Η συνωμοσία Βενιζέλου-Μπαρόζο που έκανε τον Σαμαρά Πρωθυπουργό

Το χθεσινό άρθρο του έγκριτου Peter Speigel δεν είναι έκπληξη σε κανέναν που έχει παρακολουθήσει την πορεία του κ. Μπαρόζο και των συντηρητικών στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Του κ. Μπαρόζο, που πέταγε με τον κ. Καραμανλή πάνω από την κατεστραμμένη Ηλεία το 2007 για να προσφέρει προεκλογική στήριξη στη ΝέαΔημοκρατία προκειμένου να κερδίσουν τις τότε εκλογές.

Η δημοσιονομική ισοπέδωση που ακολούθησε μεταξύ 2007 και 2009, με τον διπλασιασμό του ελλείμματος που οδήγησε στην χρεοκοπία, είναι γνωστή σε όλους.

Αυτό που δεν ήταν γνωστό μέχρι χθες ήταν η εξαρχής σύμπραξη και ταύτιση του κ. Βενιζέλου μαζί τους, όπως και η εν κρυπτώ κινήσεις Μπαρόζο κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του τότε Πρωθυπουργού της Ελλάδας στις Κάννες: οι κρυφές συνομιλίες με τον κ. Σαμαρά, η προεπιλογή του κ. Παπαδήμου για Πρωθυπουργό από το επιτελείο του κ. Μπαρόζο, και ο ρόλος του κ. Βενιζέλου που ήταν το κλειδί για την εκτέλεση του σχεδίου· χωρίς αυτόν, δεν μπορούσε να έχει γίνει τίποτα.

Γράφει ο Peter Spiegel:

«Mr Barroso summoned his cabinet and other commission staff to his suite at the art deco Hotel Majestic Barrière to plot strategy. He decided he would not tell Mr Sarkozy or Ms Merkel of the conversation but according to people in the room, they began discussing names of possible technocrats to take over from Mr Papandreou in a national unity government. The first person to come to Mr Barroso’s lips was Lucas Papademos, the Greek economist who had left his post as vice-president of the ECB a year earlier. Within a week, Mr Papademos would have the job.

Unbeknown to Mr Sarkozy or Ms Merkel, Mr Barroso had called Mr Samaras, the Greek opposition leader, from his hotel before the meeting. He knew Mr Samaras was desperate to avoid the referendum.

Mr Samaras told Mr Barroso he was now willing to sign on to a national unity government between his New Democracy party and Pasok – something he had assiduously avoided for months in the hopes he could secure the premiership on his own.

Watching Mr Venizelos assert himself hours later inside the Palais, Mr Barroso saw his opportunity. Mr Sarkozy brought the meeting to a close, rereading his six-point plan and telling Mr Papandreou to go back to Athens to “take a decision”, and Mr Barroso pulled Mr Venizelos aside.

“We have to kill this referendum,” Mr Barroso said. The finance minister agreed almost immediately. Killing the referendum idea would also be the end of Mr Papandreou.»

[το άρθρο στα αγγλικά και στα ελληνικά]

"Το εναρκτήριο λάκτισμα Μπαρόζο" (FT)

Σύμφωνα με τον Peter Spiegel, το δημοψήφισμα είχε ήδη φέρει αποτελέσματα. Ο κ. Σαμαράς, μπροστά στο ενδεχόμενο δημοψηφίσματος που θα ισοπέδωνε την μέχρι τότε αντιμνημονιακή ρητορική του, δέχτηκε την διαμόρφωση κυβέρνησης συνεργασίας· αυτή που αρνιόταν να σχηματίσει με την ελπίδα ότι θα γίνει εκείνος Πρωθυπουργός.

Το επιτελείο του κ. Μπαρόζο προεπέλεξε τον κ. Παπαδήμο, οπότε δεν προκαλεί καμία έκπληξη η αποδοχή του από τον κ. Σαμαρά. Το μόνο που έλειπε ήταν η απομάκρυνση Παπανδρέου – του εκλεγμένου Πρωθυπουργού. Αυτή θα ήταν η δουλειά του κ. Βενιζέλου, την οποία εκτέλεσε όπως του ανατέθηκε από τον κ. Μπαρόζο. Ο πολιτικός φίλος του κ. Μπαρόζο, κ. Σαμαράς, είχε διασωθεί και με τον κ. Παπανδρέου «τελειωμένο» από τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης του, θα προχωρούσε στην Πρωθυπουργία μόλις τελείωνε η αποστολή του κ. Παπαδήμου με το PSI.

Ο κ. Βενιζέλος έχει μία σωρεία εσφαλμένων πολιτικών εκτιμήσεων στο ενεργητικό του, κάτι που φάνηκε και από την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ από τότε που ανέλαβε την προεδρία του. Ο μύθος της πολιτικής ικανότητας που χτίστηκε γύρω από την ρητορική του δεινότητα δεν επαληθεύτηκε ποτέ στην πράξη.

Ο κ. Βενιζέλος επικεντρωνόταν πάντα στην καταδίωξη «προσωπικών αντιπάλων» αδυνατώντας να προβλέψει τις συνέπειες τόσο για την χώρα, όσο και για το κόμμα του· και τελικά για τον ίδιο. Γιατί ποτέ δεν μοιάζει να κατάλαβε ότι σε κάποιον πρέπει να είσαι χρήσιμος για να μείνεις στην πολιτική – έστω στο κόμμα σου... Ότι κάπου, χρειάζεται να υπάρχει και λίγη πολιτική σκέψη που να περιλαμβάνει και άλλους, πέρα από τον ίδιο.

Συνωμότησε με τους συντηρητικούς, διευθέτησε εξωτερική παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, έριξε την ίδια του την κυβέρνηση που είχε εκλεγεί με 44%, ενώ στη συνέχεια αποξένωσε κάθε ικανό στέλεχος από το κόμμα. Τον δεν προκάτοχο του στο ΥΠΟΙΚ, προτίμησε να τον οδηγήσει στο ειδικό δικαστήριο, παρά να υπερασπιστεί τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Παπανδρέου για την οποία ζήτησε προεκλογικά το 2012 «συγνώμη», ενώ σε αυτές τις εκλογές επιχαίρει για την συνέχιση του έργου της...

Με το ΠΑΣΟΚ κατεστραμμένο από τις ανακολουθίες και την ταύτιση του με την δεξιά των Μπαλτάκων, το project «ανασύσταση της κεντροαριστεράς» έμελλε να ακολουθήσει την προδιαγεγραμμένη πορεία του αυτοκαταστροφικού κ. Βενιζέλου.

Εκδίωξε την ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση αφήνοντας την ξεκρέμαστη στο ζήτημα της ΕΡΤ (και όχι μόνο – βλ. αντιρατσιστικό νόμο, απολύσεις, σχέδιο Μανιτάκη για το δημόσιο κλπ) προσδοκώντας, προφανώς, να γίνει εκείνος ο μόνος εταίρος στο Μαξίμου. Το δεύτερο «όφελος» ήταν στην νομή των κυβερνητικών πόστων που προέκυπταν διαρκώς από το ξήλωμα όποιου είχε τοποθετηθεί με opengov και αντικατάσταση του με στενούς κομματικούς φίλους, επιδιώκοντας στο χτίσιμο ενός νέου κομματικού πυρήνα – στρατού – χτισμένου πάνω στο ίδιον όφελος των μελών του. Δεν θα μοιραζόταν πλέον τις καρέκλες με κανέναν...

Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας επικράτησης στο χώρο, οργάνωσε την πρωτοβουλία των «58», με την βοήθεια του Νίκου Μπίστη. Όσοι παρασύρθηκαν σε αυτή την προσπάθεια δεν ήθελαν, ή δεν μπόρεσαν, να δουν πίσω από την κουρτίνα. Έλεγαν πως «ο Βαγγέλης έχει ελαττώματα, αλλά μας χρειάζεται περισσότερο απ’ όσο τον χρειαζόμαστε εμείς». Έλεγαν πως «ο Βαγγέλης στηρίζει την κυβέρνηση και άρα τη χώρα, και ό,τι κι αν έχει προηγηθεί, πρέπει να τον στηρίξουμε».

Όταν τους κλάδεψε και αυτούς (συμφωνώντας εν κρυπτώ για μία ακόμα φορά με τον κ. Σαμαρά για τον σταυρό προτίμησης) επειδή ανέπτυξαν την αναμενόμενη δυναμική και έγιναν «απειλή», σταμάτησαν να λένε. Κάποιοι πήγαν στο Ποτάμι που ξεπήδησε ευκαιριακά από τον σταυρό και την αποτυχία των «58», ενώ οι υπόλοιποι επέστρεψαν στις δουλειές και την μεταρρυθμιστική αρθρογραφία τους.

Σε όλη αυτή την πορεία, το «προοδευτικό πρόσημο» δεν υπήρξε πουθενά. Ο κ. Βενιζέλος ταυτίστηκε απόλυτα με τον κ. Σαμαρά με τον οποίο συνωμότησε υπό την καθοδήγηση του κ. Μπαρόζο· δεν αντιτάχθηκε σε καμία απόσυρση των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, από τον νόμο Διαμαντοπούλου μέχρι την ιθαγένεια, δεν έφερε καμία αντίρρηση σε πρόσωπα, πράξεις και ρητορικές ανθρώπων σαν τον κ. Μπαλτάκο. Δεν έφερε καμία αντίρρηση στις χαριστικές πράξεις σε τράπεζες και ιδιωτικοποιήσεις της μίας (χαμηλής) προσφοράς.

Και έρχεται τώρα προεκλογικά να πει πως αυτός είναι το «προοδευτικό πρόσημο», ο εγγυητής της παράταξης και των κεντροαριστερών αξιών. Ποιος θα τον πιστέψει πέραν της δράκας ανθρώπων που έχουν γύρω του, όχι με πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά για ίδιον όφελος – το κίνητρο του ανίκανου για κάτι παραπάνω· για την πολιτική που εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και τους πολλούς. Ελπίζω κανείς.

Γιατί όποιος επιθυμεί τη συνέχιση του άλλου ανεκδιήγητου αυτής της κρίσης, του κ. Σαμαρά θα τον ψηφίσει απευθείας, χωρίς μεσάζοντες. Να κάτι ακόμα που δεν προέβλεψε ο κ. Βενιζέλος...