CETA, Ευρώπη και Δημοκρατία

Η οικονομική παγκοσμιοποίηση συνεχίζει να τρέχει με ρυθμούς που ξεπερνούν την θεσμική που όφειλε να προηγείται - αυτή της διασφάλισης των κανόνων με θεσμικά αντίβαρα και δικλείδες. Είναι αδιαμφισβήτητο πως η ΕΕ οφείλει να συνάψει εμπορικές συμφωνίες με τον Καναδά, την Ιαπωνία, τις ΗΠΑ και άλλους εμπορικούς προορισμούς για τα προϊόντα της, αλλά αυτή δεν μπορεί να γίνει χωρίς θεσμικό πλαίσιο, ή παρακάμπτοντας τη δημοκρατική διαδικασία.

Ο Πρόεδρος της Κομισιόν έχοντας λάβει το μήνυμα της κριτικής που γίνεται πανευρωπαϊκά για τον μέχρι σήμερα τρόπο λειτουργίας της Ένωσης, ειδικά της Κομισιόν επί Μπαρόζο, αποφάσισε μία από αυτές τις συμφωνίες (CETA) να επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια. Ένα κρατίδιο του Βελγίου την καταψήφισε, ασκώντας βέτο, ως δικαιούται.

Ευρωβουλευτές όπως ο Guy Verhofstadt, που μέχρι χθες κατέκριναν την λειτουργία της Κομισιόν επί Μπαρόζο ως αντιδημοκρατική, γιατί διαπραγματευόταν και συμφωνούσε πίσω από κλειστές πόρτες για την ACTA και SWIFT, αίφνης κάνουν πλήρη μεταστροφή και ζητούν από την Κομισιόν να κάνει αυτό για το οποίο την κατηγορούσαν: να αποφασίσει μόνη της.

Ο δε Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Gianni Pittella, ζητάει ανοιχτά την αλλαγή του βέτο, της τελικής δημοκρατικής δικλείδας της ΕΕ, γιατί δεν πέρασε μία ΕΜΠΟΡΙΚΗ συμφωνία. Όχι για τους πρόσφυγες, όχι για τα δικαιώματα, αλλά για την πώληση φέτας (σε ό,τι μας αφορά) στον Καναδά!

Το Brexit φαίνεται να μην ήχησε αρκετά δυνατά στα αυτιά κανενός. Η δίκαιη ή μη εικόνα μίας ΕΕ που «φλυαρεί» για αρχές και αποφασίζει αποκλειστικά σύμφωνα με το παγκοσμιοποιημένο χρήμα, αντί της Δημοκρατίας, των θεσμών και των πολιτών που εξυμνούνται σε κάθε δεκάρικο του κάθε Gianni Pittella, εντείνεται.

Εντείνεται, γιατί αντί η ΕΕ να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να ενισχύσει τη συμμετοχικότητα των πολιτών, όχι απλά των κρατών, στη λήψη των αποφάσεων, δείχνει πρόθυμη να προσπεράσει ακόμα και τους ανεπαρκείς σημερινούς δημοκρατικούς θεσμούς.

Η συμφωνία με τον Καναδά δεν είναι κάτι έκτακτο ή μοναδικό. Όπως προείπαμε, θα ακολουθήσουν και άλλες. Προς τι λοιπόν η βιάση, πρώτα να ψηφιστούν όλες αυτές οι Συμφωνίες και μετά να ιδρυθεί το Εμπορικό Δικαστήριο που ζητούν όσοι σήμερα είναι επιφυλακτικοί; Γιατί δεν γίνεται η ελάχιστη προσπάθεια να βρεθεί μία θεσμική λύση, αντί για οικονομικά ανταλλάγματα;

Το πρόβλημα που θα προκύψει είναι ήδη γνωστό, οπότε είναι απορίας άξιο το γιατί επιλέγεται να αφεθεί να δημιουργηθεί, όταν είναι σαφές πως κατόπιν υπογραφής των συμφωνιών αυτών, θα χρειαστεί μία νέα διαπραγμάτευση για να γίνει αποδεκτό το θεσμικό όργανο - το Εμπορικό Δικαστήριο. Αν γίνει. Όταν γίνει.

Η Ευρώπη διαλύεται από μικρόνους και δειλούς πολιτικούς, που εμφανίζονται μονίμως πρόθυμοι να ακολουθήσουν την οικονομική παγκοσμιοποίηση, αλλά απειλούν με κατάργηση ακόμα και υπαρχόντων δημοκρατικών εργαλείων, όταν απαιτείται η δημιουργία διεθνών θεσμικών αντίβαρων. Το αν το κρατίδιο του Βελγίου που άσκησε βέτο το έκανε για ίδιον όφελος, δεν έχει καμία σημασία πλέον. Η αντίδραση των Ευρωπαίων Αξιωματούχων θα δημιουργήσει ένα ακόμα κύμα αντιευρωπαϊσμού και ευρωφοβίας.