Πολιτειακά χυδαίοι - συνακόλουθο των προσώπων

Η τρικομματική προχώρησε εσπευσμένα σε πρόταση ποινικής διερεύνησης τυχόν ευθυνών του κ. Παπακωνσταντίνου, μη έχοντας ολοκληρωμένη εικόνα των στοιχείων, κάνοντας λογικά άλματα με σημαντικότερο την υπόθεση ότι οι Οικονομικοί Εισαγγελείς είχαν στα χέρια τους το usb που παρέδωσε ο πρώην υπουργός στον κ. Διώτη.

Αυτή ήταν η βασική υπόθεση, και κατερρίφθη κατόπιν ηλεκτρονικού ελέγχου του εν λόγω usb και την αποκάλυψη της ημερομηνίας δημιουργίας του εν λόγω αποθηκευτικού μέσου, που ήταν μεταγενέστερη κατά 2 μήνες του ανασχηματισμού που άλλαξε τον κ. Παπακωνσταντίνου και εξανάγκασε τον κ. Διώτη στην κατάθεση του γνωστού πλέον υπομνήματος.

Το κατηγορητήριο

Ο κ. Παπακωνσταντίνου κατηγορείται για πιθανή αλλοίωση με σκοπό να σταματήσει τον φορολογικό έλεγχο σε 3 συγγενικά του πρόσωπα. Ο κ. Βενιζέλος, κατηγορείται ό,τι αποδεχόμενος τις αιτιάσεις του κ. Διώτη, σταμάτησε την φορολογική διερεύνηση σε 2059 πρόσωπα και υπεξαγωγή 2059 εγγράφων με προσωπικά δεδομένα πολιτών.

Η πιθανή αλλοίωση από μεριάς Παπακωνσταντίνου αποδεικνύεται άνευ κινήτρου (οι συγγενείς απέδειξαν την νομιμότητα των καταθέσεων τους), ενώ κατόπιν καταστροφής του usb που παρέδωσε τον Ιούνιο του 2011 στον κ. Διώτη, δεν υπάρχουν πλέον πειστήρια. 

Στην περίπτωση του κ. Βενιζέλου, και εφόσον δεν αποδειχθεί πρόθεση, το σφάλμα είναι πολιτικό. Η ποινικοποίηση πολιτικού σφάλματος, δεν είναι θεμιτή στις δημοκρατίες. Η υπεξαγωγή εγγράφων με προσωπικά δεδομένα πολιτών είναι ζήτημα που προφανώς χρήζει περαιτέρω διερεύνησης, αν μη τι άλλο για να δοθούν εξηγήσεις.

Η αυτοπαγίδευση των ανόητων

Η εσπευσμένη κίνηση της πρότασης παραπομπής παγίδευσε όσους την ξεκίνησαν σε μία διαδικασία ποινικοποίησης της πολιτικής πράξης. 

Η μεν κυβέρνηση προτείνει παραπομπή σε μία απέλπιδα προσπάθεια να πάρει αποστάσεις από την μνημονιακή πολιτική που εφαρμόζει (αφότου την κατήγγειλε με μένος για 3 χρόνια και προκάλεσε εκλογές προτάσσοντας ανύπαρκτα ισοδύναμα), ενώ η αντιπολίτευση παραπέμπει στο πλαίσιο της αντιμνημονιακής έως εθνικιστικής πολιτικής της· μέχρι να έρθει η σειρά κάποιων εξ αυτών να κυβερνήσουν οπότε θα δούμε πάλι στροφή 180 μοιρών, όπως έκαναν πρόσφατα οι κ.κ. Σαμαράς και Κουβέλης.

Η λύση των πολιτειακά χυδαίων

Η κυβέρνηση, ούσα παγιδευμένη σε μία πρόταση παραπομπής της οποίας το σκεπτικό έχει εκπέσει από τις εξελίξεις (απαλοιφή κινήτρου και πειστηρίων) επιχειρεί να διαφύγει της λογικής, η οποία επέβαλλε δύο δρόμους: ή την παραπομπή όλων των εμπλεκομένων ούτως ώστε να δοθούν εξηγήσεις δημόσια, ή την απόσυρση της πρότασης για παραπομπή Παπακωνσταντίνου.

Η κυβέρνηση νομίζει ό,τι ανακάλυψε τον τρίτο δρόμο, όπως ο Αντρέας κάποτε με τα χρωματιστά ψηφοδέλτια για την εκλογή Σαρτζετάκη. Αποφάσισε την διεξαγωγή τριών ψηφοφοριών, μία για κάθε πρόταση, με στόχο τον έλεγχο των κοινοβουλευτικών τους ομάδων. Ο κ. Παπακωνσταντίνου θα είναι προτεινόμενος και στις τρεις. 

Αυτό πρακτικά σημαίνει ό,τι όποιος βουλευτής του κυβερνητικού συνασπισμού μείνει στην αίθουσα μετά την πρώτη ψηφοφορία, θα προδώσει την πρόθεση ψήφου του, εξ ου και η παραπομπή στα χρωματιστά ψηφοδέλτια Σαρτζετάκη.

Το χυδαίο πολιτικό προσωπικό αυτής της Βουλής, τα λύματα αυτά της πολιτικής ζωής του τόπου, προτίθενται να παραβιάσουν ανοιχτά την μυστικότητα της διαδικασίας και να ελέγξουν με τον πιο σφοδρό τρόπο την ψήφο των βουλευτών τους.

Γιατί

Στο γιατί έγκειται η χυδαιότητα. Ο κ. Βενιζέλος, ενόψει του συνεδρίου ΠΑΣΟΚ, νόμισε ότι με την λίστα Lagarde και την παραπομπή του ανθρώπου που εκθρόνισε με τον γνωστό τρόπο τον Ιούνιο του 2011, βρήκε την χρυσή ευκαιρία για εσωκομματικό ξεκαθάρισμα. Φαίνεται να αυτοπυροβολήθηκε, για μία ακόμη φορά.

