"Ο βασιλιάς είναι γυμνός" #drassiConf

Ως είθισται, θα ήθελα να ξεκινήσω με ένα ανέκδοτο. Είναι black:

“Ο προοδευτικός χώρος είναι κορεσμένος. Είμαστε τόσοι πολλοί, που ξεχειλίζουμε από τα τρένα και τα λεωφορεία. Γι αυτό κάνουμε και τόσα πολλά σχήματα, και δεχόμαστε να μοιράζουμε τις δυνάμεις μας Δεξιά κι Αριστερά, σε σχήματα συντηρητικών, ελπίζοντας στα οφέλη του εισοδισμού.”

Κακό το ανέκδοτο - να το πω πρώτος. Υπάρχει μία προβληματική εδώ όμως: δεν είναι η κοινωνία απαραίτητα συντηρητική, αλλά οι εκπρόσωποι της. Πως γίνεται θα μου πείτε, αφού αυτή τους εκλέγει. Γίνεται. Όσο η αντιπρόταση δεν συγκροτείται με σοβαρότητα, αυτοπεποίθηση και αφοσίωση στο στόχο των αλλαγών που μόνο συζητιόνται αλλά ποτέ δεν γίνονται. Και συζητιόνται για να δικαιολογήσουν μόνο περικοπές αποτυχίας, αυτές που έρχονται ξανά και ξανά λόγω της συντήρησης ενός μοντέλου που έχει τελειώσει, μαζί με τα χρήματα της φούσκας που το στήριζε.

Προοδευτικός είναι να αναγνωρίζεις αυτό που λέει ο Μάνος Ματσαγγάνης περί απουσίας κοινωνικού κράτους εκεί που αυτό χρειάζεται το περισσότερο, σε όσους είναι κάτω από το όριο της φτώχειας. Συντηρητικός είναι να μην αποδέχεσαι ότι το κόστος λειτουργίας του κοινωνικού κράτους δεν μπορεί να μειωθεί για΄τι δεν θες να αλλάξει τίποτα - πόσω μάλλον οι κομματικές και προσωπικές σχέσεις σου με τους εργαζόμενους αυτού του μηχανισμού.

Μην έχετε καμία αμφιβολία: οι σχέσεις του πολιτικού προσωπικού με τους χειρότερους του δημόσιου τομέα, είναι προσωπικές· ακόμα κι όταν αυτές υπάρχουν μέσω συνδικαλιστικών ή άλλων αντιπροσώπων.

Ουδείς κουβαλάει σήμερα την προοδευτική ατζέντα - την συζήτηση της ανοιχτής και ισότιμης κοινωνίας. Αναλώνονται μόνο στο να εξηγούν γιατί είναι άδικη!

Οι φανατικοί της αγοράς δεν αναγνωρίζουν την χρησιμότητα της πολιτικής, αυτής που αναπτύσσει και αναπτύσσεται από την κουλτούρα ενός λαού, αυτής της κουλτούρας που μας λείπει σήμερα, δίνοντας αυτά τα εξωφρενικά ποσοστά στην Χρυσή Αυγή και στους συνωμοσιολόγους, ενώ οι συντηρητικοί επιλέγουν να κρατήσουν τα μαγαζιά τους ανέπαφα. Απομονωμένα από οποιαδήποτε άλλη δομή, εφόσον αυτό θα κατέστρεφε κάθε δυνατότητα διαχείρισης με όρους “τσιφλικιού”.

Θα στεναχωρήσω κάποιους εδώ, αλλά θέλω να με πιστέψετε: δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς πολιτική. Και οι λύσεις δεν είναι μαυρόασπρες.

Δυστυχώς, η σημερινή αγωνία δεν αφήνει περιθώριο για λεπτούς διαχωρισμούς. Προσπαθώ να σας πείσω ότι στους λεπτύς διαχωρισμούς είναι η παραγωγή και το αντικείμενο της πολιτικής, και δεν θέλουν ούτε χρόνο, ούτε χρήμα, αλλά ανοιχτό μυαλό χωρίς ιδεοληψίες. Θέλουν επίσης φροντίδα. Και πολλή δουλειά.

