Τι κράτος θέλουμε #drasiConf

Η γραπτή εισήγηση μου για τη συζήτηση της ολομέλειας στο συνεδρίου της 25ης Μαΐου, ως κείμενο βάσης για τη συζήτηση. Η προφορική μου εισήγηση ελπίζω να ανέβει κάποια στιγμή στο youtube της Δράσης, οπότε και θα την ανεβάσω εδώ, σε δεύτερο χρόνο. 

Για τα μέλη, το κείμενο και κάποιος σχολιασμός υπάρχει στο forum της Δράσης, εδώ.
______________

Ο ρόλος του κράτους είναι πρωτίστως αυτός της προστασίας. Το τι ορίζει ο καθένας ως προστασία είναι το δια ταύτα της πολιτικής αντιπαράθεσης ανά τους αιώνες, και ίσως είναι καιρός εν μέσω κρίσης, να επαναπροσδιορίσουμε το ελάχιστο δυνατό (αυτό χωρίς το οποίο δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης κράτους), και το επιθυμητό στη βάση μίας νέας συμφωνίας.

Τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει το ζήτημα της προστασίας ως ασφάλεια από εξωτερικό ή εσωτερικό εχθρό (τρομοκρατία, πόλεμοι) εις βάρος των δικαιωμάτων πολιτών, εθνοτήτων και μειονοτήτων. Αυτή πρέπει να είναι η νέα ισορροπία που θα πρέπει να αναζητηθεί, αφού είναι βέβαιο ότι μία ανελεύθερη κοινωνία που καταπατάει τους αξιακούς της κανόνες δεν θα μπορέσει ποτέ να προοδεύεσει. Ομοίως και σε ζητήματα εσωτερικής ασφάλειας (αστυνομία), είτε από πρόσωπα, είτε από θεομηνίες και φυσικά φαινόμενα (πολιτική προστασία, πυροσβεστική κλπ).

Το δεύτερο πεδίο προστασίας είναι αυτό που άπτεται της οικονομικής ανάπτυξης των πολιτών και των κρατών που αυτοί συγκροτούν. Τα προβλήματα και στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος είναι πλέον γνωστά: η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης από τη μία, και η υπερσυγκέντρωση πλούτου σε ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού από την άλλη δείχνουν το δρόμο για την ανάγκη εξεύρεσης μίας μέσης λύσης, όπου το κράτος θέτει το νομικό πλαίσιο και τα όρια λειτουργίας ούτως ώστε να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν ίσες ευκαιρίες για όλους.

Αυτό θα καθορίσει και το τρίτο πεδίο προστασίας, αυτό του κοινωνικού κράτους που μέσα από τη φορολογία και την αναδιανεμητική πολιτική φροντίζει για την εξασφάλιση των αδυνάτων της κοινωνίας σε ό,τι αφορά την υγεία, τις συντάξεις και την παιδεία.

Στην Ελλάδα της κρίσης αναδεικνύεται καθημερινά η στρέβλωση της έννοιας της προστασίας και συνεπώς του ρόλου του κράτους, είτε πρόκειται για την υπερπροστασία των κεκτημένων κλειστών ομάδων και επαγγελματικών κλάδων, είτε πρόκειται για την ασυλία του μεγάλου κεφαλαίου· από την πλαστή σύνταξη και το κλειστό επάγγελμα, μέχρι την φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου και των εθνικών προμηθευτών.

Ο μόνος τρόπος για να υπάρξει ένα σύγχρονο κράτος με όρους οικονομικής βιωσιμότητας και ανοιχτής κοινωνίας είναι η πίστη των πολιτών ότι εξυπηρετεί τους παραπάνω σκοπούς στο βαθμό που του επιτρέπουν οι δυνατότητες του, ως συλλογική έκφραση των προσδοκιών και των ελπίδων του, με όρους ισότητας και ισοπολιτείας. Ειδάλλως, τα κράτη διαλύονται.

Η κατεύθυνση δεν πρέπει να είναι φοβική και αντιδραστική, αλλά προοδευτική και διακριτή από το προηγούμενο καθεστώς της ψευδούς προστασίας που φόρτωνε χρέη στις ερχόμενες γενιές προκειμένου να εξασφαλίσει τους ημέτερους του πολιτικού συστήματος.

Η απάντηση στα παραπάνω ζητήματα δεν είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο κράτος, αλλά “ένα άλλο κράτος” που θα υπηρετεί τους παραπάνω σκοπούς και όχι όποιον τυγχάνει να έχει πρόσβαση στην εκάστοτε διακυβέρνηση. Θα είναι εκ των πραγμάτων μικρότερο, επιτελικό, στραμμένο προς την κοινωνία, με το βάρος στις κάθετες και αποκεντρωμένες δομές εκπλήρωσης σκοπού, αντί της εσωστρέφειας και της γραφειοκρατίας που έχει πνίξει κάθε ευκαιρία χάριν ενός αυτοτροφοδοτούμενου και αυτοαναφορικού Λεβιάθαν.

ανάΔραση #002 - η επόμενη μέρα

Την Κυριακή του συνεδρίου, και εν αναμονή της ολοκλήρωσης της ψηφοφορίας για νέα Κεντρική Επιτροπή της Δράσης, έγραφα:

Αυτό που χρειάζεται η χώρα δεν είναι άλλη μία φράξια, άλλο ένα λόγο για κατακερματισμό του σημερινού πεδίου, αλλά σύνθεση ιδεών και ανθρώπων με σκοπό την αναγέννηση της πολιτικής με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον - στις επόμενες γενιές - και όχι μόνο τις επόμενες εκλογές και το πρόσκαιρο όφελος του πολιτευτή. Δεν χρειάζεται άλλη διάσπαση και εμφυλιοπολεμική πόλωση η χώρα, αλλά συνδιαμόρφωση ενός θετικού οράματος για το μέλλον μέσα από την σύνθεση δυνάμεων.

Είναι πολύ πιθανό να είναι λανθασμένη η εκτίμηση μου, αλλά προβλέπω άλλη μία αποτυχία ενός εγχειρήματος που ξεκίνησε με τις καλύτερες των προθέσεων, και πρώτα απ'όλα αυτές του Στέφανου Μάνου που παραιτήθηκε για να ανοίξει το δρόμο για την διεύρυνση. 

Δεν παραιτήθηκε γιατί δεν ήθελε να γίνει η διεύρυνση - το αντίθετο. Παραιτήθηκε γιατί δέχτηκε το προφανές: ότι η "ταμπέλα" της Δράσης με ένα κεντροδεξιό στο τιμόνι δεν μπορεί να πείσει ως χώρος συνάντησης διαφορετικών δυνάμεων, στο παρόν κλίμα. Το προσπάθησε στις εκλογές του '12 βάζοντας στις λίστες των υποψηφίων ανθρώπους προερχόμενους από την αριστερά, τη σοσιαλδημοκρατία και το οικολογικό κίνημα, αλλά δεν έπεισε.

Η σοφή απόφαση εκείνων των ημερών, κατόπιν παραιτήσεως του κ. Μάνου, ήταν η τοποθέτηση ενός "υπηρεσιακού" (μεταβατικού) προέδρου στο τιμόνι, ενός εξίσου αξιόπιστου προσώπου,  που δεν ήταν όμως πολιτικός με την έννοια που ήταν ο κ. Μάνος προκειμένου να σηματοδοτήσει με κάθε τρόπο τις προθέσεις της Δράσης: ότι ήταν ανοικτή στη συνδιαμόρφωση του νέου.

Ο Αντύπας Καρίπογλου, αν και 20 χρόνια στην πολιτική, δεν έχει εκλεγεί ποτέ, δεν έχει διοικήσει, δεν έχει μετάσχει σε μεγάλο κόμμα, ενώ από την άλλη τον γνώριζαν οι περισσότεροι των συνομιλητών της Δράσης. Απεδείχθη ιδανικός στην παρούσα συγκυρία: είχε την εμπειρία που χρειαζόταν, αλλά όχι "το στίγμα" του πολιτικού. Σε κάτι παραπάνω από 6 μήνες κατάφερε να βάλει τη Δράση στο κέντρο των αέναων συζητήσεων περί μεταρρυθμιστικού κέντρου, ενώ πολλαπλασίασε τα μέλη, από τα 350 του 2012 σε πάνω από 2500 σήμερα.

Το ανοικτό συνέδριο του Δεκεμβρίου 2012 έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα, ενώ αυτό που τελείωσε την Κυριακή ήταν μία πανηγυρική νίκη για τον ίδιο και τη Δράση, δικαιώνοντας απόλυτα την εκτίμηση του Στέφανου Μάνου ότι δεν αρκούν οι σωστές προθέσεις αν δεν σηματοδοτούνται και από γενναίες αποφάσεις όπως ήταν αυτή της παραίτησης του.

Με μία υποσημείωση· το σκοινί που τεντώνεται απότομα κινδυνεύει πάντα να σπάσει. Η Δράση κατά κάποιο τρόπο κινδυνεύει σήμερα να πέσει θύμα της επιτυχίας της. Έκανε το μεγάλο άλμα στο κενό και πέτυχε· σχεδόν. Της μένει ένα σημαντικό κομμάτι που θα κρίνει αν θα βρει πάτημα να προσγειωθεί, ή αν θα πέσει στο κενό: η εκλογή (ή μη) νέου προέδρου.

Αν βιαστεί να καρπωθεί τις προσπάθειες που έγιναν υπό την καθοδήγηση και την μη συμβατική πολιτική του κ. Καρίπογλου, εκλέγοντας ένα "νέο Μάνο" προτού ολοκληρωθεί η διεύρυνση είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα βρεθεί εκεί που ήταν το 2009· θα αφανιστεί. Το ενδιαφέρον εδώ δεν είναι για το ίδιο το κόμμα ως κόμμα, αλλά για τις ελπίδες και προσδοκίες που χτίστηκαν γύρω από αυτό το εγχείρημα, και τις στρατιές ανθρώπων που θα προστεθούν σε εκείνους που λένε "δεν ξαναμπλέκω" αν αυτό αποτύχει παταγωδώς.

Ο πολιτικός χρόνος 

Ο πολιτικός χρόνος καθορίζεται εν πολλοίς από τις εκλογές - όποιες κι αν είναι αυτές: περιφερειακές, ευρωπαϊκές ή εθνικές. Έτσι, η Δράση είχε ανακοινώσει και δεσμευτεί ότι το εγχείρημά της είχε χρόνο μέχρι το Φεβρουάριο του 2014 για να έχει ολοκληρωθεί, με ένα ενδιάμεσο σημείο αναφοράς στο μεσοδιάστημα - το συνέδριο που μόλις πραγματοποιήθηκε.

Όποιος παραβιάσει αυτή τη διαδικασία και δέσμευση, είτε από προσωπική φιλοδοξία και υπολογισμό, είτε από βιασύνη, να είναι έτοιμος να αναλάβει την ευθύνη της αποτυχίας που είναι βέβαιη. Βέβαιη γιατί αν το πρωτεύον ζήτημα στη σημερινή πολιτική κρίση είναι το ζήτημα της αξιοπιστίας στο πολιτικό σύστημα, ένα κομματίδιο του 2% που κάνει στροφή 180 μοιρών μέσα σε 10 ημέρες δεν έχει καμία ελπίδα επιβίωσης. Μόνο κατακραυγή θα υπάρξει για την ζημία που θα προκαλέσει στον ευρύτερο χώρο, και τις ελπίδες όσων βασίστηκαν σε αυτό για το καινούριο· για την επόμενη μέρα, αυτή που περνάει μέσα από την εμπιστοσύνη και τον αλληλοσεβασμό, και όχι την καπατσοσύνη και τον παλαιοκομματικό μηχανισμό/συμβιβασμό.

Οι άνθρωποι της Δράσης (νέοι και παλιοί) είναι σε θέση να συμβιβάσουν τους "-ισμούς" τους μπροστά στο υπέρτερο καλό της σωτηρίας του τόπου - το απέδειξαν. Όχι, όμως, τις αρχές και τον αξιακό τους κώδικα. Όποιος έχει δουλέψει και έχει συζητήσει πραγματικά μαζί τους αυτό το ξέρει. Όποιος όχι, είναι πιθανό να χτίζει πάνω στην άμμο· όταν θα το καταλάβει θα είναι πια αργά. 

Πέντε λεπτά ψύχραιμης σκέψης θέλουν όλα τα λάθη για να αποφευχθούν. Πριν. Μετά δεν έχει επιστροφή.

_________________

τέλος δεύτερου μέρους

σχετικά

maga.gr | Blog | Δράση: ένα εγχείρημα δημοκρατίας

Πολίτης: ανάΔραση #drassiConf
Πολίτης: ανάΔραση #003 - εξάγγελος* #drassiConf

ανάΔραση #drassiConf

Ευχαριστίες

Θέλω να ξεκινήσω χαιρετίζοντας όποιον είχε τα κότσια να συνεχίσει να ελπίζει στην πολιτική, σε αυτό το ζοφερό τοπίο, και να συμμετέχει στη διαδικασία διεύρυνσης της Δράσης, είτε εγγραφόμενος, είτε αλλιώς. 

Θέλω επίσης να χαιρετίσω όσους αφιέρωσαν το χρόνο τους στα απερχόμενα όργανα του μικρού αυτού κόμματος, όπως και όσους δούλεψαν αδιάκοπα για να φτάσουμε μέχρι εδώ που φτάσαμε σήμερα, με τα νέα μέλη, τις νέες διαδικτυακές δομές και πλατφόρμες διαλόγου, το χτίσιμο των διαδικασιών διεύρυνσης, και φυσικά όσους κατάφεραν να πείσουν και άλλους ότι αυτό το εγχείρημα είναι στη σωστή κατεύθυνση.

Θέλω τέλος να κάνω ειδική μνεία στον εκλεγμένο με τη Νέα Δημοκρατία (επί Κ. Καραμανλή) ευρωβουλευτή κ. Σκυλακάκη, και την αξιοπρόσεκτη προσπάθεια του, ειδικά σε ό,τι αφορά την προσέλκυση νέων μελών. Η εμπειρία ενός πολιτικού με μακρά πορεία φαίνεται σε κάτι τέτοιες στιγμές, όπου είναι απαραίτητη η μαζική κινητοποίηση.

Το εγχείρημα της Δράσης

Γιατί διεύρυνση; Γιατί όχι, όπως κάνουν τόσα άλλα μικρά κόμματα, το κλείσιμο της ατζέντας σε πολύ στενά πολιτικά περιθώρια με σκοπό την απόσπαση μίας συγκεκριμένης ομάδας του εκλεκτορικού σώματος; Η απάντηση είναι “γιατί αυτό δεν είναι χρήσιμο σε κανέναν, εκτός από τους μετέχοντες στην πολιτική ομάδα”. Και αυτό όχι πάντα.

Αυτό που χρειάζεται η χώρα δεν είναι άλλη μία φράξια, άλλο ένα λόγο για κατακερματισμό του σημερινού πεδίου, αλλά σύνθεση ιδεών και ανθρώπων με σκοπό την αναγέννηση της πολιτικής με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον - στις επόμενες γενιές - και όχι μόνο τις επόμενες εκλογές και το πρόσκαιρο όφελος του πολιτευτή.

Δεν χρειάζεται άλλη διάσπαση και εμφυλιοπολεμική πόλωση η χώρα, αλλά συνδιαμόρφωση ενός θετικού οράματος για το μέλλον μέσα από την σύνθεση δυνάμεων.

Τα παπικά κονκλάβια είναι νεκρά. Βασίζονταν στο φόβο των πολλών, τη δύναμη των λίγων και τη σιωπή ακόμα λιγότερων. Όπως και στη συντήρηση που μόνο το γήρας (ανεξαρτήτου ηλικίας) μπορεί να εξασφαλίσει· η συντήρηση, ως διακριτή έννοια από την συνέχεια.

Οι παλιές και οι κακές ιδέες δεν έχουν άλλο τρόπο επιβίωσης, πέραν της χειραγώγησης διαδικασιών, και της κατάχρησης δύναμης - όποια μορφή κι αν έχει αυτή. 

Οι ανοικτές διαδικασίες 

Οι ανοικτές διαδικασίες δεν είναι ιδεολογικό ζήτημα, αλλά πρακτικό. Στην πολιτική, ειδικά σε ένα πεδίο σαν το ελληνικό, όλα ξεκινούν και τελειώνουν στην εμπιστοσύνη. Τα πρόσωπα δεν μπορούν να προκύπτουν από το παρασκήνιο - πόσω μάλλον η τροχοδρόμηση ενός εγχειρήματος προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Είναι πρόδηλα αυτά, αρκεί κάποιος να δει τριγύρω του με καθαρή ματιά - προοδευτική και όχι φοβική/συντηρητική/εγωκεντρική - και θα δει τί καταρρέει και τί αναδύεται. To KKE - η αρτιότερη συντηρητική πολιτική οργάνωση - σήμερα καταρρέει.

Η νίκη των συντηρητικών ήταν πάντα ότι κατάφερναν να μείνουν στη θέση τους παραπάνω από όσο τους άξιζε. Η ήττα τους ήταν ότι ποτέ δεν κατάλαβαν πότε είχαν τελειώσει. Το τέλος γι’αυτούς ήταν πάντα μια έκπληξη. Κατόπιν εορτής, θα αναζητήσουν τους λόγους της πτώσης στα βήματα και τις μεθοδεύσεις τρίτων, αντί να δουν το προφανές: τη μη ταύτιση σκοπού μεταξύ ιδίων και όσων θεωρητικά, έστω, καλούνταν να υπηρετήσουν.

Στην πολιτική συναντιέσαι στο κοινό καλό - όχι στο ίδιον όφελος ή την ατομική φιλοδοξία. Το 1950 μπορούσες να βασιστείς στο παρασκήνιο· το επέτρεπαν οι συνθήκες. Σήμερα, την εποχή που δημόσια πρόσωπα και πολυεθνικές εταιρείες κρίνονται στο twitter, είναι αδύνατον. Μπορείς να καθυστερήσεις - ή μάλλον σίγουρα θα καθυστερήσεις - τους γύρω σου, αλλά το τέλος είναι δεδομένο.

Ένας τρόπος υπάρχει για ένα οργανισμό ή ένα πρόσωπο για να καταφέρει την καθημερινή υπέρβαση που απαιτείται: να υποβάλλει εαυτόν σε διαδικασίες που θα κάνουν το άλμα μπροστά υποχρεωτικό. Αυτό προσφέρουν οι ανοικτές διαδικασίες σε αντίθεση με το όποιο κονκλάβιο. Οι ανοιχτές διαδικασίες θα ανταμείψουν ακόμα και όσους τις επιλέξουν όχι με όρους προοδευτικής πολιτικής, αλλά με ηθικά ή δεοντολογικά κριτήρια, αφού το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: θα αναγκαστούν να κάνουν το άλμα.

Εκτός αν δεν μπορούν, οπότε καλώς κρατιούνται από τα μαλλιά της κεφαλής τους· μέχρι να πνιγούν.

ΥΓ: εν αναμονή των αποτελεσμάτων της σημερινής ψηφοφορίας

Συγχαρητήρια για την μέχρι τούδε πορεία - είθε να συνεχίσει με ακόμα πιο γενναία βήματα. 

_________________
τέλος πρώτου μέρους


σχετικά
maga.gr | Blog | Δράση: ένα εγχείρημα δημοκρατίας
Πολίτης: ανάΔραση #002 - η επόμενη μέρα
Πολίτης: ανάΔραση #003 - εξάγγελος* #drassiConf

Οι σφαγείς

Το μίσος και η βαρβαρότητα που εκφράζεται μέσα από τη Χρυσή Αυγή, δεν θα λυθεί ούτε με περισσότερη βαρβαρότητα, ούτε με περισσότερη χυδαιότητα.

Η αντιπρόταση είναι το ζητούμενο· όχι η εξίσωση των υπολοίπων.

Η οικονομική κρίση μάλλον θα περάσει - είτε έτσι, είτε αλλιώς. Η πολιτική κρίση θα μείνει και θα το χρωστάει στον παλαοκομματικό κατιμά και τους ανθρώπους του που αρνούνται να αλλάξουν τρόπο και σκοπό.

Όσο η υποκρισία και το θράσος θα μετριούνται ως ανώτερα της εμπιστοσύνης και της αρετής, προκοπή μην περιμένεις. Οι πραγματικοί σφαγείς αυτού του κατιμά φορούν χαμόγελα, όχι σβάστικες· αυτές έπονται, ως αιτιατό.

Αποβλήθηκε βουλευτής της ΧΑ από τη Βουλή

**update στο τέλος της ανάρτησης
________________

Ο προεδρεύων κ. Δραγασάκης (ΣΥΡΙΖΑ) απέβαλλε τον βουλευτή κ. Ηλιόπουλο (ΧΑ) κατόπιν φραστικής επίθεσης του δεύτερου προς τον επικεφαλής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Τσίπρα.

Το καλό της είδησης είναι ότι τηρήθηκε ο κανονισμός της Βουλής και απεβλήθη ο κ. Ηλιόπουλος, εφόσον αρνήθηκε να ανακαλέσει. Δεν μετριάζεται η είδηση από το γεγονός ότι ο προεδρεύων προέρχεται από το κόμμα του κ. Τσίπρα, αλλά θα είχε άλλη αξία αν τον είχε αποβάλλει ας πούμε ο κ. Μαρκογιαννάκης.

Το κακό της είδησης είναι ότι το σημερινό γεγονός δεν θα κλονίσει τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής - δεν θα αποτρέψει πολίτες από την στήριξή της. Κάθε άλλο. Στο παρόν κλίμα και με τη ρητορική που έχει αναπτύξει η ΧΑ, όπως και σημαντικό μέρος του υπόλοιπου πολιτικού προσωπικού την τελευταία τριετία, η αποβολή του βουλευτή μάλλον θα την ωφελήσει. Όταν το πλαίσιο είναι "ξεφτιλισμένη δημοκρατία", όποιος την "ξεφτιλίζει" μάλλον κερδίζει.  

Σε αυτό το πλαίσιο να δώσει την απάντηση του το ΣΥΡΙΖΑ και το ψευδεπίγραφο (ως κίνηση μικροκομματικού τακτικισμού) "Συνταγματικό Τόξο" - αυτό το πλαίσιο να κοιτάξει να αλλάξει, αν δεν θέλει να είναι επώδυνο το τέλος της Τρίτης Δημοκρατίας. Μαζευτείτε και οι 4, ή οι 5, ή οι 6... και πείτε ένα συλλογικό mea culpa. Και ξεκινήστε από την αρχή. Αν σας ενδιαφέρει το πολιτικό και πολιτειακό μέλλον της χώρας περισσότερο από τις καρέκλες σας.

_______________

**update

Βιάστηκα να γράψω για το θεμιτό της αποβολής. Μόλις είδα το βίντεο του τι προηγήθηκε, και αποσύρω κάθε σχόλιο υπέρ της αποβολής.



Ο κ. Δραγασάκης απέβαλε τον κ. Ηλιόπουλο επειδή χαρακτήρισε την ερώτηση "σούπα" και τον επικεφαλής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης "μίστερ Αλέξης". Ο πρόεδρος του σώματος μάλλον κωφεύει όταν τοποθετούνται οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως η κ. Κωνσταντοπούλου και ο κ. Λαφαζάνης ή ο κ. Στρατούλης. Πόσω μάλλον όταν τοποθετείται ο πρόεδρος του κόμματος του, κ. Τσίπρας.

Η απόφαση ήταν ακραία έως άδικη. Και ως τέτοια, με βεβαιότητα, ευτελίζονται περαιτέρω οι θεσμοί - δεν αναβαθμίζονται. Δώρο τους κάνατε κ. Δραγασάκη - λυπάμαι πολύ.

Χατζιδάκις: "Απόδειξη ότι δεν έχουμε πολιτισμό, είναι πως έχουμε υπ. Πολιτισμού"

Απόσπασμα συνέντευξης του Μάνου Χατζιδάκι στη Μαρία Ρεζάν.

Δημοσιεύτηκε στο "Σελίδες της Καθημερινής" - 31 Ιουλιου 1988.

- Συνηθίζετε να λέτε, με κάποιο χλευασμό, πως “οι Έλληνες είναι ολίγον τι πολιτισμένοι και κάπως περισσότερο βάρβαροι”....

- Βέβαια. Το λέω γιατί γίνεται μεγάλη προπαγάνδα για κάποιο πολιτισμό που δεν τον βλέπω. Τουλάχιστον όσα χρόνια ζω. Είδα, σημαντικές προσωπικότητες. Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει πως έχουμε και πολιτισμό. Την ανυπαρξία πολιτισμού, άλλωστε, αποδεικνύει και η ύπαρξη υπουργείου Πολιτισμού. 

- Και όμως υπουργείο Πολιτισμού έχουν πολλά κράτη με αναμφισβήτητο πολιτισμό.

- Θα μου επιτρέψετε να σας πω πώς τα υπουργεία Πολιτισμού, είναι μία κληρονομιά απολυταρχικών καθεστώτων. Παλαιότερα δεν υπήρχε υπουργείο Πολιτισμού. Υπήρχε υπουργείο Παιδείας. Από την ώρα που τα απολυταρχικά καθεστώτα ανακάλυψαν τη σημασία του πώς να καθοδηγούν και πως να επιβάλλουν πολιτισμό, έφτιαξαν και ομώνυμο υπουργείο. Με πρώτο διδάξαντα τον Γκαίμπελς. Και ναι μεν στον πόλεμο νίκησαν οι δημοκρατικοί λαοί, αλλά ο φασισμός κι ο ναζισμός μας κληρονόμησαν πολλές ανακαλύψεις τους. Που, άλλωστε, καθόλου δεν τις απορρίψαμε. Όπως, π.χ., σας είπα, τα υπουργεία Πολιτισμού, όπως ο συντονισμός της διώξεως των πολιτών, της ειδικής ασφάλειας και άλλα τινά.

- Γιατί λέτε και ξαναλέτε - το γράφει και το “ΕΝΑ” αυτής της εβδομάδας - πως “όταν παύσει να μας τρομάζει το πρόσωπο του Τέρατος σημαίνει πώς αρχίζουμε να του μοιάζουμε”;

- Αυτό, ακριβώς, στο οποίο αναφέρεστε είναι το σοβαρότερο σημείο. Ότι δηλαδή αρχίζουμε και εθιζόμαστε με ό,τι συμβαίνει γύρω μας. 

- Ποιο είναι το Τέρας;

- Δεν υπάρχει το Τέρας, όπως το βλέπουμε σε μία ταινία. Υπάρχουν όλ’ αυτά τα τρομακτικά που συμβαίνουν γύρω μας. Και μόνο το ότι υπάρχει η “Αυριανή” κι η “Ελεύθερη Ώρα”, ότι αυτοί οι κύριοι κυκλοφορούν και οπλοφορούν, τη στιγμή που εγώ, ένας νόμιμος πολίτης ούτε διανοήθηκα ποτέ να ζητήσω όπλο...

- Αμφιβάλλω αν ξέρετε να το χειριστείτε.

- Μα και να ήξερα να το χειριστώ θα προτιμούσα να σκοτωθώ παρά να ρίξω σφαίρα εναντίον κανενός. Αυτά όμως τα αδίστακτα πρόσωπα οπλοφορούν...

Υπάρχει "φασισμός" στη συμμετοχή; #ΟΛΜΕ

Το διοικητικό συμβούλιο της ΟΛΜΕ, κατά παράβαση των κανόνων, κήρυξε μόνη της απεργία εν μέσω πανελληνίων για μία ακόμη φορά. Αντιγράφω τα αιτήματα από το άρθρο του Λεωνίδα Καστανά, ενός αριστερού καθηγητή που ουδέποτε ρωτήθηκε μέσα από τα εκλεγμένα συνδικαλιστικά του όργανα για το αν επιθυμεί να γίνει αυτή η απεργία, όπως και οι χιλιάδες άλλοι εκπαιδευτικοί:

Τα «αιτήματα» είναι γνωστά και προκαλούν ως συνήθως το γέλωτα της κοινωνίας.

- Όχι στις δυο ώρες παραπάνω διδασκαλία την εβδομάδα για να καλυφθούν τα χιλιάδες κενά λόγω της αδυναμίας διορισμών.- Όχι στην αξιολόγηση με το έτσι θέλω.- Όχι στις υποχρεωτικές μεταθέσεις, γιατί η θέση είναι οργανική, δηλαδή είναι ιδιοκτησία του υπαλλήλου και δεν μπορεί να καταργηθεί, όσο αυτός βρίσκεται εν ζωή. 

Και όλα αυτά σε ένα σχολείο που ζήτημα είναι αν δουλεύει πραγματικά 7 μήνες το χρόνο. Σε μια χώρα υπό πτώχευση, με 1.300.000 ανέργους. Σε μια εποχή που χιλιάδες συμπολίτες μας μεταναστεύουν για να βρουν δουλειά.     

Η ομηρία της πλειοψηφίας από συντεχνίες που λειτουργούν κατά κανόνα σε αγαστή συνεργασία με το μεγαλύτερο κομμάτι του πολιτικού κόσμου είναι από τις παθογένειες που διέλυσαν την κοινωνία και την οικονομία μας. Ο βρασμός όσων παρακολουθεί αυτή την κατάσταση είναι αυτονόητος. Κάποιοι στρέφονται στα άκρα, υποκύπτοντας σε μία μαυρόασπρη ανάγνωση της κατάστασης, ειδικά όταν η καθόλου τυχαία αβελτηρία των ημετέρων μεταφράζεται σε οικονομικό και όχι μόνο κόστος.

Στην περίπτωση της παράνομης απεργίας της ΟΛΜΕ, 700+ πολίτες αποφάσισαν να δείξουν έμπρακτα την εναντίωση τους: προσέφεραν εαυτούς στην υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας, στην περίπτωση που τους χρειαστεί στην διαδικασία των πανελληνίων. Δεν ζήτησαν να υποκαταστήσουν τους διορθωτές, δεν είπαν ότι θα βγάλουν τα θέματα, δεν είπαν ότι θα ανοίξουν κλειδωμένες τάξεις ή ότι άλλο τρελό έβαλαν μερικοί με το μυαλό τους. Είπαν το απλό: αν μπορώ να βοηθήσω, δηλώνω παρών. Η δήλωση αυτή έγινε προς το Υπουργείο που ορίζει θεσμικά το πλαίσιο και τη διαδικασία διεξαγωγής των πανελληνίων.

Δεν καταλαβαίνω τις αντιδράσεις που είδα, και το λέω σαν ένας από αυτούς που συμμετείχαν στην ομάδα. Κατά τη γνώμη μου δείχνει μία αναγκαία αλλαγή νοοτροπίας, μακρυά από το "που είναι το κράτος". Είναι μία απάντηση που αναγνωρίζει τη σχέση πολίτη - κράτους σε απόλυτα υγιή βάση, όπως άλλωστε προβλέπεται και από το Σύνταγμα μας.

Σε ό,τι αφορά όσους αναφώνησαν: "φασισμός", έχω μόνο να πω αυτό: αν εμπιστευεσαι τον πολίτη να κάνει εφορευτική στις εκλογές, καλό θα ήταν να τον εμπιστεύεσαι για να κάνει φύλαξη στον προαύλιο χώρο στις πανελλήνιες, ή να μοιράσει κόλλες δίπλα σε ένα καθηγητή... 

Η φωτογραφία είναι από το Noranda - ένα από τα χιλιάδες προγράμματα
εθελοντικής βοήθειας σε σχολεία του δυτικού, όσο και του αναπτυσσόμενου κόσμου.

Είναι η παιδεία, ηλίθιε

Είναι χαρακτηριστικό όσο και απελπιστικό παράδειγμα τα όσα συμβαίνουν στην παιδεία ενόψει πανελλαδικών εξετάσεων. Οι καθηγητές εκβιάζουν όσους εξαρτώνται από την εργασία τους, την πιο κρίσιμη στιγμή - όπως κάνουν και άλλοι κλάδοι, όπως οι εργάτες της καθαριότητας κάθε Χριστούγεννα όταν ο εμπορικός κόσμος ελπίζει να ρεφάρει για τις ζημίες της χρονιάς.

Στα σχολεία υπάρχουν υπεράριθμοι καθηγητές σε κάποιες ειδικότητες και κάποιες περιοχές (κυρίως αστικά κέντρα) ενώ τραγικές ελλείψεις σε άλλες. Η λογική απάντηση είναι προφανής: αφενός μετακίνηση όσων μπορούν να καλύψουν κενά σε άλλες περιοχές, και αφετέρου απόλυση όσων πλεονάζουν και πρόσληψη νέων καθηγητών των ειδικοτήτων που παρουσιάζουν έλλειμμα. 

Τι λέει η ΟΛΜΕ και οι πολιτικές δυνάμεις που κόπτονται να "καθησυχάσουν" το εκπαιδευτικό προσωπικό; Να μετακινηθούν κάποιοι (όσοι δεν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη), να γίνουν επιπλέον προσλήψεις, ενώ οι υπεράριθμοι να συνεχίσουν να είναι αραχτοί. Το χειρότερο είναι, ότι δεδομένης της αδυναμίας πρόσληψης νέων καθηγητών (χωρίς απόλυση των υπεράριθμων), η ΟΛΜΕ προτιμάει να διατηρηθούν τα κενά, για να μπορούν έτσι να εκβιάζουν για αυτές στο διηνεκές - αρκεί να μην φύγουν "συνάδελφοι".

Ποιο είναι το χαρακτηριστικό εδώ; Ότι για μία ακόμη φορά μέρος του πολιτικού προσωπικού συντάσσεται με συντεχνίες και συμφωνούν στο πρώτα ο πελάτης/ψηφοφόρος "και μετά βλέπουμε" για την κάλυψη της ανάγκης  της κοινωνίας που πληρώνει για την υπηρεσία· είτε αυτή είναι η καθαριότητα, είτε η παιδεία, είτε η υγεία κ.ο.κ. Το ψάρι συνεχίζει να βρωμάει από το κεφάλι ακόμα και σήμερα, ειδικά από όσους σπεύδουν να επιδείξουν τα ψευδεπίγραφα "φιλολαϊκά τους αισθήματα". 

Όσο συνεχίζουν αυτές οι νοοτροπίες δεν μπορεί κανείς να ελπίζει σε τίποτα. Οι ομελέτες θέλουν αυγά· και κάποιον που θα αποφασίσει να τα σπάσει. Όταν τον δείτε, πάρτε με τηλέφωνο...

Η μοιρασιά

Μην κρίνεις εγνωσμένου κύρους άνθρωπο, και προς θεού μην το κάνεις μέσω διαδικτύου γιατί τότε μπαίνεις στο τσουβάλι με τους "ημιμαθείς ξερόλες".

Η Άννα Δαμιανίδη έκρινε την ποιήτρια, και μάλιστα αυστηρότατα, αλλά εξαιρείται πάσης κριτικής η ίδια διότι το έκανε στο χαρτί και είναι επίσης εγνωσμένου κύρους. 

Έτσι, ξεπήδησαν οι υπερασπιστές της Δημουλά (και όχι των όσων είπε!) τραβώντας την κριτική που ασκήθηκε στα όσα είπε από τα μαλλιά, μέχρι να διαστρεβλωθεί και να γίνει προσωπική· μέχρι να μετατραπεί όποιος άλλος διαφώνησε με τα λεγόμενα της σε αντιδραστικό δολοφόνο προσωπικότητας. Ότι τάχα, βάφτισε την υπέργηρη ποιήτρια Ναζί.

Το επίπεδο διαλόγου πέφτει καθημερινά. Οι εκάστοτε διαφωνούντες ψάχνουν τις ισχυρότερες δυνατόν κατηγορίες στην προσπάθεια τους να εξοντώσουν το σημερινό τους αντίπαλο, αντί να επιζητούν το κοινό έδαφος - το ελάχιστο πεδίο συνεννόησης. Δεν συζητήθηκε το τι εννοούσε όταν είπε "να μοιραστούν οι χώροι", αλλά το τι κρυβόταν πίσω από αυτό. Το ίδιο έπραξε και η ίδια, στην μη-απολογιτική της συνέντευξη στο maga.gr. Καμία αναφορά στις επίμαχες φράσεις. Μόνο θεωρίες συνωμοσίας για το ποιοι είναι οι διώκτες της.

Αυτό είναι το κύριο πρόβλημα που ανέδειξε το συγκεκριμένο επεισόδιο της κρίσης. Μίας κρίσης που θα βαθαίνει, μέχρι να μάθουμε να συζητάμε και να συνεννοούμαστε  - κυρίως όταν διαφωνούμε. Αν δεν τα καταφέρουμε "οι χώροι θα μοιραστούν" μέχρι διάλυσης μας μέσα από την κουλτούρα του διχασμού που ακόμα κουβαλάμε, απ'όσο φαίνεται. Και φτου κι απ' την αρχή...

White tenants seeking to prevent blacks from moving into
the Sojourner Truth housing project erected this sign.
Detroit, 1942. 

Οι δυσάρεστοι #διπλής

Για κάθε αντιμεταρρυθμιστή που ευελπιστεί ή ενεργά επιχειρεί την αντιστροφή της όποιας μικρής προόδου, υπάρχει ένας "μεταρρυθμιστής" που θα πει: "μην κρίνετε (γιατί είναι δικός μου κι εγώ είμαι διατεθειμένος να κάνω τον Κινέζο μπας και αποφασίσουν να κάνουν αυτό για το οποίο τους ψήφισα)".

Περαστικά σας σύντροφοι.

Το είδαμε αυτό σε κάθε κυβέρνηση που απέτυχε. Το είδατε κι εσείς. Μέχρι χθες, πριν βάλετε τον πισινό στην καρέκλα, το κρίνατε κι εσείς. Κάπως έτσι εκλεγήκατε άλλωστε. Και μόλις τα καταφέρατε, μπήκατε στα βήματα όσων κατακεραυνώνατε με ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς εκεί που δεν έπρεπε, και γελοίες τακτικιστικές "κόκκινες γραμμές" εκεί που μόνο γέλιο (μέχρι ιερής αγανάκτησης) μπορούσατε να προσφέρετε.

Δεν χρειάζεται να επεκταθώ, τα παραδείγματα είναι νωπά και πιθανολογώ ότι θα ακολουθήσουν νέα. Μόνο αυτό: μην ελπίζετε σε ασυλία. Δεν το σηκώνει η κατάσταση της χώρας. Και μην γίνεστε προκλητικοί με τακτικιστικές αναλύσεις τρίτων - δείχνει περισσότερα απ'όσα θέλετε για την ποιότητα της σκέψης σας.

Άλλο η διερεύνηση ύπαρξης πεδίου συνεννόησης και άλλο η "προοδευτική" συνενοχή. Ως εδώ.

__________

Σημερινό (έτσι, για να μη λέτε ότι σας αδικούμε):
Με διακομματική τροπολογία «εξαφάνισαν» τα πρόστιμα των αιρετών

Δεν υπάρχουν ηγέτες και δεν θα έρθουν

Στο μονολιθικό πολιτικό πεδίο των τελευταίων ετών δεν υπάρχουν απαντήσεις, ούτε λύσεις. Υπάρχει ένταση, πόλωση, αλαζονεία, εξυπνακισμοί, ματαιότητα, και λαϊκισμός.

Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης είναι ανίκανοι να αναγνωρίσουν το ρόλο τους, άλλοι λόγω αντικειμενικής δυσκολίας (έλλειψη παιδείας κλπ) και οι υπόλοιποι λόγω ιδιοτελών επιδιώξεων που κάθε άλλο παρά σε αρμονία βρίσκονται με το κοινό καλό.

Το ίδιο ισχύει εν πολλοίς και για τους μετέχοντες της πολιτικής ζωής. Δυστυχώς, αυτό δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο.

Ηγέτες δεν υπάρχουν, και δεν θα έρθουν για κάμποσο καιρό. Οι ηγέτες εμφανίζονται μετά την καταστροφή, όταν ζητηθεί ένα νέο όραμα. Μπορεί να είναι ουτοπικό, αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε μία άλλη πορεία που να μην περνάει μέσα από την ισοπέδωση, τόσο ευρωπαϊκά όσο και στα δικά μας. 

Αυτό σημαίνει ότι ο ένας ηγέτης-σωτήρας πρέπει να αντικατασταθεί για την ώρα από πολλούς περισσότερους που θα αποφασίσουν να δουλέψουν μαζί για όσο χρειαστεί.

Με τη σειρά του, αυτό σημαίνει ότι όποιος κινείται ως “ηγέτης”, επειδή έτσι το αποφάσισε, μάλλον είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης - είναι μέρος αυτού που πρέπει να ξεχάσουμε.

Στην πορεία για το νέο δεν μπορούμε να αφήσουμε κανέναν πίσω. Οι συμπολίτες μας που λοξοδρομούν είτε από συνήθεια (κακές νοοτροπίες), είτε από απόγνωση (περιθωριακές συμπεριφορές) δεν είναι ο εχθρός. Δεν υπάρχει “εμείς και εσείς” στο χτίσιμο του νέου - αυτό ανήκει στην καταστροφή και τον διχασμό. Και είναι λάθος, τεράστιο λάθος, να χρησιμοποιούμε τις χειρότερες στιγμές μας για να διαφοροποιηθούμε αντί για να καταλάβουμε. Δεν υπάρχει “εμείς και εσείς”.

Υπάρχει το “εμείς” σε πολλές διαφορετικές εκδοχές και προβλήματα. Όσο πιο γρήγορα βρούμε την ψυχραιμία να το δεχτούμε, τόσο ασφαλέστερη θα είναι η πορεία μας μακριά από την καταστροφή. Το ζητούμενο είναι να καταλάβουμε τον δίπλα - όχι να τον εξοντώσουμε. Αν θέλουμε κοινωνία. Αυτό είναι το πρόβλημα μας αυτή την ώρα. Είναι πολιτικό, λόγω έλλειψης ικανών εργαλείων και ανθρώπων για να διαχειριστούμε αυτό που μας συμβαίνει, και πυροδοτείται καθημερινά από μία οικονομική και κοινωνική κρίση που βαθαίνει.

Τα γράφω αυτά με αφορμή όσα έγιναν χθες στην Αθήνα, και όσα ακολούθησαν ως ανάλυση και άποψη. Αν με στεναχωρεί μία φορά όσα βλέπουν οι συμπολίτες μας στο όποιο extra 3, με στεναχωρεί 10 φορές να βλέπω ανθρώπους που έχουν τη δυνατότητα να βάλουν πλάτη για να βγούμε από τον Καιάδα, να χαραμίζουν την ενέργεια τους στη λάθος κατεύθυνση· αυτή του διχασμού και της πόλωσης. Δεν είναι ο οπαδός της Χρυσής Αυγής το πρόβλημα μας...

Χρηματοδότηση κομμάτων σε αδιαφανές κράτος

Δεν θα ασχοληθώ με τα παιχνίδια του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και τα οικονομικά τους. Εδώ υπάρχει ένα ζήτημα δημοκρατίας που αφορά το μέλλον μας.

Η πολιτική παράγεται από ανθρώπους αφοσιωμένους σε αυτή 365/24/7. Τα κόμματα σε ευνομούμενες δημοκρατικές κοινωνίες έχουν εργαζόμενους - μισθωτούς - για αυτό το σκοπό. Στις δυσλειτουργικές κοινωνίες αυτοί οι άνθρωποι προσλαμβάνονται για παράδειγμα στη ΔΕΗ ή αλλού και στη συνέχεια αποσπώνται στα κόμματα, ενώ συμπληρώνονται/πλαισιώνονται και πάλι από επαγγελματίες. Είναι θέμα δημοκρατίας να υπάρχουν αυτοί οι εργαζόμενοι στην πολιτική.

Στην Ελλάδα οι άνθρωποι αυτοί δεν ενθαρρύνονται για τη συμμετοχή τους, αλλά στιγματίζονται ως "κομματόσκυλα", και κατά κανόνα (αναγκάζονται να) κρύβουν την σχέση τους. Αυτός ήταν ο κανόνας, με σημαντικές εξαιρέσεις φυσικά, κυρίως νέων παιδιών του διαδικτύου και δη της ομάδας του ΠΑΣΟΚ (2004-2011) που αν και δεν ήταν στην παραγωγή αλλά στην διάδοση/επικοινωνία της πολιτικής, ήταν αποφασισμένοι να μιλούν δημόσια για την εμπλοκή τους. Όχι ότι αυτό τους βοήθησε έναντι κακοπροαίρετων, αλλά ήταν ένα βήμα μπροστά.

Ο χαρακτηρισμός των εμπλεκομένων είχε ενδεχομένως να κάνει και με την ποιότητα των επιφανέστερων του πολιτικού συστήματος, αλλά εδώ προκύπτει ένα ζήτημα "κότας - αυγού": ποιος θα πάει "να εκτεθεί" σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Ποιος αξιοπρεπής ανθρωπος θα θελήσει να μπει στην πολιτική και γιατί; Για να γράψει για αυτόν ο κάθε κιτρινιάρης; Πρέπει να είναι τρελός. Ή χοντρόπετσος. Οι τρελοί δεν μας περίσσεψαν, και μείναμε με τους άλλους...

Υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα που πρέπει να θίξουμε εδώ, που είναι η λειτουργία των κομματικών μηχανισμών, των διαδρομιστών, συνδικαλιστών και λοιπών. Αρκετοί από αυτούς περιφέρονταν με τα χέρια στις τσέπες εντός των υπηρεσιών του δημοσίου και στα καφενεία, με μοναδική ασχολία το μάντρωμα ψηφοφόρων σε κάθε εκλογική διαδικασία: συνδικαλιστική, εσωκομματική, αυτοδιοικητική, ευρωπαϊκή ή εθνική.

Σήμερα

λεφτά για όλους αυτούς δεν υπάρχουν. Τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα χρωστάνε πάνω από 100εκ. το καθένα. Το πολιτικό σύστημα θα έπρεπε λογικά να κάνει μία στροφή, με αναδιάταξη των δυνάμεων του στην παραγωγή πολιτικής και νέους τρόπους για τις καμπάνιες του. 

Αυτό λογικά θα έφερνε και μία νέα ισορροπία στο πολιτικό σύστημα, γιατί θα υπήρχε ισότητα των μέσων για όλα τα κόμματα και τις προτάσεις τους. Δεν θα γίνει όμως, για ένα απλό λόγο: η διαχείριση του κράτους επιτρέπει ακόμα, ελλείψει διαδικασιών διασφάλισης της διαφάνειας και αξιοκρατίας, "την εξυπηρέτηση" με παλαιοκομματικά χαρακτηριστικά. Προσλήψεις, εξαγορά ΜΜΕ, εργολαβίες, αδιαφανής χρηματοδότηση κλπ. Η έλλειψη χρημάτων στα κόμματα δεν θα τα εξυγιάνει, αλλά θα ανοίξει την ψαλίδα μεταξύ παλαιοκομματικών και επίδοξων. Θα λείψουν οι άνθρωποι που παράγουν πολιτική και θα μείνουν μόνο οι ημέτεροι του πολιτικού συστήματος. Μόνοι να διαχειρίζονται την τύχη μας.

Για να το πω χυδαία, οι μεν θα μοιράζουν δουλειές σε εταιρείες και πρόσωπα, και οι δε θα γράφουν status διαμαρτυρίας στο facebook. Η έλλειψη χρημάτων, μιλάμε για εμφανή χρηματοδότηση, θα βλάψει πρωτίστως την πολιτική, ουχί το σημερινό πολιτικό σύστημα. Η διάκριση μεταξύ των δύο είναι σημαντική, και πρέπει να την θυμόμαστε, ειδικά σήμερα. 

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Δεν έχω λύση - λυπάμαι. Μόνο μία παρότρυνση: είναι επείγον περισσότεροι άνθρωποι, να αφιερώσουν λίγο ή περισσότερο χρόνο στην πολιτική. Από αυτή θα εξαρτηθεί το μέλλον όλων μας. Δεν είναι θέμα κάποιου άλλου - είναι δικό μας. Γιατί το facebook status δεν είναι αρκετό - λυπάμαι. Μακάρι να ήταν.