Η μοιρασιά

Μην κρίνεις εγνωσμένου κύρους άνθρωπο, και προς θεού μην το κάνεις μέσω διαδικτύου γιατί τότε μπαίνεις στο τσουβάλι με τους "ημιμαθείς ξερόλες".

Η Άννα Δαμιανίδη έκρινε την ποιήτρια, και μάλιστα αυστηρότατα, αλλά εξαιρείται πάσης κριτικής η ίδια διότι το έκανε στο χαρτί και είναι επίσης εγνωσμένου κύρους. 

Έτσι, ξεπήδησαν οι υπερασπιστές της Δημουλά (και όχι των όσων είπε!) τραβώντας την κριτική που ασκήθηκε στα όσα είπε από τα μαλλιά, μέχρι να διαστρεβλωθεί και να γίνει προσωπική· μέχρι να μετατραπεί όποιος άλλος διαφώνησε με τα λεγόμενα της σε αντιδραστικό δολοφόνο προσωπικότητας. Ότι τάχα, βάφτισε την υπέργηρη ποιήτρια Ναζί.

Το επίπεδο διαλόγου πέφτει καθημερινά. Οι εκάστοτε διαφωνούντες ψάχνουν τις ισχυρότερες δυνατόν κατηγορίες στην προσπάθεια τους να εξοντώσουν το σημερινό τους αντίπαλο, αντί να επιζητούν το κοινό έδαφος - το ελάχιστο πεδίο συνεννόησης. Δεν συζητήθηκε το τι εννοούσε όταν είπε "να μοιραστούν οι χώροι", αλλά το τι κρυβόταν πίσω από αυτό. Το ίδιο έπραξε και η ίδια, στην μη-απολογιτική της συνέντευξη στο maga.gr. Καμία αναφορά στις επίμαχες φράσεις. Μόνο θεωρίες συνωμοσίας για το ποιοι είναι οι διώκτες της.

Αυτό είναι το κύριο πρόβλημα που ανέδειξε το συγκεκριμένο επεισόδιο της κρίσης. Μίας κρίσης που θα βαθαίνει, μέχρι να μάθουμε να συζητάμε και να συνεννοούμαστε  - κυρίως όταν διαφωνούμε. Αν δεν τα καταφέρουμε "οι χώροι θα μοιραστούν" μέχρι διάλυσης μας μέσα από την κουλτούρα του διχασμού που ακόμα κουβαλάμε, απ'όσο φαίνεται. Και φτου κι απ' την αρχή...

White tenants seeking to prevent blacks from moving into
the Sojourner Truth housing project erected this sign.
Detroit, 1942.