Εκεί είναι και η βασική διαφορά των προοδευτικών: στην διάθεση για διερεύνηση μίας λύσης, κοιτώντας το πρόβλημα και μόνο αυτό, και συγκρίνοντας το με την κοινωνία που θέλουμε. Από το μεγάλο μέχρι το μικρό.

Η κακοδιαχείριση των τελευταίων δεκαετιών έχει δημιουργήσει την ψευδή εντύπωση ότι η πολιτική είναι μία περιττή διαδικασία, μία τροχοπέδη στις ζωές των πολιτών. Δεν είναι έτσι. Τέτοιες λογικές θα οδηγήσουν τον λαό στην κατάλυση της δημοκρατίας. Ειδικά τα κοινωνικά στρώματα που είτε βιώνουν πιο έντονα την κρίση, είτε δεν έχουν τους απαραίτητους φραγμούς που μόνο η Παιδεία μπορεί να δώσει.

Πρέπει να μείνουμε ψύχραιμοι. Πρέπει να βρούμε το κουράγιο να σχεδιάσουμε τη ζωή μας από την αρχή. Πρέπει να δουλέψουμε ακόμα και για αυτούς που σήμερα μας καθυβρίζουν, επειδή αντιμετωπίζουν τα όσα λέμε για την μεταρρύθμιση με αγωνία, παρασυρόμενοι από τους λαϊκιστές που μέχρι σήμερα νέμονταν το δημόσιο κορβανά με όρους ιδιωτικής φιλοδοξίας και οφέλους. Πρέπει να ξεχάσουμε τις επιθυμίες που είχαμε χτίσει μέσα στην φούσκα των τελευταίων ετών, και να δούμε τι πρέπει να κάνουμε για τους επόμενους. Για πρώτη φορά να δουλέψουμε για το αύριο και όχι για το σήμερα μεταθέτοντας και φορτώνοντας βάρη στο αύριο.

Αυτό έκαναν μέχρι σήμερα, και αυτό το αύριο ναυάγησε. Χτύπησε στο παγόβουνο. Τελείωσε.

Αυτή η χάραξη της νέας πορείας είναι πολιτική πράξη - ιδρυτική αν θέλετε - για το μέλλον της μεθεπόμενης γενιάς· αυτής των παιδιών μας. η ειλικρινής ανάγνωση της σημερινής κατάστασης, είναι η προϋπόθεση. Όπως και η διάθεση να παραμερίσουμε τα εγώ μας, και τις ιδεοληψίες που αυτά τα εγώ κουβαλάνε.

Το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Κινήθηκε και επιβίωσε τόσα χρόνια κοιτώντας μόνο ψευδεπίγραφες και παρωχημένες ιδεολογίες για να καλύψει εγωιστικές επιδιώξεις. Και εδώ είναι που το εγχείρημα της Δράσης γίνεται χρήσιμο. Είναι ο πρώτος πολιτικός χώρος που έχει το κουράγιο να κάνει χαρακίρι, να καταθέσει τις δυνάμεις του στο τραπέζι, και να τις μοιραστεί με όσους συμφωνούν σε ένα κοινό παρανομαστή, αντί να τις χρησιμοποιήσει για να διαφοροποιηθεί με μόνο σκοπό το περιχαρακωμένο μικροκομματικό όφελος, όπως κάνουν τα κόμματα και οι πολιτικοί που ο κόσμος πλέον δεν εμπιστεύεται.

Αυτό όμως δεν αρκεί. Δεν μπορείς να απαιτήσεις από κάποιον να σε εμπιστευθεί απλά επειδή οι άλλοι είναι χειρότεροι. Ειδικά όταν δεν έχεις αποδείξει τις ικανότητες σου στην πράξη - στην άσκηση δημόσιας διοίκησης. Οι καλές προθέσεις πρέπει να προκύψουν μέσα από την συγκρότηση του προοδευτικού χώρου. Η αξιοπιστία θα χτιστεί μέσα από τις ειλικρινείς κινήσεις που θα πείσουν καταρχήν τις υγιέστερες δυνάμεις του σημερινού πολιτικού προσωπικού - αυτές τις λίγες εξαιρέσεις που προσπάθησαν κόντρα ακόμα και στις κοινοβουλευτικές τους ομάδες - να φέρουν τις απαραίτητες αλλαγές. Ελπίζω ότι εδώ, σήμερα, θα μπει μία θεμέλια λίθος προς αυτή την κατεύθυνση.

Στην σημερινή πολιτική σκηνή, δεν υπάρχει ούτε ένας οργανωμένος χώρος για να κουβαλήσει την ατζέντα της Ανοιχτής Κοινωνίας, όπως αυτή εκφράστηκε από το ΠΑΣΟΚ του εκσυγχρονισμού και της μεταρρύθμισης - μιλάω για την περίοδο 1996 με 2009. Την ατζέντα που σήμερα περιφέρει προβοκατόρικα η Φιλελεύθερη Συμμαχία, ως μία δυναμική παρέα ενεργών πολιτών.

Δεν υπάρχει ένας οργανωμένος πολιτικός χώρος που να αντέχει να μιλήσει εκτός στεγανών Αριστεράς/Δεξιάς για το Κοινωνικό Κράτος και τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν για να υπάρξει στο σύγχρονο κόσμο - αυτόν που δεν βρέχει λεφτά ο ουρανός, αλλά μετράς τις ανάγκες του κόσμου και κοιτάς πως θα τις εξυπηρετήσεις με τις πέντε δεκάρες που κρατάς στο χέρι σου. Μιλάω για την προσέγγιση του Τάσου Γιαννίτση παλαιότερα, και του Μάνου Ματσαγγάνη πρόσφατα, που μιλώντας για όσους βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας είπε ότι το Κοινωνικό Κράτος δεν είναι φτωχό, αλλά απλά λείπει από εκεί που το χρειαζόμαστε το περισσότερο. 
Επειδή σπαταλάει τις δυνάμεις του, να συμπληρώσω εγώ, στις σχέσεις του πολιτικού προσωπικού· είτε αυτές είναι προσωπικές/ψηφοθηρικές, είτε κομματικές/συντεχνιακές, διορίζοντας, προστατεύοντας, κλείνοντας επαγγέλματα και ολόκληρους τομείς της οικονομίας και άρα μεταβιβάζοντας όσα θα έπρεπε να ρυθμίζονται από την ατομική ελευθερία και το δικαίωμα της συμμετοχής στην οικονομία της χώρας, στον εαυτό τους. Γιατί αυτό κάνουν: όταν περιορίσεις με παράλογες ρυθμίσεις το οτιδήποτε και δημιουργήσεις ένα κουβάρι προβλημάτων, θα αναζητηθεί ο άνθρωπος που θα μπορεί να το λύσει.

Δημιουργούν το χάος, και βάζουν τον εαυτό τους στη θέση του διαχειριστή, ενδυναμώνοντας έτσι την δική τους θέση, αδιαφορώντας για την καταστροφή που συντελείται εν πλήρη γνώση τους. Δεν είναι τελείως ηλίθιοι - καταλαβαίνουν τι κάνουν. Όπως καταλαβαίνουν, ότι σε ένα αποκεντρωμένο σύστημα δημόσιας διοίκησης που θα λειτουργούσε με στοχοθεσία βασισμένη στα δεδομένα ενός προβλήματος και την λύση που θα προερχόταν από προσωπικό με γνώση οι ίδιοι δεν θα είχαν καμία θέση. Οι μισοί τουλάχιστον του σημερινού πολιτικού προσωπικού, δεν θα μπορούσαν να υπηρετήσουν ένα τέτοιο σύστημα ούτε από τη θέση απλού διοικητικού υπαλλήλου. Του δημόσιου υπαλλήλου που κακώς - κάκιστα - λοιδορούμε με κάθε ευκαιρία, υποκύπτοντας στην επικοινωνιακή διαχείριση του χάους που δεν δημιούργησαν αυτοί, αλλά όσοι εκλέξαμε ΚΑΙ εμείς κατά καιρούς.

Μιλάμε κάθε τόσο όλοι για “το πλαίσιο” και το πως οι Έλληνες διαπρέπουμε στο εξωτερικό, όταν συναντάμε μπροστά μας ένα δομημένο κράτος που στηρίζει και έχει κανόνες.

Συνάντησα μία τέτοια κοπέλα, ως θεατής, στο πρόσφατο TEDx: ένα κορίτσι, που με την βοήθεια του κράτους, κατάφερε να κλειστεί σε ένα στούντιο μισό από την σκηνή από την οποία μας μιλούσε για τα ρούχα που σχεδίασε και πλέον πουλάει στις αγορές του Δυτικού κόσμου. Μίλησε για το πως οι καθαρές κρατικές δομές κι ένα πρόγραμμα κάποιου εκεί επιμελητηρίου, της έδωσαν την ευκαιρία να δημιουργήσει και μα πετύχει. Δεν είναι όλα τα επιδόματα ή προγράμματα κακά... Στην στοχοθεσία τους κρίνονται.

Για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομα τους λοιπόν, αυτό το πλαίσιο που εδώ ακόμα συζητάμε, το βιάζουν κατ εξακολούθηση όλες οι κυβερνήσεις που έχουν περάσει από τα έδρανα της Βουλής, από ιδρύσεως του σύγχρονου κράτους. Δεν είναι φαινόμενο ούτε της μεταπολίτευσης, ούτε ενός ανδρός. Μακάρι να ήταν - με την απομάκρυνση του ενός ή του άλλου, το πρόβλημα θα είχε λυθεί. Εδώ, πάντα μπαίνει ένα διακύβευμα μπροστά, κι από πίσω “ο πονηρός πολιτευτής” του Σαββόπουλου βολεύεται και χτίζει την καρέκλα του, όταν η φιλοδοξία του έπρεπε να είναι να την γκρεμίσει, μέσα από την αποκέντρωση και την δημιουργία αυτού που σήμερα ονομάζουμε Επιτελικό Κράτος. Ένα Κράτος απαραίτητο και χρήσιμο για τους πολίτες του κι όχι τους εκλεγμένους. Όλους τους πολίτες, και όχι μόνο τις συντεχνίες ή την μερίδα του επιχειρηματικού κόσμου που δέχεται αυτούς τους όρους.

Αυτός ο απίστευτος μύθος: ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα - αυτός ο κρατικοδίαιτος! Το εχει καλυψει ο Μανδραβέλης το θέμα - δεν χρειάζεστε εμένα να το αναλύσω περισσότερο.

Δεν περιγράφω κανένα κόσμο αγγελικά πλασμένο - δεν αγνοώ την δύναμη της ατομικής φιλοδοξίας. Το μόνο που λέω είναι ότι πρέπει να αποκτήσουμε πλέον και μία συλλογική φιλοδοξία για την χώρα. Με στόχους. Κι όποιος τους εξυπηρετήσει, θα ωφεληθεί σίγουρα και ο ίδιος, αλλά μέσα από την επίτευξη συλλογικών στόχων, όχι συντεχνιακών ή προσωπικών.

Έχουμε αντικαταστήσει την πολιτική και την διοίκηση με την γραφειοκρατία - το κράτος μας θυμίζει ολοένα και περισσότερο την Δίκη του Κάφκα. Τα ίδια και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, αυτό της Ένωσης. Μπερδέψαμε την ισότητα, την ισοπολιτεία και τους κανόνες με την εξουθενωτική διαδικασία που εν τέλει δεν προστατεύει, μόνο εμποδίζει ως τροχοπέδη.

Ήμουν σε μία Γαλλογερμανική συνάντηση πρόσφατα, και ένας Γερμανός γραφειοκράτης είπε πολύ σωστά, ό,τι στο σημερινό πλαίσιο, ο παραδοσιακός λαχειοπώλης, θα μπορούσε ενδεχομένως να μπει σε πρόγραμμα ΕΣΠΑ για τον πολιτισμό. Ειδικά αν ήταν ανάπηρος, ή γυναίκα κάτω των 35, ή μετανάστης να συμπληρώσω εγώ.

Φτάσαμε στο σημείο να μην έχουν πολιτική τα κράτη και οι Ενώσεις τους, και να έχουν οι εταιρείες στο πλαίσιο κάποιου προγράμματος φοροαπαλλαγής ή marketing. Πολύ καλά κάνουν οι εταιρείες - άριστα - αλλά τι λέει αυτό για το σημερινό κράτος και τις δομές του. Ποιον εξυπηρετούν όπως έχουν σήμερα; Δεν θέλω να μπερδευτεί κανείς και να νομίσει ό,τι μπορεί να υποκατασταθεί ο ρόλος του Κράτους από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Κάθε άλλο.