Οι δε κ.κ. Κουβέλης και Σαμαράς δεν διαφώνησαν σε μία κίνηση που θα τους έδινε απόσταση από την πολιτική που σήμερα εφαρμόζουν, αυτή που κατήγγειλαν προκειμένου να οδηγηθούν στην εξουσία. Ο δε κ. Κουβέλης, μπορεί να ελπίσει σε ακόμα μεγαλύτερα οφέλη, όταν αυτή η ιστορία θα σκάσει ισοπεδώνοντας το ημιθανές ΠΑΣΟΚ. Ειδικά αν αυτή η ιστορία οδηγήσει σε νέες εκλογές.

Την ίδια ώρα που το πολιτικό προσωπικό παίζει με τη δημοκρατία, παραβιάζοντας την μυστικότητα της ψήφου μέσα στο κοινοβούλιο, η κοινωνία περιμένει να δει την λύση που προφανώς δεν είναι ούτε το φορολογικό που ψηφίστηκε, ούτε οι αυξήσεις στη ΔΕΗ, ούτε οι έμμεσες προσλήψεις και η συνέχιση της απόδοσης υπερωριακής αμοιβής σε κάθε ημέτερο του δημοσίου. Μέχρι τον Μάρτιο, θα έχουμε νοιώσει όλοι τι θα πει "σωτηρία". Η κυβέρνηση αντί να δείξει την απαραίτητη σοβαρότητα, επέλεξε να πυροβολήσει το πόδι της  και πολύ φοβάμαι ότι πολύ σύντομα θα καταλάβει ότι το ποτήρι ξεχείλισε. Τις χθεσινές προειδοποιήσεις της κ. Lagarde δεν τις άκουσε πάλι κανείς.


update 12.20

Κατόπιν έντονης συζήτησης στην έναρξη της συνεδρίασης στη Βουλή, δεν έγινε αποδεκτή η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για μία κάλπη, και εγκρίθηκε η πρόταση για 4 κάλπες, χωρίς υποχρέωση ψήφισης και στις 4.

Αν θεωρηθεί ότι είναι μία ψηφοφορία με 4 σκέλη, τότε οι βουλευτές που δεν θα προσέλθουν και στις 4 κάλπες για θετική ή αρνητική ψήφο ανά πρόσωπο, θα έχουν παραβιάσει την μυστικότητα της ψήφου.

Αν θεωρήσουν ότι είναι 4 διακριτές ψηφοφορίες, τότε μπορούν να κρύψουν την παραβίαση της μυστικότητας πίσω από το τέχνασμα του "δεν προσήλθε να ψηφίσει" - έπινε καφέ στο κυλικείο.

Η αξιοπιστία του σώματος βρίσκεται στα χέρια των βουλευτών, και στο αν θα επιλέξουν να κρυφτούν πίσω από ένα τέχνασμα για να επιδείξουν κομματική πειθαρχία. Το βράδυ θα ξέρουμε.

Η μοίρα του τόπου ταυτίζεται με το μέλλον των λυμάτων του πολιτικού συστήματος;

Από το online λεξικό του Τριανταφυλλίδη

Έχουμε πλέον με τον πιο επίσημο τρόπο την απειλή αναβίωσης της τρομοκρατίας στη χώρα. Όποιος επιχειρήσει να το αποσυνδέσει από το κλίμα που επικρατεί στην πολιτική σκηνή, και καλλιεργείται συστηματικά την τελευταία τριετία, είτε είναι πολιτικά απαίδευτος, είτε λειτουργεί με δόλο.

Το τελευταίο διάστημα, και παρά τις παραινέσεις των πιο ψύχραιμων, ζούμε μία κλιμάκωση αυτής της έντασης με καθαρή πρόθεση από μέρους των πολιτικών αρχηγών όλων των παρατάξεων εντός (και εκτός) του κοινοβουλίου. 

Ακόμα κι αν είχα την πρόθεση να κάνω την καλοπροαίρετη υπόθεση ότι το έκαναν κατά λάθος, προσπαθώντας να αποφύγουν την διαφαινόμενη δημοσκοπική τους κατάρρευση, οι δηλώσεις και οι διαρροές προς τον Τύπο δεν με αφήνουν.

Το σημερινό πολιτικό προσωπικό είναι διατεθειμένο να διακινδυνεύσει το μέλλον της χώρας στο βωμό της κομματικής και προσωπικής του επιβίωσης. Σε ζητήματα όπως αυτά της μη συνεργασίας τους από τον Ιούνιο του 2011, και των διπλών εκλογών που ακολούθησαν τον Μάιο του 2012, μπορούσε κανείς να θέσει ζήτημα πολιτικής ερμηνείας. 

Στο θέμα της τρομοκρατίας όμως οι προθέσεις είναι πλέον ξεκάθαρες: δεν νοείται να μην βλέπουν που οδηγεί η όξυνση και η πόλωση, κι όμως επιμένουν σε αυτή, ακόμα και μετά το χτύπημα στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας τα ξημερώματα. Όλα, μα όλα, τα κόμματα προχώρησαν σε δηλώσεις αλληλοσπαραγμού με μοναδικό αποδέκτη το κομματικό ακροατήριο, και γνώμονα το κομματικό συμφέρον. 

Αν κάποιος είχε την παραμικρή αμφιβολία για το που οδηγείται η χώρα με αυτούς τους ανθρώπους, ελπίζω να του λύθηκε σήμερα. Οι άνθρωποι αυτοί ταυτίζουν το μέλλον της πατρίδας, το μέλλον μας, με το προσωπικό τους συμφέρον. Το θεωρούν τόσο αυτονόητο, που κάποιοι εξ αυτών το διαλαλούν εσχάτως μέσα από τις δημόσιες τοποθετήσεις τους.

