Ένα σημείωμα με αφορμή την χθεσινή πρώτη δημόσια συγκέντρωση της πολιτικής κοινότητας "Μπροστά - Σήμερα", μίας ομάδα νέων ανθρώπων προερχόμενων από την κεντροαριστερά, με κοινό χαρακτηριστικό τον υψηλό δείκτη αντίληψης για τα προβλήματα της χώρας και ακόμα υψηλότερη τεχνική κατάρτιση και εργασιακή εμπειρία.
Έγιναν εξαιρετικές τοποθετήσεις, η καθεμία στον τομέα της, όπως και κάποιες καλές τοποθετήσεις/ερωτήσεις από το κοινό. Ακούγοντας τες, ήμουν για μία ακόμα φορά σίγουρος ό,τι υπάρχει ανθρώπινο δυναμικό στην χώρα με αντίληψη στα τεχνικά ζητήματα που εμποδίζουν τη χώρα να αλλάξει σελίδα. Αυτό που δεν είδα είναι μία έστω εκδοχή της λύσης, και εξηγούμαι.
Στο δημόσιο διάλογο υπάρχει ένα τεράστιο κενό μεταξύ της σε βάθος τεχνικής και επιστημονικής αντίληψης του προβλήματος της χώρας, όπως αυτή παρουσιάστηκε και στη χθεσινή εκδήλωση, και της γενικευμένης (όσο και ασαφούς) λαϊκής απόρριψης του σήμερα, αυτής που όταν εμποτιστεί με οργή και αγανάκτηση στέλνει τους πολίτες στην αγκαλιά του πρώτου εθνικοσοσιαλιστή με ακραία κατάληξη την Χρυσή Αυγή.
Εχθές είδα πάλι τον αόρατο "ελέφαντα στο δωμάτιο" αυτόν που δεν κατονομάζει απρόσεκτα όποιος σοφά φοβάται την εύκολη απόρριψη του πολιτικού προσωπικού της χώρας, εφόσον αυτό θα ήταν βούτυρο στο ψωμί του πρώτου λαϊκιστή/εθνικιστή. Αυτόν όμως πρέπει να αναλύσουμε· εκεί είναι το ζήτημα που ζητάει επιτακτικά απάντηση. Κι αν δεν το κάνουν οι έχοντες τη σκέψη τους σαφώς τοποθετημένη υπέρ της δημοκρατίας και της προόδου, θα το κάνουν με ευκολία οι λαϊκιστές συντηρητικοί, που λίγο σκοτίζονται για το πολίτευμα· αυτοί που τους αρκεί να καταλάβουν την εξουσία για να επιβάλλουν την άποψη τους, έξω από συνθέσεις και δημοκρατικές ισορροπίες.
Στις ολιγαρχίες και τις μη εξελιγμένες δημοκρατίες, υπάρχει υπερσυγκέντρωση δύναμης σε πολύ λίγους. Όσο πιο εξελιγμένη μία δημοκρατία, τόσο πιο αποκεντρωμένες είναι οι δομές εξουσίας εντός της. Για το πολιτικό προσωπικό που έχει γαλουχηθεί στην απόλυτη εξουσία, η αποκέντρωση των δομών, στην σκέψη τους, ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Ομοίως και για κάποιες μερίδες των λειτουργών του κράτους. Και ίσως να είναι, εφόσον αρκετοί από αυτούς δεν έχουν τα εφόδια για να υπάρξουν αύριο στα σημερινά τους πόστα.
Σε όλες τις συζητήσεις που ακούω, και σε όλα τα άρθρα που διαβάζω για το πρόβλημα της Ελλάδας, η ερώτηση που προκύπτει πάντα είναι "και γιατί δεν τα κάνουν"; Προτείνω ό,τι η απάντηση είναι τραγικά απλή, όσο και επικίνδυνη: γιατί δεν θέλει το πολιτικό προσωπικό να γίνουν.
