Η παραίτηση Κουβέλη και το βούτυρο στο ψωμί Σαμαρά - Βενιζέλου

Εδώ και καιρό παρατηρείται μια εμμονή σχετικά με τον Φώτη Κουβέλη, το ρόλο του στην κυβέρνηση και την κεντροαριστερά γενικότερα, όπως και μία ανεξήγητη - ουδείς την αναλύει πραγματικά - χρησιμότητα του στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Προσπαθώ να το δω στη βάση της συνολικής πολιτικής κατάστασης, αντί της παραπολιτικής καθημερινότητας.

1. Είναι δεδομένο ότι θα έρθουν επόμενα μέτρα με χρονικό ορίζοντα μέχρι την ψήφιση του επόμενου προϋπολογισμού τον ερχόμενο Οκτώβριο, αν όχι πιο πριν.

2. Είναι πολύ πιθανό η κυβέρνηση να χάσει τις επόμενες εκλογές, ειδικά αν έχει διαψευσθεί και έχουν ψηφιστεί νέα μέτρα, ή έχει πέσει στην προσπάθεια της να τα περάσει από την Βουλή.

3. Η σημερινή Βουλή μπορεί να ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αν εξασφαλίσει τις 14 ψήφους της ΔΗΜΑΡ. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, πασοκογενείς (κυρίως) ανεξάρτητοι και λοιποί, και ΔΗΜΑΡ ξεπερνούν μακράν το όριο των 181 βουλευτών, ενώ αν προστεθούν και μερικοί μετανοημένοι Χρυσαυγίτες και Ανεξάρτητοι Έλληνες, πλησιάζουμε τους 200. 

Πηγή: Βουλή των Ελλήνων

4. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να "διευκολύνει" μία (τεχνητή) πολιτική κρίση, παραιτούμενος πρόωρα προκειμένου να εκλεγεί νέος ΠτΔ. Σε ό,τι αφορά την κοινή γνώμη, το έδαφος έχει στρωθεί για μία τέτοια λύση.

Αν η κυβέρνηση πάει τίμια να ψηφίσει τα μέτρα που επιβάλλονται από τη μη ύπαρξη του "success story" θα πέσει, είτε τα ψηφίσει είτε όχι. Υπάρχει τρόπος να προσπεράσει το παράθυρο ευκαιρίας του ΣΥΡΙΖΑ για νίκη σε εθνική κάλπη, και να ψηφίσει τα μέτρα μετά ούτως ώστε να μην "τιμωρηθεί" για όσα ψευδώς υποστηρίζει μέχρι σήμερα; Νομίζω πως ναι. Αρκεί να στριμωχθεί ο κ. Κουβέλης, και να εγκλωβιστεί η κεντροαριστερά σε ένα ακόμα ψευδές δίλημμα· το πάτημα μπανανόφλουδας, άλλωστε, έχει γίνει το αγαπημένο σπορ του χώρου.

Δεν είναι καίριο το να γίνει ο Φώτης Κουβέλης ΠτΔ, αλλά να απαξιωθεί μέσα από την τιμητική πρόταση: αν την δεχτεί, καλώς. Αν αρνηθεί, ο αντίλογος θα είναι "μα τί θέλει επιτέλους - βρείτε άλλον". Και θα βρεθεί. Το καίριο εδώ είναι ο εγκλωβισμός των 14ων ψήφων της ΔΗΜΑΡ.

Η ακολουθία έχει ως εξής:

• Πρόκληση πολιτικής κρίσης (σαν της ΕΡΤ τον Ιούνιο του '13 για παράδειγμα)
• Καταλογισμός ευθυνών σε ΣΥΡΙΖΑ και όσους δεν συναινούν "στις λύσεις" (που είναι πάντα γενικές και απροσδιόριστες όποτε έχουν τεθεί τέτοια διλήμματα στο παρελθόν)
• Εγκατάσταση ενός ψευδούς εκβιασμού της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ ενόψει εκλογής ΠτΔ, που "απειλεί την σταθερότητα στη χώρα", με την πολύτιμη βοήθεια των ΜΜΕ.
• Παραίτηση Παπούλια και άνοιγμα της διαδικασίας εκλογής νέου ΠτΔ από αυτή τη Βουλή με την ψήφο όσων αναφέρουμε στο (3).

Η κυβέρνηση, έχοντας "σώσει την πατρίδα" για μία ακόμη φορά, θα προχωρήσει "στα δύσκολα μέτρα που έφεραν όσοι λένε όχι σε όλα" μέχρι σήμερα, και η σκόπελος του Οκτωβρίου (προϋπολογισμός με μέτρα), όσο και του Φεβρουαρίου του 2015 (εκλογή ΠτΔ) θα έχει αποφευχθεί, έχοντας απαξιώσει για μία ακόμα φορά όποιον τολμήσει να διαφωνήσει με "την σωτηρία".

Εναλλακτικά, η κυβέρνηση θα μπορούσε να οδηγηθεί μόνη της στην πτώση της, να αφήσει την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ με την καυτή πατάτα των νέων μέτρων στα χέρια του, που αν τα ψηφίσει θα διαλυθεί εκ των έσω, ενώ αν δεν τα ψηφίσει θα οδηγηθεί εν μέσω επαπειλούμενης χρεοκοπίας σε εκλογές τον Φεβρουάριο του 2015 (εκλογή ΠτΔ) με επανεκλογή Σαμαρά.

Τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσε να γίνει αν υπήρχε ανεξάρτητη δημοσιογραφία στη χώρα. Αλλά δεν υπάρχει, είτε τα δεσμά της είναι ιδεολογικά, είτε κομματικά, είτε αυτά της διαπλοκής - το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Μακάρι να παραλογίζομαι, να μπορεί κάποιος να μου πει πως υπάρχει συνταγματικό λάθος σε ό,τι περιγράφω, ή κάποιο άλλο λόγο για τον οποίο απέχουμε μακράν ενός τέτοιου σεναρίου. Αν όχι, η κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου έχει τουλάχιστον μία εναλλακτική για την συνέχιση της ακολουθούμενης πολιτικής, αυτής που κάνει την κρίση ευκαιρία για πολύ λίγους, καταρρακώνοντας τον λαό και τη χώρα με το ξεπούλημα ακόμα και των αιγιαλών της, ενώ δεν προχωράει σε ΜΙΑ μεταρρύθμιση που θα απελευθέρωνε το πραγματικά ικανό ανθρώπινο δυναμικό της χώρας για να παράξει και να φέρει έτσι την πραγματική ανάπτυξη και την άνοδο του ΑΕΠ που θα ήταν και μέρος της λύσης για το χρέος μας.

Ας μας διαφωτίσει, έστω σε αυτό, ο Νεογέροντας της ΔΗΜΑΡ, ο Ανδρέας Παπαδόπουλος. Ήταν άλλωστε ένας από αυτούς που επέλεξε να ανακινήσει ξανά και ξανά εν μέσω εκλογών το θέμα Κουβέλη για την Προεδρεία της Δημοκρατίας, μειώνοντας έτσι τον κόμμα του σε πολιτικό γραφείο ενός επίδοξου... Δεν μπορεί να μην προέβλεψε τη ζημιά που έκανε - ηλίθιος δεν είναι. Ας μας εξηγήσει την ανώτερη προσδοκία του,  την υπέρτερη της εκλογικής επιτυχίας  και επιβίωσης του κόμματος του. Τι περιμένει να αποκομίσει στο τέλος αυτής της πορείας ο Ανδρέας, και με/για ποιούς;