Ποια θα ήταν η ενδεδειγμένη αντίδραση στη χθεσινή τρομοκρατική επίθεση; Μία κοινή δήλωση, ή ακόμα καλύτερα συνέντευξη τύπου, των πολιτικών αρχηγών όλων των κομμάτων. Σαν αυτή που έπρεπε να κάνουν από το Μάιο του 2010, για την οικονομική σωτηρία τότε της χώρας. Τι έκαναν; Επιθέσεις μεταξύ τους,  κλιμακώνοντας περαιτέρω την πόλωση και άρα την αποσταθεροποίηση. 

Με λύπη διαπιστώνω ότι αυτή η συμπεριφορά έχει μπολιάσει και τον υπό σύσταση χώρο των κεντρώων μεταρρυθμιστών, και πραγματικά ελπίζω ότι είναι πρόκειται για ατυχή στιγμή μέσα σε αυτό το κλίμα και όχι για εμπεδωμένη κατάσταση. Γιατί αν ακόμα και αυτοί, προτίθενται να κινηθούν με αυτούς τους πολιτικούς όρους, τότε πραγματικά δεν έχουν τίποτα το νέο να κομίσουν στην πολιτική ζωή της χώρας.

Τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Επιμένω, κόντρα "στους αισιόδοξους της δόσης". Το πρόβλημα μας είναι πολιτικό, όχι οικονομικό.

Ο λαϊκισμός όταν είναι "δικός μας" είναι καλό πράγμα;

To hatespeech? Το μίσος; Η βία; Ο αντικοινοβουλευτισμός; Η εχθροπάθεια; Η μη αναγνώριση κάθε βήματος προς τη σωστή κατεύθυνση γιατί την κάνει ο τάδε ή ο δείνα;

Δεν απαιτώ από κανέναν "να φάει κουτόχορτο" και να δεχτεί ας πούμε ότι η αύξηση της φορολόγησης που μόλις υπερψηφίστηκε είναι "μεταρρύθμιση", όπως θα ήθελε να μας πείσει η τρικομματική κυβέρνηση "Εθνικής Σωτηρίας" (τρομάρα τους).

Ούτε να πιστέψει κάποιος τα περί αναρχισμού του βουλευτή-διορισμένου-επί-Παυλόπουλου-στον-ΟΤΕ-Διαμαντόπουλου.

Όταν όμως οι προοδευτικοί της χώρας, αυτοί που μέχρι εχθές ανησυχούσαν για την γελοιότητα της στάσης της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, και εκλιπαρούσαν (κροκοδείλια) για την ανάγκη σοβαρής αντιπολίτευσης, δεν αναγνωρίζουν τα ψήγματα στροφής του ΣΥΡΙΖΑ, τότε δεν είναι και εκείνοι μία από τα ίδια;

Μην γελιόμαστε εδώ, αν στήσεις κάτι στη λάθος βάση, το αποτέλεσμα θα είναι λάθος. Το απέδειξε και αυτό ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν νίκησε εκλογές με ρητορική που μπορούσε να συμπεριλάβει τον κάθε Ρέππα. Αυτό εκλέχθηκε, και αυτό υπουργοποιήθηκε "για να αλλάξει την Ελλάδα". 

Οι έχοντες την φιλοδοξία να χτίσουν το νέο, ας σκεφτούν σοβαρά τους όρους με τους οποίους θα πορευτούν. Πολιτική δεν είναι τα επιμέρους, αλλά το γενικό: ο λόγος και πως αυτός συγκροτείται προτού γίνει πράξη. Αν το χάσετε εκεί, ιδρυτικά, δεν θα το βρείτε στο δρόμο.

Δώστε συγχαρητήρια στην Αξιωματική Αντιπολίτευση που δεν θα πάει να πει κουλά στον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών, κι ας είναι και στον Τσίπρα. Θυμηθείτε ότι προέχει το καλό της χώρας, και ότι αυτό εξαρτάται και από το αν οι τρίτοι θεσμικά ισχυρότεροι της δημοκρατίας μας, θα φανούν σώφρονες. Προέχει του προοδευτικού σεχταρισμού αυτό.

Αν δεν είστε επίδοξοι Λαφαζάνηδες, στη θέση του Λαφαζάνη.

Ο πολιτισμός της (γ)Ελλάδας

Υπήρξε πρόταση για το κλείσιμο του ηθικά και πρακτικά απαξιωμένου ΕΚΕΒΙ. Μίας δομής που μέχρι ένα σημείο προσέφερε, σχετιζόταν με την κοινωνία - δημιουργούσε.

Κάπου εκεί μπήκε στο μάτι των ανάξιων και των απολίτιστων ως "πόστο" και εργαλείο. Στην κοινωνία μας, αυτοί οι άξεστοι, με την ανοχή των προηγούμενων γενεών (να τα λέμε και αυτά) όταν έβαζαν κάτι στο μάτι, πολύ σύντομα το έβαζαν και στην τσέπη - το έκαναν δικό τους. Άλλοτε με δεκάρικους, και συχνότερα με δεκάρικα από το δημόσιο κορβανά.

Η μοίρα αυτών των χρήσιμων, για την κοινωνία, δομών ήταν από κει και πέρα προκαθορισμένη αφού γινόντουσαν κατ εικόνα και κατ ομοίωση των μωροφιλόδοξων. Δεν γίνονται όλα στον κόσμο του πραγματικού: όταν ο προσωπικός, ο ιδιωτικός, στόχος γίνει ο πρωτεύων, ο συλλογικός θα εξασθενίσει και θα χαθεί.

Για να πάμε στο δια ταύτα: μπορούσε το σημερινό ΕΚΕΒΙ να είναι χρήσιμο στο σύνολο; Η απάντηση είναι όχι. Με απόλυτη βεβαιότητα, όχι.
Το ΕΚΕΒΙ ως είχε προ 20ετιας (να το βάλω σε δεκαετίες, για να μην στοχοποιήσουμε πρόσωπα εδώ - δεν είναι αυτός ο σκοπός μου) - ήταν χρήσιμο; Και πάλι με βεβαιότητα, ναι!

Τι κάνουμε σήμερα που έχουμε την απαξιωμένη δομή να κρέμεται από μερικές ψήφους από το κλείσιμο; Φλυαρούμε αέναα, εφαρμόζοντας προκαταλήψεις πάνω στο άψυχο κορμί, αντί να δούμε τι μεσολάβησε και γιατί έφτασε ως εδώ. Ακόμα χειρότερα, ακόμα και τώρα που "σώθηκε" από το κλείσιμο, και πάλι δεν θα ασχοληθούμε με το τι πήγε στραβά. Το τι πρέπει να αλλάξει για να γίνει πάλι χρήσιμο στο σύνολο. Θα μείνουμε ο καθένας στο ναι/όχι του, και το ΕΚΕΒΙ θα συνεχίσει να φυτοζωεί μέχρι την επόμενη κρίση.

Γιατί; Γιατί αυτοί είμαστε σήμερα. Όχι πάντα, όχι από πάντα, αλλά σήμερα αυτοί είμαστε. Κι αν είναι να αλλάξουμε κάτι, ο κόσμος του πολιτισμού, αυτού που θα καθορίσει εν πολλοίς και την κουλτούρα μας, είναι μία εξαιρετική αρχή.
Μπας και ξεφύγουμε από τον πολιτισμό της γελάδας· αυτής που αρμέξαμε μέχρι θανάτου κυνηγώντας προσωπικές φιλοδοξίες, ανεχόμενοι τα ανερχόμενα παράσιτα της κάθε εποχής με στωικότητα. Μπορεί και με λανθάνουσα αξιοπρέπεια, που μου είπε και ένας καλός φίλος, που χειρίζεται τις λέξεις καλύτερα από εμένα.

Το CD, τα usb, η λίστα, οι επιθεωρητές, οι υπουργοί και τα κόμματα τους - μέρος πρώτο

Το CD, τα usb, η λίστα, οι επιθεωρητές, οι υπουργοί και τα κόμματα τους - μέρος πρώτο

Το usb

Το πρώτο usb έκανε την εμφάνιση του με την παράδοση από μέρους του κ. Βενιζέλου του “αντικειμένου” όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος, προς τον Πρωθυπουργό κ. Σαμαρά.

Έτσι ξεκίνησε αυτό το σκέλος της ιστορίας Lagarde που οδήγησε στην σύσταση εξεταστικής για τον κ. Παπακωνσταντίνου. Η σύγκριση με την λίστα που ζήτησε εκ νέου ο νυν ΥΠΟΙΚ κ. Στουρνάρας έβγαλε ότι αφαιρέθηκε ένας άδειος λογαριασμός και ένας με 1,2 εκατομμύρια €, με δικαιούχους τις εξαδέλφες του κ. Παπακωνσταντίνου και των συζύγων τους.

Θα εξεταστεί λοιπόν σε αυτή την Επιτροπή της Βουλής το κατά πόσο ο κ. Παπακωνσταντίνου αλλοίωσε την λίστα που παραδόθηκε από τον κ. Βενιζέλο στον Πρωθυπουργό, όπως και το πότε, ελπίζω.

Αν το usb του κ. Βενιζέλου, είναι αυτό που παρέδωσε ο κ. Παπακωνσταντίνου στον κ. Διώτη, τότε τα πράγματα είναι εύκολα: ένας σχετικά απλός έλεγχος θα δει την χρονική σειρά από την αρχική αντιγραφή και τις όποιες αλλοιώσεις, με πρώτη την διάψευση του ισχυρισμού του πρώην Υπουργού περί αντιγράφου από το CD, μιας και θα έχει μεσολαβήσει η αλλοίωση και η αποθήκευση σε κάποιο τερματικό πριν την μεταφορά στο στικάκι.

Αν το usb του κ. Βενιζέλου ΔΕΝ είναι αυτό που παρέδωσε ο κ. Παπακωνσταντίνου στον κ. Διώτη, τότε τα πράγματα μπερδεύονται: θα πρέπει να ανοίξει η έρευνα στο ποιοι χειρίστηκαν το υλικό, ποιοι έκαναν αντίγραφα, γιατί, και ποιο αντίγραφο κατέληξε στον κ. Βενιζέλο. 

Επίσης, σε αυτή την περίπτωση θα καταρρεύσει κι ο ισχυρισμός του κ. Διώτη περί “επιστροφής του υλικού”, εφόσον θα σημαίνει ότι η υπηρεσία του έχει κρατήσει(;) το αρχικό υλικό, δηλαδή το αρχικό usb μαζί με το αρχείο και όλη την ηλεκτρονική πληροφορία που έχει αποθηκευτεί αυτόματα σε αυτό από τον χειρισμό όσων το επεξεργάστηκαν. 

Εκτός αν αποδειχθεί από τις ημερομηνίες εγγραφής στο στικάκι, ότι το συγκεκριμένο αντίγραφο έγινε μετά την παράδοση του υλικού από τον κ. Διώτη προς τον κ. Βενιζέλο· εκεί τα πράγματα θα μπλέξουν πραγματικά πολύ, ειδικά για τον κ. Βενιζέλο. Μικρή πιθανότητα, αλλά εδώ εξετάζουμε όλες τις περιπτώσεις, εφόσον ακόμα δεν υπάρχει κανένα σχετικό στοιχείο, πέραν των καταθέσεων των δυνητικά υπόπτων.

Όταν βρεθεί το αρχικό usb, θα μπορέσει η ιστορία να μπει σε ένα σωστό δρόμο έρευνας, αν και εφόσον βρεθεί. Αν δεν βρεθεί, τα ερωτηματικά που υπάρχουν σήμερα για το χειρισμό του κ. Παπακωνσταντίνου για το CD, θα πρέπει να επεκταθούν σε όποιους έλαβαν το/τα usb και αποφάσισαν τον πολλαπλασιασμό και την διαμοίραση τους...


Οι ημερομηνίες:

• Οκτώβριος 2010: παραλαβή CD Παπακωνσταντίνου από Lagarde
• Ιανουάριος 2011: σύσκεψη Παπακωνσταντίνου (ΥΠΟΙΚ), Καπελέρη (ΣΔΟΕ), Πλασκωβίτη (ΓΓ ΥΠΟΙΚ), Μπάνου (Πάρεδρος Νομικού Συμβουλίου του Κράτους) για πρώτα ευρήματα από έρευνα ΣΔΟΕ στο 50% της λίστας (περίπου 20 καταθέτες)
• Μάρτιος 2011: μετακίνηση Καπελέρη εκτός ΣΔΟΕ
• Μάιος 2011: αναλαμβάνει Διώτης (ΣΔΟΕ)
• Ιούνιος 2011: Παπακωνσταντίνου παραδίδει όλο το υλικό στον Διώτη
• Ιούνιος 2011: ανασχηματισμός - Βενιζέλος αναλαμβάνει ΥΠΟΙΚ
• Ιούλιος 2011: Διώτης επιστρέφει usb/υλικό στον Βενιζέλο - Βενιζέλος αποδέχεται.
• Σεπτέμβριος 2012 (ένα χρόνο μετά +): Πεπόνης (Οικονομικός Εισαγγελέας) αναζητεί τη λίστα
• Δεκέμβριος 2012: διαβιβάζεται η υπόθεση στη Βουλή για εξέταση τυχόν ευθυνών των πρώην ΥΠΟΙΚ.

Ευχαριστώ τον Π.Π. για τα γραφικά

Μία απορία που θα αναλυθεί σε επόμενο κείμενο είναι η εξής: πόσα άλλα τέτοια “αντικείμενα” προσωπικών δεδομένων έχει υπεξάγει ο κ. Βενιζέλος, και πόσους/ποιους αφορούν; 

σχετικά: 

• η εκπομπή της Σοφίας Παπαϊωάννου για τους Νέους Φακέλους, από τον Οκτώβριο 2010 - παραμένει ίσως το πληρέστερο ρεπορτάζ μέχρι σήμερα: Ελληνικά ονόματα στη λίστα ∼ Οι νέοι Φάκελοι · ΣΚΑΪ
• η νομική άποψη του Αντύπα Καρίπογλου: για την παραπομπή Παπακωνσταντίνου

Ο κρίκος - ελέφαντας

Ένα σημείωμα με αφορμή την χθεσινή πρώτη δημόσια συγκέντρωση της πολιτικής κοινότητας "Μπροστά - Σήμερα", μίας ομάδα νέων ανθρώπων προερχόμενων από την κεντροαριστερά, με κοινό χαρακτηριστικό τον υψηλό δείκτη αντίληψης για τα προβλήματα της χώρας και ακόμα υψηλότερη τεχνική κατάρτιση και εργασιακή εμπειρία.

Έγιναν εξαιρετικές τοποθετήσεις, η καθεμία στον τομέα της, όπως και κάποιες καλές τοποθετήσεις/ερωτήσεις από το κοινό. Ακούγοντας τες, ήμουν για  μία ακόμα φορά σίγουρος ό,τι υπάρχει ανθρώπινο δυναμικό στην χώρα με αντίληψη στα τεχνικά ζητήματα που εμποδίζουν τη χώρα να αλλάξει σελίδα. Αυτό που δεν είδα είναι μία έστω εκδοχή της λύσης, και εξηγούμαι.

Στο δημόσιο διάλογο υπάρχει ένα τεράστιο κενό μεταξύ της σε βάθος τεχνικής και επιστημονικής αντίληψης του προβλήματος της χώρας, όπως αυτή παρουσιάστηκε και στη χθεσινή εκδήλωση, και της γενικευμένης (όσο και ασαφούς) λαϊκής απόρριψης του σήμερα, αυτής που όταν εμποτιστεί με οργή και αγανάκτηση στέλνει τους πολίτες στην αγκαλιά του πρώτου εθνικοσοσιαλιστή με ακραία κατάληξη την Χρυσή Αυγή.

Εχθές είδα πάλι τον αόρατο "ελέφαντα στο δωμάτιο" αυτόν που δεν κατονομάζει απρόσεκτα όποιος σοφά φοβάται την εύκολη απόρριψη του πολιτικού προσωπικού της χώρας, εφόσον αυτό θα ήταν βούτυρο στο ψωμί του πρώτου λαϊκιστή/εθνικιστή. Αυτόν όμως πρέπει να αναλύσουμε· εκεί είναι το ζήτημα που ζητάει επιτακτικά απάντηση. Κι αν δεν το κάνουν οι έχοντες τη σκέψη τους σαφώς τοποθετημένη υπέρ της δημοκρατίας και της προόδου, θα το κάνουν με ευκολία οι λαϊκιστές συντηρητικοί, που λίγο σκοτίζονται για το πολίτευμα· αυτοί που τους αρκεί να καταλάβουν την εξουσία για να επιβάλλουν την άποψη τους, έξω από συνθέσεις και δημοκρατικές ισορροπίες.

Στις ολιγαρχίες και τις μη εξελιγμένες δημοκρατίες, υπάρχει υπερσυγκέντρωση δύναμης σε πολύ λίγους. Όσο πιο εξελιγμένη μία δημοκρατία, τόσο πιο αποκεντρωμένες είναι οι δομές εξουσίας εντός της. Για το πολιτικό προσωπικό που έχει γαλουχηθεί στην απόλυτη εξουσία, η αποκέντρωση των δομών, στην σκέψη τους, ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Ομοίως και για κάποιες μερίδες των λειτουργών του κράτους. Και ίσως να είναι, εφόσον αρκετοί από αυτούς δεν έχουν τα εφόδια για να υπάρξουν αύριο στα σημερινά τους πόστα.

Σε όλες τις συζητήσεις που ακούω, και σε όλα τα άρθρα που διαβάζω για το πρόβλημα της Ελλάδας, η ερώτηση που προκύπτει πάντα είναι "και γιατί δεν τα κάνουν"; Προτείνω ό,τι η απάντηση είναι τραγικά απλή, όσο και επικίνδυνη: γιατί δεν θέλει το πολιτικό προσωπικό να γίνουν. 

Γιατί αν γινόντουσαν, οι ίδιοι θα ήταν πολιτικά νεκροί. Αυτοί αποτελούν το κρίκο - δεσμό - που πρέπει να σπάσει αν είναι να πάμε στην επόμενη μέρα. Αυτός ο κρίκος είναι "ο ελέφαντας στο δωμάτιο" κάθε προοδευτικού που συζητάει τα επιμέρους αλλά δεν αγγίζει, την καρδιά του προβλήματος, φοβούμενος ό,τι μπορεί η απάντηση είναι αυτομάτως "Γουδή" και "κρεμάλες". Κι έτσι περιορίζεται στην γκρίνια των επιμέρους που για μία ακόμα φορά δεν έγιναν, σαν να μην ξέρει το γιατί.

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ό,τι αν δεν απαντήσουν αυτοί που πρέπει, αν δεν δώσουν αυτοί την λύση που πρέπει, κάποια στιγμή η απάντηση θα έρθει από μόνη της και θα είναι καταστροφική. Με την Χρυσή Αυγή να διεκδικεί πλέον τη θέση του τρίτου κόμματος στις δημοσκοπήσεις, είμαστε στο χείλος του γκρεμού. Οι σκοταδιστές, και οι ανόητοι καιροσκόποι, είναι προ των πυλών. Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν σύμφωνα με τη θέση του στην κοινωνία, την μόρφωση και την αντίληψη του. Η αδράνεια σήμερα φέρει ευθύνη για το αύριο - δεν είναι ουδετερότητα. 

Το σημερινό πολιτικό προσωπικό έχει τις δικές του αυτιστικές προτεραιότητες; τη διατήρηση της σημερινής συγκεντρωτικής δομής εξουσίας, και την ανελέητη προσπάθεια κατάκτηση αυτής της εξουσίας. Το είδαμε σε κάθε προσπάθεια αλλαγής που έγινε τις τελευταίες δεκαετίες, με αποκορύφωμα την τελευταία τριετία. Όπως ο κ. Ρέππας δεν δέχτηκε να απελευθερώσει τα ταξί, κρατώντας για την καρέκλα του το δικαίωμα να καθορίζει πόσες άδειες θα υπάρχουν στο Αργοστόλι, έτσι ο σημερινός Πρωθυπουργός αρνήθηκε πεισματικά για δύο χρόνια την δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας (ή Εθνικής Σωτηρίας, όπως την αποκαλούν αυτάρεσκα) αν δεν ήταν ο ίδιος στην καρέκλα που είχε βάλει σαν στόχο.

Δεν θα υπάρξει καμία λύση από τέτοιο προσωπικό, αλλά μέχρι αυτή την ώρα δεν υπάρχει άλλο. Αυτοί είναι, και δυστυχώς επαληθεύουν καθημερινά τη φράση "όλοι ίδιοι είναι" - το βούτυρο στο ψωμί του κάθε λαφαζανικού, καμμένου χρυσαυγίτη. Στην καλύτερη "θα παίρνουν τα μέτρα" για να μην καταρρεύσει επισήμως η χώρα, θα φορολογούν μέχρι και τον αέρα που αναπνέουμε δηλαδή, αρκεί να μην αλλάξουν κάτι σε ό,τι τους αφορά, αυτούς και όσους βρίσκονται πέριξ αυτών: από διαπλεκόμενους επιχειρηματίες και τραπεζίτες, μέχρι συνδικαλιστές καθαριότητας στους "αποκεντρωμένους" ΟΤΑ.

Ο σημερινός πολιτικός θα κάνει τα πάντα για την καρέκλα, είτε κάθεται σε αυτήν, είτε όχι. Καταρχάς θα την κρατήσει ανέπαφη, και στη συνέχεια θα βάλει τα δυνατά του να την κατακτήσει ο ίδιος με σύμμαχο τα φίλια μέσα μαζικής ενημέρωσης και όποιον άλλο έχει εξαρτήσει την ύπαρξη του από την ίδια δομή - οι επονομαζόμενοι και ημέτεροι. Είναι τόσο απλό, και τόσο γελοίο. 

Κι εκεί κάπου θυμώνω με τους ανθρώπους από τους οποίους ελπίζω, εκείνους που έχουν το πολιτικό κριτήριο για να καταλάβουν το τι απαιτείται να  γίνει, εκείνους που έχουν τις γνώσεις για να το κάνουν. 

Δεν θα ζητήσω ποτέ καμία ευθύνη από κανένα τσαρλατάνο. Σε αυτούς που μπορούσαν να απαντήσουν, σε αυτούς που μπορούσαν να κάνουν την διαφορά θα ρίξω το φταίξιμο αν η κατάληξη μας είναι αυτή που προδιαγράφεται καθημερινά. 

Ο ελέφαντας είναι στο δωμάτιο. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να τον αγνοούμε. Στο πολιτικό προσωπικό στηρίζεται το πρόβλημα για την επιβίωση του. Και κάποιοι πρέπει να δοκιμάσουμε να δώσουμε μία απάντηση σε αυτό το ζήτημα, προτού το απαντήσει ο λαός με "κρεμάλες". Με ή χωρίς εισαγωγικά.

σχετικά:
"Ο βασιλιάς είναι γυμνός" #drassiConf
Δεν έχουμε απάντηση στον ακτιβισμό της Χρυσής Αυγής
Η υποχώρηση της πολιτικής

Ανοιχτή κοινωνία - κλειστά ιερατεία #fb

Σαν μανιακό facebookάκι σνόμπαρα το “The Social Network”· όχι μόνο δεν πήγα να το δω, αλλά μειδίασα στην είδηση της ταινίας. Εχθές το βράδυ πέτυχα την λίστα της Ελίζας στο “Οι 10 αγαπημένες ταινίες της δημοσιογράφου Ελίζας Μπενβενίστε” του Δημοκίδη και το είδα στην 4η θέση.

Το έγραψε η Ελίζα λέμε. Ξέχασα το μειδίαμα μου, και το είδα.

Υπάρχει αυτή η σκηνή λοιπόν, όπου ο Justin Timberlake (ναι - ξέρω, τι να πω;), υποδυόμενος των επιχειρηματικά χρεοκοπημένο ιδρυτή του Napster, εξηγεί πως το facebook θα αλλάξει τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο που η δική του εταιρεία άλλαξε την μουσική βιομηχανία για πάντα. 

Δεν εξήγησε πολλά, απλώς έθεσε το απλό ερώτημα: “Θες να πάρεις ένα υποκατάστημα της Tower Records” (αλυσίδα δισκοπωλείων, όπως τα λέγαμε στην εποχή μου);

Η ταινία έκανε κάτι απλό: είπε κάτι μεγάλο σε πάρα πολλούς, πειστικά: ένας πιτσιρικάς, κατά λάθος, άλλαξε μία τεράστια βιομηχανία. Ομοίως ένας άλλος, εξίσου κατά λάθος, αλλάζει το μοντέλο της σύγχρονης κοινωνίας. Γιατί πόσοι από εμάς θα μοιραζόμασταν από τηλεφώνου, όχι δημόσια, τις σκέψεις μας και τις πτυχές της ζωής μας με τον τρόπο που το κάνουμε σήμερα ψηφιακά; Εγώ πάντως όχι. Θυμάμαι ακόμα τη μέρα που μου ήρθε το λινκ με email από μία φίλη, και την έπρηξα λέγοντας της το πόσο αντίθετος είμαι σε μία τέτοια έκθεση(!).

Η ανοιχτή κοινωνία κέρδισε τεράστιο έδαφος με το fb. Άνθρωποι σαν εμένα, αντίθετοι με την “έκθεση”, έμαθαν να χτίζουν και να συμμετέχουν σε δίκτυα εμπιστοσύνης και να διαμοιράζουν πληροφορία με βάση αυτή την εμπιστοσύνη.

Οι παλιότερες κοινωνίες βασίζονταν στον περιορισμό της πληροφορίας. Το όποιο σύστημα ιεραρχίας το ακολουθούσε η διαβάθμιση της πληροφορίας. Όταν μιλάμε για data το ζήτημα είναι πιο απτό και κάποιος μπορεί να φανταστεί λόγους διατήρησης κάποιας διαβάθμισης, ή ένα οδικό χάρτη για την δημοσιοποίηση της σε βάθος χρόνου. Όταν η πληροφορία όμως είναι η πολιτική σκέψη πίσω από κάποιες αποφάσεις ή προτάσεις, τότε το πράγμα δυσκολεύει. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για τον ίδιο τον φέροντα αυτή την πολιτική. Εκεί το πράγμα μπερδεύεται. Ειδικά όσο υπάρχει ανοιχτή διαμάχη μεταξύ των δύο κόσμων (ανοιχτής Vs κλειστής κοινωνίας). Η λάθος πληροφορία, τη λάθος στιγμή μπορεί να βλάψει αντί να προωθήσει το επιθυμητό.

Και αυτό είναι το δίλημμα που θα αντιμετωπίζει τακτικά όποιος προοδευτικός προσπαθεί να παίξει με όρους ανοιχτής κοινωνίας, σε μία κλειστή. Εδώ το fb (μαζί με το twitter κλπ) έρχεται να παίξει τον καταλυτικό ρόλο: τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης ανοίγουν ολοένα και περισσότερο την κοινωνία, μέσα στην καθημερινότητα του πολίτη. Στα likes στον Ρέμο, ναι. Γιατί με αυτά, ο άλλος αποκαλύπτεται με όρους που δεν θα το έκανε στο παρελθόν. Η ψευτιά αποκαλύπτεται εύκολα, δεν μπορεί να σταθεί. Δεν θα σταθεί εύκολα ο ψευδεπίγραφος. Η “δημόσια” εικόνα του, έρχεται να συνθλιβεί στο πειρακτικό σχόλιο του κολλητού του που τον ξέρει, κι εκείνη την ώρα, όλα έχουν τελειώσει. Την επόμενη φορά θα προτιμήσει να σχολιάσει το φόρεμα της Ζέτας Μακρυπούλια στο #dwts3 από το να κρυφτεί πίσω από μία μάσκα που ξέρει ότι θα του την κατεβάσει αυτός που τον ξέρει.

Εκεί αλλάζει η συνείδηση του χρήστη. Ο τρόπος που λειτουργεί. Αποθανατίζει την στιγμή του με ένα κινητό, χωρίς καν να κάνει συνειδητά την επιλογή ότι θα το ανεβάσει: αν βγει γαμάτο, αν μ αρέσει, αν... θα είναι στο fb μου σε 2 λεπτά. Αυτόματη η σκέψη. Και κάποιο κουλό βράδυ, που δύο κορίτσια θα ακούσουν ένα πυροβολισμό στα Εξάρχεια, θα σηκωθούν από τον καναπέ και θα πάνε στο παράθυρο με το κινητό στο χέρι, όχι για να καλέσουν την αστυνομία, αλλά για να την βιντεοσκοπήσουν στην χειρότερη στιγμή της, και να διαψεύσουν στη συνέχεια τις επαναλαμβανόμενες ψευδείς δηλώσεις υπουργών και αξιωματούχων για το τι έγινε. Σε λίγα λεπτά της ώρας, ή μερικές ώρες το πολύ.

Το μάθημα εδώ είναι σαφές για όποιον ήθελε να το πάρει. Οι συντηρητικοί, κολλημένοι με το παρελθόν και τον τρόπο που λειτουργούσαν μέχρι σήμερα τα έχουν βάλει με το μέσο. Θέλουν να καταργήσουν την ανωνυμία, να επιβάλλουν την ACTA, να δαιμονοποιήσουν τη χρήση. Είναι αργά όμως, ο κόσμος είχε πάει ένα βήμα παρακάτω. Ένα πολύ μεγάλο βήμα παρακάτω.

Η πληροφορία δεν ελέγχεται πια με τον ίδιο τρόπο. Αναλογιστείτε μόνο πόσες εκλογές κερδήθηκαν ή χάθηκαν από τα virals των κακών στιγμών ενός υποψηφίου. Στις δημοκρατίες δεν μπορεί κάποιος να πάρει τηλέφωνο το youtube και να του πει “κόψτο σε παρακαλώ - μου χρωστάς χάρη”. Αν γινόταν, θα εμφανιζόταν σε μία ώρα το uncensoredYouTube και θα έκλεινε το προηγούμενο, στο όνομα της ελευθερίας της χρήσης του μέσου.

Έχουμε πλέον φτάσει να συζητάμε θέματα δημοκρατίας πάνω από τους όρους χρήσης διαφορετικών πλατφορμών και λογισμικών, και αυτό είναι ένας ακόμη “Μαύρος Κύκνος” (σύμφωνα με τον Τάλεμπ), που ουδείς μπορούσε να φανταστεί το 1980 ή το 1990. 

Τέλος λοιπόν με τα ιερατεία, τις ελίτ και την διαβάθμιση της πληροφορίας που είναι  ίσως και όρος διατήρησης τους; Όχι. Φυσικά και όχι. Και δεν είμαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο θα ήταν και λειτουργικό σε πολλές περιπτώσεις. Αυτό που αλλάζει ριζικά όμως είναι ο έλεγχος που ασκείται πάνω στο όποιο (αναγκαστικά ή μη) κλειστό σύστημα. Στην όποια εκλεγμένη ή μη εξουσία: από το διοικητικό συμβούλιο μίας πολυεθνικής**, μέχρι τον δήμαρχο του χωριού. Κι αυτό γιατί οι αποφάσεις τους αξιολογούνται με μη ελεγχόμενο τρόπο πλέον. Οι πολλές τελείτσες είναι αυτές που θα συνθέσουν την τελική εικόνα, όχι η γραμμή που θα επιχειρήσουν να επιβάλλουν. Όσα χρήματα κι αν διαθέτουν, κάποια στιγμή οι τελείτσες θα ενωθούν μόνες τους και θα συνθέσουν την πραγματική εικόνα.

Όποιος μπορεί να κατανοήσει αυτό το αυτονόητο, μπορεί να ελπίζει για μία θέση στο αύριο που ζούμε ήδη. Οι υπόλοιποι θα υποχωρήσουν, και στην καλύτερη περίπτωση θα βρεθούν σε μια γυάλα, μαζί με άλλα μουσειακά εκθέματα του χθες.

Περάσαμε από την κοινωνία του καλού παραμυθά, στην κοινωνία που απαιτεί από φυσικά, δημόσια και νομικά πρόσωπα να δείξουν τι πραγματικά είναι, αν θέλουν να μην περάσουν απαρατήρητοι και να χαθούν. Ο καθένας με τον τρόπο του, σύμφωνα με το τι είναι, και ποιο είναι το αντικείμενο του.  

Ο οδικός χάρτης για την απελευθέρωση δεδομένων έχει σχεδόν γραφτεί. Μένει να συνειδητοποιήσουν τις αλλαγές και αυτοί των οποίων η μοίρα περνάει μέσα από εκλογές. Όσο κι αν δεν μπορούν να εκθέσουν όλα τα δεδομένα της κάθε κατάστασης, τόσο επιβάλλεται να φανούν ειλικρινείς στις προθέσεις τους, στο ποιοι είναι σαν άνθρωποι - στην σκέψη τους. Και να είναι πάντα έτοιμοι να εκθέσουν την συλλογιστική τους και να την υπερασπιστούν απέναντι στα πιο δυσμενή δεδομένα στο πλαίσιο μίας διαδικασίας, όποια κι αν είναι αυτή.

Αν το μέσο επιβάλλει την ειλικρίνεια (αλλιώς κινδυνεύεις να καείς), τότε το μέσο μπορεί να μεταβάλλει την ίδια την νοοτροπία. Σε ένα κόσμο που επιδιώκει μία τέτοια αλλαγή σκεπτικού, αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Δεν νομίζω ό,τι θα υπάρξει άλλη εκλογική μάχη (ή αγορά προϊόντος) που δεν θα περάσει μέσα από την κρησάρα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. 

Είναι από τα λίγα αισιόδοξα πράγματα στη σημερινή μιζέρια το ό,τι οδεύουμε στην εποχή που θα συγχωρείται το ειλικρινές λάθος, και θα τιμωρείται το "ορθό" αλλά ψευδεπίγραφο. Ποιος ξέρει, μπορεί κάποια στιγμή να μην χρειάζονται καν τα ιερατεία. Αλλά θα χρειαστεί αρκετή δουλειά και από την κοινωνία. Να γίνει κι αυτή συνειδητά ανοιχτή.

Να είναι καλά εκείνο το κορίτσι που πλήγωσε τον Μάρκ, (στην κινηματογραφική εκδοχή έστω). Επιτάχυνε πολλά. ;)

Σας αφήνω με το Χριστουγεννιάτικο βιντεάκι της Kim Wilde, στο μετρό του Λονδίνου. Περισσότερα για αυτό, εδώ.

________

** Ακόμα κι αν δεν ασκούν, είναι θέμα επιβίωσης του προϊόντος τους η έξωθεν καλή μαρτυρία. Τα εργαλεία “πιστοποίησης” έχουν αλλάξει ριζικά.