Παρουσίαση ψηφοδελτίου χωρίς υποψηφίους – όχι κόμματος

«Εγώ τείνω στον Τζημερισμό», μου είπε χαριτολογώντας πριν από καιρό ένας καλός φίλος – παλιός αριστερός. «Όχι με αυτόν τον ηλίθιο, αλλά το ‘από τα κάτω’ που έκανε – δεν θα βγει άκρη αλλιώς με αυτούς που έχουμε».

Είναι κοινή διαπίστωση, αν δεν είσαι ψεκασμένος στον αντίποδα των ψεκασμένων, πως δεν είναι τα κόμματα το πρόβλημα ή οι ψηφοφόροί τους (δεν είναι η λύση να στείλουμε κάποιους εξορία, ε;) αλλά οι κορυφές, οι ηγετικές τους ομάδες και οι μηχανισμοί τους (κομματικοί, μηντιακοί, επιχειρηματικοί) που εξασφάλισαν την αναρρίχηση και την με κάθε κόστος παραμονή τους εκεί.


Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι αποτελεί λύση η ‘πολιτική χωρίς πολιτικούς’ ή ‘χωρίς πολιτικό παρελθόν’ (σε καφετέριες θα τους βρει;) ούτε πολιτική χωρίς κόμματα και εσωτερικές διαδικασίες αντιπροσώπευσης κάποιου πράγματος μεγαλύτερου και συλλογικότερου του εγωισμού του ενός ‘Ηγέτη’ ( ή των 30/58/κ.ο.κ.).

Κάθε άλλο, το σημερινό πολιτικό προσωπικό καθιστά πρωταρχική την ανάγκη για την επιστροφή της πολιτικής, αφού αποδεχτήκαμε σιωπηλά και για δεκαετίες την υποκατάσταση της από την συστηματοποιημένη διαπλοκή κάθε βαθμίδας, της διαπλοκής που στην Ελλάδα αποδεχτήκαμε σαν κανονικότητα.

Αυτή την ώρα, κι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δεν έχω την πολυτέλεια να ασχοληθώ με το ποιός θα κάνει την καλύτερη αρπαχτή στην κάλπη, ποιός θα κάνει το κόλπο που θα βουτήξει τις ψήφους, όσο κι αν αγωνιώ ότι θα γεμίσει το ευρωκοινοβούλιο ευρωσκεπτικιστές από όλες τις χώρες· και αυτές που δανείζονται και αυτές που δανείζουν. 

Με ενδιαφέρει η συλλογικότητα που θα μας οδηγήσει στην επόμενη μέρα, που δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο εκτός από κόμμα, έστω υπό διαμόρφωση, από ανθρώπους που κατανοούν τα παραπάνω και τα θέτουν ως πρώτη προτεραιότητα. Δεν είναι φορμαλισμός – είναι η λειτουργία της δημοκρατίας. Και παρέα να ήσουν πριν, από την ώρα που μπαίνεις στην πολιτική βγάζεις το χέρι από την τσέπη, μιλάς στους πρώην συναδέλφους στον πληθυντικό και παρουσιάζεις σχέδιο και χρόνους – όχι την αποψάρα σου. Αυτό το κάνουμε όλοι πια – τα κοινωνικά δίκτυα να είναι καλά.

Από αυτή την άποψη λοιπόν, και μόνο, η συνέντευξη τύπου 'του Σταύρου' (δεν είδα ποτάμι) με άφησε παντελώς αδιάφορο. Και θα συνεχίσει να με αφήνει αδιάφορο, μέχρι να δείξει αφενός πως κατανοεί τα βασικά της πολιτικής, και αφετέρου ότι δουλεύει σκληρά για να καλύψει τα κενά που έχει λόγω της ξαφνικής εισόδου του σε ένα παιχνίδι όπου δεν οφείλει να κάνει τις ερωτήσεις – αυτές τις κάνεις πολύ πριν βγεις στον κόσμο – αλλά να δίνει μία εκδοχή, έστω, των απαντήσεων. Με σεβασμό στο πρόβλημα και σε αυτόν από τον οποίο ζητάς την ψήφο. Το αν συμπαθώ ή όχι αυτόν που μου λέει "άκου φίλε", ανήκει σε ένα άλλο πεδίο - σε μπύρες στο γήπεδο. Όταν μου ζητάς την ψήφο για την Ευρωβουλή, κοίτα να έχεις κάτι να πεις, κάτι που να μεριάζει το τέχνασμα, τη μανιέρα, το τάλαντο το επικοινωνιακό... Και να είσαι κόμμα - συλλογικότητα οργανωμένη με δημοσιοποιημένους κανόνες και αρχές (καταστατικό) - όχι 'ο Σταύρος'.