Σοσιαλδημοκράτες στο «νέο Γοργοπόταμο»

Καταλαβαίνω τους αριστερούς που αποδέχτηκαν την πρόσκληση Τσίπρα για το 2^ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Η Αριστερά είναι στην κυβέρνηση και είναι απολύτως κατανοητές, τόσο η όποια επιθυμία να συμβάλουν, όσο και η ουτοπική σκέψη πως θα καταφέρουν να αλλάξουν σε κάποιο βαθμό την πορεία αυτού που μπορεί να περιγραφεί μόνο ως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν μπορεί να περιγραφεί με τους μέχρι σήμερα πολιτικούς ορισμούς. Είναι απλά ένας συρφετός που ήρθε να καταλάβει το χώρο του πελατειασμού που νέμονταν εναλλάξ ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία μέχρι χθες, απαλλαγμένος από πολιτικά χαρακτηριστικά, αφού ξεκινάει από την εθνικιστική δεξιά και φτάνει μέχρι τις στέπες της κομμουνιστικής αριστεράς. Καμία σχέση με την ευρωπαϊκή. Καμία σχέση με την ευρωπαϊκή.

Μία ευρωπαϊκή αριστερά θα αγωνιούσε για το πρόβλημα της χώρας, πολύ πριν ασχοληθεί με το πρόβλημα του κόμματος. Θα εξυπηρετούσε φυσικά το δεύτερο, αλλά πάντα υπηρετώντας το πρώτο. Θα αντιλαμβανόταν τη σημασία των θεσμών και θα πάλευε με τα τέρατα για να τους ενισχύσει, να τους οχυρώσει απέναντι στον επόμενο Παπαγγελόπουλο, στον επόμενο Πρωθυπουργό που θα επιχειρούσε να κυβερνήσει με «εντολή Σαμαρά» και διαπραγματεύσεις για τα κοινά πίσω από κλειστές πόρτες, ενισχύοντας την Διαφάνεια.

Ετούτη, η κομμουνιστική αριστερά, έβαλε το κόμμα πρώτο. Το κράτος είναι το κόμμα, μία αντίληψη που μοιράζεται και με την Δεξιά. Την μοιράζεται και με την Εκκλησία - κι αυτή νομίζει πως η χώρα είναι Εκείνη. Και οι τρεις, εχθρεύονται κάθε κανονιστικό πλαίσιο που τους περιορίζει, που τους υποχρεώνει σε λογοδοσία και θεσμικό έλεγχο.

Αυτά τα χαρακτηριστικά δημιουργούν κοινούς τόπους συνάντησης. Ο Αρχιεπίσκοπος έχει λόγο στο τι θα διδάσκεται στα σχολεία, ο κ. Παπαγγελόπουλος είναι πλέον «σύντροφος», ενώ το Μαξίμου συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερες εξουσίες, σκοτώνοντας κάθε ελπίδα για ένα επιτελικό αποκεντρωμένο κράτος που θα λειτουργεί ερήμην κομματικών επιταγών.

Οι μόνοι που αντιστάθηκαν διαχρονικά σε αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης, ήταν οι σοσιαλδημοκράτες. Όχι πάντα με επιτυχία ομολογουμένως, αλλά ό,τι έχει να επιδείξει η Ελλάδα σε αυτή την κατεύθυνση, ήταν δικό τους. Από το ΑΣΕΠ, τις ταυτότητες και την ΕΛΣΤΑΤ, μέχρι τον Καλλικράτη, τη ΔΙΑΥΓΕΙΑ και το opengov.

Έτσι, όσο κι αν σεβόμαστε τις επιλογές κάθε πολιτικού να κινηθεί όπως εκείνος ή εκείνη θεωρεί σκόπιμο για τη χώρα, οφείλουν, νομίζω, μια κουβέντα, για το πώς οραματίζονται αυτή την συνεργασία με αυτόν τον συρφετό οπισθοδρόμησης και καταστρατήγησης όσων και εκείνοι, ενδεχομένως, πάλεψαν να γίνουν στο παρελθόν. Κάθε αυταπάτη ή «αυταπάτη» για το περί τίνος πρόκειται διαλύθηκε οριστικά στα μέσα του 2015· ουδείς μπορεί να την επικαλεστεί πλέον στα πρόθυρα του 2017.