Από το 2009 μέχρι σήμερα, ζούμε μέσα σε μία συνεχόμενη «στιγμή» - σε ένα ορόσημο: στο τέλος του παλιού και την καθολική αποδοχή της ανάγκης για κάτι καινούργιο. Μου αρέσει να παραποιώ το γνωστό «η ζωή είναι αλλού» με το «η ζωή είναι αλλιώς».
Δυστυχώς, η αλλαγή παίρνει χρόνο. Αν δει κανείς τη χθεσινοβραδινή συνέντευξη του πρώην υπουργού κ. Γερουλάνου θα καταλάβει τί εννοώ· τη διαφορά μεταξύ προγραμματικού λόγου που κινείται γύρω από ένα αξιακό κορμό, απέναντι σε ερωτήματα «καθημερινότητας» που συχνά λειτουργούν ως βόμβος – ως θόρυβος.
Γνώμη μου είναι ότι δεν χρειάζεται άλλη απάντηση στο «θόρυβο»· στο κενό πρέπει να απαντήσει κάποιος, και αυτό δεν γίνεται εύκολα.
Όταν η θέση σου είναι πως δεν μπορεί να συνεχιστεί το προσωποκεντρικό κράτος, αυτό που ο υπουργός απολαμβάνει το κάθε τί που περνάει από το γραφείο του (με την ευρεία και την κακή έννοια) για να αποκομίσει τα εύσημα της λύσης που θα δώσει, αντί να ενθαρρύνει τις υπηρεσίες του να λειτουργήσουν αυτόνομα ως οφείλουν με κοινοποιημένες διαδικασίες και κριτήρια, τότε είναι αδιανόητο να προβάλλεις τα πρόσωπα ως κυρίαρχο μέρος της λύσης αντί αυτού που κομίζουν. Γιατί ακόμα κι αν η αφετηρία τους είναι σωστή, σε ένα τέτοιο πλαίσιο, θα στρεβλώσουν, θα αχρηστευθούν. Αναλυτικότερα με το παράδειγμα του πολιτισμού, εδώ.
Είμαι βέβαιος πως αυτό το έχει καταλάβει η κοινωνία, έστω άρρητα, αλλά όχι οι δημοσιογράφοι που επικεντρώνονται στα ψυχογραφήματα των προσώπων που ασκούν ή παράγουν πολιτική, και τις μεταξύ τους αντιπαλότητες, αντί στο δια ταύτα των προτάσεων τους. Εκεί χωλαίνει εν πολλοίς και η πρόοδος στο δημόσιο διάλογο: στον ισορροπισμό(sic) της ενημέρωσης μεταξύ προσώπων, αντί στην εμβάθυνση και στον έλεγχο των όσων λένε – των θέσεων τους.
Η κεντροαριστερά με το φιλελεύθερο κέντρο εξέφραζαν παραδοσιακά το χώρο των ιδεών, ένα χώρο που τείνουμε να ποινικοποιήσουμε σήμερα. Μπορεί κάποιος να μιλήσει και για «αντι-διανοουμενισμό», ακόμα και από ακαδημαϊκούς και διανοούμενους. Μία προσπάθεια, σαν της «ελιάς» ή του «ποταμού», που βασίζεται στο συμβολισμό ή στα πρόσωπα τροχοδρομεί εαυτόν προς την αποτυχία.
Τί θες, για ποιούς, πώς και με ποιούς θα το κάνεις, και στο τέλος το πώς σε λένε. Αυτή είναι η σειρά. Και είναι σημαντικό να την τηρήσεις ως ιεράρχηση σκοπού καταρχάς, αλλιώς θα μπερδέψεις το τί θες, με το ποιόν θες. Το λάθος της Μεταπολίτευσης, και της πλαστικής σημαίας που μας έχει εγκλωβίσει στο αέναο ορόσημο της πενταετίας. Να προχωρήσουμε;
_____
σχετικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου