Η Κεντροαριστερά ως είχε είναι νεκρή

Η Κεντροαριστερά ως είχε είναι νεκρή. Δεν έχει ούτε «όμως», ούτε «αλλά» - είναι νεκρή. Όποιος έχει πιαστεί στα γρανάζια της ανάνηψής της χωρίς να έχει «θάψει» το παλιό θα δυσκολευτεί, σε όποια υπο-ομάδα της κι αν ανήκει.

Η κοινή γνώμη μετατέθηκε από μόνη της, χωρίς τους πολιτικούς, όπως και τα αιτήματα. Όσο αυτά τα αιτήματα δεν βρίσκουν ρεαλιστική έκφραση θα ανεβαίνει ο αντιδραστικός λόγος, κλιμακώνοντας την πολιτική κρίση τόσο στο πεδίο της εκπροσώπησης, όσο και της διακυβέρνησης.

Μέρος των νέων αιτημάτων αφορούν τον τρόπο διακυβέρνησης, και τα βήματα που χρειάζονται προς την ανοιχτή διακυβέρνηση και τη συμμετοχή. Και είναι απολύτως λογικό στο πλαίσιο της ανοιχτής κοινωνίας, που κάθε άλλο παρά «εξωτικό φρούτο» είναι πια. Οι αγκυλώσεις είναι κυρίως συστημικές με την Εκκλησία, τα κόμματα και το ευρύτερο πολιτικό σύστημα να κρατούν τα σκήπτρα αυτής της μάχης υπέρ της οπισθοδρόμησης και της συντήρησης.

Καμία προσπάθεια για την ανασύσταση οποιουδήποτε πολιτικού χώρου δεν πρόκειται να φέρει καρπούς αν δεν γίνει με όρους «ανοιχτούς». Οι μάχες χαρακτηρισμών, ανταλλαγής δηλώσεων και εν κρυπτώ διαβουλεύσεων δεν πείθουν για τις αρετές ενός εγχειρήματος, ενώ βλάπτουν συνολικά την πολιτική.

Στην τελική, οι μόνες «κόκκινες γραμμές» είναι αυτές που θέτει η αντιληπτική ικανότητα των υποκειμένων, ατομικά και συλλογικά. Πάντα έτσι ήταν, με μία διαφορά, στο κάδρο της σημερινής κρίσης: η αστοχία αυτών των κόκκινων γραμμών δεν περιορίζεται πλέον στο υποκείμενο ή το φορέα που αυτό εκπροσωπεί, αλλά βάλλουν το σύνολο της κοινωνίας μέσα από την απαξίωση της πολιτικής.

Η δε, υπερπληθώρα λέξεων για να περιγραφεί αυτό που δεν υλοποιείται, μόνο οργή φέρνει. Όπως και τα ψέμματα που επιχειρούν μάταια να καλύψουν όσες πρακτικές κινούνται σε αντίθετη φορά από όσα διακηρύσσονται για δεκαετίες από το πολιτικό προσωπικό, μόνο για να ανακαλυφθεί μετά από (λίγο ή πολύ) καιρό η σκοπιμότητα που οδήγησε κάθε πράξη, και να μπούμε σε νέο κύκλο δελτίων τύπου και κοινοβουλευτικών «δεκάρικων» που δηλητηριάζουν τη χώρα αντί να την οδηγήσουν προς ένα ξέφωτο.

Τα ίδια ισχύουν φυσικά και για την Κεντροδεξιά, και δεν αργεί ο χρόνος που τα ίδια προβλήματα θα την φέρουν εκεί που είναι η Κεντροαριστερά σήμερα· το έδαφος που υποχωρεί είναι κοινό άλλωστε, απλά δεν έχει χαθεί ακόμα κάτω από τα πόδια της. 

Μέχρι τότε, καλό θα ήταν να έχει αποφασίσει η Αριστερά και η Σοσιαλδημοκρατία τί κουστούμι θα φορέσουν. Ειδάλλως, το κενό θα καλυφθεί από τα συνήθη πολιτειακά τέρατα, και η ευθύνη μόνο «κοινή» δεν θα είναι. Γιατί είναι δουλειά του πολιτικού να κάνει deliver κάποια στιγμή, χωρίς να κρύβεται πίσω από τη συλλογική ευθύνη και τα «μαζί τα φάγαμε».