Ο Ευάγγελος ταχυδακτυλουργός

Ο τίτλος είναι σκοπίμως homage στο θέατρο σκιών. Οδηγίες προς μαθητευόμενους μάγους: παίρνεις τον Μπίστη, τον βάζεις να ενθαρρύνει το εγχείρημα του Βούλγαρη, τους βοηθάς να προχωρήσουν «για τη σωτηρία του χώρου» (αφού τον έχεις ρίξει στο 5%), τους κάνεις μέχρι και εκδήλωση, και μόλις σηκώσουν κεφάλι, μόλις ανταποκριθεί ο κόσμος σε αυτό που δεν είσαι εσύ αλλά χρειάζεται ο χώρος, το αποκεφαλίζεις με συνοπτικές διαδικασίες μέσα από την καμαρίλα (για δυο) του Μαξίμου. Για την δημοκρατία πάντα... Για ένα αδιευκρίνιστο(;) υπέρτερο καλό...

Σε ένα βράδυ, η «Πρωτοβουλία των 58» έγινε από Ελιά, «τάση» στην Ελιά· δεν ήταν πια ο πυρήνας γύρω από τον οποίο θα ανασυσταθεί η Κεντροαριστερά, αλλά κάτι σαν την «Δυναμική Ελλάδα» του κ. Μόσιαλου, κι ας καταγράφεται σε δημοσκοπήσεις με 15% αντί του 0,15% του δεύτερου. Μαγικός ο Ευάγγελος – ρωτήστε και τον κ. Λοβέρδο αν δεν με πιστεύετε, που έσπευσε να επιστρέψει δελφίνος στο ΠΑΣΟΚ.

Η «Πρωτοβουλία των 58», παρά τις παθογένειες της, ήταν μία πρώτη συσπείρωση τουλάχιστον 20 «Μόσιαλων», αφού συνάσπισε τουλάχιστον 20 μεταρρυθμιστικές προσωπικότητες. Δεν είχαν ιδέα από κομματικές οργανώσεις, από καμπάνιες και εκλογές, και δεν όφειλαν να ξέρουν· άλλη ήταν η δουλειά τους, και ξεκινούσε με την επανατοποθέτηση του Κέντρου και της Κεντροαριστερας υπό τις νέες συνθήκες. 

Το οργανωτικό θα το έφερνε ο Ευάγγελος... Με την αφέλεια της αθωότητας και των καλών προθέσεων αυτό νόμισαν· ίσως και με την αλαζονεία της αναγνώρισης σε ένα κύκλο ανθρώπων που λίγο έχουν να κάνουν με εκλογικές πλειοψηφίες. Μπέρδεψαν το κεφάλαιο της όποιας αριστείας με αυτό της λίστας ψηφοφόρων του μέσου διαδρομιστή, αλλά δεν είναι το ίδιο. Ο Ευάγγελος αυτό έδειξε με την απόφαση του, εν μέσω προεκλογικής περιόδου, να πάμε σε εκλογές με σταυρό προτίμησης και να λήξει έτσι την όποια συζήτηση περί ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού που ποτέ δεν επιδίωξε ειλικρινά. Για «γέμισμα» τους ήθελε εξαρχής, για εμπλουτισμό του «brand ΠΑΣΟΚ». Και τα ΜΜΕ σε ρόλο τσοπανόσκυλου.

Όσοι εντοπίσαμε έγκαιρα τον αμοραλισμό του ανδρός ως κίνδυνο για το εγχείρημα, πέσαμε στο πυρ το εξώτερον – όσο ευγενικά (ή μη) κι αν το θέσαμε. Στο πυρ το εξώτερον και όποιος είπε πως συντάσσεται μόνο με όποιον παραμένει πιστός στις αλλαγές που χρειάζεται η χώρα, και δεν ταύτισε αξιωματικά τον κ. Σαμαρά με αυτές τις αλλαγές καθιστώντας την διατήρηση του στην εξουσία αδιαπραγμάτευτη.

Τελειώσαν όλα; Φυσικά και όχι. Κάθε πάθημα, μάθημα. Το τί κάνει ο καθένας με τα στραβοπατήματα κρίνει πάντα τη μοίρα του. Αυτή η μικρή περιπέτεια έδειξε το πραγματικό πρόβλημα της χώρας – τον κυνισμό του υφιστάμενου πολιτικού προσωπικού και την ανάγκη άμεσης αντικατάστασης του. Για την ώρα τη σκυτάλη την κρατάνε «άβγαλτοι». Το αν αυτό είναι πλεονέκτημα ή μειονέκτημα, θα φανεί στην ικανότητα τους να καλύψουν ικανοποιητικά τα κενά τους και να προτάξουν τις δυνάμεις τους, που δεν μπορούν να είναι άλλες από καθαρές θέσεις και ένα νέο αξιακό πλαίσιο για την πολιτική πρακτική, τη διακυβέρνηση, και τη χώρα συνολικά. Όποιον κι αν στεναχωρήσουν, με όποιον κι αν χρειαστεί να συγκρουστούν.

Οι συμβιβασμοί δεν μπορούν να γίνουν σε θέματα αρχών. Μόνο εγωισμοί θα τσαλακωθούν σε αυτή την πορεία – και είναι θεμιτό αν είναι να αναδυθούν συλλογικές αξίες, προτάσεις και τελικά μία λύση για την πολιτική κρίση που διαπιστώνουν όσοι δεν είναι εγκλωβισμένοι σε μικρο(κομματικά)-διλήμματα.

Αν το πρόταγμα είναι προοδευτικό, αν η Ανοιχτή Κοινωνία είναι αδιαπραγμάτευτη, αν η συμμετοχική δημοκρατία είναι σκοπός, τότε τα επόμενα βήματα είναι αυτονόητα: 1. άμεση εσωτερική οργάνωση της Πρωτοβουλίας (εκπρόσωπος τύπου, υπεύθυνος πολιτικού σχεδιασμού, γραμματείς τομέων κλπ), 2. προκήρυξη πειστικών ανοιχτών διαδικασιών συγκρότησης ψηφοδελτίου, 3. δεσμευτική ημερομηνία καλέσματος επικύρωσης ψηφοδελτίου και προσυνεδριακού διαλόγου, 4. δέσμευση για ανοιχτό μετεκλογικό συνέδριο ανάδειξης ιεραρχίας και συγκρότησης του νέου κομματικού υποκειμένου. Κι «ό,τι βγάλει η κάλπη» και η διαδικασία, κ. Μπίστη.

Οι διαδικασίες των ανωτέρω θα κρίνουν την επιτυχία· όσο πιο ανοιχτές και ειλικρινείς, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες επιτυχίας στον καιρό της δυσπιστίας.

Και κάτι τελευταίο: μην φοβηθεί κανείς να διασπάσει και να εμβολίσει ανοιχτά άλλους χώρους. Είναι αναπόφευκτο, όσο και θεμιτό. Φτάνει να γίνει με ήθος, χωρίς εχθροπάθεια και πόλωση. Δεν έχει εχθρούς το Κέντρο – μόνο λύσεις. Το κενό μπροστά είναι υπερμέγεθες, όσο και το άλμα που απαιτείται. Οι διαδικασίες θα δώσουν το βηματισμό, και οι αξίες που θα προταχθούν την ορμή.