Άλλο το θρησκεύομαι, άλλο το παίζω τις κουμπάρες

Το πολιτικό παιχνίδι στον ευλογημένο τόπο λέγεται «dodge the bullet». Ελληνιστί: σκύψε ευλογημένε, μη σε πάρουν τα σκάγια.

Όποιο κι αν είναι το θέμα, το πρώτο ένστικτο είναι η σκέψη που φέρνει τη λοξή ματιά της επιφύλαξης – «από πού θα μου έρθει». Εδώ το εξελίξαμε, έγινε συμπεριφορά και τελικά διαμόρφωσε προσωπικότητες. Αυτές που επιβιώνουν στο σημερινό αδιέξοδο οχετό.

Λες και λείπει η κοινή λογική και το δίκαιο από το μυαλό των πολιτικών μας. Του κ. Ταμήλου, ίσως, αλλά αυτό να ελεγχθεί μαζί με το ενδεχόμενο να μην έχει καθόλου μυαλό.

Πήγαινε στην εκκλησιά σου καλέ μου άνθρωπε, άναψε το κεράκι σου, εξομολογήσου, παντρέψου, βάφτισε, τράβα και τη φωτογραφία αν τη χρειάζεσαι. Μέχρι εκεί. Όταν αρχίζεις τους αγιασμούς στα υπουργεία και τους θρησκευτικούς όρκους σε κάθε νέα Βουλή, αρχίζει και μπερδεύει το πράγμα. 

Εσύ, λοξέ πολιτευτή, ξέρεις καλύτερα από μένα τον «προοδευτικούλη» γιατί πρέπει να ξεκόψεις το γραφείο σου από την εκκλησιά. Δεν ξέρεις; Ξέρεις. Αλλά σε έχει καταλάβει η λοξή σου ματιά και δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Σε καταλαβαίνω. Ή καλύτερα, σε κατάλαβα.

Κοίτα να δεις τώρα πώς έχει «χριστιανέ μου». Αν δεν μπορείς να αφήσεις το παπαδαριό της πίστης σου στο πλάι για να σεβαστείς ανθρώπους, δικαιώματα και ευρωπαϊκούς θεσμούς, λάθος δουλειά διάλεξες. Γιατί η πρώτη σου προτεραιότητα όφειλε να είναι αυτή του διαχωρισμού συμφερόντων προκειμένου να φτιάξεις καθαρές σχέσεις μεταξύ τους, με γνώμονα το καλό όλων. Αυτό είναι η πολιτική.

Γιατί αν δεν μπορείς να το κάνεις για την εκκλησιά σου, σίγουρα δεν θα μπορέσεις να το κάνεις με τα πιο σοβαρά. Εκεί που το χρήμα είναι περισσότερο, και οι απειλές σοβαρότερες από το ποίμνιο του «παππούλη» και το αν θα λιώσεις μετά θάνατον. Να βράσω και την αποζημίωση σου, αυτή που σε κάνει «ανεξάρτητο» για να σταθείς στο ύψος σου απέναντι στους ισχυρούς. 

Έλα να με πείσεις πως δεν παίζεις τις κουμπάρες με αερολογίες και γενικούρες για να αποφύγεις το αυτονόητο. Όπως κάνεις με όλα, άλλωστε.

Καημένε, λοξέ, υποκριτή του κερατά.