Γιατί αν γινόντουσαν, οι ίδιοι θα ήταν πολιτικά νεκροί. Αυτοί αποτελούν το κρίκο - δεσμό - που πρέπει να σπάσει αν είναι να πάμε στην επόμενη μέρα. Αυτός ο κρίκος είναι "ο ελέφαντας στο δωμάτιο" κάθε προοδευτικού που συζητάει τα επιμέρους αλλά δεν αγγίζει, την καρδιά του προβλήματος, φοβούμενος ό,τι μπορεί η απάντηση είναι αυτομάτως "Γουδή" και "κρεμάλες". Κι έτσι περιορίζεται στην γκρίνια των επιμέρους που για μία ακόμα φορά δεν έγιναν, σαν να μην ξέρει το γιατί.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ό,τι αν δεν απαντήσουν αυτοί που πρέπει, αν δεν δώσουν αυτοί την λύση που πρέπει, κάποια στιγμή η απάντηση θα έρθει από μόνη της και θα είναι καταστροφική. Με την Χρυσή Αυγή να διεκδικεί πλέον τη θέση του τρίτου κόμματος στις δημοσκοπήσεις, είμαστε στο χείλος του γκρεμού. Οι σκοταδιστές, και οι ανόητοι καιροσκόποι, είναι προ των πυλών. Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν σύμφωνα με τη θέση του στην κοινωνία, την μόρφωση και την αντίληψη του. Η αδράνεια σήμερα φέρει ευθύνη για το αύριο - δεν είναι ουδετερότητα.
Το σημερινό πολιτικό προσωπικό έχει τις δικές του αυτιστικές προτεραιότητες; τη διατήρηση της σημερινής συγκεντρωτικής δομής εξουσίας, και την ανελέητη προσπάθεια κατάκτηση αυτής της εξουσίας. Το είδαμε σε κάθε προσπάθεια αλλαγής που έγινε τις τελευταίες δεκαετίες, με αποκορύφωμα την τελευταία τριετία. Όπως ο κ. Ρέππας δεν δέχτηκε να απελευθερώσει τα ταξί, κρατώντας για την καρέκλα του το δικαίωμα να καθορίζει πόσες άδειες θα υπάρχουν στο Αργοστόλι, έτσι ο σημερινός Πρωθυπουργός αρνήθηκε πεισματικά για δύο χρόνια την δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας (ή Εθνικής Σωτηρίας, όπως την αποκαλούν αυτάρεσκα) αν δεν ήταν ο ίδιος στην καρέκλα που είχε βάλει σαν στόχο.
Δεν θα υπάρξει καμία λύση από τέτοιο προσωπικό, αλλά μέχρι αυτή την ώρα δεν υπάρχει άλλο. Αυτοί είναι, και δυστυχώς επαληθεύουν καθημερινά τη φράση "όλοι ίδιοι είναι" - το βούτυρο στο ψωμί του κάθε λαφαζανικού, καμμένου χρυσαυγίτη. Στην καλύτερη "θα παίρνουν τα μέτρα" για να μην καταρρεύσει επισήμως η χώρα, θα φορολογούν μέχρι και τον αέρα που αναπνέουμε δηλαδή, αρκεί να μην αλλάξουν κάτι σε ό,τι τους αφορά, αυτούς και όσους βρίσκονται πέριξ αυτών: από διαπλεκόμενους επιχειρηματίες και τραπεζίτες, μέχρι συνδικαλιστές καθαριότητας στους "αποκεντρωμένους" ΟΤΑ.
Ο σημερινός πολιτικός θα κάνει τα πάντα για την καρέκλα, είτε κάθεται σε αυτήν, είτε όχι. Καταρχάς θα την κρατήσει ανέπαφη, και στη συνέχεια θα βάλει τα δυνατά του να την κατακτήσει ο ίδιος με σύμμαχο τα φίλια μέσα μαζικής ενημέρωσης και όποιον άλλο έχει εξαρτήσει την ύπαρξη του από την ίδια δομή - οι επονομαζόμενοι και ημέτεροι. Είναι τόσο απλό, και τόσο γελοίο.
Κι εκεί κάπου θυμώνω με τους ανθρώπους από τους οποίους ελπίζω, εκείνους που έχουν το πολιτικό κριτήριο για να καταλάβουν το τι απαιτείται να γίνει, εκείνους που έχουν τις γνώσεις για να το κάνουν.
Δεν θα ζητήσω ποτέ καμία ευθύνη από κανένα τσαρλατάνο. Σε αυτούς που μπορούσαν να απαντήσουν, σε αυτούς που μπορούσαν να κάνουν την διαφορά θα ρίξω το φταίξιμο αν η κατάληξη μας είναι αυτή που προδιαγράφεται καθημερινά.
Ο ελέφαντας είναι στο δωμάτιο. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να τον αγνοούμε. Στο πολιτικό προσωπικό στηρίζεται το πρόβλημα για την επιβίωση του. Και κάποιοι πρέπει να δοκιμάσουμε να δώσουμε μία απάντηση σε αυτό το ζήτημα, προτού το απαντήσει ο λαός με "κρεμάλες". Με ή χωρίς εισαγωγικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου