ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ελιά, 58 και «άλλοι»

Αυτές είναι οι ομάδες της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας· άλλες υπό σύσταση, και άλλες υπό διάλυση.

Οι «άλλοι» και οι 58 είναι οι πραγματικοί μεταρρυθμιστές – κατά πλειοψηφία άνθρωποι με γνώσεις και εμπειρία μέσα ή πέριξ της διακυβέρνησης και της πραγματικής οικονομίας. Στερούνται, όμως, κάθε επαφής με τη λειτουργία κομματικών μηχανισμών, και εκλογικών μαχών. Δεν το έχουν κάνει, και μάλλον απεύχονται την όποια επαφή με αυτή την πραγματικότητα.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ έχουν τις γνώσεις και τους ανθρώπους να κάνουν εκλογές, αλλά στερούνται σαφώς κάθε διάθεσης για πραγματικές συγκρούσεις και αλλαγές. Το ΠΑΣΟΚ δεν υφίσταται πολιτικά, ενώ η ΔΗΜΑΡ φαίνεται απασχολημένη με την αρπαγή όποιου παλαιοκομματικού πτώματος μπορεί να αποσπάσει από τον πρώην δικομματισμό, από ανθρώπους της ΔΑΚΕ μέχρι πολιτευτές που η κοινωνία (όχι τα ΜΜΕ) έχει απορρίψει.

Η ομιλία Βούλγαρη εκ μέρους των 58 από το Περιστέρι, όπου ανακοίνωσε την κάθοδο τους στις ευρωεκλογές σε ρόλο «αιχμής του δόρατος» για τον χώρο, μοιάζει να αιφνιδίασε τους σχεδιασμούς Βενιζέλου που μέχρι τότε νόμισε ότι θα τους αφομοιώσει σιωπηλά στο πλαίσιο μίας ψευδεπίγραφης ανανέωσης· ψευδεπίγραφης, εφόσον το ΠΑΣΟΚ έχει εγκαταλείψει κάθε νεοτερισμό και μάχη για διαρθρωτικές αλλαγές, έχοντας μετατραπεί σε παρακολούθημα του ξηλώματος που συντελείται από τη Νέα Δημοκρατία στις λίγες μεταρρυθμίσεις της περιόδου 2009-2011.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα κινήσει το σχήμα της Ελιάς, ως διακριτό των 58, μπερδεύοντας τα όρια και τις διαχωριστικές εκμεταλλευόμενος την πρόσβαση του στα ΜΜΕ. Θα επιχειρήσει να αφομοιώσει τους 58 ως τάση μέσα σε αυτό το σχήμα, και όποιος διαφωνήσει θα ξεχαστεί εν μέσω μίας ρητορικής που θα λέει: «προχωράμε για το καλό της πατρίδας και του χώρου». Η Ελιά ως προβιά στο ΠΑΣΟΚ, όπως αυτό κατάντησε στα χέρια του σημερινού αρχηγού του.

Η επιστροφή του κ. Λοβέρδου, και οι δηλώσεις που έκανε την Παρασκευή στον 9,84 και την δημοσιογράφο Νόνη Καραγιάννη περί συνιστωσών είναι άκρως ενδεικτικές.

Η ανάγκη οι 58 και οι «άλλοι» να κάνουν το άλμα στο κενό, να βγουν από το λεγόμενο comfort zone τους δημιουργώντας κομματική/παραταξιακή οργάνωση και δομή, είναι δεδομένη. Αν δεν το κάνουν θα αφομοιωθούν – θα δώσουν «ανανέωση» χωρίς να έχουν κανένα εχέγγυο πραγμάτωσης της. Το αν το αντιλαμβάνονται έτσι και το αν θα το κάνουν είναι το κρίσιμο ερώτημα των επόμενων ημερών. Ο όποιος χρόνος ζύμωσης έχει λήξει – ακολουθούν οι πράξεις.

Τέλος, σε ό,τι αφορά την ΔΗΜΑΡ, δεν έχει ούτε κάτι να προσθέσει σε αυτό το σχήμα, ούτε κάτι να πάρει. Η στάση της, δεδομένης της επιθυμίας του αρχηγού της για οπισθοφυλακή, είναι απόλυτα κατανοητή· αν αποτύχει η Ελιά, θα πάει να εισπράξει ό,τι αφήσει πίσω του το κουφάρι. Αν πετύχει, θα μείνει εκεί που ήταν πάντα, στο βολικό περιθώριο του 3%. Ο σημερινός της πρόεδρος αρνήθηκε να αρπάξει κάθε ευκαιρία για μεγέθυνση της επιρροής του κόμματος στο εκλογικό σώμα, σαν να εξαρτάτο η προσωπική του συνέχεια από αυτό τον αυτοπεριορισμό.