Το φιάσκο της (αντισυνταγματικής) αλαζονείας

Α. Τσίπρας, στην Προ Ημερησίας Διατάξεως Συζήτηση για τη Διαφθορά και τη Διαπλοκή: «Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ξέρετε για κάτι που είμαι πάρα πολύ ευτυχής από αυτόν τον διαγωνισμό για τις άδειες; Είμαι πολύ ευτυχής, γιατί με αυτήν τη διαδικασία όλος ο ελληνικός λαός διαπίστωσε επιτέλους ότι αυτοί που για χρόνια τώρα φάνταζαν τεράστιοι, ογκόλιθοι, ανίκητοι, δεν ήταν τίποτε άλλο από απλούς επιχειρηματίες σαν όλους τους άλλους και πρέπει και αυτοί, όπως όλοι σε αυτόν τον τόπο, να τηρήσουν τον νόμο και να είναι υπόλογοι απέναντι σε αυτόν, γιατί ο νόμος είναι για όλους.

Και αυτό που χάρηκα πιο πολύ και εγώ, όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες, είναι ότι αυτοί οι ογκόλιθοι, τα μεγαθήρια, κλείστηκαν επί τρία μερόνυχτα μέσα στα καμαράκια στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και δεν έβγαιναν από εκεί, γιατί έπρεπε να τηρηθεί ο νόμος και αυτό ήταν το μήνυμα που δόθηκε επιτέλους για μια φορά από τη Μεταπολίτευση και μετά. Ότι εδώ τηρείται ο νόμος!

Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω μια έκφραση άλλη, ότι το νταβατζιλίκι –πώς το είχατε πει- τελείωσε. Τώρα τελείωσε πραγματικά. Αυτό ήταν το μήνυμα.»

Ο «ογκόλιθος» ήταν άλλος τελικά - αυτός της αντισυνταγματικότητας. Όσοι προειδοποίησαν για την αντισυνταγματικότητα της υφαρπαγής των αρμοδιοτήτων του ΕΣΡ από τον κ. Παππά, στοχοποιήθηκε ως μέρος της διαπλοκής.

Προφανώς ο Πρωθυπουργός, με τη λοιπή σημερινή δράκα του Μαξίμου, νόμισε πως μπορούσε να προσπεράσει και το Σύνταγμα, όπως προσπέρασε το έκτρωμα της «φαντεζί διαπραγμάτευσης», του προσχηματικού δημοψηφίσματος των πέντε ημερών που έκλεισε τις τράπεζες και πέταξε τα ελληνικά ομόλογα στα αζήτητα, εκτός ποσοτικής χαλάρωσης. Με επικοινωνιακά κόλπα και τερτίπια.

Όπως νόμιζε πως θα διώξει το ΔΝΤ από το πρόγραμμα σταθερότητας, χρησιμοποιώντας τις υποκλαπείσες συνομιλίες, αφήνοντας την υπόνοια στο διεθνή τύπο πως το ελληνικό κράτος είναι διάτρητο, πως οι μυστικές υπηρεσίες κάνουν τέτοιες βρωμοδουλειές για χάρη της κυβέρνησης. Υπόνοιες που επανήλθαν με τις παρακρατικές πιέσεις που ασκήθηκαν σε Δικαστή του ΣτΕ, όταν αντιστοίχως υπεκλάπη ηλεκτρονική του συνομιλία και δημοσιοποιήθηκε την κρισιμότερη στιγμή της διαδικασίας του ΣτΕ για τις τηλεοπτικές άδειες, με την κυβέρνηση να διατάσσει έρευνα εναντίον του θύματος της παραβίασης της ιδιωτικότητάς του και όχι του θύτη.

Σε αυτή την πορεία, μάθαμε πόσα στρώματα έφερε ο στρατός, που θα κάνουν οι διαγωνιζόμενοι την ανάγκη τους, τι θα φάνε και τι θα πιουν. Μάθαμε και ποιός πληρώνει για όλα αυτά: οι ίδιοι οι διαγωνιζόμενοι, οι «ογκόλιθοι» που χάρισαν τόσο απλόχερα θέαμα και χαρά στον Πρωθυπουργό, σύμφωνα με την παραπάνω δήλωσή του, με τον εγκλεισμό τους «επί τρία μερόνυχτα μέσα στα καμαράκια στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης», με πληρωμή σχετικού τσουχτερού παράβολου συμμετοχής. Κανείς τους δεν αναρωτήθηκε σε αυτή την πορεία: ωραία τα λέμε, αλλά αν έχουν δίκιο όσοι φωνάζουν για αντισυνταγματικότητα, ποιός θα πληρώσει για όλα αυτά;

Συντετριμμένοι και οργίλοι βγήκαν ο ένας μετά τον άλλον, μετά την αναγγελία της απόφασης του ΣτΕ, με πρώτη την κ. Γεροβασίλη και το λογύδριο της για όσα θα στερηθεί ο μικρός Βασιλάκης Καΐλας λόγω της άτιμης της κοινωνίας και των δικαστών της. Παρένθεση: η «φαντεζί διαπραγμάτευση» μπορεί να του κόστισε μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες δισ., να απόλυσε τον μπαμπά του ή να ισοπέδωσε τη σύνταξη της γιαγιάς του, αλλά του έδωσε «περηφάνια» του Βασιλάκη του Καϊλα... Κλείσιμο παρένθεσης.

Αν ο αντισυνταγματικός, τελικά, εγκλεισμός «στα καμαράκια», με τη δημοσιοποίηση κάθε λεπτομέρειας με λαγνεία κλειδαρότρυπας ενός δημόσιου εξευτελισμού, κυρίως των εργαζομένων που εκπροσωπούσαν τους επίδοξους ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών, δεν ήταν επαρκής απόδειξη των προθέσεων της κυβέρνησης, η αντίδρασή της στη δικαστική απόφαση αρκεί: «είμαι γκουβέρνο και το κέφι μου θα κάνω». Δεν υπάρχουν άλλοι συνταγματικά κατοχυρωμένοι πόλοι εξουσίας, δεν υπάρχουν όροι και δικλείδες στην άσκηση της, δεν υπάρχει έλεγχος, δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Υπάρχει μόνο Τσίπρας και οι 153 βουλευτές του σε ρόλο πήλινου στρατού, διαλύοντας κάθε απορία για το θαυμασμό που εκφράζει κάθε τόσο ο κ. Μπαλτάκος για τον τρόπο διακυβέρνησής τους.

Οι κυβερνητικοί ζουν σε ένα σύμπαν μεταξύ Σουλεϊμάν και Πούτιν, ενώ η νομοθετική διαδικασία σύμφωνα με τις επιταγές του Συντάγματος είναι μία μάλλον γραφειοκρατική διαδικασία. Πόσο απέχουν άραγε από το να την ακυρώσουν και αυτή, όπως πήραν πίσω τις αρμοδιότητες του ΕΣΡ; Γιατί να μην κυβερνούν με φιρμάνι;

Κάποιος εκδικητικός, δεν θα αρκούνταν στην ανατροπή του εκτρώματος της αλαζονείας τους, του νόμου Παππά, αλλά θα ζητούσε rewind και στο θέαμα: ακύρωση του παραβόλου που κατέβαλαν οι «ογκόλιθοι (της διαπλοκής)» και καταλογισμό του κόστους αγοράς των χημικών τουαλετών, των εργατοωρών, των λογισμικών και του catering στους άλλους «ογκόλιθους», όσους υπέγραψαν την διεξαγωγή του αντισυνταγματικού διαγωνισμού.

Οι υπόλοιποι, που το τελευταίο που επιζητούμε είναι πολιτική με τέτοιους όρους, θα αρκεστούμε στη λειτουργία του πολιτεύματος, έστω την ύστατη στιγμή. Την ύστατη στιγμή, γιατί η δικαιοσύνη είχε την ευκαιρία να ακυρώσει όλο αυτό το φιάσκο πολύ νωρίτερα. Με την ελπίδα πως η Αντιπολίτευση θα βοηθήσει στην επαναλειτουργία και την ενίσχυση του ΕΣΡ, για να δώσει αυτό με τη σειρά του τελικές, αντί των προσωρινών, άδειες λειτουργίας με την καταβολή του νόμιμου αντιτίμου, χωρίς η χώρα, το Σύνταγμα και οι εργαζόμενοι στα Μέσα να γίνονται θύματα στις μάχες εξουσίας της Βουλής, ή της εξωφρενικής αλαζονείας του σημερινού Μαξίμου.