Η Τρόικα που «δεν καταλαβαίνει»

Η  Τρόικα που «δεν καταλαβαίνει» επιμένει σε νέα μέτρα για τους Έλληνες πολίτες. Δεν σέβεται τις θυσίες χάρη στις οποίες η Ελλάδα έκανε τη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή στα παγκόσμια χρονικά, ενώ σήμερα έχει το μικρότερο δημοσιονομικό έλλειμμα μεταξύ των χωρών που μπήκαν σε μνημόνιο. Σήμερα, πάνω από τρία εκατομμύρια πολίτες φλερτάρουν ή έπεσαν κάτω το όριο της φτώχειας, ενώ ενάμιση εκατομμύριο είναι άνεργο.

Είναι δεδομένο ότι η φοροδοτική ικανότητα των περισσοτέρων έχει εξαντληθεί. Είναι γεγονός πως οι επιχειρήσεις γονατίζουν κάτω από τις σημερινές συνθήκες αδυνατώντας να πληρώσουν τις εισφορές τους, ενώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες κινδυνεύουν με κατασχέσεις περιουσίας και προσωποκράτηση για τις δικές τους.

Η Τρόικα που «δεν καταλαβαίνει» επιμένει να κοιτάζει τους αριθμούς και να ζητάει περαιτέρω αφαίμαξη για μία σύνταξη που ο σημερινός υπόχρεος εισφορών δεν θα δει ποτέ· για ένα κράτος πρόνοιας που ζητάει 25€ επίσκεψη, και αυξάνει διαρκώς τη συμμετοχή του ασφαλισμένου σε φάρμακα σαν αυτά για τον καρκίνο.

Η Τρόικα «δεν καταλαβαίνει» τίποτα γιατί γνωρίζει ότι η δημοσιονομική προσαρμογή (λιτότητα) χωρίς μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές τα λεφτά των πολιτών (Ελλήνων και Ευρωπαίων) πάνε άκλαυτα. Χωρίς μεταρρυθμίσεις δεν υπάρχει λύση. Ούτε θα μπει πάτος στο βαρέλι, ούτε επενδύσεις θα γίνουν για να ανέβει το ΑΕΠ της χώρας σύμφωνα με τις προβλέψεις – η περιβόητη ανάπτυξη.

Το ψευδές δίλημμα του ελληνικού πολιτικού συστήματος (πολιτικοί, ΜΜΕ, κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και συνδικαλιστές) μεταξύ της διάλυσης της χώρας από τη συνεχιζόμενη λιτότητα, και της οπισθοχώρησης από τα συμφωνηθέντα δεν υπάρχει για την Τρόικα που «δεν καταλαβαίνει».

Αφενός δεν της επιτρέπεται να μεταβάλει το πρόγραμμα αλλά μόνο να πιστοποιήσει την εφαρμογή του. Αφετέρου πιστεύει, ορθώς, πως η χώρα δεν θα αποφύγει την κατάρρευση συνεχίζοντας ως είχε.

Η Τρόικα που «δεν καταλαβαίνει» είναι σίγουρη πως η διατήρηση της σημερινής συστημικής  παθογένειας είναι ένας καταστροφικός μονόδρομος, ακόμα κι αν δεν υπήρχε το ζήτημα του δημόσιου χρέους. Η λύση δεν «παίζεται» στο χρηματικό κόστος της διάσωσης, αλλά σε αυτό που το πολιτικό προσωπικό αντιλαμβάνεται ως «πολιτικό κόστος».

Οι πολιτικοί μας πιστεύουν ακόμα πως η απελευθέρωση της οικονομίας από τους ημετέρους, η απελευθέρωση του δημόσιου τομέα από τη γραφειοκρατία που μόνο με «μέσον» λύνεται, η αποκέντρωση αρμοδιοτήτων που θα στερήσει πολιτικό έρεισμα από τους υπουργούς, η ελάφρυνση δαπανών του δημοσίου από αχρείαστους οργανισμούς και ανθρώπους, η διοικητική μεταρρύθμιση και τόσα άλλα, είναι πηγές «πολιτικού κόστους».
Αν (υπερ)ισχύει αυτός ο ορισμός του πολιτικού κόστους, μιλάμε για ένα σώμα διεφθαρμένων χωρίς αντικειμενικές δεξιότητες - μία χούφτα ανθρώπων που βασίζεται σε διαπλεκόμενες σχέσεις εξάρτησης και το βρώμικο χρήμα.

Η Τρόικα που «δεν καταλαβαίνει» καταλαβαίνει πως αν δεν αλλάξει η κρατούσα άποψη περί «πολιτικού κόστους», ως το αποτέλεσμα της ρήξης με την τοπική διαπλοκή και συντεχνίες κάθε λογής, η χώρα δεν έχει καμία ελπίδα σωτηρίας. Το αποδείξαμε μετά από 6 χρόνια ύφεσης και μεταρρυθμιστικής αδράνειας (αν όχι οπισθοδρόμησης τους τελευταίους 15 μήνες).

Αυτό προσπαθεί να αλλάξει η Τρόικα, χρησιμοποιώντας το μόνο μέσο που έχει, το λαό.

Το λαό που δέχεται δικαίως τις «άδικες» συνέπειες των επιλογών των εκλεγμένων που εκείνο εξέλεξε. Όσο δεν απελευθερώνεται η χώρα από τις τοπικές ολιγαρχίες, τόσο θα στέλνεται ο λογαριασμός στους πολλούς - με υπερφορολόγηση και έλλειψη προοπτικής- κι όπου βγάλει.

Η Τρόικα που «δεν καταλαβαίνει», δημιουργεί με τα μέτρα ένα άλλο πολιτικό κόστος, ως το αποτέλεσμα της ΜΗ ρήξης με την τοπική διαπλοκή και συντεχνίες κάθε λογής που μπορεί να φτάσει μέχρι την πολιτειακή αποτυχία. Είναι το πολιτικό κόστος που φαίνεται στα ποσοστά των κυρίαρχων κομμάτων, στην άνοδο των άκρων, και στην έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς. 

Όταν αυτό το πραγματικό πολιτικό κόστος – ως πολιτειακός κίνδυνος πλέον - υπερκεράσει το «πολιτικό κόστος» στη συνείδηση του πολιτικού συστήματος, τότε και μόνο τότε  θα γεννηθεί η ελπίδα σωτηρίας της χώρας και του λαού που βάλλεται σήμερα χωρίς ίχνος προοπτικής. Μακάρι να το κατανοήσει και ο λαός, και να επιλέξει με νέα κριτήρια στις επόμενες εκλογές.

Όταν το πολιτικό προσωπικό ταυτίσει τη μοίρα του με αυτή της προοπτικής της χώρας και του λαού, το αποτέλεσμα της αφαίρεσης πολιτικό κόστος μείον «πολιτικό κόστος» θα βγει θετικό. 

Η Τρόικα που «δεν καταλαβαίνει» το επιχείρημα της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης πως «ο λαός δεν αντέχει άλλες θυσίες» θα συνεχίσει να μην καταλαβαίνει, όσο δεν προχωράνε οι σωτήριες μεατρρυθμίσεις. Το «ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε» τώρα δικαιώνεται, ενώ η μπάλα παραμένει (6 χρόνια μετά) ακίνητη στα πόδια του ελληνικού πολιτικού προσωπικού.

Τσακίρ κοινοβουλευτισμός, μειωμένης αντίληψης κινδύνου