Η αποτίμηση των χθεσινών εκλογών δεν μπορεί να γίνει με όρους κερδισμένων και χαμένων, ούτε με όρους μικροπολιτικής που είναι μέρος της ελληνικής παθογένειας - αυτής που επιμένει να μην αναλαμβάνει το κόστος των επιλογών της.
Ο σταυρός προτίμησης στις ευρωεκλογές είναι αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης. Σε αντίθεση με τις τοπικές εκλογές όπου ο πολίτης καλείται να ψηφίσει διαμερισματικούς και δημοτικούς συμβούλους της γειτονιάς του για τη γειτονιά του και την πόλη του, στις ευρωεκλογές είναι μία κατάρα. Και αυτό γιατί καλείται ο πολίτης να κάνει μία υπέρβαση που δεν είναι δυνατή. Καλείται να ψηφίσει εκπρόσωπο για κάτι «θολό» και «μακρινό», και η σταυροδοσία μεταβάλλει τη διαδικασία σε κάτι υποδεέστερο και της επιλογής τραγουδιού για την Eurovision.
Τα κόμματα δεν υπάρχουν μόνο για να οργανώνουν εκλογικές εκστρατείες και να μαντρώνουν ψήφους σε εκλεγμένα όργανα, ή εργαζόμενους σε σωματεία. Τα κόμματα συγκροτούνται και εκλέγονται για να αναλαμβάνουν και ευθύνες, όπως αυτές της ευρωλίστας, όχι με όρους αναγνωρισιμότητας των προσώπων που την απαρτίζουν, αλλά ικανοτήτων πάνω σε εξειδικευμένα θέματα που θα αφορούν τη χώρα το επόμενο διάστημα· την αλιεία, την εξωτερική πολιτική, την παιδεία και ούτω καθεξής.
Τα επιχειρήματα κομματικών στελεχών υπέρ της σταυροδοσίας για τις ευρωεκλογές, σε μία πανελλαδική περιφέρεια, στερούνται κάθε λογικής και στερούνται αποκλειστικά σε επιχειρήματα που συνορεύουν με τον αντικοινοβουλευτικό λαϊκισμό που αρνείται το θεσμικό ρόλο των κομμάτων.
Ο σταυρός επιλέχθηκε αιφνιδιαστικά για να λύσει εσωκομματικά προβλήματα του κ. Σαμαρά που δεν ήταν σε θέση να συγκροτήσει λίστα χωρίς να διαλυθεί το κόμμα του, ενώ βρήκε σύμφωνο τον κ. Βενιζέλο για να κουρευτεί η διαφαινόμενη δυναμική της πρωτοβουλίας των «58» που από την μεριά τους βιάστηκαν να τον απειλήσουν με όρους αυτονομίας, χωρίς να έχουν ξεκαθαρίσει το πολιτικό σχήμα ή να έχουν αποκτήσει οργανωτική δομή για να αντέξουν τους κραδασμούς που επιδίωκαν να δημιουργήσουν.
Η ελληνική παθογένεια εδώ έγκειται στο ό,τι ουδείς αντέδρασε έγκαιρα στην επιλογή του σταυρού. Δημοσιολογούντες, δημοσιογράφοι και πολιτικά στελέχη σιώπησαν, ή εκδηλώθηκαν υπέρ της άθλιας επιλογής, σκεπτόμενοι το βραχυπρόθεσμο – το βασίλειο της μικροπολιτικής. Η λίστα επιχειρημάτων ήταν μακρυά όσο και ανόητη, και δεν θα την επαναλάβω εδώ.
Αν δεν αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο κάνουμε τις επιλογές μας, αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να συνεχίσουμε να ερμηνεύουμε την πραγματικότητα και να σχεδιάζουμε τα επόμενα βήματα μας σύμφωνα με το στενά ατομικό συμφέρον και την ατζέντα της εβδομάδας, χωρίς εμπιστοσύνη σε θεσμικά εργαλεία (όπως είναι ΚΑΙ τα κόμματα), χωρίς να κοιτάμε το μείζον πριν το έλασσον δεν θα λυθεί τίποτα στη χώρα. Η δημοκρατία μας θα συνεχίσει να συρρικνώνεται αφήνοντας ολοένα και περισσότερο χώρο στο απολίτικο και τελικά το αντικοινοβουλευτικό.
Όποιος νομίζει, για παράδειγμα, ότι οι σταυροί της κ. Καϊλή τη νομιμοποιούν περισσότερο από την υπερψήφιση μίας κομματικής λίστας που συγκροτήθηκε από κομματικά όργανα και υπερψηφίστηκε από 450.000 πολίτες (ψήφοι Ελιάς), ή του κ. Ορφανού έναντι μίας λίστας που υπερψηφίστηκε από 380.000 πολίτες, να ξαναδεί που στέκεται και τί στηρίζει πολιτειακά με τέτοιες επιλογές. Άξιες υποψηφιότητες - άνθρωποι που επέλεξαν να εκτεθούν - υπήρξαν, σε όλα τα ψηφοδέλτια. Μόνο μην τολμήσει κανείς να κατηγορήσει το λαό που δεν εκλεγήκαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου