Την Κυριακή του συνεδρίου, και εν αναμονή της ολοκλήρωσης της ψηφοφορίας για νέα Κεντρική Επιτροπή της Δράσης, έγραφα:
Αυτό που χρειάζεται η χώρα δεν είναι άλλη μία φράξια, άλλο ένα λόγο για κατακερματισμό του σημερινού πεδίου, αλλά σύνθεση ιδεών και ανθρώπων με σκοπό την αναγέννηση της πολιτικής με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον - στις επόμενες γενιές - και όχι μόνο τις επόμενες εκλογές και το πρόσκαιρο όφελος του πολιτευτή. Δεν χρειάζεται άλλη διάσπαση και εμφυλιοπολεμική πόλωση η χώρα, αλλά συνδιαμόρφωση ενός θετικού οράματος για το μέλλον μέσα από την σύνθεση δυνάμεων.
Είναι πολύ πιθανό να είναι λανθασμένη η εκτίμηση μου, αλλά προβλέπω άλλη μία αποτυχία ενός εγχειρήματος που ξεκίνησε με τις καλύτερες των προθέσεων, και πρώτα απ'όλα αυτές του Στέφανου Μάνου που παραιτήθηκε για να ανοίξει το δρόμο για την διεύρυνση.
Δεν παραιτήθηκε γιατί δεν ήθελε να γίνει η διεύρυνση - το αντίθετο. Παραιτήθηκε γιατί δέχτηκε το προφανές: ότι η "ταμπέλα" της Δράσης με ένα κεντροδεξιό στο τιμόνι δεν μπορεί να πείσει ως χώρος συνάντησης διαφορετικών δυνάμεων, στο παρόν κλίμα. Το προσπάθησε στις εκλογές του '12 βάζοντας στις λίστες των υποψηφίων ανθρώπους προερχόμενους από την αριστερά, τη σοσιαλδημοκρατία και το οικολογικό κίνημα, αλλά δεν έπεισε.
Η σοφή απόφαση εκείνων των ημερών, κατόπιν παραιτήσεως του κ. Μάνου, ήταν η τοποθέτηση ενός "υπηρεσιακού" (μεταβατικού) προέδρου στο τιμόνι, ενός εξίσου αξιόπιστου προσώπου, που δεν ήταν όμως πολιτικός με την έννοια που ήταν ο κ. Μάνος προκειμένου να σηματοδοτήσει με κάθε τρόπο τις προθέσεις της Δράσης: ότι ήταν ανοικτή στη συνδιαμόρφωση του νέου.
Ο Αντύπας Καρίπογλου, αν και 20 χρόνια στην πολιτική, δεν έχει εκλεγεί ποτέ, δεν έχει διοικήσει, δεν έχει μετάσχει σε μεγάλο κόμμα, ενώ από την άλλη τον γνώριζαν οι περισσότεροι των συνομιλητών της Δράσης. Απεδείχθη ιδανικός στην παρούσα συγκυρία: είχε την εμπειρία που χρειαζόταν, αλλά όχι "το στίγμα" του πολιτικού. Σε κάτι παραπάνω από 6 μήνες κατάφερε να βάλει τη Δράση στο κέντρο των αέναων συζητήσεων περί μεταρρυθμιστικού κέντρου, ενώ πολλαπλασίασε τα μέλη, από τα 350 του 2012 σε πάνω από 2500 σήμερα.
Το ανοικτό συνέδριο του Δεκεμβρίου 2012 έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα, ενώ αυτό που τελείωσε την Κυριακή ήταν μία πανηγυρική νίκη για τον ίδιο και τη Δράση, δικαιώνοντας απόλυτα την εκτίμηση του Στέφανου Μάνου ότι δεν αρκούν οι σωστές προθέσεις αν δεν σηματοδοτούνται και από γενναίες αποφάσεις όπως ήταν αυτή της παραίτησης του.
Με μία υποσημείωση· το σκοινί που τεντώνεται απότομα κινδυνεύει πάντα να σπάσει. Η Δράση κατά κάποιο τρόπο κινδυνεύει σήμερα να πέσει θύμα της επιτυχίας της. Έκανε το μεγάλο άλμα στο κενό και πέτυχε· σχεδόν. Της μένει ένα σημαντικό κομμάτι που θα κρίνει αν θα βρει πάτημα να προσγειωθεί, ή αν θα πέσει στο κενό: η εκλογή (ή μη) νέου προέδρου.
Αν βιαστεί να καρπωθεί τις προσπάθειες που έγιναν υπό την καθοδήγηση και την μη συμβατική πολιτική του κ. Καρίπογλου, εκλέγοντας ένα "νέο Μάνο" προτού ολοκληρωθεί η διεύρυνση είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα βρεθεί εκεί που ήταν το 2009· θα αφανιστεί. Το ενδιαφέρον εδώ δεν είναι για το ίδιο το κόμμα ως κόμμα, αλλά για τις ελπίδες και προσδοκίες που χτίστηκαν γύρω από αυτό το εγχείρημα, και τις στρατιές ανθρώπων που θα προστεθούν σε εκείνους που λένε "δεν ξαναμπλέκω" αν αυτό αποτύχει παταγωδώς.
Ο πολιτικός χρόνος
Ο πολιτικός χρόνος καθορίζεται εν πολλοίς από τις εκλογές - όποιες κι αν είναι αυτές: περιφερειακές, ευρωπαϊκές ή εθνικές. Έτσι, η Δράση είχε ανακοινώσει και δεσμευτεί ότι το εγχείρημά της είχε χρόνο μέχρι το Φεβρουάριο του 2014 για να έχει ολοκληρωθεί, με ένα ενδιάμεσο σημείο αναφοράς στο μεσοδιάστημα - το συνέδριο που μόλις πραγματοποιήθηκε.
Όποιος παραβιάσει αυτή τη διαδικασία και δέσμευση, είτε από προσωπική φιλοδοξία και υπολογισμό, είτε από βιασύνη, να είναι έτοιμος να αναλάβει την ευθύνη της αποτυχίας που είναι βέβαιη. Βέβαιη γιατί αν το πρωτεύον ζήτημα στη σημερινή πολιτική κρίση είναι το ζήτημα της αξιοπιστίας στο πολιτικό σύστημα, ένα κομματίδιο του 2% που κάνει στροφή 180 μοιρών μέσα σε 10 ημέρες δεν έχει καμία ελπίδα επιβίωσης. Μόνο κατακραυγή θα υπάρξει για την ζημία που θα προκαλέσει στον ευρύτερο χώρο, και τις ελπίδες όσων βασίστηκαν σε αυτό για το καινούριο· για την επόμενη μέρα, αυτή που περνάει μέσα από την εμπιστοσύνη και τον αλληλοσεβασμό, και όχι την καπατσοσύνη και τον παλαιοκομματικό μηχανισμό/συμβιβασμό.
Οι άνθρωποι της Δράσης (νέοι και παλιοί) είναι σε θέση να συμβιβάσουν τους "-ισμούς" τους μπροστά στο υπέρτερο καλό της σωτηρίας του τόπου - το απέδειξαν. Όχι, όμως, τις αρχές και τον αξιακό τους κώδικα. Όποιος έχει δουλέψει και έχει συζητήσει πραγματικά μαζί τους αυτό το ξέρει. Όποιος όχι, είναι πιθανό να χτίζει πάνω στην άμμο· όταν θα το καταλάβει θα είναι πια αργά.
Όποιος παραβιάσει αυτή τη διαδικασία και δέσμευση, είτε από προσωπική φιλοδοξία και υπολογισμό, είτε από βιασύνη, να είναι έτοιμος να αναλάβει την ευθύνη της αποτυχίας που είναι βέβαιη. Βέβαιη γιατί αν το πρωτεύον ζήτημα στη σημερινή πολιτική κρίση είναι το ζήτημα της αξιοπιστίας στο πολιτικό σύστημα, ένα κομματίδιο του 2% που κάνει στροφή 180 μοιρών μέσα σε 10 ημέρες δεν έχει καμία ελπίδα επιβίωσης. Μόνο κατακραυγή θα υπάρξει για την ζημία που θα προκαλέσει στον ευρύτερο χώρο, και τις ελπίδες όσων βασίστηκαν σε αυτό για το καινούριο· για την επόμενη μέρα, αυτή που περνάει μέσα από την εμπιστοσύνη και τον αλληλοσεβασμό, και όχι την καπατσοσύνη και τον παλαιοκομματικό μηχανισμό/συμβιβασμό.
Οι άνθρωποι της Δράσης (νέοι και παλιοί) είναι σε θέση να συμβιβάσουν τους "-ισμούς" τους μπροστά στο υπέρτερο καλό της σωτηρίας του τόπου - το απέδειξαν. Όχι, όμως, τις αρχές και τον αξιακό τους κώδικα. Όποιος έχει δουλέψει και έχει συζητήσει πραγματικά μαζί τους αυτό το ξέρει. Όποιος όχι, είναι πιθανό να χτίζει πάνω στην άμμο· όταν θα το καταλάβει θα είναι πια αργά.
Πέντε λεπτά ψύχραιμης σκέψης θέλουν όλα τα λάθη για να αποφευχθούν. Πριν. Μετά δεν έχει επιστροφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου