη Γαλλία.
Η κρίση ως έλλειψη χρημάτων στην τσέπη των πολιτών θα είναι μόνο καύσιμο στις εξελίξεις. Η πραγματική αιτία θα είναι το έλλειμμα δημοκρατίας, και δικαίως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου