Μετά τη λίστα Λαγκάρντ, η λίστα Ρακιντζή

Η γελοιότητα της ηθελημένης τρικομματικής απραξίας συνεχίζεται. Το νέο κεφάλαιο “των επίορκων” έρχεται ως απλή ακολουθία του προηγούμενου επεισοδίου, αυτού των 2000 εργαζομένων Ιδιωτικού Δικαίου που θα απέλυαν από τους δήμους, αλλά τελικά τους κράτησαν, βάζοντας τους σε διαθεσιμότητα, και επανατοποθετώντας τους στο δημόσιο σε θέσεις της κεντρικής διοίκησης (υπουργεία).

Τι πρέπει να κάνουν; Αλλαγές στη δημόσια διοίκηση για να περικόψουν το κόστος λειτουργίας της, που πρακτικά σημαίνει αφενός περιορισμό της ετήσιας δαπάνης για μισθοδοσία, ενοίκια, προμήθειες, συμβάσεις κλπ, και αφετέρου τροποποίηση του τρόπου εμπλοκής του κράτους στην οικονομία. Το κόστος αυτής της εμπλοκής, ανέρχεται στα 35 δισεκατομμύρια Ευρώ το χρόνο ως αποτέλεσμα της κρατικιστικής λογικής που επικράτησε από δημιουργίας του Ελληνικού κράτους, κάτω από όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις.

Όσες κυβερνήσεις προσπάθησαν να χτυπήσουν αυτό το απόστημα, έπεσαν εκ των έσω. Γιατί; Για τον απλό λόγο ότι το πολιτικό μας προσωπικό, πορεύεται για δεκαετίες στην πολιτική με ένα στόχο: την κατάκτηση της εξουσίας για την εξυπηρέτηση των ημετέρων που τους έφτασαν μέχρι εκεί: από συνδικαλιστές μέχρι εθνικούς εργολάβους. Αυτό δεν μπορεί να γίνει σε ένα αποκεντρωμένο κράτος που διοικείται με κανόνες. Ο καθηγητής της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης κ. Καρκατσούλης μέτρησε ότι από τις 25,000 αρμοδιότητες που ορίζονται από το Σύνταγμα, μόνο οι 500 ανήκουν στη τοπική αυτοδιοίκηση ενώ οι υπόλοιπες είναι στα χέρια του υπουργικού συμβουλίου. 

Αυτή την εμμονή του πολιτικού προσωπικού για συγκέντρωση εξουσίας, που είναι κόντρα στη λογική και στην εμπειρία των ανεπτυγμένων χωρών που σήμερα μας χρηματοδοτούν, είναι που δημιουργεί αυτή την γραφειοκρατία που πληρώνουμε με 35δις το χρόνο. Οποιαδήποτε αλλαγή προς τη σωστή  κατεύθυνση, οι εκάστοτε υπουργοί την εκλαμβάνουν ως χαρακίρι. Πρέπει να καταλάβουμε εδώ ότι δεν πρόκειται για “προσωρινή απώλεια συνείδησης των πραττομένων” (ο νομικός όρος για το temporary insanity που λέμε στα ελληνικά) - δεν “τους καβάλησε η καρέκλα”. 

Οι άνθρωποι αυτοί έκαναν πολιτική καριέρα δεκαετιών, έχτισαν σχέσεις και εξαρτήσεις με σκοπό να κατακτήσουν μια μέρα αυτή την καρέκλα με την υπερσυγκέντρωση δυνάμεων, ούτως ώστε να έρθουν να σου πουν πόσες άδειες φορτηγών χρειάζονται, πόσα φαρμακεία, πόσα ταξί, και πόσα παλιόχαρτα πρέπει να πάρεις από τις δεκάδες αχρείαστες κατά τα άλλα υπηρεσίες διορισμένων κομματόσκυλων πρέπει να μαζέψεις, προκειμένου να ασκήσεις ένα επάγγελμα με καθημερινά εμπόδια γραφειοκρατίας, για να φορολογηθείς αλόγιστα και να πληρώσεις... την τρέλα τους.

Και πως θα λάβουν αυτές τις απίστευτα πολύπλοκες και σημαντικές αποφάσεις που επηρεάζουν την καθημερινότητα όλων μας, και το ΑΕΠ της χώρας στην τελική; Με την απλή μέθοδο του τηλεφωνήματος:  θα λάβουν και θα πάρουν τηλεφωνήματα ημετέρων - αυτών που τους έφτασαν μέχρι εκεί - και θα κάνουν ό.τι τους πουν. Θες να δεις τι είναι αυτό που νομιμοποιεί την κάθε Χρυσή Αυγή και τον κάθε μπάχαλο να λέει μετ' επιτάσεως ότι δεν έχουμε δημοκρατία; Το βρήκες. Αυτές οι διαδικασίες διακυβέρνησης είναι, και εν μέρει έχουνε δίκιο· άλλο που οι καταγγέλλοντες κράζουν με μοναδική ελπίδα να γίνει η ίδια καρέκλα δική τους.

Για να γυρίσουμε στο τελευταίο επεισόδιο της οπερέτας της διάσωσης, αυτό των επίορκων και των απολύσεων, ο κ. Ρακιντζής μίλησε για μία λίστα 2000 “επίορκων” που αφορούν την περίοδο 2007 με 2012 (πόσοι από αυτούς είναι ακόμα εντός υπηρεσίας - άγνωστο). Το υπουργείο μίλησε για μερικές χιλιάδες ακόμα. Διαβάστε την εξαιρετική ανάλυση του Νάσιου Τσιούρα σχετικά με το ποιοι είναι επίορκοι, και το πώς για μία ακόμα φορά η κυβέρνηση βάφτισε το κρέας ψάρι για να της βγουν τα νούμερα. Εγώ θέλω να επικεντρωθώ σε ένα άλλο ζήτημα: με ένα απλό υπολογισμό, ακόμα κι αν καταφέρει το κράτος να παραπέμψει και να πάρει καταδικαστικές αποφάσεις για τους μισούς της λίστας, με μέση ετήσια μισθοδοσία τις 15,000€, το δημοσιονομικό αποτέλεσμα θα είναι της τάξης των 15 εκατομμυρίων, σε βάθος 12μήνου (σημ: τα πειθαρχικά δεν έχουν καν συσταθεί ακόμα). Τρίχες κατσαρές δηλαδή, τη στιγμή που το ΑΕΠ της χώρας κατακρημνίζεται, η ανεργία έχει φτάσει το 35% και δεν υπάρχει καμία προοπτική ανάπτυξης· ποιος άνθρωπος θα έρθει να βάλει χρήματα όσο η εκάστοτε κυβέρνηση γίνεται συνεταιράκι της επιχείρησης μέσω γραφειοκρατίας; 

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι υπουργοί που κρίθηκαν ως οι πιο επιτυχημένοι τις τελευταίες δεκαετίες από το πόπολο, ήταν αυτοί που μπόρεσαν να παρακάμψουν την τρέλα και να δώσουν επιμέρους λύσεις, με το αζημίωτο. Όποιος νομίζει ότι οι κυβερνήσεις διορίζουν μόνο στο δημόσιο τομέα, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου... Πέρα από φακελάκια, χρηματοδότηση προεκλογικών (σε είδος και χρήμα κατά παράβαση των ορίων που θέτει ο νόμος) και τόσα άλλα που συζητάμε ανέξοδα.  

Πρέπει να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι; Φυσικά. Το ποιοι δεν φαίνεται να το ξέρει κανείς. Το μόνο που ξέρουν είναι ότι δεν θα είναι από τον Οργανισμό Αποξήρανσης της Λίμνης της Κωπαΐδας, ή της προστασίας του κίτρινου κάπρου, ή από κάποιον άλλον ανευ αντικειμένου φορέα, γιατί ο ένας είναι σε μονοεδρική και “θα μας μαυρίσουν”, ο άλλος είναι στην εκλογική περιφέρεια του τάδε και θα δημιουργήσει πρόβλημα στην κυβέρνηση κ.ο.κ.

Όσο για την γραφειοκρατεία των 35 δισεκατομμυρίων το χρόνο, αυτής που είναι το κυρίαρχο εμπόδιο στην συζητούμενη και καθόλου επικείμενη ανάπτυξη, δεν θα γίνει τίποτα. Γιατί αυτή είναι το εργαλείο εξουσίας των γελοίων υποκειμένων που επιδίωξαν και κατάφεραν να κάτσουν στις υπουργικές καρέκλες (όπως και όσων δεν τα κατάφεραν ακόμα αλλά αντιπολιτεύονται με αφορισμούς μέχρι να έρθει η σειρά τους), και δεν θα κάνουν χαρακίρι για κανένα πούστη. Απλά πράγματα.

Ας κάτσουμε λοιπόν να συζητήσουμε για κάνα δίμηνο για την λίστα των επίορκων, να την συγκρίνουμε με την λίστα Ρακιντζή, να την μπουρδουκλώσουμε με διάφορες παρερμηνείες που θα ανοίξουν για μία ακόμα φορά την πόρτα σε προσβολή των αποφάσεων στα δικαστήρια, με νέους απεργιακούς "αγώνες", και περαιτέρω αντιμνημονιακή διάλυση των υπηρεσιών. Όσο για αυτό το κόστος, δεν θα το μετρήσει κανείς, τόσο στις υπηρεσίες που δεν θα παρασχεθούν, όσο και στις καθυστερήσεις στην οικονομική/επαγγελματική ζωή του πολίτη που πιθανότατα περιμένουν ένα παλιόχαρτο από κάποια υπηρεσία αυτού του πολυδαίδαλου κράτους μπας και κάνει τη δουλειά του, για να φορολογηθεί άγρια στη συνέχεια, και να πληρώσει το αποτέλεσμα της εξουσιομανίας των ηλιθίων. Περαστικά μας αδέρφια. Η τρικομματική σώζει... την καρέκλα της. 

Εμείς ας μιλήσουμε για Κεντροαριστερά, να ξεχαστούμε για λίγο...

σχετικό
Πολίτης: Οι "επίορκοι"

Οι "επίορκοι"

του Νάσιου Τσιούρα

Ξαφνικά, εκεί που όλοι αρνούνται να μειώσουν το δημόσιο τομέα, εκεί όπου οι απολύσεις αποτελούν ταμπού, βρέθηκε το εξιλαστήριο θύμα: οι «επίορκοι». Είναι τόσο διεφθαρμένη η δημόσια διοίκηση, είναι τόσο πολλοί οι «επίορκοι», που με την άμεση απόλυσή τους ο δημόσιος τομέας θα αποσυμφορηθεί – όχι μόνο ποσοτικά, αλλά και ποιοτικά. Δεν χρειάζεται να εξετάσουμε ποιες δημόσιες υπηρεσίες έχουν αντικείμενο που δεν προσφέρει τίποτε στον πολίτη. Δεν χρειάζεται να επανεξετάσουμε το ρόλο του κράτους. Το κράτος θα μειωθεί αποφασιστικά και ουσιαστικά, θα «καθαρίσει», αν απολυθούν αυτοί: οι «επίορκοι».

Φοβερός τρόπος αποφυγής ευθυνών. Φοβερός τρόπος να αποφύγουν τα κόμματα που κυβερνούν να απαντήσουν, ακόμα και τώρα που το μέλλον της χώρας κρίνεται, σε ένα θεμελιώδες ερώτημα: τι κράτος θέλουμε. Να αναλάβουν τις κυβερνητικές ευθύνες και να προχωρήσουν σε ουσιαστικές, οργανωμένες μεταρρυθμίσεις. Η εύκολη λύση: να αφήσουν τα πράγματα όπως τα βρήκαν, δείχνοντας όπως ότι έχει σπάσει ένα κακό σπυρί στη δημόσια διοίκηση: οι «επίορκοι».

Τι σημαίνει επίορκος δημόσιος υπάλληλος; Αυτός που έχει παραβεί τον όρκο του, σύμφωνα με τον οποίο θα σέβεται το Σύνταγμα και τη νομοθεσία και θα εκτελεί τιμίως και ευσυνειδήτως τα καθήκοντά του. Πώς διαπιστώνεται εάν κάποιος υπάλληλος έχει παραβεί τα παραπάνω; Από τα πειθαρχικά όργανα της δημόσιας διοίκησης. Ποια είναι τα όργανα αυτά; Μέχρι πρότινος ήσαν τα υπηρεσιακά συμβούλια, στα οποία συμμετείχαν κατά πλειοψηφία 2/3 δημόσιοι υπάλληλοι και, μάλιστα, οι περισσότεροι εκλεγμένοι από τους συναδέλφους τους, δηλαδή ουσιαστικά εκπρόσωποι των συνδικαλιστών. Με τις πρόσφατες νομοθετικές αλλαγές ορίζονται πλέον διαφορετικά Πειθαρχικά Συμβούλια, αλλά αυτά δεν έχουν αρχίσει ακόμη να λειτουργούν. Επίσης, ενδέχεται σε περιπτώσεις πειθαρχικών παραβάσεων, που είναι ταυτοχρόνως και ποινικές παραβάσεις, να έχουν εκδοθεί καταδικαστικές αποφάσεις από ποινικά δικαστήρια.

Όμως ως τώρα ο πειθαρχικός έλεγχος της διοικητικής μηχανής δεν λειτουργούσε. Αποτελούσε πεδίο συναλλαγών με τα συνδικάτα του δημοσίου, τα οποία ουσιαστικά συνδιοικούσαν τους οργανισμούς τους. Ευάριθμες περιπτώσεις, τόσο χτυπητές που δεν θα μπορούσαν να συγκαλυφθούν, οδήγησαν σε πειθαρχικές κυρώσεις – ελάχιστες σε παύση ή έκπτωση από την υπαλληλική ιδιότητα. Έτσι, οι «επίορκοι» με τη βούλα των αρμοδίων οργάνων είναι, σήμερα που μιλάμε, ελάχιστοι. Και η απόλυσή τους δεν μπορεί να αποσυμφορήσει το δημόσιο τομέα στο βαθμό που θα επεδίωκαν οι κυβερνητικοί εταίροι. Ναυάγιο, επομένως, η μείωση του δημοσίου τομέα με την απόλυση των «επιόρκων».

Αλλά ο Έλληνας είναι πονηρός. Σιγά μην αφήναμε μια τεχνική λεπτομέρεια να μας νικήσει. Αφού οι επίορκοι με τη βούλα δεν μας αρκούν, αλλάζουμε τη βούλα. Ο ν. 4093/2012 (έγκριση τρίτου μνημονίου) προβλέπει ότι τίθενται σε υποχρεωτική αργία όλοι, όσοι έχουν στερηθεί την ελευθερία τους με απόφαση ποινικού δικαστηρίου, είτε πρωτοβάθμια είτε δευτεροβάθμια, ή ένταλμα προσωρινής κράτησης. Το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης έχει εκδώσει εγκύκλιο που λέει (επικαλούμενο μάλιστα και γραμματική ερμηνεία του νόμου!) ότι η φράση «έχουν στερηθεί την ελευθερία τους» δεν σημαίνει ότι έχουν μπει φυλακή, αλλά ότι έχουν καταδικασθεί σε ποινή στερητική της ελευθερίας, αδιάφορο αν αυτή έχει ανασταλεί ή μετατραπεί σε χρηματική.

Έτσι, «επίορκος» δεν είναι πλέον όποιος έχει παραβεί τα καθήκοντα προς την υπηρεσία. «Επίορκος» είναι όποιος καταδικασθεί ακόμη και σε μία ημέρα φυλάκιση για αδικήματα ακόμη και εντελώς άσχετα με την υπηρεσία. Όποιος καταδικασθεί σε εξύβριση, επί παραδείγματι, είναι επίορκος, σύμφωνα με τον νέο, πολιτικό ορισμό, ανάξιος για τη θέση του δημοσίου υπαλλήλου. Είναι αυτός που πληρώνεται άδικα από τον ελληνικό λαό. Είναι το μίασμα που κρατά τη δημόσια διοίκηση πίσω, που αποτρέπει τις ξένες επενδύσεις, που κρατά την οικονομία καθηλωμένη.

Έτσι, δεν χρειάζεται να απαιτήσει η κυβέρνηση από τα κανονικά πειθαρχικά να κάνουν τη δουλειά τους. Δεν απαιτείται να αναλάβει, ως πολιτική προϊσταμένη της δημόσιας διοίκησης, τις ευθύνες της. Αρκεί βρεθεί ένας άμοιρος δικαστής, που δικάζει για θέματα άσχετα με την υπηρεσία, και ας πέσει σ' αυτόν το βάρος της υποχρεωτικής αργίας και της μείωσης του δημόσιου τομέα. Και η κυβέρνηση, ως Πόντιος Πιλάτος, θα νίπτει τας χείρας της, ελπίζοντας να ικανοποιήσει την τρόικα και να αποφύγει την μήνιν των συνδικάτων. Επειδή ούτε τα συνδικάτα του δημοσίου διανοούνται να μπουν στο διάλογο για την ουσιαστική μεταρρύθμιση, η οποία θα τους αποστερήσει από την πλειοψηφία των αθέμιτων προνομίων τους. Ας την πληρώσουν, λοιπόν, οι «επίορκοι».

σχετικό:
Πολίτης: Μετά τη λίστα Λαγκάρντ, η λίστα Ρακιντζή

Κοροϊδέψτε μας λίγο ακόμα - μπορείτε

Το 2010 ξεκίνησε μία έντονη προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Δημοσιονομική προσαρμογή σημαίνει περικοπή δαπανών και αύξηση των εσόδων, κάτι που ήταν σαφώς αναγκαίο όταν μόνο στην διετία 2007-2009, ελέω των "φιλολαϊκών" πολιτικών των κ.κ. Παπαθανασίου και Καραμανλή, τριπλασιάσαμε το έλλειμμα της χώρας. 

Είχε προηγηθεί η κατάργηση της λίστας φαρμάκων, οι 100,000+ προσλήψεις, οι 650 νέοι οργανισμοί, αλόγιστη καταβολή υπερωριών και επιδομάτων, και τόσα άλλα που ακούμε ξανά και ξανά από τους σχολιαστές-πολιτικούς.

Κάθε προσπάθεια παράλληλου εκσυγχρονισμού του κράτους εμποδίστηκε από το πολιτικό προσωπικό που έσπευσε να βαφτίσει τις αναγκαίες αλλαγές “Μνημόνιο”, και να τις πολεμήσει με λύσσα, ή με απραξία (ως μέλη κυβερνήσεων ή διορισμένοι διαχειριστές). Άνοιγμα αγορών, άνοιγμα επαγγελμάτων, μείωση της γραφειοκρατίας, διοικητική αποκέντρωση (μοίρασμα της εξουσίας σε κατώτερες βαθμίδες δηλαδή), πάταξη της διαφθοράς κυρίως με τη χρήση της τεχνολογίας σύμφωνα με δοκιμασμένες καλές πρακτικές του εξωτερικού, αξιολόγηση των υπαλλήλων του δημοσίου τομέα, και τόσα άλλα σταμάτησαν ως “μνημονιακά” ή “νεοφιλελεύθερα” μέτρα.

Όσο αυτές οι αλλαγές δεν προχωρούσαν η οικονομική δραστηριότητα εν μέσω κρίσης δανεισμού υποχωρούσε, άρα και η είσπραξη εσόδων εφόσον δεν υπήρχε δραστηριότητα για να φορολογηθεί, ενώ παράλληλα δεν εισέπραττε το κράτος τις βεβαιωμένες οφειλές λόγω των συνεχών λευκών απεργιών των επίσης “αντιμνημονιακών” εφοριακών.

Οι δαπάνες έτρεχαν όμως, χωρίς καμία δυνατότητα δανεισμού και διεύρυνσης του χρέους, οπότε η Τρόικα απαίτησε νέα υπερφορολόγηση. Τα περίφημα πακέτα μέτρων, με τελευταίο αυτό των διπλών εκλογών, αυτό που επιβλήθηκε επειδή σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό θεώρησε σημαντικότερη την προσφυγή στην κάλπη, από την ελάφρυνση των πολιτών μέσα από την εφαρμογή των συμφωνηθέντων μεταρρυθμίσεων.

Για εσωτερική υποτίμηση (μείωση τιμών δηλαδή), ούτε κουβέντα! Η πώληση βρεφικού γάλακτος από τα σουπερμάρκετ χωρίς το 35% καπέλο που έβαζε ο φαρμακοποιός ήταν “μνημονιακό μέτρο”, οπότε ο κ. Λουράντος και οι σύντεχνοι του κατέβασαν ρολά, με την ενεργή συμπαράσταση της τότε αντιπολίτευσης του κ. Σαμαρά και των ΜΜΕ που έψαχναν θαλασσοδάνεια. Τα μονοπώλια τους ήταν “κεκτημένα”. Ομοίως οι άδειες των επαγγελματικών αυτοκινήτων, τα κλειστά επαγγέλματα κ.ο.κ.

Νεοφιλελεύθεροι κρατιστές

Αν ο ορισμός του “νεοφιλελευθερισμού”, όπως συζητείται, είναι η επιδίωξη λειτουργίας σε κλειστή αγορά με μοναδικό σκοπό το ατομικό κέρδος εις βάρος της χειμαζόμενης κοινωνίας, πείτε μου εσείς ποιος είναι ο πραγματικός νεοφιλελές εδώ: ο φαρμακοποιός που απεργεί για να μπορεί να διαθέτει μόνον αυτός το βρεφικό γάλα με 35% καπέλο, ή ο Τόμσεν που ζητούσε την διάθεση του από τα σουπερμάρκετ; Ο οδηγός νταλίκας και ο ταξιτζής που “συμφωνούν” τα κόμιστρα τους με τον κάθε Στυλιανίδη ή Ρέππα, ή όποιος είπε ότι δεν είναι δυνατόν να κοστίζει μία παλέτα να πάει από την Αθήνα στην Πάτρα περισσότερο απ όσο κοστίζει να πάει στο Μόναχο; 

Είναι νεοφιλελές αυτός που επιδιώκει την απελευθέρωση από την γραφειοκρατία που έχει προκαλέσει το όποιο ηλίθιο νομοθέτημα του κάθε άθλιου πολιτευτή προκειμένου να προστατεύσει το ασκέρι του, ή αυτός που δέχεται το κόστος της γραφειοκρατίας που ανέρχεται σε 35 δις € το χρόνο;

Γέμισε νεοφιλελεύθερους ο τόπος, αλλά δεν είναι ούτε οι διεθνείς κερδοσκόποι, ούτε ο Τόμσεν, ούτε ο Μανδραβέλης· είναι όλοι αυτοί οι μικροί και μεγάλοι κρατιστές, μέσα και γύρω από το κράτος, που έχουν μάθει να βγάζουν το ψωμί τους (ή να εκλέγονται) στην πλάτη του φορολογούμενου και του μισθωτού, και δεν προτίθενται να αλλάξουν ακόμα και τώρα. Γι αυτό δεν γίνεται καμία αλλαγή, γι αυτό αποσύρουν κάθε νομοσχέδιο με ψήγματα μεταρρύθμισης, γι αυτό ανατρέπουν ακόμα και τις λίγες αλλαγές που έγιναν τη τελευταία τριετία.

Τα καβγαδάκια στους τηλεοπτικούς δέκτες είναι οπερέτες μεταξύ ομοίων που πασχίζουν να πείσουν για τις διαφορές τους. Είναι οι νεοφιλελεύθεροι κρατιστές που μας έφεραν μέχρι εδώ, και παραμένουν αποφασισμένοι να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην αλλάξει τίποτα. Κοροϊδέψτε μας λίγο ακόμα - μπορείτε· όσο υπάρχουν πρόθυμοι που θα σας επιτρέπουν να κρύβεστε πίσω από “γενναίες προσπάθειες σωτηρίας του Έθνους, ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα του Μνημονίου”. Συνεχίστε - η ανεργία είναι μόνο 35%...

Σκοτίστηκα για την Κεντροαριστερά

Η τόση συζήτηση για την Κεντροαριστερά δεν είναι αριστερή, αλλά συντεχνιακή: μία εσωστρεφής αυτοτροφοδοτούμενη διαδικασία σαν τον κακό συνδικαλισμό, απολύτως τυπική του ελληνικού Δημοσίου και της ελληνικής πολιτικής σκηνής που το καθορίζει. Αν η Κεντροαριστερά θέλει να πείσει πρωτίστως στο εσωτερικό της ότι προχωράει, θα πρέπει να πράξει. Δεν υπάρχει χώρος ή χρόνος για άλλη συζήτηση.

Ας τολμήσουν να πουν, για παράδειγμα, ότι η αποκέντρωση είναι αδιαπραγμάτευτη και ότι δεν θα δεχτούν καμία μέση λύση σαν αυτές του παρελθόντος, που μοναδικό σκοπό είχαν το να παραμείνουν οι κυβερνητικές καρέκλες αλώβητες να τους περιμένουν σε περίπτωση εκλογικής επιτυχίας.

Ας αποφασίσουν ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους πραγματικούς νεοφιλελεύθερους, τους κρατιστές, αυτούς που λειτούργησαν με εγωπάθεια σε συνθήκες μονοπωλιακού καρτέλ τις τελευταίες δεκαετίες, κι ας προτείνουν καθαρά τον σωστό σχεδιασμό της αξιολόγησης των δομών πρώτα, και των ανθρώπων του Δημοσίου μετά.

Μην κοροϊδευόμαστε άλλο, οι πραγματικοί νεοφιλελεύθεροι σε αυτή τη χώρα ήταν οι συνδικαλιστές της και όσοι αυτοί εκπροσωπούσαν σε ερμητικά κλειστές αγορές με μοναδικό σκοπό το ατομικό κέρδος, εις βάρος της κοινωνίας. Οι εθνικοί εργολάβοι (μικροί και μεγάλοι) ήταν απλά η φυσική επέκταση του φαινομένου.

Η αγωνία των κεντροαριστερών για επαναπροσδιορισμό είναι παραλυτική, ενώ η εικόνα θυμίζει σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Διασκεδαστικό σαν θέαμα, φτάνει να μην εξαρτώνται τα νοικοκυριά και η ανάπτυξη της χώρας από αυτό.

Πολύ φοβάμαι, ότι όσο εκλέγονται και αμείβονται άνθρωποι ικανοί μόνο για τέτοια θεάματα, τόσο θα συνεχίζει το αργό σπιράλ θανάτου της χώρας. Η κατάληξη είναι δεδομένη, και τότε θα εμφανιστούν πάλι οι ίδιοι, ή τα υποπροϊόντα της όποιας «νεολαίας», και για μία ακόμα φορά θα πέσουν από τα σύννεφα, ενώ θα προβληματιστούν εκ νέου… για το μέλλον της Κεντροαριστεράς.

Μαζί σας είμαι, αλλά να με συμπαθάτε σύντροφοι. Σκοτίστηκα για «το μέλλον της Κεντροαριστεράς» – προέχει αυτό της χώρας.

δημοσιεύτηκε στο the books' journal 6 Μαρτίου 2013

Η κρυφή «ορθοδοξία» του ΛΑΟΣ

Με αφορμή το πρόσφατο debate στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, θυμήθηκα ένα παλιότερο άρθρο των Νέων, που αναδημοσιεύω σήμερα που "όλα μπερδεύονται γλυκά" και ακραία συντηρητικά...

____________________

Πολιτικοί αναλυτές και εκλογολόγοι εξηγούν πώς ο Γ. Καρατζαφέρης έβαλε στο ντουλάπι τις ακροδεξιές θέσεις προκειμένου να διευρύνει την απήχησή του

Το ιδεολογικό DΝΑ του κόμματος την προ... πολυκατοικίας περίοδο

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΑ ΠΕΛΩΝΗ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

«Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Το σύνθημα που υπήρξε «σήμα κατατεθέν» της χούντας συνταράσσει το γήπεδο όπου πραγματοποιείται το συνέδριο του ΛΑΟΣ. Οι σύνεδροι χειροκροτούν όρθιοι τον Γ. Καρατζαφέρη και φωνάζουν: «Ε-πανα-στα-ση»! Ήταν το 2002, όταν ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ δεν είχε αρχίσει ακόμη την επιχείρηση «λίφτινγκ» της ελληνικής ακροδεξιάς... 

«Με ρωτούν, “κ. Καρατζαφέρη είστε με την 21η Απριλίου;”. Απαντώ: Με την 21η Απριλίου ήμουνα. Με την 22α Απριλίου δεν ήμουνα. Διότι την 22α Απριλίου έπρεπε οι φαύλοι να μην είναι ανέγγιχτοι, έπρεπε οι φαύλοι να έχουν πληρώσει. Αυτό ήταν το λάθος. Αυτό το λάθος πληρώνουμε σήμερα», έλεγε ο Γιώργος Καρατζαφέρης στο συνέδριο του κόμματός του το 2002. Σήμερα, με το εύρημα της «κεντροδεξιάς πολυκατοικίας», επιχειρεί να αποσείσει τη ρετσινιά του ακροδεξιού και επιδίδεται σε μια προσπάθεια να εμφανίσει τον πολιτικό του χώρο ως παραδοσιακά συντηρητικό. 

«Ο Γ. Καρατζαφέρης από τις εκλογές του 2007 και έπειτα επιχείρησε να υιοθετήσει ένα ηπιότερο προφίλ, παραδοσιακά δεξιό. Εγκατέλειψε τις αντιμεταναστευτικές αιχμές και κινήθηκε στο πλαίσιο ενός παραδοσιακά συντηρητικού κόμματος. Ακόμη και οι πιο ακραίοι εκπρόσωποι του ΛΑΟΣ υιοθέτησαν προφίλ κατεστημένου», λέει η Βασιλική Γεωργιάδου, επίκουρη καθηγήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, η οποία ερευνά την ακροδεξιά. Ωστόσο, υπενθυμίζει ότι τα διαφημιστικά σποτ του ΛΑΟΣ που βγήκαν στον αέρα την τελευταία εβδομάδα πριν από τις ευρωεκλογές- όπου εμφανιζόταν σειρά από ΟΧΙ στους ξένους και όχι μόνο- «παρέπεμπαν σε κόμμα της άκρας Δεξιάς και ίσως η στροφή που έγινε τις τελευταίες ημέρες προς τον ΛΑΟΣ να ήταν αποτέλεσμα αυτής της μεταστροφής σε πιο ακραίες θέσεις». 

Στο μπλέντερ

Ο επικοινωνιακός Γ. Καρατζαφέρης, λένε οι αναλυτές, διαχειρίζεται με ευφυΐα την «πολύπλοκη αλχημεία» της άκρας, εξτρεμιστικής ή «λαϊκιστικής Δεξιάς», όπως είναι ο χαρακτηρισμός που ασπάζονται τα όμορα κόμματα. Και αποδίδουν στην προσπάθεια υπέρβασης του ακροδεξιού χαρακτήρα του ΛΑΟΣ το γεγονός ότι ο πρόεδρός του τη μια δηλώνει πολιτικά φιλελεύθερος και την άλλη κοινωνικά σοσιαλιστής, ενίοτε υιοθετεί μαρξιστική φρασεολογία, ενώ επιχειρεί να μετατρέψει τον ακροδεξιό χώρο σε ένα ασαφές μόρφωμα που θα διεμβολίζει όλους τους πολιτικούς χώρους. 

«Από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής της μεταπολεμικά, η ακροδεξιά στην Ευρώπη είναι ένας χώρος που προωθεί ταυτόχρονα μια στρατηγική έντασης αλλά και ενσωμάτωσης στο πολιτικό σύστημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα ακροδεξιά κόμματα εγκαταλείπουν τον εξτρεμισμό τους. Παραμένουν κόμματα που είναι υπέρ του νόμου και της τάξης και του αυταρχικού κράτους και εκεί στοχεύουν, αν και τα περισσότερα δεν διαμορφώνουν πολιτική ιδεολογία ούτε πολιτικό πρόγραμμα», λέει η κ. Γεωργιάδου, προσθέτοντας ωστόσο ότι αυτό δεν ισχύει για τον ΛΑΟΣ. 

Στη Διακήρυξη Αρχών και Θέσεών του (η οποία δεν είναι πια αναρτημένη στην ιστοσελίδα του κόμματος), «υπάρχουν έντονα αντιδημοκρατικά στοιχεία, ιδιαίτερα συντηρητικός λόγος και, έως ένα σημείο, αντικοινοβουλευτικός. Σε κάποιο σημείο αναφέρεται ότι δεν πρέπει οι αποφάσεις να λαμβάνονται από τις κυβερνήσεις, αλλά από κάποιας μορφής υπερ-κυβέρνηση, όπου θα συμμετέχουν οι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων και ο Αρχιεπίσκοπος». 

Η ιδεολογική αμφισημία του ΛΑΟΣ, άλλωστε, το γεγονός ότι ταυτόχρονα μπορεί να είναι «όλα και τίποτα», ενδεχομένως να είναι και ο βασικός λόγος της επιτυχίας του στις ευρωεκλογές. «Ο καθένας μπορεί να αναγνωρίσει δικά του ιδεολογικά προκρίματα εκεί. Σε αυτό υπάρχει και ένα στοιχείο πολιτικής αφέλειας. Άτομα συγκροτημένα, ιδεολογικά και πολιτικά, δεν μπορούν να βρουν καταφύγιο σε τέτοια κόμματα, γι΄ αυτό και ο ΛΑΟΣ στοχεύει σε ανθρώπους που δεν έχουν ιδεολογική ταυτότητα», σημειώνει η κ. Γεωργιάδου.

Η ιδρυτική του Διακήρυξη πρότεινε τη συγκρότηση υπερκυβέρνησης με τη συμμετοχή στρατιωτικών και Αρχιεπισκόπου

«Οι ψηφοφόροι του δεν είναι ακροδεξιοί»

Η μέση ιδεολογική τοποθέτηση των ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ είναι αντίστοιχη με αυτή των ψηφοφόρων της Ν.Δ. και όχι δεξιότερη, αλλά έχει διακριτά χαρακτηριστικά την αποδοκιμασία των μεγάλων κομμάτων, τον εθνικισμό και την ξενοφοβία. Ενδιαφέρον είναι ότι οι ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ δεν είναι ακροδεξιοί. Σύμφωνα με την ανάλυση των ποσοστών του ΛΑΟΣ, την οποία είχε κάνει για τις εθνικές εκλογές του 2007 ο εκλογολόγος ο Ηλίας Νικολακόπουλος, πρόκειται καθαρά για εκλογικό σώμα των δύο μεγαλουπόλεων. Το 55% της εκλογικής δύναμης του ΛΑΟΣ προερχόταν από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ενώ είναι ελάχιστες οι εκλογικές περιφέρειες στις οποίες το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη ξεπέρασε τον μέσο όρο του 3,8%. Τα υψηλότερα ποσοστάτου τα σημείωσε σε «μικροαστικές περιοχές». 

Όπως προκύπτει από τις εκλογές της περασμένης Κυριακής (από το exit poll της Μetron Αnalysis), τον ΛΑΟΣ ψήφισαν κυρίως Νεοδημοκράτες, παρότι εκροές υπήρξαν και από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το προφίλ του ψηφοφόρου του Γ. Καρατζαφέρη είναι άνδρας, ηλικίας 25-54, εργοδότης ή αυτοχρηματοδοτούμενος και σε μικρότερο βαθμό μισθωτός ή γεωργός. Ως προς τη μόρφωσή του, είναι απόφοιτος της Μέσης ή της Ανώτερης Εκπαίδευσης. 

Όταν μιλούσαν ελεύθερα...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: 

«Πρώτον: Δεν είμαι Εβραίος. Ας το πει αυτό κι ο Πρωθυπουργός. 

Δεύτερον: Δεν είμαι κομμουνιστής. Ας το πει αυτό κι ο κ. Καραμανλής. 

Τρίτον: Δεν είμαι ομοφυλόφιλος. Αυτό δεν μπορεί να το πούνε πολλοί» 

Ομιλία στην Κόρινθο, 28/5/02 

«Αν θέλουν να βρουν Ακροδεξιά, ας ψάξουν στο 0,8% του κ. Βορίδη. Αυτός είναι στην ομάδα του κ. Λεπέν. Εγώ ανήκω στην ευρωπαϊκή Δεξιά...» 

Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής», 20/10/02 

«Και τι άσχημο είπε ο Λεπέν; Κι εμείς τα ίδια δεν λέμε από ΄δώ; Ο Λεπέν είναι το φιλότιμο των Γάλλων» 22/4/02 

ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ:

«Να πω εδώ ότι η Ελλάδα δεν χωράει ούτε έναν επιπλέον. Είμαστε ήδη υπεράριθμοι. Δεν χωράμε κανέναν.» 

ΑLΤΕR, 2/6/2009 

«Οι Εβραίοι κάνουν τη δουλειά τους τόσο καλά ώστε σήμερα μπορούν και ελέγχουν σε ποσοστό τουλάχιστον 80% την αμερικανική εξωτερική πολιτική, ενώ οι ίδιοι είναι ένα έθνος ολίγων εκατομμυρίων» 

Ιούνιος 2007, περιοδικό «Ρatria» 

«Οι άνθρωποι που έκαναν τα επεισόδια τον Δεκέμβρη είναι οι ίδιοι που έβαλαν τους μουσουλμάνους να κάνουν τα επεισόδια. Δεν τα έκαναν μόνοι τους οι μουσουλμάνοι. Υποκινήθηκαν από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους της Άκρας Αριστεράς» 

ΑLΤΕR 2/6/2009 

ΜΑΚΗΣ ΒΟΡΙΔΗΣ:

«Η περίοδος της 21ης Απριλίου υπήρξε μία περίοδος στην οποία συνέβησαν πολλά θετικά για τον τόπο. Μην αμφιβάλλετε ότι αν η 21η Απριλίου δεν έκανε τίποτε καλό για τον τόπο, θα σας το έλεγα. Κατά τη γνώμη μου, όμως, έκανε αρκετά καλά» 

«Ελεύθερη ώρα», 17-18/6/2002 

«Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη Χρυσή Αυγή. Απ΄ όσο ξέρω, πάντως, δεν αρνούνται τον Φυλετισμό στην Ιδεολογία τους. Τώρα, αν είναι ρατσιστές, δεν ξέρω» 

«Ελεύθερη Ώρα», 17-18/6/2002 

«Ο λόγος για τον οποίον απεδέχθην τη θέσητου αρχηγού της Νεολαίας ΕΠΕΝ ήταν ο εξής: Εκείνη την δεδομένη στιγμή η ΕΠΕΝ ήταν το μαζικότερο, το σοβαρότερο και το πλέον υπεύθυνο κίνημα στον Πατριωτικό Χώρο» 

«Ελεύθερη ώρα», 17-18/06/2002

πηγή

Επιστολή παραίτησης Μαριλένας Κοππά από τη θέση της επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Κύριε Πρόεδρε,

Το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ μετά από σχετική εισήγηση αποφάσισε, κατά την ψηφοφορία του καταστατικού, για πρώτη φορά στην ιστορία ελληνικού κόμματος αλλά και ευρωπαϊκού να αποκλείσει από το κεντρικό πολιτικό όργανό του τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που πάντα μετείχαν αυτοδικαίως, όπως και οι λοιποί, εκλεγμένοι με σταυρό προτίμησης ή μη, βουλευτές.

Σε μια χρονική στιγμή που η ευρωπαϊκή πολιτική είναι βασική συνιστώσα της εθνικής πολιτικής, και που σε λίγο θα ξεκινήσει η ευρωπαϊκή προεκλογική εκστρατεία για τις ευρωεκλογές του 2014.

Σε μια περίοδο που η επερχόμενη Ελληνική Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι εθνική υπόθεση και που είναι αναγκαίο να ενώσουμε τις δυνάμεις μας ώστε να πετύχει.

Η εισήγηση της μη συμπερίληψης των Ευρωβουλευτών, είναι αναίτια και ακατανόητη. Η ομάδα των Ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ από το 2009 έχει δώσει, εν μέσω κρίσης, σκληρές μάχες σε όλα τα μέτωπα.

Για να υπερασπιστεί την αξιοπιστία της χώρας όταν αυτή δεχόταν επιθέσεις από παντού.

Για να παρουσιάσει στη Σοσιαλιστική Ομάδα αλλά και συνολικά στο Κοινοβούλιο τις μεγάλες προσπάθειες αλλά και θυσίες του ελληνικού λαού.

Για να καταστήσει σαφή τη δυσβάσταχτη ευθύνη που ανέλαβε η σοσιαλιστική κυβέρνηση της χώρας το 2009 για να κρατήσει τη χώρα όρθια και μέσα στην ευρωζώνη.

Όλοι οι Ευρωβουλευτές, μηδενός εξαιρουμένου, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό σε αυτήν την προσπάθεια.

Η απόφαση του Συνεδρίου στην πράξη απαξιώνει την προσπάθεια αυτή.

Για το λόγο αυτό, κύριε Πρόεδρε, υπερασπιζόμενη αυτή τη σκληρή δουλειά που γίνεται καθημερινά και σε πολλαπλά επίπεδα καθώς και για λόγους αρχής, προσωπικής και πολιτικής ευθιξίας, παραιτούμαι από τη θέση της επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Παραμένω στρατευμένη στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ και ενεργό μέλος της Ομάδας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Σε κάθε περίπτωση, το εθνικό καθήκον για την υπεράσπιση της χώρας στις δύσκολες αυτές στιγμές είναι και πρέπει να είναι απόλυτη προτεραιότητα για όλους μας.

Με τιμή,

Μαριλένα Κοππά

Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ και ενεργό μέλος της Ομάδας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

πηγή

Discussion on the Future of Europe #CGEG

A really interesting discussion on Europe, austerity, society and solidarity.

This program on February 25, 2013, featured a discussion among distinguished thinkers, policy makers, and practitioners on the challenges facing Europe and the implications for the region and the world's economy, politics, and democracy.

Opening Remarks by President Lee C. Bollinger of Columbia University.

Panelists:

Ambassador Anne Anderson, Permanent Representative of Ireland to the United Nations;

Kemal Derviş, Vice President and Director, Global Economy and Development, The Brookings Institution; Senior Advisor, Sabanci University; Adjunct Professor, School of International and Public Affairs, Columbia University;

George A. Papandreou, Member of Parliament and Former Prime Minister of Greece; SIPA Global Fellow and Adjunct Professor, School of International and Public Affairs, Columbia University;

George Soros, Chair, Soros Fund Management LLC; Founder and Chair, Open Society Foundations

Joseph E. Stiglitz, University Professor and Co-Chair, Committee on Global Thought, Columbia University;

Jan Svejnar, James T. Shotwell Professor of Global Political Economy; Director, Center on Global Economic Governance, School of International and Public Affairs, Columbia University

This program of Columbia University's World Leaders Forum was co-sponsored by the Center on Global Economic Governance at Columbia SIPA and the Brookings Institution.