«ελιάς» εσοδεία

Η «ελιά» είναι η σύμπραξη του σημερινού ΠΑΣΟΚ με τρεις πρώην υπουργούς του: τους κυρίους Μπίστη (2003), Μόσιαλο (2011) και Λοβέρδο (2002, 2009). Κάθε άλλο σενάριο διεύρυνσης απέτυχε με κύρια ευθύνη του σημερινού προέδρου του ΠΑΣΟΚ. 

Με την ΔΗΜΑΡ, καταρχήν, χάθηκε κάθε εμπιστοσύνη όταν το «ό,τι πει ο Φώτης» για το ζήτημα της ΕΡΤ έγινε σπρωξιά στην πλάτη της ΔΗΜΑΡ εκτός κυβέρνησης· ο οπορτουνισμός της στιγμής δεν μπόρεσε να προβλέψει για το κακό σενάριο, το σημερινό, αυτό που θα ζητούσε εκλογική σύμπραξη λόγω δημοσκοπικής κατάρρευσης.

Η «κίνηση των 58» πήγε στην «ελιά» χωρίς καμία εκλογική συμμετοχή. Μετά τον αιφνιδιασμό με τον σταυρό προτίμησης και τη μη υιοθέτηση ασυμβίβαστου μεταξύ βουλευτή και υποψήφιου ευρωβουλευτή από τον κ. Βενιζέλο, για να μην αναφερθεί κανείς στις μειωτικές παραπολιτικές διαρροές, ήταν θέμα αξιοπρέπειας η οπισθοχώρηση των «58».

Οι δε διαδικασίες συγκρότησης θύμιζαν δεξιά καμαρίλα, αντί ‘ανοιχτή σοσιαλδημοκρατία’. Οπότε, δεν προσήλθε κανείς που επιθυμεί πραγματική ανανέωση, αυτή που περνάει αναγκαστικά από ανοιχτές διαδικασίες.

Δεν προσήλθε και η πλειοψηφία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που δικαίως θίγεται από το ψευδεπίγραφο του εγχειρήματος όταν αυτό κατέληξε να είναι η αυξημένη επιρροή τριών πρώην ‘συντρόφων’ τους που εγκατέλειψαν τη βάρκα στην καταιγίδα για να επιστρέψουν δελφίνοι, ή έστω ‘παράγοντες’· ήταν ηλίθιοι όσοι έμειναν μέσα, όσοι στήριξαν την περιβόητη κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας... Όπως δεν προσήλθαν και οι εν ενεργεία ευρωβουλευτές μετά τη συνεχή απαξίωση τους από τον σημερινό αρχηγό, με κορυφαία στιγμή τον νυκτερινό αιφνιδιασμό του τελευταίου συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ.

Σε όλες τις συμπράξεις, πόσω μάλλον στην πολιτική, απαιτείται εμπιστοσύνη και σεβασμός. Ο σημερινός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ έκαψε κάθε τέτοια προοπτική στα δύο χρόνια που ηγείται αφού έβαλε τρικλοποδιά σε κάθε φυσικό σύμμαχο, κοιτώντας αποκλειστικά το προσωπικό και το βραχυπρόθεσμο όφελος – τους τίτλους των Κυριακάτικων φύλλων. Κρίμα που ο ηγέτης οφείλει να κοιτάει μακρύτερα, όποιο κι αν είναι το κόστος.

Αντιμέτωπος με την αποτυχία του Σαββατοκύριακου που μας πέρασε, ο κ. Βενιζέλος συνεχίζει ακάθεκτος για τα βράχια, και αναζητεί ευθύνες σε όποιον δεν πήγε, όχι σε αυτόν που κάλεσε ανεπιτυχώς, αφού είχε κάψει κάθε γέφυρα, και προδώσει κάθε πολιτικό fair play και εμπιστοσύνη. Έφτασε δε, στο σημείο να απειλήσει τον Πρωθυπουργό που έριξε με εθνικές εκλογές, την ευθύνη των οποίων θέλει να του καταλογίσει αν το ΠΑΣΟΚ πατώσει σε 70 μέρες υπό την ηγεσία του. Θλιβερές στιγμές, και ορθώς μας θυμίζει σήμερα ο Φελνίκος το «γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνην…»

Στον αντίποδα, ξεκινάει σήμερα η αντίστοιχη προσπάθεια της ΔΗΜΑΡ, που έχει να επιδείξει περισσότερες προσχωρήσεις, αλλά ούτε όνομα αλλάζει, ούτε προνομιακούς συνομιλητές τους έκανε, ούτε πάνω από τα κομματικά όργανα και όσους έμειναν στις τάξεις της τους έβαλε.

Αν η προτεραιότητα του κ. Βενιζέλου είναι όντως η κυβερνητική πλειοψηφία και η πορεία του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές, «η πόρτα είναι ελεύθερη και τα σκυλιά δεμένα». Ας συγκαλέσει για αρχή τα όργανα του κόμματός του, αυτά που παραγκωνίζει διαρκώς εδώ και δύο χρόνια πίσω από κλειστές πόρτες στο Μαξίμου. Το φάντασμα που πλανάται πάνω από την κυβερνητική πλειοψηφία δεν είναι ο Παπανδρέου – αυτός έχει αποδείξει από το 2011 τις προτεραιότητες του, όταν πρότεινε συγκυβέρνηση στον τότε αντιμνημονιακό κ. Σαμαρά. Σειρά σας κ. Βενιζέλο, να αποδείξετε για μία φορά τις δικές σας.