Εδώ χρειάζεται και μία σημαντική διευκρίνηση, για όσους μπερδεύουν τον Φιλελευθερισμό με την Αγορά.

Οι άνθρωποι συγκροτούσαμε πάντα ομάδες. Οι μεγάλες ομάδες οργανώνονταν σε  κοινωνίες. Όσο πιο συντηρητικοί ή απαίδευτοι ήταν οι άνθρωποι που τις συγκροτούσαν, τόσο περισσότερο βασίζονταν σε θρησκεία/φυλή/κοινωνική ή οικονομική τάξη, και λοιπά άχρηστα για συνεκτικούς δεσμούς. Ακόμα και σεξουαλικό προσανατολισμό. Αυτό άλλαξε με το Διαφωτισμό, στις τυχερές κοινωνίες που τον έζησαν.

Στις κοινωνίες αυτές, το πρώτο μέλημα ήταν η βοήθεια στον συνάνθρωπο - η φροντίδα στον αδύναμο - όπως ορίζεται και επιβάλλεται από τις αρχές του ανθρωπισμού. Κανένας Ρουσώ δεν είπε ποτέ “ας πρόσεχες”. Ποτέ όμως. Σε κανέναν. Όσα λάθη κι αν έκανε ο συνάνθρωπος.

Δεν υπάρχει κοινωνία που δεν έχει τον άνθρωπο ως μέτρο, ή ως επίκεντρο. Ειδικά τον αδύναμο.

Έτσι συγκροτούνται οι κοινωνίες στο σύγχρονο κόσμο.

Χωρίς κοινωνία, δεν έχεις όρους συνύπαρξης. Δεν έχεις νόμους. Το κοινωνικό συμβόλαιο ήταν και παραμένει στην καρδιά  της Φιλελεύθερης πολιτικής. Όποιος δεν καταλαβαίνει τις συνέπειες αυτής της απλής αρχής, καλά θα κάνει να καταλάβει ότι είναι οπαδός του Tea Party και να δηλώσει ανοιχτά δεξιός μονεταριστής. Δεν είναι ντροπή. Αλλά να αφήσει το φιλελευθερισμό ήσυχο - έχει αρκετά προβλήματα από μόνος του, και δεν χρειάζεται να απολογηθεί και για τις παρεξηγήσεις που προκαλούνται από αυτόκλητους οπαδούς του, τη στιγμή που ο φυσικός τους χώρος είναι κάπου στην Αλάσκα της Σάρας Πέιλιν.

Για να τελειώνουμε και με αυτό.

Έχουμε τσακίσει τις λέξεις σ αυτή τη χώρα.

Συλλογικότητα στην Ελλάδα σημαίνει ή παραβίαση του νόμου με κάποια κατάληψη δημόσιου χώρου, ή κάποια ομάδα γκρουπούσκουλων που ευελπιστεί να γίνει κάποια στιγμή συνιστώσα στο όποιο ΣΥΡΙΖΑ.

Αλληλεγγύη σημαίνει φιλανθρωπία ή αποφυλάκιση τρομοκράτη.

Κοινωνικό κράτος σημαίνει κλοπή και διαφθορά. Αυτό που πολύ ωραία έγραψε ο Αρίστος Δοξιάδης τελευταία, λέγοντας:

"Οσο μεγαλύτερος ήταν ο σαματάς για τις χαμηλές συντάξεις «πείνας», τόσο μεγάλωναν οι ψηλότερες, με ρυθμίσεις και επιδόματα που δεν ωφελούσαν τους φτωχούς. Διαχρονικά οι ελίτ διεκδικούσαν υψηλές κοινωνικές δαπάνες, αλλά φρόντιζαν να παίρνουν από αυτές τη μερίδα του λέοντος."

Πολιτικός σημαίνει ψεύτης.

Πολιτική σημαίνει αγυρτεία και διαπλοκή.

Πολιτισμός σημαίνει ένα μάτσο πέτρες, σμιλεμένες από ανθρώπους ξένους προς εμάς και την καθημερινότητα μας. Σαν κάτι θησαυρούς σε χέρια άξεστων, που φέρνεις πίσω μετά από ταξίδι σε χώρα του Τρίτου Κόσμου. Γιατί, ο Έλγιν τι έκανε; Εμείς συνεχίζουμε να αναλωνόμαστε σε συζητήσεις για τα μάρμαρα, με ορολογία και σκεπτικό πιθήκου, που έμαθε να επικοινωνεί με το ανώτερο ον με απλουστευμένα σήματα και σχήματα. Η πολυπλοκότητα και οι σχέσεις του σύγχρονου κόσμου είναι κάτι που δεν καταδεχόμαστε, νομίζουμε, να αποδεχτούμε ως πλαίσιο. Προτιμούμε τους όρους του μικρού γαλατικού χωριού που αντιστέκεται σε όλα. Εκτός από την απαίδευτη ανοησία που μας καθορίζει το μέλλον μας. Την ευκολία στο σχόλιο που μόνο το θέσφατο μπορεί να δώσει: 10 εκατομμύρια Βασιλιάδες, και όλοι μας γυμνοί, και μόνοι αφού ουδείς καταδέχεται να ακούσει τον διπλανό, να συμβιβαστεί και να συνυπάρξει, να συνεργαστεί για να πάμε όλοι μαζί λίγο παρακάτω.

Και στην περίπτωση μας, το λίγο που πρέπει να κάνουμε, θα είναι κοσμογονικό. Είμαστε τόσο πίσω, που το ελάχιστο, θα μας εκτινάξει δεκαετίες μπροστά από το μίζερο και αδιέξοδο σήμερα. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε, είναι να κοιτάξουμε ψύχραιμα στον καθρέφτη. Να δούμε ποιοι είμαστε σήμερα, και χωρίς να τρομάξουμε με αυτό που βλέπουμε, να βάλουμε πλώρη για το αύριο, σχεδιάζοντας την νέα μας πορεία. Σχεδιάζοντας, και συμφωνώντας, με όσους περισσότερους μπορούμε, έχοντας συμφωνήσει στα βασικά: το Διαφωτισμό και τους όρους του σημερινού, του σύγχρονου κόσμου.

Ξανά, όποιος νομίζει ότι κατέχει κάποιο θέσφατο, σαν Ευαγγελιστής, ή Προφήτης, ή Αυτοκράτορας, να κοιτάξει λίγο παραπάνω στον καθρέφτη και να δει πόσο γυμνός είναι. Οι δημοκρατικές κοινωνίες αποφασίζουν συνολικά, συλλογικά για την πορεία τους, και για να τις πείσεις να πάρουν δύσκολες αποφάσεις, πρέπει πρώτα να τις ακούσεις. Και μετά να προτείνεις βήματα εφικτά. Οι υπόλοιποι, είπαμε: Σάρα Πέηλιν και Χανς Κρίστιαν Άντερσεν: “ο Βασιλιάς ήταν γυμνός”. 

Οι πολιτικές ελίτ υπάρχουν μόνο εκεί που υπάρχουν μαντρότοιχοι και ματιά στραμμένη προς τα μέσα. Έξω από την μάντρα, στην ανοιχτή κοινωνία, είσαι “ένας ακόμα”. Κι αν θέλεις να ακουστείς, οι σύμμαχοι σου βρίσκονται εκεί, ανάμεσα στο πόπολο που κάποια στιγμή θέλησες να εξουσιάσεις. Στον σύγχρονο κόσμο δεν σηκώνεις το δάχτυλο για να υποδείξεις, αλλά ακούς, συνδυάζεις, συνδιαμορφώνεις και εν τέλει συμπράττεις σε ή με ομάδες. Αυτό που επιχειρεί σήμερα να κάνει εδώ η Δράση, με όσους δέχτηκαν επιτέλους να κάνουν την αρχή για τον προοδευτικό χώρο.

Το σημερινό πολιτικό προσωπικό δεν είναι συντηρητικό λόγω ιδεολογίας - αυτό είναι απλά ο φερετζές της ένδειας. Το πολιτικό προσωπικό είναι συντηρητικό λόγω της έλλειψης ικανοτήτων και της ιδιοτέλειας που τους διακρίνει. Δεν προτίθεται να αλλάξει τίποτα. Αυτή είναι η μόνη τους πρόθεση - επιθυμία. Η εξυγίανση, η αποκέντρωση, η μεταρρύθμιση και η διαφάνεια θα αποτελέσει χαρακίρι για τους Ταμήλους. Είναι σαν να ζητάς από τον κλασικό τύπο που ζει από το λάδωμα στις πολεοδομίες, να σου γράψει νέο Κτηριοδομικό Κανονισμό. Θα το κάνει; Καταρχήν δεν είναι ικανός. Αφετέρου όσο υπάρχει το χάος του ΓΟΚ, η πολυνομία και οι γελοίες μονομερείς προθεσμίες, αυτός θα έχει δουλειά, ως διαχειριστής και επ’ αμοιβή σωτήρας. Έτσι και οι Ταμήλοι, οι βουλευτές που δεν καταλαβαίνουν τι θα πει κοινοβουλευτικό έργο, αλλά ξέρουν κόσμο στα υπουργεία και τις υπηρεσίες. Όσοι αποφοιτήσουν με επιτυχία από αυτό το στάδιο, προάγονται σε θέσεις ευθύνης, με αποκλειστική ευθύνη να μην γίνει καμία στραβή και γίνει κάτι που θα απειλήσει αυτό το καθεστώς. Εις τον αιώνα των αιώνων αμήν.

Ήρθε η ώρα οι διάσπαρτοι προοδευτικοί - όσοι βλέπουν την ανάγκη για αλλαγή χωρίς φόβο αλλά ως διέξοδο - να οργανωθούν σε πολιτική δύναμη. Μην κατηγορήσουμε άλλο το όποιο ΣΥΡΙΖΑ. Ας δούμε καλύτερα πως εκεί οι συνιστώσες έγιναν κόμμα, με προοπτική εξουσίας. Δεν ήταν μόνο λαϊκισμός και εύκολα λόγια - όσοι ασχολούνται με την πολιτική το ξέρουν.

Όποιος νομίζει ότι δεν μπορεί, ή ότι δεν είναι η ώρα, ή ό,τι δεν τον ακούνε οι άλλοι, καλά θα κάνει είτε να εγκαταλείψει τώρα, σήμερα, την ατελέσφορη προσπάθεια του, ή

να δει τι άλλο μπορεί να κάνει ο ίδιος για να αλλάξει και να μπορέσει να προσφέρει. Να γίνει χρήσιμος.

Δεν φταίνε οι άλλοι. Μία κοινωνία είμαστε, και τα λάθη είναι συλλογικά. Θέλουμε δεν θέλουμε. Ο καθένας από το μετερίζι του. Υπάρχουν όροι, και τρόποι διαμόρφωσης, οργάνωσης και συμμετοχής. Κι ήρθε η ώρα να τους ακολουθήσουμε. Όσοι θέλουν, μαζί με όσους έχουν την απαραίτητη γνώση για να μπορούν.

Χαιρετίζω την προεκλογική πρωτοβουλία της Δράσης για διεύρυνση και συστράτευση, την οποία με την σειρά μου υπηρέτησα αποδεχόμενος την τιμητική πρόσκληση που μου έγινε για συνεργασία. Μακάρι να την είχαν αποδεχτεί και άλλοι σημαντικότεροι και χρησιμότεροι εμού.

Χαιρετίζω την συνέχεια που δίδεται σήμερα, που αποδεικνύει ότι δεν επρόκειτο για προεκλογικό καιροσκοπισμό, αλλά για μία κίνηση αγωνίας για το μέλλον του τόπου. Όσο βιαστικά κι αν έγινε. Το σημερινό συνέδριο δείχνει ότι η Δράση ακούει, και μαθαίνει από την διαδρομή της τολμώντας τα γενναία βήματα που χρειάζονται για να γίνουν αυτά που άλλοι μόνο συζητούν ατενίζοντας σαν σε νιρβάνα το μέλλον - λες και υπάρχει καιρός - προσπαθώντας να “διαχωρίσουν το φύλο των αγγέλων”, όπως συχνά λέει και ο Αντύπας, αντί να αποφασίσουν να βάλουν το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να κάνουν επιτέλους ένα βήμα μπροστά.

Σας ευχαριστώ πολύ

Καλό συνέδριο και καλή δύναμη.