Κυβερνήσεις σωτηρίας

Μετράμε 12 μήνες κυβέρνησης σωτηρίας, ή ήταν και αυτές των κ.κ. Πικραμένου και Παπαδήμου κυβερνήσεις σωτηρίας; Του Γιώργου Παπανδρέου πιο πριν; Μετράει;

Τι συνιστά μία κυβέρνηση σωτηρίας; Η ρητορική ενός κτηνώδους πολιτικού που δεν κωλώνει να σε κοροϊδέψει στα μούτρα την ώρα που σε πνίγει με την απραξία του αρκεί, ή χρειάζεται και κάτι παραπάνω σε αυτό τον τόπο, όπως για παράδειγμα, τα ανάλογα ρεπορτάζ και δημοσιεύματα στα απολύτως εξαρτώμενα από τον κρατικό κορβανά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Το κλείσαμε;

Στον πλασματικό κόσμο της ελληνικής μπανανίας, δεν έχει οριστεί τι θα πει σωτηρία, αλλά ίσως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα από τα στρεβλά εργαλεία της - τον (κοινωνικό) αυτοματισμό - βάζοντας το σε καλή χρήση. Αν η σωτηρία εξαρτάται από την υποχώρηση όσων έχουν κάποιο ειδικό ενδιαφέρον που έρχεται σε αντίθεση με το κοινό καλό, ίσως μπορούμε να κρίνουμε το βαθμό σωτηρίας μας από τις αντιδράσεις τους. 

Αξίωμα σε αυτή την αξιολόγηση: είμαστε μπανανία, επομένως αποκλείεται αυτομάτως κάθε σκέψη για υγιή δημοσιογραφία, προοδευτικό συνδικαλισμό, ή επιχειρηματικότητα που επιζητεί την επιβίωση με όρους πραγματικής ανταγωνιστικότητας (αντί ειδικών σχέσεων με το πολιτικό προσωπικό κάθε βαθμίδας).

Δικλείδα στην αξιολόγηση σωτηρίας: δύσκολο, αλλά προτείνω το συνδυασμό αντίδρασης με τη χρήση της (συγνώμη για τον όρο) κοινής λογικής. Για παράδειγμα, όσο κι αν φωνάζει ο Μπαλασόπουλος για την διακίνηση/μετακίνηση/κινητικότητα/διαθεσιμότητα/whatever των δημοτικών αστυνομικών, δεν σημαίνει αυτόματα ότι έχει δίκιο όποιος τους παίρνει από την τοπική αυτοδιοίκηση. Θα πρέπει να αναλογιστούμε αν πιστεύουμε ακόμα στη διοικητική αποκέντρωση και δούμε παράλληλα αν υπάρχει πραγματικό δημοσιονομικό όφελος.

Η περίπτωση των ταξί απ' την άλλη, ή αυτή των φαρμακοποιών που επέμεναν στο δικαίωμα τους να χρεώνουν 35% καπέλο στο βρεφικό γάλα, ή των γιατρών που "δεν ήξεραν" πως να ανοίξουν έναν υπολογιστή (για να μπορούν να υπερσυνταγογραφούν και να τα παίρνουν από τις φαρμακευτικές), ή των δημοσίων υπαλλήλων που δεν ήθελαν να απογραφούν, ή των εργολάβων που δεν ήθελαν να αλλάξει ο τρόπος κρατικών προμηθειών, ή των εφοριακών που δεν ήθελαν να έχουν διευθυντές που προκύπτουν με κριτήρια αντί υπουργικής απόφασης, ή των δικηγόρων και των μηχανικών που...  Να συνεχίσω; Αυτές οι περιπτώσεις, και τόσες άλλες, μάλλον ήταν ξεκάθαρες. 

Δεν είχαν την πολυπλοκότητα της δημόσιας διοίκησης, ούτε χρειάζονταν ειδικές γνώσεις για να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να πληρώνουμε με αίμα τις "ειδικές" ρυθμίσεις που εξασφάλισαν τις τελευταίες δεκαετίες.

Τους τελευταίους 12 μήνες, είχαμε δύο γύρους "αγωνιστικής γυμναστικής", που και οι δύο αφορούσαν τη δημόσια διοίκηση. Κατά τα άλλα, ηρεμία. Κατά τη γνώμη μου, και οι δύο (μετακίνηση ΙΔΑΧ και δημοτική αστυνομία) ήταν αντιμεταρρυθμιστικές κινήσεις, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι δεν έχει γίνει τίποτα άλλο. 

Τέλος αξιολόγησης. Τέλος και της παραμύθας κάπου εδώ. Όποιος θέλει να βρει τις διαφορές μεταξύ ΣαμαροΝΔ/ΒανοζελοΠΑΣΟΚ/ΚουβελοΔΗΜΑΡ/ΤσιπροΣΥΡΙΖΑ και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων, περαστικά του. "Η σωτηρία" που έχουν να προσφέρουν είναι ακριβώς η ίδια, είναι μαϊμού, και κρύβεται πίσω από συνθήματα και τσιτάτα. Τις διαφορές μπορούν να τις εντοπίσουν μόνο τα πληρωμένα φερέφωνα και οι απελπισμένοι - αυτοί που πιάνονται από τα μαλλιά τους ενώ πνίγονται μεσοπέλαγα. 

Συμπαθάτε με - δεν θα πάρω. Το μόνο που με νοιάζει είναι πόσο θα πάρει μέχρι να πάνε όλοι αυτοί οι σωτήρες (και οι επόμενοι) στον αγύριστο, και αν μπορεί αυτό να γίνει χωρίς να μας πάρουν μαζί τους. Θα ήταν μία σταγόνα ελπίδας η συνεννόηση ειλικρινών σωτήρων/μεταρρυθμιστών και η διαμόρφωση νέου μεταβατικού κόμματος, αλλά μάλλον ζητάω πολλά. Δεν γίνονται αυτά στις μπαναμίες χωρίς εξωτερική παρέμβαση, ή αίμα, ή βίαιη χρεοκοπία, ή όλα τα προηγούμενα μαζί. Εις αύριο τα μεγάλα λοιπόν. 

Καλά μπάνια...